บทที่ 118 โดนไม้กระดานสามสิบที
“ท่านเจ้าคะ! เขากล่าววาจาไร้สาระ! สามีของข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น!” ถังหลี่พูดขึ้นมาเสียงดัง
ทั้งหมดนี้คือแผนการของสกุลขงในการแก้แค้นเว่ยฉิง เพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้นของพวกเขาทำให้สามีของนางถูกตั้งข้อหา “สมรู้ร่วมคิดกับโจรภูเขา” และต้องโทษประหาร!
“เงียบ! ถ้าคนนอกส่งเสียงดังขึ้นมาอีก จะต้องถูกพาตัวออกไป!”
หญิงสาวทำได้เพียงหุบปากลงเท่านั้น
“นายท่าน เขาใส่ความข้า!” เว่ยฉิงกล่าว “แจ้งความเท็จและหลอกลวงข้อมูลแก่ทางการ!”
“เจ้าคิดว่าข้าโง่จนถูกเขาหลอกหรือ” นายอำเภอกล่าวอย่างเย็นชา
“นายท่านขอรับข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น พี่สาวข้าและน้องชายเขาเคยแต่งงานกันจริง แต่คนสกุลขงทำร้ายพี่สาวของข้า ทุบตีนาง และส่งนางไปทำงานในเหมืองถ่านหิน ทำให้พี่สาวข้าเกือบตาย พวกข้าช่วยนางออกมาอย่างยากลำบาก แต่นางก็ต้องสูญเสียขาไปหนึ่งข้าง เช่นนี้ท่านไม่คิดว่าพวกเขาสมควรหย่าขาดกันหรือ?” เว่ยฉิงกล่าว
นายอำเภอขมวดคิ้ว
“พวกเขาล้วนมีข้อกล่าวอ้าง แต่ข้าได้ตัดสินแล้ว ขงต้าจู้นั้นดูเป็นคนดี แต่เจ้าเหมือนโจรภูเขา!” นายอำเภอกล่าว
เว่ยฉิงขมวดคิ้ว ไอ้เจ้าลูกหมานี่มันคิดจะตัดสินคดีเช่นนี้จริงหรือ?!
เห็นได้ชัดว่าจงใจลำเอียง เกรงว่าในตอนนี้ผู้พิพากษาคงเป็นพวกกับขงต้าจู้และมีผลประโยชน์ร่วมกันอย่างแน่นอน
“นายท่าน ท่านอยากไปที่เมืองเหยาสุ่ยเพื่อตรวจสอบก่อนหรือไม่?” เหล่าเจิ้งสหายของพี่น้องสกุลเหลยพูดขึ้นหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้ามาสอดข้า! กว่าข้าจะเดินทางไปที่เหยาสุ่ยใช้เวลาเท่าใด เจ้าต้องการผลาญเบี้ยหวัดของทางการหรืออย่างไร!”
เจ้าหน้าที่เอาเปรียบประชาชน
ด้วยคำพูดคำเดียวเท่านั้น ทำให้เขาพ้นจากตำแหน่งเจ้าหน้าที่ได้เลย เขารีบคุกเข่าลง
“นายท่านอภัยให้ข้าด้วย ข้าปากมากเอง”
ผู้พิพากษาสูดลมหายใจ แต่ไม่เอ่ยปากให้เหล่าเจิ้งลุกขึ้น ในเมื่อตอนนี้เจ้าเมืองไม่อยู่ เขาจึงเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดในเมือง ทุกอย่างที่เขาพูดล้วนเป็นคำขาด
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ในเมื่อเจ้าไม่รับสารภาพแต่โดยดีก็ต้องโบยจนกว่าจะยอมรับ! ตีมันสามสิบกระดาน!”
สามสิบกระดาน!
การถูกตีด้วยไม้กระดานใหญ่สามสิบครั้ง หากร่างกายอ่อนแอก็ต้องตาย ถือเป็นการสั่งประหารทางอ้อม!
แม้สามีของถังหลี่จะเป็นคนแข็งแรงมาก แต่ตอนนี้นางก็ไม่ไว้ใจ
“นายท่าน! สามีของข้าถูกใส่ร้าย! พวกมันวางแผนใส่ร้ายข้า! ถังหลี่พูดเสียงดัง
“จับตัวสตรีผู้นี้มา! ข้อหาขัดขวางเจ้าหน้าที่!”
