นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 144 มารวมตัวกัน
โจวกุ้ยหลานยื่นมือออกไปโอบเจ้าก้อนน้อยที่อยู่ด้านหลังนาง และตอบด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเราไม่มีเสื้อคลุมไม่ใช่หรือ อากาศหนาวแล้ว หากไม่สวมเสื้อคลุมก็คงหนาวจนตัวแข็ง”
แน่นอนว่านางรู้ว่าตอนนี้อากาศหนาวแล้ว ต้องสวมเสื้อคลุมใหม่ แต่เพียงแค่อยากถามว่าพวกเขาไปเอาเสื้อคลุมใหม่มาจากไหน!
จางเสี่ยวจุ๋ยรู้สึกไม่พอใจ แต่ใบหน้ายังคงยิ้มและกล่าวว่า “พักนี้พวกเจ้ามีชีวิตที่ค่อนข้างดี ยังเป็นครอบครัวที่พอจะมองเห็นหนทางข้างหน้า…… ”
ในขณะพูด นางดูเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง และมองไปที่โจวกุ้ยหลานอย่างปวดหัว
แม้ว่านางจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่นางไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการกับผู้หญิงเช่นจางเสี่ยวจุ๋ยได้อย่างไร!
“อาสะใภ้สามมาที่นี่ มีอะไรหรือไม่? ท่านแม่ของข้าอยู่ในห้องของนาง มิฉะนั้นท่านก็ไปหานาง?”
ในขณะพูด เนางก็พาเจ้าก้อนน้อยเดินถอยหลังไปหลายก้าว และหลีกทางที่ให้จางเสี่ยวจุ๋ย
จางเสี่ยวจุ๋ยเช็ดหน้า ฝืนยิ้มและกล่าวว่า “เช่นนั้นข้าไปหาท่านแม่เจ้าก่อนนะ”
“อืมๆ!” โจวกุ้ยหลานพยักหน้าซ้ำๆ
จางเสี่ยวจุ๋ยจึงถือตะกร้าและเดินเข้าไปในบ้าน
นี่มันวันอะไรกัน ถึงมีคนมาที่บ้านเยอะเช่นนี้
ในขณะคิดก็เงยหน้าขึ้น นางเห็นโจวชิวเซียงเดินมาอยู่ไม่ไกล ดูจากท่าทางของนาง เห็นได้ชัดว่านางมุ่งหน้ามายังบ้านของนาง
นางยังจะพูดอะไรได้อีก?
วันนี้ไม่ได้ดูปฏิทินโหราศาสตร์ มิเช่นนั้นนางคงจะออกไปข้างนอกแล้ว!
โจวชิวเซียงก็เห็นโจวกุ้ยหลานแล้วเช่นกัน และเร่งฝีเท้าในทันที เมื่อเดินมาถึงข้างหน้าโจวกุ้ยหลาน นางก็ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “พี่ฉางหลินเล่า?”
“เขาไปหาเงินมาให้ข้าใช้” โจวกุ้ยหลานตอบ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวชิวเซียงก็โมโห และรู้สึกว่าตนเองกำลังโกรธมาก
“โจวกุ้ยหลาน เจ้ามันโหดเหี้ยม!” โจวชิวเซียงกล่าวอย่างดุดันอีกครั้ง
“อา ข้าสบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วง” โจวกุ้ยหลานตอบอีกครั้ง
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่แยแสของโจวกุ้ยหลาน โจวชิวเซียงก็โกรธจนกระทืบเท้า “โจวกุ้ยหลาน เจ้าพูดอะไร? เห็นได้ชัดว่าคนที่พี่ฉางหลินชอบคือข้า เจ้ายังต้องการให้พวกเราเลิกรากัน! เจ้ามันเป็นหญิงชั่วร้าย!”
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสวีฉางหลินคิดอะไรอยู่? หรือว่าเขาบอกเจ้าว่าเขาชอบเจ้า?”
โจวกุ้ยหลานถามกลับ โดยไม่สนใจแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น
คนผู้นี้ติดเป็นนิสัยแล้ว ไม่จบไม่สิ้น?
ประโยคนี้ทำให้โจวชิวเซียงสะอึกอีกครั้ง หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ตอบสนอง และกล่าวในทันทีว่า “แน่นอนว่าข้ารู้ สายตาที่เขามองข้าแตกต่างออกไป ในใจของเขามีเพียงข้า!”
