ตูม!
จุดชีพจรลมปราณของมังกรเพลิงถูกทะลวง หมดสิ้นเรี่ยวแรง ตกลงพื้นอย่างจัง กระแทกจนเกิดหลุมขนาดใหญ่
“ท่านผู้วิเศษที่เจ้าพูดถึงเมื่อครู่ ใช่จอมปีศาจหรือไม่”
อันหลินยืนอยู่บนลำคอของมังกรปีศาจ กระบี่พิชิตมารจ่ออยู่ที่ศีรษะ เอ่ยถามจากมุมสูง
มังกรปีศาจฮึดฮัดในลำคอ “อย่าคิดจะล้วงข้อมูลไปจากปากข้า!”
“งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าก็ไปตายเสียเถอะ!” กระบี่พิชิตมารของอันหลินระเบิดลำแสงสีดำ
“อ๊าก! อย่าฆ่าข้า! ข้ายอมพูดแล้ว ท่านผู้วิเศษก็คือจอมปีศาจแห่งเกาะปีศาจนั่นแหละ!” มังกรปีศาจหดคอ เห็นได้ชัดว่ารู้สึกถึงจิตสังหารจากทางด้านหลัง
ทำไมมันถึงเหาะได้เร็วที่สุดในบรรดาจักรพรรดิปีศาจทั้งหลาย นั่นเป็นเพราะหนีไวจึงจะมีชีวิตรอดอย่างไรเล่า! หากพูดว่ามันเหาะได้เร็วที่สุด ความจริงแล้วก็เพราะว่ามันกลัวตายที่สุดนั่นเอง
“ที่แท้การจับชาวไข่มุกก็เพื่อคืนชีพให้กับจอมปีศาจงั้นหรือ งั้นเจ้าก็รู้ตำแหน่งของเกาะปีศาจใช่ไหม ทำสัญญาทาสกับข้า พาข้าไป” อันหลินพูดขึ้นมาอีกครั้ง
มังกรปีศาจเงียบงัน
กระบี่ของอันหลินระเบิดลำแสงสีดำอีกครั้ง “นี่หรือคำตอบของเจ้า งั้นก็ลาก่อน!”
“อ๊าก! อย่าฆ่าข้า! ได้…ได้ ข้ายอมทำพันธะสัญญาทาสกับเจ้า…” มังกรเพลิงหดหัว กัดฟันพูดอย่างอดสู
อันหลินพยักหน้า ใช้เลือดหยดหนึ่งจากนิ้วแล้วประสานอินอย่างต่อเนื่อง สลักแผนผังค่ายกล สุดท้ายเลือดก็หยดลงบนศีรษะของมังกรปีศาจ ซึมลงสู่ภายใน “ห้ามปฏิเสธ”
สัญญาทาสแตกต่างจากสัญญาสัตว์เลี้ยง เมื่อทำพันธะสัญญาทาส อันหลินในฐานะของผู้เป็นนาย จะสามารถบังคับให้ทาสทำได้ทุกอย่าง ทาสห้ามเกิดความคิดจะต่อต้านผู้เป็นนาย มิเช่นนั้นนายสามารถใช้พลังของพันธะสัญญาสังหารทาสได้ นี่เป็นสัญญาที่ไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง แต่เพื่อความอยู่รอด มังกรเพลิงจำต้องตอบตกลง
เมื่อสัมผัสได้ถึงสายใยที่ไร้รูปร่าง รวมถึงความรู้สึกที่ชีวิตของมังกรปีศาจอยู่ในกำมือ ในที่สุดอันหลินก็กระโดดลงมาอย่างพอใจ ตบหัวของมังกรปีศาจปุๆ แล้วพูดว่า “อยู่กับพี่ มีเนื้อให้กิน!”