เจ้าหน้าที่สองคนเดินปรี่เข้าไปจะลากตัวถังหลี่ออกมาจากฝูงชน
“เจ้าจะทำอะไร!” เหลยหมิงและเหลยเป้าเข้าปกป้องนางทันที ชายทั้งสองกำลังจะปะทะกับเจ้าหน้าที่ หลังจากที่วุ่นวายอยู่พักใหญ่
“พี่เหลยหมิง พี่เหลยเป้า อย่า!” ถังหลี่ตะโกน ก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่ทั้งสอง
“พวกเจ้าไม่ต้องมาจับข้า ข้าเดินเองได้”
เจ้าหน้าที่ทั้งสองหยุดชะงัก ในขณะที่ถังหลี่เดินออกมาก้าวเข้าไปในลานพิจารณา
สถานการณ์เริ่มวุ่นวายใหญ่โต ถังหลี่ต้องนิ่งสงบและมีสมาธิให้มากขึ้น ตอนนี้นางรับรู้แล้วว่า นายอำเภอผู้นี้ต้องการยัดเยียดข้อหา ‘สมรู้ร่วมคิดกับโจรภูเขา’ ให้กับเว่ยฉิง ไม่มีประโยชน์ที่จะหาข้อแก้ตัว เรื่องที่ควรทำในตอนนี้คือต้องหาคนที่มีอำนาจเหนือเขาเท่านั้น!!
พี่ใหญ่และฮูหยินมู่กำลังวิ่งเต้นหาใครบางคนอยู่ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องหาทางรอดได้แน่ เพียงแค่ต้องถ่วงเวลาเอาไว้เท่านั้นแต่ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุด คือการโบยสามสิบไม้!
การโบยสามสิบไม้ของทางการไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หากเว่ยฉิงไม่ยอมรับสารภาพเสียทีก็ไม่รู้ว่าจะต้องโดนโบยเพิ่มไปขนาดไหน
ถังหลี่กัดฟัน
“พี่เหลยเป้า พี่เหลยหมิง ข้าจะเข้าไปคุยกับเขา”
ทั้งสองคนพยักหน้ารับทันที ต่อให้พวกเขาต้องฝ่าเหล่าเจ้าหน้าที่เข้าไป ก็ต้องทำให้ภรรยาของเว่ยฉิงได้คุยกับนายอำเภอ
ในลานพิจารณาคดี เว่ยฉิงได้ถูกตีไปแล้วหาก ชายหนุ่มยังเงียบราวกับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด
“นายท่าน สามีของข้าถูกใส่ความ หากวันนี้ท่านทุบตีเขาเพื่อให้เขาย่อมรับผิดล่ะก็ ข้าถังหลี่จะไม่มีทางยอมรับความไม่เป็นธรรมครั้งนี้! ข้าจะไปที่ชิงเหอยื่นคำร้องต่อฮ่องเต้! ให้ประทานความยุติธรรมแก่ข้า!!” ถังหลี่พูดเสียงดังมาก ทำให้ผู้คนเชื่อว่านางสามารถทำได้
ตอนนี้ใบหน้าของผู้พิพากษาบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด ประการแรก เขารู้สึกว่าสตรีผู้นี้กำลังทำให้อำนาจในมือของเขาสั่นคลอน ประการที่สอง มันทำให้เขาเดือดร้อน
ในปีนี้เมืองเหอตงจับโจรภูเขาไม่ได้แม้แต่คนเดียว จนเป็นที่น่ากังวลว่าจะหาคำอธิบายให้เบื้องบนทราบได้อย่างไร หากตอนนี้เขาสามารถหาใครมาเป็นโจรภูเขาได้สักคนล่ะก็ ตอนที่ท่านเจ้าเมืองกลับมาเห็นว่าเขาได้ช่วยแก้ปัญหาไปแล้ว ความดีความชอบก็จะตกเป็นของเขา แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดออกมาก็เป็นความเสี่ยงเช่นกัน หากกลายเป็นเรื่องใหญ่โต เขาจะมีความผิด!
