บทที่ 80 : ฮองเฮาทำตัวเองให้ดูโง่ (2)
หนิงไต้พระวรกายแข็งไปชั่วขณะอาจเป็นเพราะนางถูกแรงกดดันจากอ๋องคัง กระทั่งเกิดความกลัว นางจึงกัดพระทนต์ตรัสว่า “ไป๋รั่ว ไปกันถอะ!”
รับสั่งนั้นทำให้ไป๋รั่วตกตะลึงนางทำได้เพียงมองตามหลังฮองเฮาผู้ซึ่งเสด็จจากไปพร้อมกับเหล่านางกำนัล แล้วนางก็หน้าเสีย
ในฐานะที่เป็นผู้นำตำหนักในฮองเฮายังต้องยอมเมื่ออยู่ต่อหน้าอ๋องคัง อ๋องคังผู้นี้มีพลังมากจริง ๆ หรือ ?
”หนึ่ง…”
น้ำเสียงข่มขู่อีกทั้งเย็นเยือกของชายหนุ่ม ทำให้ไป๋รั่วหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว นางรีบเดินไล่ตามหลังฮองเฮาไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รอให้เขานับสอง
ไป๋หยานมองตามไป๋รั่วที่เดินจากไปนัยน์ตาของนางฉายแววน่ากลัว รอยยิ้มของนางแลดูชั่วร้าย
ทันใดนั้นเองเสียงคำรามต่ำก็ดังแทรกเข้ามาในหูของนาง ทำให้นางหลุดจากภวังค์ เพื่อจะได้พบว่าร่างของตนถูกกดแนบชิดติดกับกำแพงด้านหลังแล้ว
”ยามนี้เจ้าพวกรกหูรกตาเหล่านั้นก็ไปกันหมดแล้วไป๋หยาน ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องอธิบายให้ข้าฟัง เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ก่อนแต่งงานของเจ้า”
ชายผู้นี้… ช่างเปลี่ยนสีหน้าได้รวดเร็วยิ่งเสียกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีก
ไป๋หยานเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาใกล้พร้อมกับยิ้ม “ไยท่านยังต้องถามอีก ในเมื่อท่านก็รู้ดีว่า ข้า…ไป๋หยาน มีสัมพันธ์กับชายผู้หนึ่งก่อนแต่งงาน จากนั้นข้าก็ตั้งครรภ์ และหนีไปกับเขา ยังจะต้องให้พูดอะไรอีกกระนั้นหรือ ?”
”ไป๋หยาน!” นัยน์ตาของตี้คังฉายประกายโกรธเคือง “เจ้าจะสารภาพก็ต่อเมื่อข้านำหลักฐานมาวางต่อหน้าเจ้าใช่หรือไม่ ?”
ท้ายที่สุดเขาก็อดแสดงธาตุแท้ออกมามิได้
เดิมทีตี้คังต้องการพิสูจน์ว่าหญิงผู้นี้คือผู้ที่ข่มขืนเขา จากนั้นเขาก็จะคิดบัญชีกับนาง
ทว่าตอนนี้หลังจากฟังถ้อยคำของไป๋หยานที่บอกว่านางมีสัมพันธ์กับบุรุษอื่น หัวใจของเขาก็ร้อนรุ่มดั่งไฟเผา เขาอยากพานางไปสำเร็จโทษเสียตอนนี้เลย !
”ตี้คัง”ไป๋หยานเอียงคอมองบุรุษที่อยู่เบื้องหน้าพร้อมยิ้มให้ “เหตุใดท่านถึงชอบตามตอแยข้านัก ? หรือเป็นได้ว่าท่านตกหลุมรักข้าเข้าแล้ว ?”
รักรึ?
หลายร้อยปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยหวั่นไหวให้กับสตรีใด ไม่เคยคิดถึงเรื่องความรักเลย
พูดเรื่องความรักกับข้า? ตลกน่า ! ข้าเคยตกหลุมรักสตรีแต่ที่ใด ?
”ไป๋หยานเจ้ายอมรับมาซะดี ๆ ดีกว่าว่าเจ้าเคยทำอะไรข้าไว้ ! หาไม่แล้ว …”
เขาขู่พร้อมกับคำขู่นั้นเขาก็กวาดสายตาไปยังหน้าอกของไป๋หยาน ก่อนจะละเรื่อยลงต่ำไปยังบริเวณส่วนล่างของร่างกายนาง ชัดเจนว่าเขากำลังหมายถึงสิ่งใด ?
ตอนนี้ไป๋หยานเริ่มรู้สึกเสียใจ
หากนางรู้ว่าวันนี้จะต้องมาพัวพันกับตี้คังผู้นี้วันนั้นนางยอมเผาตัวตายเสียยังดีกว่า ดีกว่าที่จะต้องมาถูกผูกติดกับชายน่ากลัวผู้นี้ !
