จอมพลที่รัก – บทที่ 68 ผมจะป้อนคุณให้อิ่มเอง

ณ ป่าลึก เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาบนผิวสีแทนของณภัทร แสงแดดสาดส่งผ่านช่องว่างของใบไม้ลงมากระทบร่างของเขา และเปลี่ยนไปตามการเคลื่อนไหวขึ้น ๆ ลง ๆ ของเขา

มีนายื่นนิ้วมือขาว ๆ ออกมาลูบไล้ไปตามริมฝีปากบาง ๆ ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ของเขา และเลื่อนผ่านลำคอลงไปตามหน้าออกที่แข็งแรง ไปจนถึงเนื้อหน้าท้องที่ทำให้คนแทบคลั่ง และเลื่อนต่ำลงไปจนถึงสถานที่ลับของเขาอย่างขี้เล่น จากนั้นก็ออกแรงจับ……

“ซี๊ด……นางปีศาจตัวน้อยยังไม่อิ่มใช่ไหม? ถึงได้มีอารมณ์มายั่วผม หือ?”

เธอรีบอ้อนวอนทันที: “ไม่เอาแล้ว คุณเอาฉันให้ตายเถอะถ้างั้นน่ะ”

เขาก้มลงกัดที่ติ่งหูของเธอ และกล่าวเสียงแหบ: “ได้ งั้นก็เอาให้มีความสุขจนตายไปเลย”

เขาหิวมานานมากจริง ๆ กินเธอทั้งภายในและภายนอกจนเกลี้ยง ตอนนี้เธอไปมีแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว นอนอ่อนระทวยอยู่บนรถ เงยหน้าขึ้นก็พบกับต้นไม้ที่สูงใหญ่ระฟ้า มีนกบินผ่านไปเป็นระยะ

ทั้งสองคนกอดกันอยู่แบบนั้น ปล่อยให้สายลมอุ่น ๆ พัดกระทบผิวตามอำเภอใจ กลิ่นหอมของดอกไม้ ใบหญ้า และยังมีกลิ่นของฮอร์โมนเพศชายบนร่างกายของเขา ทำให้เธอหลงใหลมัวเมา

“แม่ปีศาจน้อย คิดถึงผมไหม?”

เธอกล่าวอย่างเกียจคร้าน: “ไม่เลยสักนิด”

“ดูเหมือนว่าผมจะป้อนคุณยังไม่อิ่มนะ”

เธอลืมตาขึ้นมาทันที และกล่าวอ้อนวอน: “คิดถึง คิดถึงโอเคหรือยัง?”

เขาดีดผิวที่บอบบางของเธอเบา ๆ ถึงได้สังเกตเห็นรอยแผลที่ข้อศอกของเธอ สีหน้าของเขาดำคล้ำขึ้นมาทันที: “ไอ้เหี้ยตัวในมันทำร้ายคุณ?”

ดูจากท่าทางแล้วเขาจะต้องขูดเนื้อลอกหนังของคนคนนั้นแน่ ๆ เลย เธอรีบอธิบายทันที: “ฉันไม่ระวังเองแหละ”

เขาก้มลงจูบที่แผลของเธอ ทั้งอ่อนโยน ทั้งเต็มไปด้วยความรัก โดยปราศจากความทะนงองอาจและความโหดร้ายที่เคยมีอยู่ในแต่ละวัน ทำให้หัวใจของเธอสั่นคลอนเล็กน้อย

“เด็กโง่ ต่อไปห้ามเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงอันตรายอีกนะ เข้าใจไหม?”

“คุณเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์: “ผมกับคุณไม่เหมือนกัน ผมมีเก้าชีวิต”

เธอยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าของเขาเอาไว้: “ทุกชีวิตล้วนเป็นของฉัน ดังนั้นต่อไปนี้คุณจะต้องระวังตัวให้มากขึ้น”

เขามองดูเธออย่างจริงจัง ดวงตาของเธองดงามแบบนั้น ราวกับหยาดน้ำที่ใสสะอาด สะท้อนเงาใบหน้าของเขาออกมา: “มีนา อยู่กับผม คุณเคยรู้สึกเสียใจไหม?”

ตัวเขาเองรู้ดีว่าเลือกอาชีพทหาร จะต้องพบกับอันตรายมากมาย โดยเฉพาะเมื่อมาถึงตำแหน่งอย่างเขาในตอนนี้ ทุกวันราวกับกำลังเดินอยู่บนคมมีด แต่เขาไม่มีทางเลือก ถ้าคุณไม่เดิน คนอื่นก็ต้องเดินอย่างไม่คิดชีวิต แล้วยังเหยียบคุณเอาไว้ใต้ฝีเท้า

เธอยิ้มพลางยื่นแขนที่ขาวดั่งหยกออกมากอดคอของเขา: “คุณนี่น่ารำคาญจริง ๆ วัน ๆ เอาแต่ถามคำถามนี้กับฉัน ถ้าฉันบอกว่าฉันเสียใจ คุณจะทำยังไง?”

