เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเสียงคำรามก็มองหน้าเฟยหลงด้วยความสงสัย
” เสียงคำรามนี้มันของสัตว์อสูรขอบเขตหลอมรวมใช่ไหมพี่ใหญ่………….. เเละดูเหมือนว่าเหมือนกำลังโกรธอยู่ด้วยใครไปทำมันโกรธ
ขนาดนี้กันนะ ”
เฟยหลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้กล่าวบอกกับเสี่ยวไป๋กลับไปว่า
” เสี่ยวไป๋เจ้าหยิบผลไม้นั้นขึ้นมาก่อนเเล้วเดี๋ยวคำตอบนั้นจะปรากฏขึ้นมาเอง ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้คาบผลไม้ที่มันเป็นคนนำมาเเล้วมองเฟยหลงอย่างสงสัย
เเต่เเล้วในตอนนั้นเองที่เสี่ยวไป๋ได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาทางด้านที่มันอยู่ก็เริ่มที่จะระวังตัวเตรียมสู้
เเละกำลังจะหันไปบอกเฟยหลงเกี่ยวกับเรื่อวนี้เเต่เเล้วเมื่อหันกลับไปนั้นก็พบกับความว่างเปล่าเสี่ยวไป๋วางผลไม้ที่คาบเอาไว้ลงเเล้วมองหเฟยหลงพร้อมกับตะโกนเรียก
” พี่ใหญ่ท่านไปไหนเเล้วนะ ”
เเต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีเสียงตอบกลับของเฟยหลงเเม้เเต่น้อยซึ่งนั้นทำให้เสั่ยวไป๋เป็นกังวลซึ่งตอนนั้นเองที่เสียงนั้นได้เข้าใกล้เสี่ยวไป๋อย่างรวดเร็วขึ้นกว่าเดิม
” สวบ ”
เสียงเเหวกพุ่มไม้ดังขึ้นอย่างรวดพร้อมกับปรากฏสัตว์อสูรที่รูปร่างคล้ายคลึงกับหมาป่าตัวหนึ่งกำลังหยุดอยู่ตรงหน้าเสี่ยวไป๋
” โฮกกกกกกกกกกกก ”
เสียงคำรามนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของสัตว์อสูรหมาป่าตัวนั้นได้ดังขึ้นมาพร้อมกับที่มันสังเกตุเห็นผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าเสี่ยวไป๋
เมื่อเห็นดังนั้นความโกรธก็เริ่มทวีคูณมากขึ้นไปอีกเเละโจมตีเสี่ยวไป๋ด้วยกรงเล็บที่เเหลมคมอย่างไม่รอช้า
” สวบ ”
เสียงเเหวกอากาศดังขึ้นมาอย่างรวดเน็วพร้อมกับกรงเล็บของสัตว์อสูรหมาป่าตัวนั้นกำลังพุ่งเข้าใส่เสี่ยวไป๋
ทางด้านเสี่ยวไป๋ที่เห็นดังนั้นก็สัมผัสได้ถึงอันตรายเเล้วรีบกลิ้งตัวหลบอย่างรวดเร็วเเล้วกช่าวออกมา
” เจ้าบ้านี้มันอยู่ก็มาโจมตีข้าทำไมข้าไม่ได้ไปทำอะไรมันซะหน่อย ”
เสี่ยวไป๋พยามครุ่นคิดว่าตนเคยไปทำเรื่องอะไรมห้สัตว์อสูรหมาป่าตัวนี้โกรธเกรี้ยวกันเเน่มันจึงได้พยามสังหารตัวเสี่ยวไป๋
จนกระทั่งเสี่ยวไป๋นึกถึงคำกล่าวของเฟยหลงที่กล่าวบอกมันเสี่ยวไป๋ที่พยามประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดก็เริ่มเข้าใจระกล่าวนั้นก็หลบการโจมตีของสัตว์อสูรหมาป่าตัวนั้นด้วย
” หรือว่าผลำม้ที่ข้านำมานั้นจะมีเจ้าของกัน………….. เเละดูเหมือนว่าเจ้าของมันคงจะมาทวงคืนของที่ข้าหยิบมางั้นเหรอ ”
เมื่อเสั่ยวไป๋คิดได้ดังนี้ก็ลองทดสอบบางอย่างดูโดยการพุ่งเข้าไปคาบผลไม้ที่มันเป็นคนนำมา
สัตว์อสูรหมาป่าที่เห็นดังนั้นก็คำรามออกมาด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นมากกว่าเก่า
” โฮกกกกกกกกกกกกกก ”
เสี่ยวไป๋ที่เห็นดังนั้นก็ยืนยันบางเรื่องได้
” นี้………… ข้าไปหยิบของๆเจ้าหมาป่าตัวนี้มางั้นเหรอ ”
เสี่ยวไป๋ที่เห็นดังนั้นก็คิดอยากจะคืนให้สัตว์อสูรหมาป่าตัวนั้นเเต่ดูจากท่าทางเเล้วนั้นมันคงจะไม่รับผลไม้นั้นกลับคืนเเล้วจากไปอย่างเงียบๆ
เมื่อเสี่ยวไป๋ที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มโจมตีกลับพร้อมกับกล่าวออกมาว่า
” งั้นข้าคงต้องจัดการกับเจ้านี้ก่อน ”
เสี่ยวไป๋เเละสัตว์อสูรหมาป่านั้นไม่รู้เลยว่าระหว่างที่มันกำลังสู้กันนั้นก็มีเงาของมนุษย์คนหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้ที่ไม้ห่างไกลจากพวกมันมากนัก
” เสี่ยวไป๋ในเมื่อเจ้าไปหยิบของสัตว์อสูรหมาป่าตัวนั้นมาเเบบนี้มันจะโกรธก็คงไม่เเปลก ”
” เเละในเมื่อเจ้าเป็นคนนำมาเจ้าก็จัดการกับมันเองละกัน…….. มันก็อยู่ขอบเขตวิญญาณขั้นสูงสุดส่วนเสี่ยวไป๋นั้นก็อยู่ขอบเขตวิญญาณขั้นสูงสุดเหมือนกัน ”
เฟยหลงกำลังนั่งดูเรื่องราวที่เกิดขึ้นราวกับมันเป็นสิ่งบันเทิงอย่างหนึ่ง
” ช่างเป็นคู่ต่อสู้มี่สมน้ำสมเนื้ออย่างเเท้จริง ”
ในระหว่างนั้นเฟยหลงได้หยิบอาหารที่ซื้อมาจากเมืองหลวงของอาณาจักรเก็บไว้ในถุงมิติออกมาทานเเละดูการต่อสู้ของเสี่ยวไป๋ไปด้วย
