ร้อยตรีมานพชะโงกหัวออกไปดู ทันใดนั้นมือที่เต็มไปด้วยเลือดก็ได้คว้าเข้าที่ข้อเท้าของเขาแล้วดึงลงไปในทะเลสาบ
วายุและคิงพึ่งจะจอดรถลงก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น
“เชี่ยเอ๊ย ไอ้ห่านั่นมันกล้ายิงจริง ๆ ด้วย!”
“แย่แล้ว ๆ พวกเราล้วนต้องตายไปพร้อมกับไอ้โง่ร้อยตรีมานพนั่น!”
ทั้งสองกระโดดลงจากรถและวิ่งไปตามตามเสียงปืนราวกับลมพายุ เพียงแต่ว่าทันทีที่พวกเขาวิ่งไปถึงกลับต้องตะลึงงันกับเหตุการณ์ตรงหน้า
เห็นเพียงมีนากำลังล็อกคอร้อยตรีมานพจากด้านหลัง และกดเขาลงไปในน้ำอย่างต่อเนื่อง แขนขาของร้อยตรีมานพดิ้นอยู่ไม่หยุด ทำให้ผิวน้ำแตกกระจายเป็นระลอก
ในดวงตาของวายุเต็มไปด้วยความนับถือ ชีวิตที่กล้าหาญไม่จำเป็นต้องอธิบาย
คิงปรบมือให้กับมีนาด้วยความตื่นเต้นดีใจ: “พี่สะใภ้ เยี่ยมไปเลย เอามันให้ตาย!”
ภายในใจของร้อยตรีมานพนั้นแทบอยากจะบ้าตาย เดิมทีเขาคิดว่าที่ตัวเองจับนั้นเป็นเพียงสายลับหญิงที่ค่อนข้างมีฝีมือแค่นั้น นี่ถึงได้นำตัวเธอไปประหารเพียงลำพัง คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกกระทำอย่างอนาถแบบนี้ ส่วนพรรคพวกที่อยู่บนฝั่งอีกสองคนกลับประมืออย่างพออกพอใจ
มีนาได้ยินเสียงของคิง ก็ปล่อยมือจากร้อยตรีมานพทันที และรีบขึ้นไปบนฝั่ง ทั้งสองคนถึงพบว่าแขนของเธอได้รับบาดเจ็บ มีเลือดไหลอาบอยู่ในตอนนี้
วายุรีบพามีนาขึ้นรถทันที ส่วนคิงนั้นได้ถีบร้อยตรีมานพที่พึ่งจะปีนขึ้นฝั่งมาลงไปในทะเลสาบอีกครั้ง: “เชี่ยเอ๊ย แกนี่มันใจกล้าบ้าบิ่นจังเลยนะ กล้าทำร้ายแม้กระทั่งผู้หญิงของลูกพี่!”
อะไรนะ? ผู้หญิงคนนี้เป็น……ภรรยาของท่านนายพลจริง ๆ งั้นเหรอ!ร้อยตรีมานพมุดลงไปที่ก้นทะเลสาบอย่างเงียบ ๆ แย่แล้วแย่แน่เลย ทุกคนต่างก็รู้ว่าลูกพี่รักและทะนุถนอมคุณผู้หญิงขนาดไหน อนาคตทางทหารของเขานับว่าจบเห่แล้ว ให้ตัวเองจมน้ำตายไปยังจะดีกว่า
วายุหยิบกล่องยาออกมาจากรถ มีนาฉีกเสื้อตรงบริเวณแขนออก และทำแผลให้กับตัวเองอย่างคุ้นเคย
“พี่สะใภ้มาได้ยังไงครับ?”
จากนั้นมีนาก็ได้เล่าเรื่องราวที่ตัวเองได้พบเจอในตลอดทางที่มาประเทศเอเดนอย่างคร่าว ๆ และสั่งให้พวกเขานำยารักษาโรคระบาดมอบให้กับเดวิด และจัดการที่มาที่ไปให้กับหญิงสาวพวกนั้น
คิงกล่าวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย: “แต่พวกมันคือองค์กรซาสนะครับ ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันทำกับพี่สะใภ้แบบนี้ ผมไม่ให้พวกมันกินระเบิดก็บุญมากแล้ว”
“พูดแล้วต้องทำ ทำแล้วต้องเห็นผล ยิ่งไปกว่านั้นในมือของพวกเขายังมีหญิงสาวผู้บริสุทธิ์พวกนั้นเป็นตัวประกัน”
“โอเค งั้นครั้งนี้จะปล่อยพวกมันไปก่อน ครั้งหน้าฉันจะต้องให้พวกมันกินลูกปืนแน่!”
“คุณณภัทรล่ะ?”
