เมื่อณภัทรเดินไปถึงประตู ก็ได้ยินเสียงก่นด่าที่คุ้นหูดังขึ้น จึงเปิดประตูออกมาด้วยความสบายใจ
เห็นคิงกำลังยืนต่อว่าด่าทอวายุอยู่ : “เจ้าสวะ ลูกพี่เพิ่งตายไป แต่แกกลับรังแกพี่สะใภ้”
วายุถูกเตะจนใบหน้าบวมช้ำ กางเกงชั้นในลายการ์ตูนที่สวมใส่อยู่ก็มีแต่รอยเท้าเต็มไปหมด เขากำลังกอดแขนทั้งสองข้างของเขาอย่างน่าสงสาร
เมื่อทุกคนเห็นณภัทรที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันก็ตกตะลึงไปในทันที
คิงตกใจจนอ้าปากค้าง : “ลูก……ลูกพี่ ?”
ใบหน้าของคิมเต็มไปด้วยความยินดี : “ฉันบอกแล้วว่าลูกพี่จะต้องไม่เป็นอะไร”
คิวตบไหล่ของคิงอย่างเคร่งขรึม : “เมื่อกี้ฉันเตือนนายแล้วว่าอย่าใจร้อน อย่าใจร้อน อย่างน้อยก็ควรถามพี่สะใภ้ให้แน่ใจเสียก่อน ดูที่นายทำกับวายุสิ”
ปรากฏว่าในขณะที่คิงนอนหลับถึงช่วงกลางดึก ก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องข้าง ๆ จึงได้เรียกให้ทุกคนตื่นขึ้น จากนั้นจึงเห็นวายุซึ่งสวมใส่กางเกงชั้นในลายการ์ตูนกำลังเดินคลำผนังตัวสั่นเข้ามาในห้อง จึงเข้าใจผิดเขา……
คิงตบหัวตัวเอง : “ดูความใจร้อนของผมสิ ลูกพี่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เหอะๆ……”
ณภัทรกวาดสายตามองพวกเขาอย่างเย็นชา : “ไสหัวกลับไปนอนให้หมด มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ !”
ทุกคนค่อย ๆ เดินแยกย้ายไป วายุนั่งอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร ราวกับมีใบไม้กำลังพัดปลิวอยู่บนอากาศ ประกอบกับมีเสียงเพลงเศร้าดังขึ้น เขายื่นมือทั้งสองข้างออกไปในอากาศ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา : “ทำไมทุกครั้งคนที่โชคร้ายจะต้องเป็นฉันด้วยนะ ?”
ณภัทรตบไหล่ของเขา : “ฉันจะหักเบี้ยเลี้ยงของคิงหนึ่งเดือนมาให้นาย”
วายุซาบซึ้งใจจนร้องไห้ออกมา : “มีแต่ลูกพี่เท่านั้นที่เป็นห่วงผม”
ณภัทรก้มลงไปมองกางเกงชั้นในลายการ์ตูนที่อยู่บนตัวของเขา : “อย่าลืมไปซื้อกางเกงชั้นในตัวใหม่ด้วยล่ะ ครั้งก่อนตอนที่พี่สะใภ้จับนายแขวนบนเครื่องบิน รู้สึกว่าจะเป็นกางเกงชั้นในตัวนี้เหมือนกันนี่”
วายุ : “……”
ณภัทรได้ติดต่อกับกองทัพของประเทศซีดานอย่างลับ ๆ เรียบร้อยแล้ว เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ทางกองทัพก็ได้ส่งเครื่องบินลำเลียงมารับพวกเขากลับประเทศไป
สิ่งนี้ทำให้พวกเขารู้ว่า ผู้ช่วยธนารู้ข่าวว่าลูกพี่ยังมีชีวิตอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว จึงไม่แปลกที่เมื่อคืนคิงเรียกเขา แต่เขากลับยังคงนอนหลับใหลอยู่เช่นเดิม
“ผู้ช่วยธนา คุณทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ดูสิว่าคิงทำอะไรลงไปกับวายุ ?”
วายุสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ : “พวกคุณรังแกผมเพราะผมร่างกายอ่อนแอ”
ผู้ช่วยธนาเหลือบมองแล้วยิ้ม : “เอ่อ……ลูกพี่บอกว่าเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ ผมจึงไม่กล้าขัดคำสั่งทหาร”
คิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขาเดินไปหาวายุ จากนั้นจึงดึงมือเขามาชกเข้าที่หน้าอกของตนอย่างแรง : “น้องชาย ขอโทษด้วยจริง ๆ จะให้นายชกกลับก็ได้”
วายุอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วดึงมือของเขาออกมา : “ช่างเถอะ ลูกพี่บอกแล้วว่าจะหักเบี้ยเลี้ยงของนายครึ่งเดือนมาซื้อยาให้ฉัน !”
คิงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย จากนั้นจึงดึงมือเขาขึ้นมาทุบตีร่างกายของตนเอง : “ยังไงนายก็ต่อยฉันสักครั้งเถอะ !”
วายุรู้สึกเจ็บจนพูดอ้อนวอนออกมา : “คิง คิง เงินเบี้ยเลี้ยงของนายฉันไม่ต้องการแล้วพอใจหรือยัง ?”
ทุกคนบนเครื่องบินหัวเราะออกมา มีนาเองก็หัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน เธอเข้าใจในทันทีว่า ทำไมณภัทรจึงชอบอยู่ร่วมกับเหล่าทหารพวกนี้ นั่นเป็นเพราะความจงรักภักดี ความไร้เดียงสา รวมไปถึงความสุขที่เกิดขึ้นอย่างง่ายดาย
วายุสะบัดมือและพูดเบา ๆ ว่า : “พวกนายทุกคนต่างก็รังแกฉัน”
มีนาหัวเราะแล้วยื่นเค้กถั่วแดงในจานให้แก่เขา : “กินถั่วแดงบำรุงเลือดสักหน่อยสิ”
“ขอบคุณครับพี่สะใภ้ !”
เขากำลังจะเข้าไปรับด้วยความยินดี แต่กลับปะทะเข้ากับสายตาเย็นชาของณภัทร จึงรีบดึงมือกลับอย่างลนลานทันที
มุมปากของมีนากระตุกเล็กน้อย เฮ้อ……เขาเป็นคนขี้อิจฉาเสียจริง ๆ จากนั้นเธอจึงผลักเค้กถั่วแดงไปตรงหน้าเขา พลางพูดด้วยรอยยิ้ม : “นายพลณภัทร เชิญรับประทานค่ะ”
เขาเหลือบมองเธอหนึ่งครั้ง สายตานั้นเหมือนต้องการสื่อเป็นนัยว่าให้เธอนั้นป้อนเขา
เธอแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วก้มหน้าก้มตาดื่มนม เขาเขยิบเข้าไปแล้วกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอว่า : “หรือจะให้ผมป้อนคุณดี ?”
ตัวของเธอสั่นเทา เกรงว่าเขาจะไม่ได้ป้อนเธอด้วยช้อนส้อม จากนั้นเธอจึงแบ่งเค้กถั่วแดงออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วป้อนเข้าปากของเขา พลางเอ่ยคำหวาน : “นายพลณภัทรคะ อ้าปากสิคะ อ้า……”
มุมปากของณภัทรกระตุก จากนั้นจึงอ้าปากกว้าง และทำสีหน้าภาคภูมิใจ : “รสชาติไม่อร่อยเท่าไหร่ หวานเกินไปจนขม”
เธอยื่นเข้าปากไปหนึ่งชิ้นแล้วลองเคี้ยวดู : “เป็นไปได้อย่างไรคะ ? รสชาติกำลังพอดีนะ”
เมื่อเห็นริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อและดูเย้ายวนของเธอขยับ สมองของเขาก็รู้สึกเหมือนระเบิดขึ้นมา จากนั้นจึงจับหัวของเธอเอาไว้แล้วจูบอย่างดูดดื่ม รสชาติหอมหวานของถั่วแดงค่อย ๆ แผ่ซ่านภายในปาก ดูเหมือนว่าทำเช่นนี้รสชาติจึงจะพอดี
ทุกคนตกตะลึงจนอ้าปากค้าง และมองดูทั้งสองคนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่กะพริบตา
วายุ : “ลูกพี่ ไม่เหมาะสำหรับเด็กนะครับ”
คิม : “ทำได้ยอดเยี่ยมมาก”
คิง : “ลูกพี่กำลังทำอะไร ยังไม่ทันพูดจาก็ใช้ปาก บนปากมีเศษถั่วแดงติดอยู่หรืออย่างไร ? ใช้กระดาษทิชชูเช็ดก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือ ?”
