ตอนที่ 3 เปิดร้านดาร์กฮีลเลอร์
หลังจากนั้นเองเซนอสก็พาลิลี่ไปร้านอาหารแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง
「อร่อยยยย……！」
ลิลี่ที่กินเนื้อกระต่ายป่าตุ๋นก็พูดแบบนั้นออกมา
หน้านี่เลอะมูมมามไปหมดแล้ว ทำเหมือนเป็นลูกหมาไปได้
ในอนาคตชั้นควรจะปล่อยเธอไปดีรึเปล่านะ? กรณีที่จะไปโบสถ์เองก็ต้องมีผู้แนะนำด้วย และเซนอสเองก็ไม่มีเงินพอจะเลี้ยงดู สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะทำหน้าที่ได้ดีไหม แต่ว่าที่นั่นก็เต็มไปด้วยแหล่งเพาะพันธ์มนุษย์ สำหรับเอลฟ์สาวแบบเธอจะโดนปฏิบัติอย่างไรก็ไม่รู้ ชั้นรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย
ขณะที่กำลังกังวลอยู่นั่นเองลิลี่ก็พูดขึ้นมา
「เซนอสคิดอะไรอยู่เหรอคะ……？」
「อันที่จริงชั้นเพิ่งโดนไล่ออกจากปาร์ตี้มาน่ะ ตอนนี้ก็เลยคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี」
「คิดงั้นเหรอคะ？」
「อ่าว่าจะเปิดร้านรักษาน่ะ」
แม้ว่าจะไม่มีใบอนุญาติอย่างเป็นทางการ ก็เลยเปิดแบบเป็นทางการไม่ได้
ก็จะเป็นแบบพวกดาร์กฮีลเลอร์ที่คอยรักษาผู้คนจากมุมมืดของเมืองอะนะ
「ตอนนั้นที่ได้รักษาลิลี่และได้รับคำขอบคุณมาน่ะ ตอนนี้ชั้นดีใจมากเลยนะ」
เดินทีก็เรียนเวทย์รักษาด้วยแบบครูพักลักจำ เพราะต้องการรักษาแผลตัวเองจากการโดนแกล้งบ่อยๆ และตอนนั้นก็รู้สึกว่าได้เจอกับฮีลเลอร์คนหนึ่ง มันเป็นความรู้สึกที่ห่างหายไปนานแล้ว ตอนอยู่ในปาร์ตี้ของแอสตรอนก็ถูกใช้งานอย่างหนักโดยไม่มีคำขอบคุณเลยแม้แต่น้อย
ลิลี่เองก็ทำให้ชั้นนึกเรื่องนี้ได้ขึ้นมา
เมื่อพูดแบบนั้นเอง ลิลี่ก็จ้องมาที่ชั้นและพูดขึ้น
「ลิลี่เองก็อยากช่วยนะคะ」
「เอ๊ะ？」
「ลิลี่เองก็ช่วยทำงานที่ร้านด้วยค่ะ ดาร์กฮีลเลอร์เซนอสเป็นอะไรที่เท่สุดๆเลยนะคะ」
「เอ่อ คือ แต่ว่า……」
การเปิดร้านโดยไม่มีใบอนุญาติมันผิดกฏหมาย
ชั้นเองก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว แต่ชั้นไม่อยากให้เด็กดีอย่างลิลี่ต้องมาติดร่างแหไปด้วย
อย่างไรก็ตามลิลี่ท่าจะไม่ยอม
「ลิลี่เองก็เป็นของท่านเซนอส เซนอสเป็นเจ้านายของลิลี่เพราะงั้นลิลี่ก็ต้องช่วยงานท่านเซนอสสิคะ」
「ตอนนั้นก็แค่อยากจะช่วยเธอเองนะ」
「งั้นเหรอคะ……งั้นที่ซื้อลิลี่มาเพราะอยากจะช่วยแล้วก็โยนทิ้งงั้นเหรอคะ……」