“อ้อ แล้วอย่างไร?” โจวกุ้ยหลานถามอีกครั้ง
“เจ้ารีบหย่ากับพี่ฉางหลิน พี่ฉางหลินเป็นของข้า!”
แน่นอนว่าโจวชิวเซียงต้องนำเสนอความคิดของเขาตนเอง
พี่ฉางหลินไม่ชอบโจวกุ้ยหลาน และยังต้องจำใจใช้ชีวิตอยู่กับโจวกุ้ยหลาน
“หลังจากนั้นเจ้าก็จะแต่งงานกับสวีฉางหลิน?” โจวกุ้ยหลานอยากจะหัวเราะ
โจวชิวเซียงสะอึกอีกครั้ง นางจะแต่งงานกับพี่ฉางหลินได้อย่างไร? นางต้องไปแต่งงานในเมือง จะทุกข์ยากอยู่กับพี่ฉางหลินที่ชนบทหรือ? พี่ฉางหลินชอบนางมากขนาดนี้ คงทำใจไม่ได้ที่จะให้นางทุกข์ยากไปกับเขา
ดูจากการตอบสนองของนาง โจวกุ้ยหลานก็รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ และในตอนนี้ก็ไม่อยากพูดอะไรมากนัก จึงดึงเจ้าก้อนน้อยไปนั่งบนเก้าอี้ “เสี่ยวเทียน พวกเรามาเล่นกันต่อเถอะ”
เจ้าก้อนน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และเดินตามโจวกุ้ยหลานไปหมุนเชือกอย่างตั้งใจ
เมื่อโจวชิวเซียงเห็นว่าพวกเขาเล่นกันเอง ในใจก็รู้สึกผิดและโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเข้าไปในบ้านอย่างฉุนเฉียว
หลังจากคุยกันอยู่ในห้องสักพัก ชุ่ยฮวาก็ออกมา และเห็นว่าโจวกุ้ยหลานยังเล่นอยู่กับเจ้าก้อนน้อยที่หน้าประตู นางกล่าวทักทายและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
กุ้ยหลานผู้นี้ช่างจริงๆ เลย บ้านใหม่ดีๆ เช่นนั้นถูกไฟไหม้ นางยังมีกะจิตกะใจจะเล่นอีก ช่างโง่เขลาเสียจริง
ช่างมีความสุขโดยไม่มีเหตุผล!
ในขณะคิดนางเองก็เดินไปไกลแล้ว
โจวกุ้ยหลานย่อมไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ แน่นอนว่าต่อให้รู้ นางก็คงไม่สนใจ
หลังจากนั้นไม่นาน จางเสี่ยวจุ๋ยก็ออกมาพร้อมกับโจวชิวเซียง ทันทีที่จางเสี่ยวจุ๋ยเอ่ยปากว่าอยากพูดคุยกับโจวกุ้ยหลาน ทางด้านโจวชิวเซียงก็ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา เงยหน้าขึ้นและจากไป
“ชิวเซียงผู้นี้ไม่เคยทุกข์ยาก กุ้ยหลานเอ๊ย เจ้าอย่าไปโต้เถียงกับนางเลย” จางเสี่ยวจุ๋ยพูดกับโจวกุ้ยหลาน
โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว “ไม่หรอก”
โต้เถียงกับคนโง่ นางเองก็ไม่อยากโมโห อืม ร่างกายของตนเองสำคัญที่สุด
เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่แยแสของโจวกุ้ยหลาน จางเสี่ยวจุ๋ยก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วยกขาเดินจากไป เพียงแต่ตะกร้าใบนี้ของนางเต็มแล้ว ข้างบนล้วนเป็นข้าวโพด และยังมีข้าวสารอีกหลายกิโล
โจวกุ้ยหลานนั่งลงอีกครั้ง และเห็นเหล่าไท่ไท่เดินออกจากในห้องด้วยใบหน้าบึ้งตึง
เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของนาง โจวกุ้ยหลานก็รู้ว่าไม่มีเรื่องดีอะไร
ไม่รอให้โจวกุ้ยหลานพูด เหล่าไท่ไท่ที่ก็เอ่ยปากพูดก่อน “การแต่งงานของพี่ชายเจ้าจบแล้ว”
“อีกครอบครัวหนึ่งเต็มใจที่จะให้เงินห้าตำลึงเป็นสินสอด?” โจวกุ้ยหลานตกตะลึง
ในใจของนาง คนโดยทั่วไปไม่มีทางที่จะให้สินสอดมากมายเช่นนี้!
