จอมพลที่รัก – บทที่ 43 ป้องกันตัวผู้ทั้งหมด

เห็นเพียงบางสิ่งที่มีขนปุกปุยสีขาวกำลังแลบลิ้น และกระดิกหางเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาคลอเคลียที่เท้าของมีนา

“เจ้าสิงโต หนูนี่เอง หนูมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”

เธอก้มลงไปอุ้มหมาป่าหิมะขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นจึงลูบขนที่นุ่มสลวยของหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะปิดตาดื่มด่ำกับความสุข และส่งเสียงร่าเริงออกมาจากปากของมัน

ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ณภัทรส่งข้อความมาในวีแชท : “เจ้าตัวเล็กคงพอทำให้คุณร่าเริงได้บ้าง ?

อันที่จริงแล้ว ณภัทรเกรงว่าเธอจะเหงา จึงได้ส่งหมาป่าหิมะตัวน้อยจากเขตสงครามมาทางอากาศ

เธอยิ้มหวาน จากนั้นจึงตอบกลับข้อความ : ทำให้รู้สึกร่าเริงได้ดีกว่าคุณเสียอีก

ผ่านไปพักใหญ่ เขาไม่ได้ตอบกลับข้อความมา ในใจของเธอจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย คนขี้ใจน้อยคนนี้จะต้องโมโหแล้วแน่ ๆ

ขณะที่เธอกำลังลังเลว่าควรจะส่งข้อความไปปลอบใจเขาดีหรือไม่ ก็มีสายโทรศัพท์จากเขาโทรเข้ามา

เมื่อเห็นหมายเลขที่คุ้นตาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เธอก็รู้สึกใจเต้นแรง เมื่อสงบสติอารมณ์ลงได้ เธอก็กดรับสาย และแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย : “โทรมาทำไม ?”

ปลายสายปรากฏเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาดังขึ้น : “คิดถึงผมหรือยัง ?”

“ยัง !”

“ปากอย่างใจอย่าง”

“ไม่ใช่สักหน่อย คุณไม่อยู่ ฉันก็กินอิ่มนอนหลับ ไม่ต้องพูดถึงว่าชีวิตประจำวันจะมีความสุขแค่ไหน”

“ดูเหมือนว่าผมจะยังจัดการกับคุณไม่สาสม จึงไม่สามารถทำให้คุณเฝ้าคิดถึงผมทั้งวันทั้งคืนได้ ถ้าอย่างนั้นหลังจากกลับไป ผมคงต้องฝึกฝนให้มาก ๆ จัดการให้คุณสบายตัวจนถึงที่สุด ทำให้คุณไร้ซึ่งเหตุผลที่จะไม่คิดถึงผม”

“นี่ ! คุณไม่อายบ้างหรืออย่างไร ?”

“ถ้าผมอายจะขอคุณแต่งงานสำเร็จได้อย่างไร ?”

ก็จริง ถ้าไม่ใช่เพราะความมุทะลุของเขา เธอคงไม่มีทางกลายมาเป็นคู่ชีวิตของเขา เธอบ่นพึมพำเบา ๆ ว่า : “หน้าด้านเหมือนกำแพงเมืองจริง ๆ”

“ผมคิดถึงคุณแล้ว”

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าทำไมคำพูดประโยคนี้ถึงได้น่าฟังเช่นนี้ ราวกับมีน้ำผึ้งชโลมอยู่ในใจของเธอ แต่ปากกลับพูดออกมาว่า : “นี่เพิ่งจะจากกันไปแค่หนึ่งคืนเอง ผู้ชายอกสามศอกอย่างคุณจะคร่ำครวญอะไรหนักหนา”

“ผมอยากจะจับคุณมาผูกติดไว้กับเข็มขัดกางเกงจริง ๆ อยากจะจัดการกับคุณเมื่อไหร่ก็ได้”

“……”

“จำไว้นะ ! ช่วงนี้ที่ผมไม่อยู่ ต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ เพิ่มน้ำหนักขึ้นมาหน่อย เวลามีอะไรกันจะได้สบาย อีกอย่าง ห้ามมองผู้ชายคนอื่นนอกจากผม หากพูดคุยกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น ห้ามตอบรับคำเชิญของพวกเขา ถ้าผมรู้เข้า จะฆ่าเขาทันที และจะจัดการคุณจนคุณลุกไม่ไหวเลย !”

“นี่ ฉันเป็นหมอนะ ในสายตาของฉันมีเพียงแค่ผู้ป่วย จะแบ่งแยกชายหญิงได้อย่างไร ?”

“ถ้าอย่างนั้นก็อนุญาตให้คุณตรวจรักษาผู้ป่วยหญิงเท่านั้น !”