คิวหันมองคิงด้วยท่าทีเบื่อหน่าย : “สมควรแล้วที่นายเป็นโสด”
ผู้ช่วยธนา : “ทั้งหมด กลับหลังหัน !”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ณภัทรก็ปล่อยมีนา แต่กลับมีสีหน้าราวกับยังคงค้างคา ทำอย่างไรดี ? เขาไม่อาจต้านทานเจ้าปีศาจน้อยได้เลย
ใบหน้าของมีนาแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอมองณภัทรอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นจึงกัดริมฝีปากแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า : “คุณ……ต่อไปคุณรู้จักระวังตัวหน่อยสิ ! ไม่เห็นหรืออย่างไรว่ามีคนอยู่ตั้งมากมาย ?”
หากไม่ใช่เพราะยังบินอยู่บนท้องฟ้า เขาคงจะเตะพวกที่ขวางหูขวางตาลงไปนานแล้ว
ในเวลานี้ ข่าวเรื่องที่ณภัทรถูกไบร์ทซึ่งเป็นหัวหน้าของซาสฆ่าตายนั้น ได้แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว จนรู้กันทั่วทั้งประเทศซีดาน
ภายในร้านกาแฟ ยิหวากำหนังสือพิมพ์ในมือเอาไว้แน่นในทันที ตอนที่เธอลุกขึ้นก็กระแทกเข้ากับแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ จนกระทั่งกาแฟร้อน ๆ หกราดลงบนกระโปรงสั้นสีขาวของเธอ เธอโน้มตัวลงด้วยความเจ็บปวด แล้วหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ น้ำตาสองสายไหลอาบลงบนแก้มของเธอ : “พี่ณภัทร ขอโทษนะคะ……”
อันที่จริงแล้ว เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตนเองตั้งแต่แรก เขาคือคนที่เธอรักที่สุดในชีวิต แล้วเธอจะทนเห็นเขาต้องตายได้อย่างไร คนที่สมควรตายควรจะเป็นมีนาต่างหาก !
เธอรีบเช็ดน้ำตาในทันที จากนั้นจึงเดินไปยังตู้โทรศัพท์แล้วกดหมายเลขที่คุ้นเคยหมายเลขนั้น เสียงเรียกสายดังขึ้นเป็นเวลานานจึงมีคนกดรับ
“ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า ต่อไปห้ามโทรหาผมโดยไม่จำเป็น ?”
เธอจับโทรศัพท์เอาไว้แน่นด้วยความโกรธแค้น : “แกฆ่าเขาหรือ ? แกฆ่าเขาจริง ๆ !”
“แล้วจะทำไม ?”
“ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปเด็ดขาด !”
“เหอะ ๆ……คุณอย่าลืมสิว่า ในมือของผมตอนนี้ยังมีคลิปวิดีโอของคุณหนูยิหวาที่กำลังร่วมรักกับชายหนุ่มมากหน้าหลายตาอยู่อีกนะ”
ยิหวารู้สึกราวกับตกลงไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง เธอขยับปากแต่สุดท้ายกลับไม่พูดอะไรออกมา
“เหอะ ! ดูเหมือนว่าคุณหนูยิหวาเอวก็ไม่ได้รักณภัทรสักเท่าไหร่”
เธอแทบจะตะโกนออกมา : “ไม่จริง ! ฉันรักเขา !”
เธอวางหูโทรศัพท์ลงทันที จากนั้นจึงจากไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าด้านหลังกำลังมีปีศาจวิ่งตามเธออยู่
ตอนนี้วายุได้เจาะเข้าระบบเฝ้าสังเกตของสำนักงานความมั่นคงเรียบร้อยแล้ว และสามารถระบุตำแหน่งของสัญญาณได้สำเร็จ : “ลูกพี่ มีคนโทรหาไบร์ทจริง ๆ ครับ อีกทั้งสัญญาณถูกส่งมาจากเมืองรามด้วยครับ”
ใบหน้าของณภัทรเต็มไปด้วยความโมโห : “ระบุตำแหน่งที่ชัดเจนออกมาให้ได้ แล้วประสานไปยังคนของหน่วยอินทรีย์ ให้รีบดำเนินการตามแผนการจับกุมในทันที !”
เขาอยากรู้จริง ๆ เลยว่า ใครที่กันที่กล้าแอบโจมตีเขา ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือกล้าแตะต้องผู้หญิงของเขา เห็นได้ชัด ๆ ว่ารนหาที่ตาย !
ครั้งนี้ต่อไปเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้ เขาก็ไม่มีทางปรานีเด็ดขาด !
