บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! – ตอนที่ 117 ฝูงชนตกตะลึง! คิงถูกรุกฆาตในชั่วพริบตาล่ะ!

บางทีอาจเป็นเพราะทนดูปะป๋าตัวเองโดนวู่หยานรังแกไม่ได้ ลิลินเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดใส่วู่หยานน้ำเสียงใสกระจ่าง

“โอนี่จัง~ ห้ามรังแกปะป๋าของลิลินนะ~~”

ได้ยินคำพูดเธอผู้คนรอบๆต่างก็ขำกันใหญ่ ส่วนเกรย์มีใบหน้ากระอักกระอ่วน

วู่หยานแบมือแสดงว่าตัวเองยอมเลิกเล่น แล้วหันไปพูดกับเกรย์ด้วยใบหน้ายิ้มๆว่า “เมื่อกี้แค่ล้อเล่นขำๆน่ะ อย่าคิดมาก ฉันชื่อวู่หยาน ส่วนผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆนี่เป็นภรรยาฉันเอง! เป็นเกียรติได้พบผู้นำเกรย์!”

“ภรรยา?!” เขาเพิ่งพูดจบไปไม่ถึงหนึ่งวิ ก็มีเสียงผู้คนร้องดังขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อเต็มไปหมด รวมไปถึงคนของทางทหารรับและมิดเดอร์เรียด้วย

“นี่นาย…..” ใบหน้าของฮินางิคุกับมิโคโตะระเบิดตู้ม เป็นสีแดงเข้มทั้งหน้าทันที แต่จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ พวกเธอเพิ่งโดนเขากดลงเตียงเอง…..

แล้วเล่นมาพูดแบบนี้ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ทำเอาท่านประธานกับพี่สาวเรลกันเขินอายจนทนไม่ได้ ในใจหวังว่าตัวเองจะหายตัวหนีไปจากที่นี่ได้ สองสาวกัดฟันแน่นจ้องเขม็งไปที่วู่หยานซึ่งกำลังลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นใส้

ทว่าสองสาวได้พลาดจุดสำคัญไปที่ว่า ‘ภรรยาฉัน’ ‘ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ’ มันรวมไปถึงอิคารอสด้วย…….

แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับใบหน้าเขินอายของฮินางิคุกับมิโคโตะแล้ว อิคารอสกลับไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าถ้าใครบางคนเพ็งตามองดีๆจะพบว่าในนัยน์ตาของอิคารอสเกิดระลอกคลื่นบางอย่างขึ้น……

ส่วนผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆรวมไปถึงคนของสองผู้มีออำนาจก็ได้กลายเป็นรูปปั้นหินไปแล้ว……

พวกเขามองสลับกันไปมาระหว่างตัวฮินางิคุ มิโคโตะ และอิคารอส จากนั้นหันไปเทียบกับวู่หยานที่ถึงใบหน้าจะไม่ได้แย่อะไร แต่ถ้าเอาเขาไปโยนกลางท่ามผู้คนเขาก็จะโดนกลืนหายไปทันที นี่ทำให้ผู้คนรอบงุนงงง

นี่…..ไม่ว่าดูยังไง…..มันก็ไม่ใช่……

แถมยังไม่มีพวกเธอคนไหนพูดปฏิเสธด้วย! สองคนก็มีใบหน้าเขินอาย อีกคนมีสีหน้านิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร มันก็หมายความว่าพวกเธอยอมรับแบบอ้อมๆว่าเป็น ภรรยาเขา!

ดังนั้น ชายหนุ่มและไม่หนุ่มแล้วต่างก็อิจฉา! อิจฉามาก! แล้วก็เกลียดด้วย!

สัมผัสได้ถึงสายตาร้อนแรงที่เต็มไปด้วยความอิจฉา โกรธ เกลียด ทิ่มแทงเข้ามาทุกทิศ วู่หยานก็คลี่ยิ้มแล้วทำเป็นมองไม่เห็นไป

แถมเขายังผ่นประสบการณ์ทำนองนี้มามากจนเข้าถึงเขตแดนที่สามารถเมินเฉยต่อทุกสิ่งได้แล้ว แล้วเขาก้รู้ดี ว่านี่เป็นบททดสอบที่เหล่าวินเนอร์ไลฟ์ต้องเจอทุกคน อีกอย่างมันก็แค่สายตาอ่ะ ไม่ใช่โดนดักทุบหัวหรือโดนเผาทั้งเป็นอะไรแบบนั้นสักหน่อย แล้วทำไมพี่ชายคนนี้ต้องกลัวด้วย?