“ลูกพี่ออกไปปฏิบัติภารกิจครับ”
ถึงตอนนี้หัวใจที่หนักอึ้งของมีนาถึงได้ผ่อนคลายลง คุณพระคุ้มครอง เขาไม่เป็นอะไร แบบนี้การมาในครั้งนี้ของเธอก็ไม่เสียเปล่า
สายลมพัดผ่านป่าทึบมากระทบใบหน้าของเธอ และได้พัดพาเอาความหม่นหมองที่อยู่ในใจเธอในหลายวันมานี้ไปด้วย เมื่อกลับมาถึงฐานทัพ เธอทานข้าวไปสองจานเต็ม ๆ ทำเอาวายุและคิงมองอ้าปากค้าง
“คิง ดีนะที่ลูกพี่ไม่อยู่ ถ้าเขารู้ว่าพี่สะใภ้ถูกอดข้าวจนหิวขนาดนี้นะ คงต้องลอกหนังของพวกเราแน่”
“วายุ นายปากหวาน อีกเดี๋ยวนะนายไปเกลี้ยกล่อมพี่สะใภ้ อย่าให้เธอหลุดปากไป ไม่งั้นพวกเราต่างต้องโชคร้ายแน่”
มีนาทานอิ่มแล้วก็ขึ้นรถทันที: “รีบพาฉันไปหาณภัทรตอนนี้เลย!”
“พี่สะใภ้ครับ ลูกพี่ปฏิบัติภารกิจอยู่”
“นายคิดว่าฉันเป็นคนประเภทที่จะเป็นภาระให้กับณภัทรเหรอ?”
“ไม่ใช่หรอกครับ เพียงแต่ว่าที่นั่นอันตรายมาก พวกเราต้องคุ้มกันความปลอดภัยของพี่สะใภ้”
มีนายิ้มระรื่น: “ฉันเกือบถูกคนของนายฆ่าตาย”
วายุและคิงสบตากัน พี่สะใภ้รู้ไหมว่าลูกพี่เป็นคนออกคำสั่งนั่น?
เธอยิ้มพลางเดินเข้าไปหาวายุ และมองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า: “นายกำลังสวมกางเกงในลายการ์ตูนตัวนั้นอยู่หรือเปล่า?”
วายุรีบหยิบกุญแจรถขึ้นมาและขับรถทันที เขาไม่อยากจะโดนห้อยอยู่บนเครื่องบิน หรือทิ้งเอาไว้บนพื้นให้พรรคพวกสนุกสนานกันหรอกนะ
…………
ณภัทรนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับและกำลังขับรถไปตามถนนบนภูเขาที่คดเคี้ยว จู่ ๆ ก็จามขึ้นมาอย่างแรง ดูเหมือนว่ามีคนกำลังคิดถึงเขาอยู่
ในเวลานี้เสียงของหน่วยสอดแนมได้ดังออกมาจากหูฟัง: “รายงานท่านนายพล ผู้ลี้ภัยกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มนั้นกำลังมุ่งหน้าไปยังเทือกเขาลิตเติ้ลวิช !”
ที่ด้านล่างเทือกเขาลิตเติ้ลวิช คือทะเลดำและอีกฝั่งของทะเลดำก็เป็นสนามบินนานาชาติ ดูเหมือนว่าไบร์ทต้องการหนีไปทางทะเล
ณภัทรหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาและสั่งการไปยังพรรคพวก: “พี่น้องทุกคนฟังให้ดี ขยับเข้าล้อมเทือกเขาลิตเติ้ลวิช จากทั้งสี่ทิศในทันที และส่งเครื่องบินรบสามลำให้ไปบินวนอยู่บนเทือกเขาลิตเติ้ลวิช เพื่อตัดทางหนีของพวกมัน!”
“รับทราบครับลูกพี่!”
พรรคพวกที่ได้รับคำสั่งต่างพากันแยกไปปฏิบัติการ บนเทือกเขาลิตเติ้ลวิช นั้นมีถนนที่คดเคี้ยวอยู่มากมาย และถนนบนภูเขาเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นถนนลูกรัง วกไปวนมา พวกเขาจึงต้องเปลี่ยนไปใช้รถจักรยานยนต์วิบากแทน
ไม่นานทั่วทั้งเทือกเขาลิตเติ้ลวิช ก็เต็มไปด้วยเสียงคำรามของรถจักรยานยนต์วิบาก ดินฝุ่นปลิวว่อน และยังมีเครื่องบินสองสามลำบินวนอยู่บนหัว คนของณภัทรได้ล้อมเทือกเขาลิตเติ้ลวิช เอาไว้หมดแล้ว ตอนนี้กำลังตีวงแคบเข้าไป
ในเวลานี้ไบร์ทถูกบีบให้เข้าไปอยู่ในถ้าเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
“ลูกพี่ ไอ้ณภัทรคิดจะกำจัดพวกเราให้สิ้นซาก ลูกพี่รีบหนีไปเถอะครับ!”