เขาช่างเผด็จการจริง ๆ เขาเป็นพวกบ้าอำนาจ ชอบกดขี่ข่มเหง เธอก้มลงมองหมาป่าหิมะที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วพูดพลางหัวเราะคิกคัก : “หากทำตามที่คุณพูด ดูเหมือนว่าฉันต้องอยู่ให้ห่างจากสัตว์ตัวผู้ทุกตัวบนโลกนี้แล้ว ? เอ๊ะ ? ดูเหมือนเจ้าสิงโตจะคาบชุดชั้นในของฉันไปเสียแล้ว ตายแล้ว มันกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้ว นั่นเป็นที่ที่คุณเคยนอน เอ่อ จริงสิ ดูเหมือนมันจะเป็นหมาป่าตัวผู้นะ”

เสียงกัดฟันของเขาดังขึ้นมาจากปลายสาย : “กลับไปจะจับทำเนื้อหมาป่าตุ๋นซะ !”

เธอวางสายโทรศัพท์ จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหัวเราะออกมา บางครั้งท่านนายพลณภัทรก็ดูน่ารักไม่น้อย

หลังจากนั้นอีกหลายวัน เธอก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากณภัทรอีกเลย ไม่ได้ยินเสียงโวยวายของเขาอีก นี่ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าหากไม่มีเขาอยู่ข้างกาย เธอจะสามารถนอนหลับได้อย่างเป็นสุข คิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกเหมือนบางอย่างขาดหายไป กลับกลายเป็นว่ายามค่ำคืนนั้นช่างทรมาน

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าความเคยชินนั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัว การที่ใช้ชีวิตร่วมกับเขาในช่วงที่ผ่านมา ทำให้เธอเคชินกับการที่ถูกเขากอดเอาไว้ในอ้อมแขน และนอนหลับใหลไปบนไหล่ของเขา เคยชินกับเสียงลมหายใจที่ดังอยู่ข้างหู และเคยชินกับการที่เขาตื่นขึ้นมาตีก้นของเธอทุกเข้าด้วยความซุกซน จากนั้นจึงหัวเราะแล้วพูดกับเธอว่า ที่รัก สวัสดีตอนเช้า

สิ่งเหล่านี้เข้าไปอยู่ในใจของเธอโดยไม่รู้ตัว

ภายในห้องทำงานของโรงพยาบาล

มีนากำลังจัดระเบียบข้อมูลคนไข้อย่างไร้ชีวิตชีวา ผู้อำนวยการโทรศัพท์เข้ามา : “มีนา มาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย”

เธอวางงานที่อยู่ในมือลง จากนั้นจึงไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ

ผู้อำนวยการยิ้ม แล้วส่งสายตาให้เธอนั่งลง : “เบื้องบนให้โรงพยาบาลของเราจัดหาแพทย์กำลังเสริม เพื่อติดตามกองทัพไปยังประเทศเอสพีหนึ่งคน ฉันอยากให้คุณไป”

ประเทศเอสพี ? เป็นที่ที่ณภัทรไปซ้อมรบไม่ใช่หรือ ? เธอแอบคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับณภัทร

“ผู้อำนวยการคะ ดิฉันขออนุญาตเรียนถามสักหนึ่งอย่าง เขาเป็นคนจัดการเรื่องนี้ใช่ไหมคะ ?”

ผู้อำนวยการยิ้ม : “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับท่านนายพลหรอก เดิมทีรายชื่อของหน่วยแพทย์ทหารถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เพียงแต่หนึ่งในนั้นมีเหตุขัดข้องบางประการ จึงจำเป็นต้องมีการคัดเลือกบุคลากรจากโรงพยาบาลทหารอย่างเร่งด่วน และตัวคุณเอง ไม่ว่าจะเป็นทางด้านทักษะทางการแพทย์ หรือแม้กระทั่งอุปนิสัยใจคอ ล้วนแล้วแต่มีความโดดเด่นอยู่ในโรงพยาบาล ถือเป็นตัวแทนของโรงพยาบาลของเรา คุณจึงถูกรับเลือกอย่างไม่ต้องสงสัย”

เธอเหลือบมองมีนาอย่างพิจารณา : “ทำไม ? คุณไม่เต็มใจหรือ ?”

