เฟยหลงได้เดินลงมาพร้อมกับเจียงหงเเละซูซ่านที่กำลังอุ้มเสี่ยวไป๋อยู่โดยมีจ้าวเฉินลุงใหญ่ของเจียงหงซึ่งเป็นเเม่ทัพได้นำทาง
” ตามข้ามา ”
จ้าวเฉินได้เดินนำพวกเฟยหลงมายังฟ้อวโถงก่อนจะเรียกทหารนายหนึ่งมาเเละกล่าวกับทหารนายนั้นว่า
” เจ้านำหลานสาวเเละคนเหล่านี้ไปห้องรับรอง ”
ทหารนายนี้นได้กล่าวตอบจ้าวเฉินกลับไป
” ขอรับท่านเเม่ทัพ ”
ทหารนายนั้นได้เกล่าวเชิญพวกเฟยหลงออกมา
” พวกท่านโปรดตามข้ามา ”
เฟยหลงก็ได้กล่าวตอบทหารนายนั้นกลับไป
” อืม ”
ซูซ่านที่กำลังเดินตามเฟยหลงมานั้นก็ได้กล่าวถามขึ้นมา
” ท่านพี่เฟยหลงท่านจะไม่ทำอะไรเลยเหรอเพราะตอนนี้ท่านก็มาถึงยเมืองชายเเดนทางตอนเหนือนี้เเล้ว ”
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นจึงใช้มือของตนลูบศรีษะเเละกล่าวตอบซูซ่านกลับไปว่า
” ไม่ต้องรีบร้อนหรอกข้าจะพาเจ้าไปเดินชมเมืองก่อนค่อยว่ากัน ”
ซูซ่านจึงกล่าวตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่เริ่มมีสีเเดง
” งั้นท่านพี่เฟยหลงต้องการไปยังที่ไหนก่อนเป็นที่เเรก ”
เจียงหงที่ได้ยินซูซ่านกล่าวถามนั้นจึงเสนอตัวออกมา
” ข้าเป็นคนนำทางเองเมืองนี้เป็นเมืองที่ปู่ข้านั้นชอบที่จะเเวะมาบ่อยเเละข้าก็ตามมาด้วยทำให้ข้ารู้จักเมืองเเห่งนี้ดีไม่เเพ้ใครเเน่นอน ”
ระหว่างที่เจียงหงกล่าวนั้นนางก็ได้ทำท่าทางราวกับว่าอาจารย์ของนสงนั้นไม่สามารถรู้ทุกซอกทุกมุมของเมืองนี้อย่างเเน่นอน
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” งั้นเจ้าก็เป็นคนพาชมเมืองเเห่งนี้ละกัน ”
เมื่อเห็นว่าเฟยหลงไม่ได้ใส่ใจท่าทีของนางเลยจึงทำมห้เจียงหงรู้สึกหงุดหงิดก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
” งั้นท่านก็ตามข้ามา ”
เฟยหบงได้เเต่สายหน้าของตนเมื่อเห็นท่าทีของเจียงหงที่รอยู่กับนางนั้นเฟยหลงได้เห็นเจียงหงที่แตกต่างกันหลากหลายด้าน
ไม่ว่าจะเป็นท่าทางที่เเสดงออกมาเมื่อครู่หรือว่าตอนที่เจียงหงกำลังปรุงยาตามที่ตัวเขาสอนนางก็ตามอาจจะเรียกได้ว่าภายนอกที่ดูเข้มเเข็งนั้นซ่อนอีกตัวตนเอาไว้
ทหารนายนั้นได้ยินสิ่วที่พวกเฟยหลงกล่าวออกมาจึงอยากจะกล่าวขึ้นมาเเต่ก็สุดท้ายตัวเจาก็รอจนพวกเฟยหลงกล่าวจบก่อน
” เอ่อ……… คุณหนูพวกท่านจะไปไหนไม่ทราบขอรับ ”
เจียงหงที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวออกมาว่า
” งั้นพวกเราก็ไปดูใกล้ๆกำแพงกันเถอะ ”
ทหารนายนั้นที่ได้ยินความต้องการของเจียงหงจึงได้เเต่ลังเลใจเเละคิดหาทางรีบมือจนกระทั้งเจียงหงนั้นได้กล่าวขึ้นมา
” เจ้าเเค่พาพวกข้าไปดูใกล้เเค่นั้นเองไม่ได้พาพวกข้าลงไปในสนามรบสักหน่อย ”
ทหารนายนั้นที่ได้ยินคำกล่าวของเจียงหงจึงได้เเต่ลังเลใจ
” คือ………………. ”
เจียงหงที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวถามทหารนายนั้นทันที
” ตอนที่เจ้ารับคำวั่งอขงม่านลุงใหญ่มานั้นท่านได้กล่าวห้ามไว้ในเรื่องนี้ไว้หรือไม่ ”
ทหารนายนั้นที่ได้ยินคำกล่าวของเจียงหงจึงได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา
” ท่านเเม่ทัพจ้าว……………. ไมาได้รับสั่งเอาไว้จริงๆ ”
เจียงหงที่ได้ยินดังนั้นจึงก็ได้เริ่มกล่างโน้มน้าวต่อไป
” อีกอย่างเเค่เข้าไปใกล้เเต่ไม่ลงไปต่อสู้กับสัตว์อสูรเจ้าก็เเค่รายงานไปตามที่ข้าพูดออกมากท่านลุงใหญ่นั้นไม่ทำอะไรเต้าอย่างเเน่นอน ”
ทาหารนายนั้นสุดท้ายเเล้วก็ได้โดนเจียงหงโน้มน้าวจนสำเร็จ
” งั้น………..ข้าจะรายงานตามที่คุณหนูกล่าวออกมา ”
เจียงหงได้กล่าวตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
” ดีเเล้วรายงานคำพูดทักคำของข้าอย่าให้ตกหล่นละ ”
ทหารนายนั้นก็ได้ตอบกลับไปว่า
” ทราบเเล้วขอรับคุณหนูเจียง ”
เฟยหลงที่เห็นเหตุการณ์ตั้งเเต่ต้นจนจบทร่เจียงหงได้โน้มน้าวทหารนายนั้นก็ได้รู้ว่าตัวเขานั้นก็มองเจียงหงอยู่นาน
จนเจียงหงรู้สึกแปลกๆเเละกล่าวออกมา
” ท่านมองข้าทำไม “