“เย็xคุณให้ตายไปเลย!”

“บ้าเอ๊ย ฉันว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้”

เขากอดเธอแนบอก กอดเอาไว้แน่น แน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก ราวกับต้องการให้เธอเข้าไปในร่างกายของเขา จริง ๆ แล้วบ่อยครั้งที่เห็นเธอได้รับบาดเจ็บ เห็นเธอเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงอันตรายเพื่อมาอยู่ที่ข้างกายของตัวเอง เขาก็มักอยากจะถามคำถามนี้กับเธอ และก็เหมือนกับกำลังถามคำถามนี้กับตัวเอง ในเมื่อรัก แล้วจะยอมให้เธอต้องอยู่กับความหวาดกลัวได้ยังไง แต่ถ้าให้ปล่อยมือ เขาทำไม่ได้!

เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ถูกแสงอาทิตย์อัสดงย้อมเป็นสีแดง นกหลากสีบินอยู่บนท้องฟ้า ใบไม้ที่เขียวขจี ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจกล่าว: “ถ้าหากที่นี่ไม่มีสงคราม จะสวยขนาดไหนกันนะ?”

“อืม ตอนกลางคืนยิ่งสวย ดวงดาวระยิบระยับ”

“มีดาวตกไหม?”

“มีอยู่บ่อยครั้ง”

“ว้าว ต้องสวยมากแน่เลย”

“อยากดูเหรอ? งั้นผมอยู่ดูกับคุณ”

ท้องของเธอร้องจ๊อก ๆ ออกมา เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างเขินอาย เขายิ้มออกมา และหยิบเอาเสื้อขึ้นมาห่มให้เธอ ส่วนตัวเองโดดลงไปจากรถทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สวมเสื้อ: “จะไปล่าสัตว์กับผมหน่อยไหม? เนื้อกระต่ายป่าที่นี่อร่อยมากเลยล่ะ”

“ไปสิ ใครกลัวกันล่ะ!”

เขาอุ้มเธอลงจากรถ และยังไม่ลืมที่จะตีก้นเล็ก ๆ ของเธอ: “เยี่ยม งั้นเรามาแข่งกันว่าใครจะล่ากระต่ายป่าได้ก่อนกัน มีรางวัลด้วยนะ”

เธอติดกระดุมเสื้ออย่างรวดเร็ว แต่เสื้อเชิ้ตตัวนั้นของเขาเมื่อสวมอยู่บนตัวของเธอ มันตัวใหญ่มาก ปิดก้นของเธอเอาไว้ได้พอดี โชว์ให้เห็นขาขาวเรียวยาว โยกไปมาจนทำให้เขารู้สึกร้อนระอุขึ้นมา แต่ต้องโทษใครล่ะ เสื้อผ้าของเธอถูกเขาฉีกขาดไปหมดแล้ว

เขาแกะเข็มขัดออกเตรียมที่จะถอดกางเกง เธอกัดริมฝีปากถลึงตาใส่เขา: “นี่ ณภัทร นี่คุณจะจบไม่จบ? ยังจะให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปไหมเนี่ย?”

เขาถอดกางเกงออกและนำไปสวมเข้าที่ขาทั้งสองข้างของเธอ และผูกปมชายเสื้อของเธอไว้ที่บริเวณเอว: “อย่าดื้อน่า คุณโยกไปโยกมาแบบนี้ ผมต้องตายแน่”

เธอก้มหน้าลงดูบางตำแหน่งที่ไม่ของเขา และหัวเราะคิกคักขึ้นมา

เขารู้สึกว่าเวลาที่เธอยิ้มนั้นสวยมาก สิ่งสวยงามใด ๆ บนโลกใบนี้ก็ไม่อาจเทียบกับเธอในเวลานี้ได้ กลิ่นหอมที่ทำให้คนเมามาย ความรักที่น่าตายนี่ เขาพยุงใบหน้าลงเธอเอาไว้และจูบลงไปอย่างเมามัน พัวพันจนแยกไม่ออก ทั้งรุนแรงและอ่อนโยน แต่ที่น่าอายก็คือท้องของเธอได้ร้องขึ้นมาอีกครั้ง: “ณภัทร ถ้าคุณยังไม่ให้ฉันกินอะไรอีก ฉันคงต้องหิวตายแน่”

เขาลูบผมนุ่ม ๆ ของเธออย่างรักใคร่: “เด็กดี อีกเดี๋ยวผมจะป้อนคุณให้อิ่มเอง”

เธอกอดเอวของเขาเอาไว้: “งั้นพวกเรามาแข่งกันว่าใครจะจับกระต่ายได้ก่อนกัน ห้ามใช้ปืนนะ!”