เมื่อมีนาคิดว่าเธอกำลังจะได้พบกับณภัทรแล้ว ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที แล้วรีบพูดว่า : “ยินดีอย่างยิ่งค่ะ”

“ดี ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปเก็บกระเป๋าตอนนี้เลย บ่ายสี่โมงทางรัฐบาลจะส่งทหารคุ้มกันไปส่งคุณ”

……

ยิหวาหยิบชุดของเธอ แล้ววิ่งลงมาชั้นล่างด้วยความเหนื่อยหอบ : “พ่อคะ พ่อยกเลิกการเดินทางไปเป็นหมอที่ประเทศเอสพีของหนูเหรอคะ ?”

กำพลพับหนังสือพิมพ์ลง : “ใช่แล้ว แผลของลูกยังไม่หายดี สภาพแวดล้อมในเขตประเทศเอสพีนั้นเลวร้ายมาก ถ้าหากอาการแย่ลงจะทำอย่างไร ?”

“พ่อคะ แต่นี่เป็นโอกาสที่หนูจะได้ใกล้ชิดกับณภัทรซึ่งหนูวางแผนมาเป็นอย่างดีแล้ว ! ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้ ?”

จู่ ๆ กำพลก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นมา แล้วสาดไปที่ใบหน้าของเธอ : “นังเด็กไร้สมอง ! แกกลัวว่าจะไม่มีใครเห็นหางจิ้งจอกของแกที่โผล่ออกมาหรืออย่างไร ?”

เมื่อครู่เธอรู้สึกร้อนใจจนลืมความดุร้ายของเขาไป จากนั้นเธอจึงก้มหน้าลงด้วยความไม่เต็มใจในทันที แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า : “พ่อคะ ขอโทษคะ เป็นเพราะหนูใจร้อนเกินไป”

“พ่อเคยบอกแล้วว่า ณภัทรเป็นของแก ไม่มีใครแย่งไปได้ทั้งนั้น ต่อไปสิ่งที่แกจะมีก็คือโอกาส เพียงแต่ตอนนี้แกต้องซ่อนหางจิ้งจอกของแกเอาไว้ให้ดี ๆ เสียก่อน !”

เธอค่อย ๆ กำมือช้า ๆ : “ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว”

นิ้วมือของเขาค่อย ๆ คลายลงเล็กน้อย แก้วชาตกลงสู่พื้นในทันที : “แกต้องจำฐานะของแกเอาไว้เสมอ ถ้าหากไม่ได้รับการคุ้มครองจากฉัน แกก็ไม่มีค่าอะไรทั้งนั้น !”

ร่างกายของเธอสั่นเทา : “หนูจะจดจำคำสอนของพ่อเอาไว้ ต่อไปจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้วค่ะ”

เธอหันหลังเดินกลับขึ้นชั้นบนไป และกลับไปยังห้องนอน ล็อกประตู จากนั้นจึงโยนหมอนและผ้าห่มลงบนพื้น เธอต้องการเพียงแค่ ณภัทร แต่ทำไมต้องมีคนมาคอยคั่นกลางระหว่างเธอกับณภัทรอยู่ตลอด !

จากนั้นเธอจึงต่อสายหาหัวหน้าทีมแพทย์ทันที เมื่อเธอรู้ว่าคนที่ไปแทนเธอคือมีนา เธอก็ดึงเล็บปลอมของเธอออกด้วยความรุนแรง แล้วจู่ ๆ ในสมองของเธอก็ปรากฏความคิดที่ชั่วร้ายขึ้นมา จากนั้นจึงต่อสายไปหาบุคคลลึกลับคนนั้น : “คืนนี้จะมีเครื่องบินทหารลำหนึ่งบินจากประเทศซีดานไปยังประเทศเอสพี ในนั้นมีผู้หญิงของณภัทรรวมอยู่ด้วย”

“ข่าวเชื่อถือได้ไหม ?”

“แน่นอน แต่ฉันมีเงื่อนไขหนึ่งอย่าง”

“ลองว่ามาสิ”

“ได้ยินมาว่า พวกคุณมีธุรกิจที่เป็นความลับอยู่ในมือไม่น้อย เธอเป็นผู้หญิงที่งดงามมาก หวังว่าคุณจะรักษาโอกาสที่จะทำเงินมหาศาลเอาไว้ได้นะ”

“ได้ ผมจะทำตามความปรารถนาของคุณ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ยิหวาก็หัวเราะร่าออกมา คนพวกนั้นเป็นอาชญากรชั่วร้าย ดังนั้นธุรกิจที่อยู่ในมือจึงต้องเป็นธุรกิจที่สกปรกอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่มีนาตกไปอยู่ในมือของคนพวกนั้น ถึงแม้จะไม่ถูกย่ำยีจนตาย ก็จะต้องถูกย่ำยีจนแปดเปื้อน ถึงเวลานั้นลองดูซิว่าณภัทรจะยังต้องการเธออีกหรือไม่ ?