ขณะที่ทุกคนเงียบกริบ เกรย์ก็หัวเราะออกมาดังลั่น

“เจ้าหนุ่ม! เธอมีดวงที่ดีไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย ภรรยาของเธอเองก็งดงามจนทำให้คนที่เห็นอิจฉาจนตัวตายได้เลยล่ะนะ!”

ได้ยินดังนี้ วู่หยานก็หันไปมองฮินางิคุด้วยรอยยิ้ม ในแววตาเขาเผยให้ถึงความอ่อนโยนยามมองพวกเธอ “ใช่ ฉันเชื่อว่าการที่ได้อยู่กับพวกเธอมันเป็นโชดดีที่สุดในชีวิตฉันแล้วล่ะ!”

ฮินางิคุ กับ มิโคโตะ ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมามองไปที่วู่หยาน เห็นแววตาอ่อนโยนของเขาพวกเธอก็ยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม แล้วรีบก้มหน้าลงเหมือนเดิม

“ฮาฮาฮา! ดูเหมือนอีกฝ่ายเองก็รักเธอไม่น้อยเหมือนกันนะ! แถมดูเหมือนว่าเธอจะคอยดูแลลูกสาวฉันด้วย ฉัน เกรย์ ขอขอบคุณเธอจริงๆ!” เกรย์โค้งแบบขุนนางให้ วู่หยานก็ยิ้มอ่อนแล้วโบกมือ

ตอนนนี้ยังอยู่ที่สาธารณะอยู่ แถมสีหน้าเทียนเกอร์เองก็ดูมืดมนขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วย ‘ไม่คิดเลยว่าแกจะกล้าเมินข้าคนนี้แล้วไปคุยกับไอ้เด็กบ้านั่น!’ ตอนนี้สายที่เทียนเกอร์มองวู่หยานก็กลายเป็นดุร้าย

แต่เหตุผลส่วนหนึ่งที่เขามองอีกฝ่ายแบบนี้ ยังเป็นเพราะมันมีเมียสวยเกินหน้าเกินตาตั้งสามคน! นี่เป็นเหตุผลหลักๆเลยก็ว่าได้

“เกรย์ ดูเหมือนแกจะไม่เห็นหัวข้าเลยจริงๆสินะ!” เมื่อเห็นว่าเกรย์มันยังคิดจะคุยต่อไม่หยุด เขาก็ปรี๊ดแตกทันที อ้าปากคำรามใส่

เกรย์เหลือบสายตาไปมองเทียนเกอร์ด้วยความเย็นชา แล้วพูดกับวู่หยานว่า “น้องชาย ฉันยังมีเรื่องที่ต้องสะสางอยู่ รอสักครู่นะหลังฉันจัดการมันเสร็จแล้ว เราค่อยไปคุยกันต่อ!”

ตอนนี้เทียนเกอร์โกรธจนแทบบ้าเขาอยากกระทืบไอ้เกรย์มาก แล้วคิดว่าเกรย์จะนั่งอยู่เฉยๆ? แน่นอนว่าไม่ หลังจากโดนเทียนเกอร์ยั่วยุมาหลายรอบ ในตอนนี้เกรย์เองก็สุดจะทนแล้วเหมือนกัน ดังนั้นเขาจะจบทุกอย่างในวันนี้ซะ!

แต่น่าเสียดาย สงครมนองเลือดมันจะไม่เกิดขึ้นเพราะเขา วู่หยานอยู่ที่นี่ด้วย…….

วู่หยานมองเทียนเกอร์ด้วยรอยยิ้มทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ไม่เพียงเพราะเกรย์เป็นพ่อของลิลิน แต่โดยส่วนตัวแล้วเขาเองก็ไม่ชอบไอ้กลุ่มทหารรับจ้างเปรตนี้เหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดยืนดูอยู่เฉยๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้เวรเทียนลี่มันไม่เพียงแต่คิดจะเอาดาบของเขา แต่มันยังมีความคิดสกปรกกับฮินางิคุ กับ มิโคโตะด้วย ขนาดลูกน้องมันยังชั่วขนาดนี้แล้วคิดว่าหัวหน้ามันจะเป็นคนดี? เขาคนหนึ่งล่ะที่ไม่เชื่อ……

วู่หยานเดินทอดน่องเข้าไปตรงกลาง ฮินางิคุ มิโคโตะ และอิคารอสก็รีบเดินตาม เกิดเป็นภาพสามเหลี่ยมที่มี เกรย์ เทียนเกอร์ และวู่หยานยืนคุมอยู่

วู่หยานหรี่ตาเล็กน้อย มองเทียนเกอร์ “หัวหน้าเทียนใช่มั้ย?”