มังกรปีศาจ “…”
ในตอนนั้นเอง ต้าไป๋กับเจ้าอัปลักษณ์ก็มาถึง เมื่อเห็นพี่อันทำสัญญาทาสกับมังกรปีศาจเสร็จแล้ว ต่างก็รู้สึกตกใจ ทาสระดับแปลงจิตขั้นกลาง ไม่ต้องพูดเลยว่าเท่ขนาดไหน
“เสี่ยวหลง ต่อไปเรียกข้าว่าพี่ไป๋! โฮ่ง!” ต้าไป๋พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
ปากของมังกรปีศาจกระตุกยิกๆ บัดซบ มังกรตกอับถูกสุนัขรังแกชัดๆ
อันหลินไม่ต่อความยาวสาวความยืด ให้มังกรปีศาจปล่อยชาวไข่มุกในประคำกักเก็บออกมา และหลังยึดประคำกักเก็บก็ให้มันนำทางไปยังเกาะปีศาจทันที
บนน่านน้ำที่ปกคลุมไปด้วยม่านหมอก จักรพรรดิปีศาจว่านฉง ปีศาจผีเสื้อกับปีศาจหมีขาวยืนอยู่กลางเกราะ รอการกลับมาของมังกรเพลิง
“เจ้าว่ามังกรหกปีกจะทำสำเร็จไหม” ปีศาจหมีขาวพูดอย่างกระวนกระวาย
“หึ เป็นถึงปีศาจทะเลระดับจักรพรรดิ ถ้าแม้แต่ไข่มุกหนึ่งหมื่นตัวก็จับมาไม่ได้ มันก็น่าขายหน้าเสียเหลือเกิน!” ปีศาจผีเสื้อพูดเสียงเย็น
ปีศาจหมีขาวเกาหัว “แต่ว่า ก่อนหน้านี้จักรพรรดิปีศาจถึงห้าตนอย่างพวกเจ้ายังจับมาไม่ได้เลย…”
ปีศาจผีเสื้อ “…ก็โชคไม่ดีนี่นา”
“แล้วเจ้าว่ามังกรหกปีกจะเคราะห์ร้ายหรือไม่” ปีศาจหมีขาวยังคงไม่วางใจ
ปีศาจผีเสื้อ “…หุบปากเน่าๆ ของเจ้าไปเสีย!”
จากนั้นทั้งคู่ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายคุ้นเคยที่ไม่ปิดบังอำพราง
ปีศาจผีเสื้อยิ้ม “ดูสิ มังกรหกปีกกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนี่ไง”
ปีศาจหมีขาวเงยหน้า เห็นร่างมหึมาร่างหนึ่งแหวกม่านหมอกมา
มันกำลังจะทักทาย กลับมองร่างบนหลังมังกรอย่างแน่นิ่งอยู่กับที่ “นั่นมัน…เหมือนจะมีคนอื่นอยู่บนหลังมังกรนะ”
“หือ” ปีศาจผีเสื้อเงยหน้า จากนั้นก็สูดหายใจดังเฮือก “พับผ่าสิ! พวกมันมาได้อย่างไร!”
ปีศาจหมีขาวชะงัก “เจ้าว่าอะไรนะ พวกเขาเป็นใคร”
มันหันหน้ามองปีศาจผีเสื้อ กลับพบแผ่นหลังที่หนีไปไกลแล้ว
ปีศาจหมีขาว “…”
“เวรเอ๊ย รอข้าด้วยสิ!”
ปีศาจทะเลระดับจักรพรรดิทั้งสองเริ่มหนีกันจ้าละหวั่น
ทว่าความเร็วของพวกมันจะเร็วกว่ามังกรหกปีกได้อย่างไร ไม่นานก็ตามมาทัน
“จักรพรรดิมังกร เจ้ากล้าสวามิภักดิ์แด่ศัตรู ทรยศต่อเจตจำนงของท่านผู้วิเศษหรือ!” ปีศาจผีเสื้อทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยว จึงตะคอกดังลั่น
“หน้าไม่อาย!” ปีศาจหมีขาวก็เริ่มก่นด่าแล้วเช่นกัน
ทว่าสิ่งที่ต้อนรับพวกมันกลับเป็นลมหายใจเปลวไฟที่ร้อนระอุอย่างยิ่ง
ตูม! เปลวไฟสีแดงพุ่งออกไป
ปีศาจหมีขาวเงื้อมือฟาด แรงมหาศาลดุจท้องทะเลทลายเปลวไฟในพริบตา