”อ๋องคังอย่างไรเสียท่านก็เป็นชาย แค่โดนผู้หญิงบังคับใจ จะเลวร้ายกระไรนักหนา ?”
ตี้คังยิ้ม”เดิมที ข้าก็เพียงอยากคิดบัญชีเรื่องเมื่อหกปีก่อน ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่านอกจากหญิงผู้นั้นจะข่มขืนข้าแล้ว นางยังลักพาตัวลูกของข้าอีกด้วย
นั่นยิ่งทำให้เรื่องเลวร้ายหนักกว่าเดิม”
ไป๋หยานใจสั่นหากแต่จากถ้อยคำเมื่อครู่ แสดงว่าตี้คังยังไม่รู้ว่าไป๋เสี่ยวเฉินมีตัวตน หาไม่แล้วเขาคงจะไม่มาหานาง แต่คงแล่นไปตามหาไป๋เสี่ยวเฉินแทน
ดูเหมือนไป๋เสี่ยวเฉินไม่ควรอยู่ที่นี่นานนักนางต้องส่งเขากลับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ให้เร็วที่สุด
”ข้าไม่เคยพบท่านมาก่อน”ไป๋หยานกล่าว นางไม่กล้าจ้องลึกลงไปในดวงตาที่อันตรายของตี้คัง”เด็กคนนั้นมิใช่ลูกของท่าน อีกทั้งเด็กนั่นก็ตายไปแล้วด้วย … ”
ทันทีที่นางกล่าวจบไป๋หยานพลันรู้สึกได้ชัดเจนว่ามือใหญ่ที่เกาะกุมนางอยู่สั่นสะท้านเล็กน้อย ลมหายใจหนัก ๆ ของเขาปะทะใบหน้าของนาง จนทำให้นางเบือนหน้าหนีโดยไม่ตั้งใจ
”เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้ากระนั้นรึ?” ชายหนุ่มเชยคางนางขึ้น บังคับให้นางสบตาเขา “เจ้านี่เจ้าเล่ห์เหลือเกิน ข้าไม่มีวันตาบอดเชื่อคำโป้ปดของเจ้า”
***จบบทฮองเฮาทำตัวเองให้ดูโง่ (2)***
จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 80
จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์
นางกลับชาติมาเกิดเป็นทายาทในตระกูลขุนนางจีนที่ทรงเกียรติ ทว่าในเวลานั้นนางไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากต้องคว้าตัวชายสักคนมาปลดปล่อยความทรมานที่กำลังพุ่งถึงจุดที่ไม่สามารถอดทนได้
ไม่คาดคิดไม่เพียงแต่นางต้องถูกพร่าพรหมจรรย์อย่างไม่ตั้งใจคาเตียง นางยังต้องอุ้มท้องทั้งที่ไม่ได้แต่งงานอีกด้วย
มิหนำซ้ำ…ลูกที่นางอุ้มท้องมาถึงสิบเดือนกลับกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ ที่ร้องเรียกนางว่า “หม่ามี้” ตั้งแต่เกิด โชคดีที่ลูกของนางเลี้ยงง่าย และหวงแม่มาก
ในโลกนี้ย่อมมีทั้งคนดี และคนชั่วมากมายให้ผจญ หม่ามี้กับบุตรชายคู่นี้จึงต้องร่วมมือกันทำลายล้างศัตรู ไหนจะพวกญาติ ๆ ที่ชอบสบประมาทดูหมิ่นพวกเขาอีกล่ะ คนพวกนี้จะต้องได้รับผลกรรมให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันกระทำกับพวกเขาสองแม่ลูก
แต่ทว่า จุ๊ ๆ วันหนึ่งป๊ะป๋าจิ้งจอกก็ปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่คิดจะลักพาตัวจิ้งจอกน้อยเท่านั้น ทว่าเขายังคิดจะชิงหม่ามี้ของเจ้าจิ้งจอกน้อยอีกด้วย ชะช้า ป๊ะป๋าผู้โง่เขลากล้าดียังไง ? จะทำอะไรไม่ถามไม่ไถ่ความเห็นของจิ้งจอกน้อยสักคำ…
จิ้งจอกน้อยเท้าสะเอวพลางกล่าวว่า “ท่านอยากเป็นป๊ะป๋าของข้ากระนั้นรึ ? เช่นนั้นก็ต้องจ่ายค่าลงทะเบียนมา แล้วก็เดินไปต่อแถวหลัง ๆ โน่น เอ่อ หม่ามี้… ท่านลุงหวังที่อยู่บ้านถัดไปนั่นมีฐานะมั่งคั่งมาก ข้าว่าท่านควรไปเป็นลูกสะใภ้เขาจะดีกว่านะ”