“ใช่! ข้าคนนี่นี้แหละ! เทียนเกอร์!” เทียนเกอร์จ้องกลับอย่างดุดัน เขาล่ะอยากรู้จริงๆว่าไอ้เด็กตรงหน้ามันเล่นอะไรอีก

วู่หยานพยักหน้า แล้วพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เทียนลี่ เป็นคนของนาย?”

“เทียนลี่…..” เทียนเกอร์หน้าเปลี่ยนสี เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะพูดเปิดโปงเขา เพราะในเมื่อยัยเด็กจากตระกูลมิดเดอร์เรียมากับมัน แสดงว่ามันเป็นคนช่วยเธอมาจากเทียนลี่!

“เทียนลี่ เป็นน้องชายของข้าเอง!”

“โอ้ งั้นเหรอ…” วู่หยานขำเบาๆ ขณะที่เทียนเกอร์คิดว่าอีกฝ่ายจูดเปิดโปง มันกลับพูดอีกอย่างแทน

“หัวหน้าเทียน ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่านายรู้เรื่องนี้ไหมนะ?” วู่หยานหุบยิ้มเปลี่ยนเป็นมืดมนแทน “น้องชายที่แสนดีของนายมีความคิดสกปรกกับภรรยาของฉัน!”

ชาวเมืองที่อยู่รอบๆได้ยินก็ตกใน ก่อนจะหันไปมองเทียนเกอร์ด้วยแววตาสงสัย ทว่าเขากลับหัวเราะออกมาอย่างไม่แคร์ “เจ้าหนู อย่าเหิมเกริมให้มันมากนัก จงรู้ไว้ด้วยว่ายังมีบึงโคลนที่แกไม่สามารถเดินผ่านได้!”

วู่หยานหรี่ตาเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมาด้วยด้วยความสุข ทว่าในแววตาเขามันไม่มีวี่แววของความสุขเลย

“นี่ฉันกำลังโดนขู่ใช่ไหมนะ?”

เกรย์เริ่มกังวล เขาชอบเจ้าหนุ่มนี่แถมเด็กนี่ยังดูแลสาวเขาอย่างดีด้วย แล้วตอนนี้กลับไปพูดแบบนั้น นี่ไม่กลัวโดนไอ้เทียนเกอร์ฆ่าทิ้งเลยรึไง?

“เออ! แล้วไงวะ!” พูดเสร็จเทียนเกอร์ก็ยกยิ้มอย่างดูถูก “หรือแกคิดว่าตัวเองกำลังเล่นเป็นพระเอกรึไง?”

เพิ่งพูดเสร็นเทียนเกอร์ก็หน้าแข็งค้างทันที ทั่วทั้งตัวแข็งไปหมด บนใบหน้าเกิดความกลัวขึ้นมา ไม่กล้าขยับตัวแม้นิดเดียว บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา ก่อนจะร่วงลงพื้น

เกรย์ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองกับภาพที่เห็นอยู่นี้ ใบหน้าแข็งครึ้มของเขาเปลี่ยนเป็น สงสัย อึ้ง และ ช็อค ที่ยืนอยู่ข้างเขา เดลล่าก็เผลอปล่อยดาบตกลงพื้น ทว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจมอง ปากเขาอ้าออกกว้าด้วยความตะลึง

ไม่เพียงแต่สองคนนี้ ยังรวมไปถึงทุกคนที่อยู่ที่นี่ด้วย ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่ไม่ช็อค ทำให้พื้นที่นี้กลายเป็นเงียบกริบ……

พวกเขาเห็นอะไรนะเหรอ?

พวกเขาเห็น ใบหน้าที่ยิ้มอยู่ตลอดเหมือนสัตว์ที่ไร้พิษภัยของวู่หยาน ที่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร เมื่อพวกเขารู้สึกตัวอีกที เขาก็ไปโผล่อยู่ตรงหน้าหัวหน้ากลุ่มทหารรับสุนัขเหล็กอันยิ่งใหญ่ พร้อมดาบที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนจ่อคอเทียนเกอร์!

เทียนเกอร์เหงื่อไหลไม่หยุด ใบหน้าถือดีของเขายังเหลืออยู่เล็ก แต่เขาไม่มีความกล้าที่จะขยับตัวแม้แต่นิ้วเดียว

สัมผัสไดถึงความเย็นเยียบของโลหะผ่านผิวหนัง และจิตสังหารที่ไหลออกมาจากไอ้หน่มวู่หยานที่ยังคงยิ้มอยู่ ดังนั้นด้วยเหตุนี้เทียนเกอร์จึงทำได้แค่ยืนอยู่กับที่แบบนี้……

เขากลัว……

ตอนนี้ที่นี่มันเงียบจน ถ้ามีเข็มเล็กๆหล่นลงพื้นพวกเขาก็ยังได้ยิน…….