เหอะ ๆ ปีศาจสาวตัวน้อยคนนี้มาหาความทรมานชัด ๆ ถ้าพูดถึงเรื่องล่าสัตว์ มีใครที่พอจะเป็นคู่แข่งของเขาได้ ต่อให้ต้องจับกระต่ายป่าด้วยมือเปล่า เขาก็สามารถจับได้แปดตัวสิบตัว แต่เห็นแก่ที่เธอมีความสนใจมากขนาดนี้ ก็ไม่ดีสักเท่าไหร่ที่เขาจะข่มขวัญเธอ เลยกล่าว: “ได้ ถ้าผมชนะ คืนนี้คุณต้องป้อนผมให้อิ่ม”

เธอลูบคลำร่างกายที่อ่อนล้าพลางขมวดคิ้วกล่าว: “เปลี่ยนอันใหม่”

“งั้นผมป้อนคุณ”

“……”

มีนาแอบดีใจอยู่ภายในใจ เมื่อกี้เธอได้แอบขโมยเอยมีดพับสวิสมาจากบนรถของเขา ในเมื่อใช้ปืนไม่ได้ งั้นใช้มีดก็ไม่นับว้าผิดกฎหรอกใช่ไหม ยิ่งไปกว่านั้นเธอเชื่อมั่นในตัวเองมาก ปกติแล้วเธอก็ชอบไปผจญภัยกลางแจ้ง และชอบดูรายการเอาชีวิตรอดในป่า สำหรับการทำกับดักจับสัตว์เล็ก ๆ พวกนั้นสำหรับเธอแล้วง่ายนิดเดียว

เธอพึ่งจะเดินออกไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ก็เบ้ปากขึ้นมา: “ณภัทร คุณกลัวว่าฉันจะชนะคุณใช่ไหม เลยเอากางเกงของคุณมาให้ฉันใส่?”

กางเกงของเขาทั้งยาวทั้งหลวม เหมือนกับกระสอบสองใบสวมใส่อยู่บนตัวของเธอ

“ห้ามถอดนะ!”

เขาย่อตัวลงและฉีกขากางเกงออก แล้วผูกปมไว้ที่บริเวณข้อเท้าของเธอ: “แบบนี้จะได้กันยุงกันแมลง”

เธอก้มหน้ามองผู้ชายที่กำลังตั้งอกตั้งใจมัดขากางเกงให้เธอ พลันรู้สึกว่าท่าทางแบบนี้ของเขาทั้งอ่อนโยนทั้งน่ารัก จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ทั้งสองคนต่างแยกย้ายกันเคลื่อนไหว ยังไงเขาก็เป็นห่วงเธออยู่ดี เขาจับกระต่ายป่าได้อย่างรวดเร็วแล้วรีบไปหาเธอทันที เพียงเห็นเธอกำลังนั่งทำกับดักอยู่บนพื้น จากนั้นตัวเองก็ไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ และชะโงกหน้าออกมาดูอยู่บ่อยครั้งว่ามีกระต่ายป่ามาติดกับหรือยัง ท่าทางแบบนั้นน่ารักไม่เบา

จากนั้นเขาก็ได้โยนกระต่ายในมือลงไปบนพื้น กระต่ายมุดเข้าไปในกลับดักเพราะความตื่นตระหนก มีนากระโดดขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ: “ฮ่า ๆ ๆ ……ในที่สุดฉันก็จับพวกแกได้!”

เพียงแต่ว่าเมื่อเธอกระโดดแบบนี้ ปมที่ใช้เสื้อเชิ้ตผูกไหวก็ได้หลุดออก ทำให้กางเกงหลวม ๆ ตัวนั้นหลุดไหลลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม โชว์ให้เห็นขาเรียวยาว ที่ขาวดั่งหยกออกมา คนบางคนที่แอบอยู่ในที่มืดทนไม่ไหวมานานแล้ว เขากระโจนเข้าไปและกดเธอลงบนพื้น ลมหายใจอันร้อนระอุพ่นรดต้นคอของเธอ : “คุณชนะแล้ว งั้นผมจะป้อนคุณให้อิ่มเอง”