ไบร์ทโมโหจนกัดฟันกรอด: “ลูกพี่ณภัทรนี่โหดจริง ๆ!”
“ลูกพี่ รีบคิดหาวิธีหนีเร็ว ตราบใดที่ยังมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง”
ไบร์ทครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วกล่าว: “พวกนายใส่หน้ากาก และสวมชุดของฉัน จากนั้นก็แยกกันหนีไปคนละทาง”
“ครับ!”
จากนั้นไม่นานณภัทรก็ได้รับสัญญาณจากพรรคพวกที่อยู่ต่างกันไปคนละทิศละทาง และมีข้อมูลเหมือนกัน ต่างก็บอกว่าตัวเองจับตัวไบร์ทได้ เพราะทุกคนยังไม่เคยได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของไบร์ทเลย คุ้นเคยเพียงแค่ว่าเขาสวมหน้ากากปีศาจ
สัญชาตญาณบอกเขาว่าไบร์ทจะไม่จนมุมง่ายแบบนี้ เพราะยังไงทั้งสองคนก็ประมือกันมาเป็นเวลาหลายปี ความเจ้าเล่ห์ของไบร์ทนั้นณภัทรได้สัมผัสมาอย่างลึกซึ้ง เพียงแต่ว่าคนของเขาได้ปิดทางเอาไว้หมดแล้ว ไบร์ทยังจะหนีไปที่ไหนได้อีก?
จากนั้นเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าผา ประกายความมั่นใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเขา: “รีบแจ้งไปยังพี่น้องทุกคนมุ่งหน้าไปยังทางขนศพของเทือกเขาลิตเติ้ลวิช ”
ทางขนศพของเทือกเขาลิตเติ้ลวิช ส่วนมากขุดเจาะอยู่บนหน้าผาที่สูงชัน เดินผ่านได้แค่ทีละคน บนหัวเป็นหน้าผาที่สูงชัน ด้านล่างเป็นเหวลึก สาเหตุที่เรียกว่าทางขนศพ นั้น ว่ากันว่าเป็นเพราะที่นี่เป็นเส้นทางที่คนส่งวิญญาณใช้ในตอนกลางคืน และคนที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อผ่านเส้นทางนี้ก็จะกลายเป็นศพ มีบางคนที่ได้ตกลงไปในเหวลึกแม้แต่ศพก็ยังหาเจอ
ณภัทรขับจักรยานยนต์วิบากขึ้นไปบนทางขนศพทรายและหินปลิวว่อนตลอดทาง เขาควบคุมแฮนด์รถที่อยู่ในมือ มองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง แม้กระทั่งหินกระเด็นมาโดนใบหน้าของเขาจนเป็นแผลเขาก็ไม่ใส่ใจ
ทันใดนั้นรถวิบากคันหนึ่งก็ได้ปรากฏเข้ามาในสายตาของเขา ทั้งสองคนพุ่งเข้ามาจากคนละทาง สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าคนคนนั้นก็คือไบร์ท ทั้งสองคนไม่มีใครหยุดเลยและต่างก็ขับพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย!
นี่ไม่ได้เป็นเพียงการแข่งขันทักษะการขับรถยิ่งเป็นการแข่งขันด้านพลังและความกล้า ใครเป็นคนที่กลัวก่อน ก็ถือว่าคนนั้นแพ้!
ฝุ่นละอองดินปลิวว่อนไปทั่วถนนบนเขาที่คับแคบ ทรายกระเด็นหินกระจาย ทั้งสองคนพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง ในใจของทั้งสองคนต่างก็เข้าใจดี ถ้าชนปะทะกันเข้า ใครก็ไม่สามารถชีวิตได้!
ณภัทรชอบพนันมาตลอด เป็นนักพนันที่เอาชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน เขาเดิมพันมาแล้วยี่สิบกว่าปี ไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง ครั้งนี้เขาก็จะไม่ให้ตัวเองแพ้เหมือนกัน เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งรอเขาอยู่ที่บ้าน โคนไฟหนึ่งดวง หน้าต่างหนึ่งบาน ชาร้อน ๆ หนึ่งแก้ว
สายลมแห่งขุนเขาหวีดวิวพัดผ่านไป พัดจนเสื้อของเขาเกิดเป็นเสียงกระพือพัดออกมา สายตาอันแดงก่ำของเขาทะลุผ่านฝุ่นละอองจ้องมองไปยังอีกฝ่าย เขาบิดรถในมือจนถึงขีดสุด พุ่งเข้าไปราวกับสายลมที่พัดแรง!
จะเป็น หรือตายก็แขวนอยู่บนด้ายเส้นเดียว