แต่เพียงแค่ชั่วครู่เดียว กันดั้มสีเงินสองตัวก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าปีศาจหมีขาวแล้วปิดล้อม
มังกรหกปีกไม่หยุด พุ่งใส่จักรพรรดิผีเสื้อต่อไป
เมื่อเข้าใกล้แล้ว มังกรหกปีก เจ้าอัปลักษณ์และต้าไป๋ก็โจมตีมันพร้อมกัน
อันหลินฉวยจังหวะใช้เงาพยัคฆ์ของหกกระบวนท่าตอนที่พวกมันปิดล้อม ฟันปีศาจผีเสื้อเป็นสองท่อน
เมื่อมังกรหกปีกเห็นเพลงกระบี่ของอันหลิน ดวงตาก็เบิกกว้าง สุดท้ายมันก็รู้แจ้งกระจ่างใจ คิดในใจว่าสมกับเป็นคนวิปริตที่แม้แต่ปีศาจผีเสื้อก็ยังกริ่งเกรง เพียงแต่ต่อให้กลัวมากแค่ไหน ก็หนีเงื้อมมือของเจ้าวิปริตนี่ไม่พ้นอยู่ดี
ขณะที่ทุกคนกำลังย้อนกลับมานั้น พวกเขาก็ได้เห็นปีศาจหมีขาวอีกครั้ง
ปีศาจหมีขาวในตอนนี้สุกแล้ว แต่ดูท่าทางไม่ค่อยน่ากินมากนัก
พวกอันหลินไม่ได้กิน แต่เก็บต๋าอีกับต๋าเอ้อร์แล้วออกเดินทางสู่ใจกลางเกาะปีศาจ
ค่ายกลสังเวยเลือดสิบวิญญาณที่ปกคลุมทั้งเกาะยังคงทำงาน ในแผ่นดินที่เปี่ยมด้วยความโสโครกและคาวเลือด หญ้าสีขาวสามต้นเปล่งรัศมีบริสุทธิ์อยู่บนพื้น กลั่นกรองอากาศบริเวณโดยรอบ
“นี่น่ะหรือหญ้าขาวเทวะน่ะ ไม่คิดเลยว่าจะมีถึงสามต้น พวกเจ้าปลูกหรือ” ใบหน้าอันหลินฉายความประหลาดใจ
มุมปากของมังกรปีศาจกระตุก พูดอย่างอัดอั้นตันใจว่า “นี่เป็นสื่อกลางที่ใช้เรียกท่านผู้วิเศษ สามพันปีกว่าจะมีสามต้นนี้”
“อ้อ งั้นข้าขอรับไปแล้วกันนะ” อันหลินพยักหน้าอย่างสบายๆ จากนั้นก็เด็ดแล้วเก็บใส่แหวนมิติอย่างไม่เกรงใจ
มังกรปีศาจอึดอัดใจขึ้นมาอีกแล้ว ทั้งๆ ที่เป็นของที่พวกมันให้ท่านผู้วิเศษ ไม่ได้ให้เจ้าเสียหน่อย เจ้ารับไว้กับผีอะไร!
“มีของดีอะไรอีกไหม”
อันหลินรวบรวมวัตถุดิบครบแล้ว เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ก็ซักไซ้ต่ออย่างนึกสนุก
มังกรปีศาจส่ายหน้า “ไม่มีของอย่างอื่นแล้ว ความจริงผืนแผ่นดินนี้ไม่เหมาะแก่การปลุกของวิเศษ”
อันหลินพยักหน้า เห็นเลือดที่ยังไหลไม่หยุดบนพื้นแล้วถอนหายใจ “สงสารสิ่งมีชีวิตเก้าหมื่นตัวนี้ ที่ถูกพวกเจ้าดูดเลือดทั้งเป็น…”
จู่ๆ มังกรปีศาจก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว มันรีบก้มหน้าทันควัน เงียบงันไม่พูดจา
ติ้ง!
เสียงของระบบดังขึ้นในสมองฉับพลัน
ใจของอันหลินกระตุกวูบ คิดในใจว่าในที่สุดระบบก็เคลื่อนไหวแล้ว จึงรีบเปิดระบบ
‘ตรวจสอบพบว่าโฮสต์มาถึงเกาะปีศาจ จึงมอบหมายภารกิจพิเศษให้ดังนี้’
‘สังหารจอมปีศาจ ทำลายหัวใจของจอมปีศาจ’
‘หากภารกิจสำเร็จ จะได้อัสนีมรรควิถีขั้นสอง’
‘ภารกิจล้มเหลว ถูกฟ้าฝ่าหนึ่งชั่วยาม’
‘ป.ล. ปฏิเสธภารกิจนี้ไม่ได้’