「เข้าใจอะไรผิดไปเนี่ย……？」
ไม่รู้ว่าเธอไปเรียนรู้คำพูดแบบนั้นมาจากไหน แต่ชั้นโยนเอลฟ์ตัวน้อยคนนี้ทิ้งไม่ได้หรอกนะ ในท้ายที่สุดแล้วเซนอสก็คิดจะเก็บลิลี่ไว้สักพักหนึ่ง โดยหวังว่าจะดูแลเธอได้อย่างปลอดภัยไปได้สักพัก
ลิลี่เองก็ทำดวงตาเป็นประกาย
「จริงเหรอคะ？ มีความสุขจังเลยค่ะ！ ลิลี่จะรับใช้นายท่านให้มากเท่าที่ทำได้เลยค่ะ」
「ก็บอกแล้วว่าอย่าเข้าใจผิดสิ？」
ณ ตอนนั้นเอง――
ประตูร้านเปิดออกด้วยเสียงอันดังและชายคนหนึ่งก็เข้ามาพร้อมกับล้มลง
「ขอโทษด้วย แต่ว่าขอน้ำหน่อย！」
ชายคนนั้นกำลังมีสีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดและกรีดร้องออกมา
หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่าบริเวณไหล่ซ้ายถึงปลายแขนบวมแดงและไหม้เกรียม
ตอนนี้ไม่มีลูกค้าคนอื่น และเจ้าของร้านก็จับไว้
เซนอสลุกขึ้นทันที
「แขนไปโดนอะไรมาน่ะ」
「อ่า ก็นิดหน่อย แต่ว่าขอน้ำที……」
ใบหน้าของชายคนนั้นมีเกล็ดอยู่ด้วยบางทีเป็นลูกครึ่งผสมระหว่างมนุษย์กับเผ่าลิซาร์ด
เซนอสจับมือของชายคนนั้นเอาไว้
「อ่าเป็นแผลที่เกิดจากเวทย์เพลิง แถมยิ่งกว่านั้นยังเป็นเวทย์ระดับสูงอีก」
「อ่า ใช่แล้วแต่ว่าแขนนี่อาการย่ำแย่มาก」
「พูดเวอร์อีกละ ทำไมแผลแค่นี้ถึงเวอร์กันจังนะ นี่มันก็แผลขีดข่วนเล็กน้อย」
「เอ๊ะ？พูดบ้าอะไรน่ะ……？」
อย่างไรก็ตามปากแผลมันเปิดไปไม่ลึกมาก
ใช้เวทย์รักษาแบบร่ายพร้อมกับรักษาทันทีจะดีกว่า
「<ฮีลลิ่งฮีล(治癒ヒール)>」
เมื่อเซนอสร่ายเวทย์แขนของชายคนนั้นก็โดนแสงสีขาวปกคลุม
แผลเริ่มสมานตัวและรอยไหม้ก็หายไป
ชายคนนั้นประหลาดใจจนพูดไม่ออก
ในที่สุดชั้นก็เลยพูดขึ้น
「ทำบ้าอะไรลงไปน่ะ？ นายเป็นใครกันแน่เนี่ย……」
「เซนอสก็แค่ดาร์กฮีลเลอร์ที่ผ่านทางมา」
ด้วยเหตุผลบางอย่างลิลี่เองก็ดูภูมิใจและหายใจออกทางจมูก
「แต่ว่าร้านเรายังไม่เปิดนะคะ」
「อะงั้นเองเหรอ」
「ดาร์ก ฮีลเลอร์ เซนอส……。ไม่คิดเลยว่าจะมีฮีลเลอร์ที่ยอดเยี่ยมแบบนาย จะจำไว้อย่างดีเลย」
ชายคนนั้นขอบคุณและรีบออกไปจากร้าน
มาแล้วก็จากไปเหมือนดั่งสายลม ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามเซนอสก็ตัดสินใจสิ่งที่จะทำได้แล้ว
「เอาล่ะ ลิลี่พวกเราไปหาสถานที่กันไหม?」
จากนี้ไปจะใช้ชีวิตตามใจชอบโดยไม่ต้องเหลียวแลใครอีกแล้ว