เหล่าไท่ไท่ขมวดคิ้ว “บอกว่าเต็มใจที่จะมอบที่ดินหนึ่งหมู่ให้ตระกูลหลิว แล้วตระกูลหลิวจะไม่ตกลงได้ยังไง”
“เช่นนั้นก็ทำได้เพียงให้แม่สื่อไปทาบทามตระกูลอื่น” โจวกุ้ยหลานก็ไม่รู้ว่าในใจตนเองรู้สึกอย่างไร จึงกล่าวในทันที
เหล่าไท่ไท่ทำได้เพียงพยักหน้า และหัวคิ้วยังคงขมวดคิ้วแน่น
“โจวชิวเซียงมาทำอะไร?”
“นางบอกว่าร่างกายของนางดีขึ้นแล้ว และต้องการให้ข้าพานางไปอยู่กับพี่รองของเจ้าสักพัก” ตอนนี้ในใจของเหล่าไท่ไท่ล้วนเป็นเรื่องการแต่งงานของโจวต้าไห่ ดังนั้นเมื่อโจวกุ้ยหลานถาม จึงพูดโดยตรง
นี่ยังคิดที่จะแต่งงานเข้าไปไปเมือง
โจวกุ้ยหลานเข้าใจ “เช่นนั้นท่านก็ส่งไปเถอะ บางทีนางอาจจะกลับมาเองภายในไม่กี่วัน”
“พรุ่งนี้ข้าจะส่งนางไปที่บ้านพี่รองของเจ้า และให้นางดูว่ามีหญิงสาวที่เหมาะสมหรือไม่ และให้นางทาบทามให้พี่ชายของเจ้า” ในขณะพูด เหล่าไท่ไท่ก็กลับเข้าไปในบ้าน หยิบตะกร้าเย็บผ้า เดินไปนอกประตู นั่งอาบแดดและเย็บผ้า
โจวกุ้ยหลานเห็นเช่นนี้แล้วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ การแต่งงานของพี่ชายนาง เป็นความกังวลที่ใหญ่ที่สุดในใจของเหล่าไท่ไท่
ในอีกด้านหนึ่ง โจวชิวเซียงยืนอยู่ไม่ไกล และรอให้จางเสี่ยวจุ๋ยเดินเข้ามา เมื่อเห็นตะกร้าในมือของนาง น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยการเสียดสี “ท่านไปเอาเสบียงอาหารที่บ้านของนางอีกแล้ว ไม่อยากจะทำให้พวกเขาไม่พอใจอีกใช่หรือไม่?”
“ชิวเซียงพูดถึงเรื่องอะไร?” จางเสี่ยวจุ๋ยยิ้มเอาใจ ในขณะตอบก็ต้องการดึงมือของโจวชิวเซียง
โจวชิวเซียงดันกลับ เอามือทั้งคู่กอดอกและจ้องไปที่จางเสี่ยวจุ๋ยอย่างเย็นชา “เช่นนั้นทำไมช่วงนี้ข้าถึงไม่ได้ยินเรื่องซุบซิบของโจวกุ้ยหลานเลย? ”
“ไม่ใช่เพราะนางเกือบจะถูกเผาหรอกหรือ? ในตอนนี้พูดอะไรก็คงไม่มีใครเชื่อใช่หรือไม่?” จางเสี่ยวจุ๋ยตอบด้วยรอยยิ้ม
เพียงแต่สีหน้านี้ดูไม่ค่อยดีนัก
นางอยู่ในหมู่บ้านนี้มาสิบกว่าปีแล้ว คนผู้ใดนั้นก็พูดกับนางอย่างสุภาพ? โจวชิงเซียวจับจุดอ่อนของนาง เมื่อพูดกับนาง จึงต้องเงยหน้าขึ้น
“ข้าคิดว่าท่านสบายใจภายใต้ร่างของบุรุษ จนลืมเรื่องที่ข้ามอบหมายให้ท่าน!” โจวชิวเซียงพูดถากถาง