“กล้าดีอย่างไร้ถึงได้ดูถูกศาล! จับนังผู้หญิงคนนี้ซะ!” ใบหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนสีไปมาหลายหน
ทันทีที่ได้ยินคำสั่งเช่นนั้น เว่ยฉิงฝ่าฝืนการจับกุมทันที เขาสะบัดเจ้าหน้าที่รีบลุกขึ้นยืนวิ่งไปหาถังหลี่และกอดนางไว้ในอ้อมแขน
“อย่าแม้แต่จะคิดที่จะมาจับภรรยาข้า!” แววตาของเว่ยฉิงดุร้ายน่ากลัวขึ้น
เจ้าหน้าที่ตรงนั้นตกใจมาก ชายคนนี้ไม่ใช่โจรภูเขาจริงหรือ?
พวกเขาถูกโจรภูเขาก่อกวนมาตลอด แต่ยังไม่สามารถปราบปรามได้
ในตอนชุลมุน ถังหลี่แอบกระซิบคำหนึ่งที่หูของเว่ยฉิง ทำให้ชายหนุ่มไม่ลงมือกับเหล่าเจ้าหน้าที่ หลังจากเกิดเรื่องวุ่นวาย การโบยสามสิบไม้จึงไม่ได้ดำเนินการต่อ ทั้งเว่ยฉิงและถังหลี่ถูกนำตัวเข้าไปในห้องขัง
เรือนจำแห่งนี้ถูกแบ่งออกตามระดับความร้ายแรงของคดีที่ก่อ เว่ยฉิงนั้นถูกข้อหาสมรู้ร่วมคิด ถังหลี่ถูกข้อหาดูหมิ่นศาล ทำให้พวกเขาไม่ได้ถูกขังที่เดียวกัน ในยามที่แยกกันถังหลี่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้สามี
เมื่อกลับมาที่ห้องขังชายชราห้องข้าง ๆ มองเว่ยฉิงไม่วางตา
“ถูกโบยหรือ? เบาไปล่ะสิ” ผู้เฒ่าหยินพูดจาแปลก ๆ
ทุกครั้งที่พวกเจ้าหน้าที่เอานักโทษไปโบย พวกเขาจะมีอาการบาดเจ็บราวกับเหยียบธรณีประตูผีไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ชายหนุ่มตรงหน้าดูเหมือนไม่มีอาการบาดเจ็บใด ๆ ซึ่งน่าแปลกประหลาดมาก
เว่ยฉิงไม่ได้สนใจชายแก่คนนั้น เขาเดินไปมารอบ ๆ ห้องขังอย่างกระวนกระวาย
เมื่อสักครู่ภรรยาบอกว่าจะมีคนมาช่วยพวกเขา ดังนั้นอย่าได้วู่วามหรือขัดขืน แค่รอเท่านั้น เขาเชื่อคำพูดของนาง แต่ทว่าตอนนี้เว่ยฉิงรู้สึกเป็นห่วงถังหลี่มาก ในคุกแห่งนี้มืดมิดและอับชื้น นางจะอยู่ในที่ที่ไม่สะดวกสบายเช่นนี้ได้เช่นไร
“เจ้าโดนตัดสินว่ามีความผิดหรือไม่? สภาพเช่นนี้คงเป็นคดีร้ายแรงล่ะสิ สงสัยจะถูกประหารทีหลังข้า ดูเหมือนตอนนี้ข้าจะมีชีวิตอยู่ดื่มสุราได้อีกแค่สองสามจอกเท่านั้น”
ผู้เฒ่าหยินพูดช้า ๆ แต่เว่ยฉิงยังเมินเฉยต่อเขาเช่นเดิม
ในตอนเที่ยงวัน เมื่อผู้คุมส่งอาหารมาให้เว่ยฉิง ชายหนุ่มไม่กินแม้แต่คำเดียว เขาส่งให้ผู้เฒ่าห้องข้าง ๆ ชายชราผู้เฒ่าหยินมีความสุขกับมันมาก
“ก่อนตายได้กินข้าวสักสองสามมื้อ ก็ถือได้ว่าคุ้มค่าแล้ว” ผู้เฒ่าหยินพูดขึ้นอย่างอาลัย
“เจ้าไม่สงสัยหรือว่าข้าฆ่าใคร!”
เว่ยฉิงไม่ได้ตั้งใจฟังที่อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นเช่นนั้นชายแก่อย่างเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดไปเพื่ออะไร
————————
