เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ – บทที่ 599 ช่วยเหลือองค์หญิง

บทที่ 599 ช่วยเหลือองค์หญิง

ภายในจวนอู่โหว

“องค์หญิงจิ้งชูถูกลักพาตัวไป?!” ใบหน้าของถังหลี่เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินที่องครักษ์รายงาน

นางไม่คิดเลยว่านอกจวนอู่โหวซึ่งเป็นถนนในเมืองหลวงเช่นนี้ จะมีคนกล้าจู่โจมและลักพาตัวองค์หญิงไปอยากอุกอาจ

องครักษ์พากันพยักหน้าติดๆ กัน พวกเขาหวาดกลัวมาก หากมีเรื่องเกิดขึ้นกับองค์หญิง พวกเขาคงรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้

“พวกนั้นเป็นใครกัน?” ถังหลี่ถามในขณะที่เดินออกไป

“เขาตัวสูง น่าจะเป็นชาวฮั่นขอรับ”เขาตอบอย่างรวดเร็ว

“ ฮูหยินอู่ พวกข้าควรจะทำอย่างไรดี”

ถังหลี่คาดเดาในใจ ฮ่าวตุ้น?

หรือเพราะเขาล้มเหลวในการสู่ขอองค์หญิง จึงลักพาตัวนางหรือ? นี่เป็นเมืองหลวงนะ เขาฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ?

ถังหลี่กลัวว่าเขาจะบ้าคลั่ง จนกระทั่งทำร้ายองค์หญิง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนาง …

ตอนนี้พี่ชายของนางไม่อยู่ เขาไปทำภารกิจเพื่อแลกกับการได้แต่งงานกับองค์หญิงจิ้งชู ถังหลี่รับปากเขาว่าจะดูแลนางให้พี่ชาย หากนางเกิดเป็นอะไรไป ถังหลี่จะให้คำอธิบายกับพี่ชายได้อย่างไร

หัวใจของนางกระตุกวาบ รีบก้าวเท้าจนแทบจะวิ่งไปยังประตู

“เจ้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทรายงานเรื่องนี้กับพระองค์” ถังหลี่สั่งองครักษ์รักษาพระองค์

นางจับบังเหียนม้า กระโดดขึ้นไป จากนั้นรีบควบไปทิศทางที่องค์หญิงจิ้งชูโดนลักพาตัวไป ฉื่อซื่อขี่ม้าตามนางมาติดๆ

นางมุ่งหน้าไปโดยไม่รู้ว่าฮ่าวตุ้นพาองค์หญิงไปที่ไหน ทำให้เสียเวลาล่าช้าไปมาก นางได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับองค์หญิงจิ้งชูเลย ถังหลี่ถามผู้คนไปตลอดทาง นางมุ่งหน้าไปยังชานเมืองด้านทิศตะวันตก

“นายหญิงขอรับ หากเดินหน้าต่อไปจะพบกับสนามแข่งม้าซีเจียวขอรับ” ฉื่อซื่อกล่าว

คนร่ำรวยและผู้มีอำนาจในเมืองหลวงชอบการแข่งม้ารวมถึงล่าสัตว์ ฮ่าวตุ้นจะพาองค์หญิงไปยังสนามแข่งม้าหรือ?

ถังหลี่รีบมุ่งหน้าไปยังสนามแข่งม้าแห่งนั้นทันที

….

จิ้งชูถูกกอดรัดด้วยวงแขนแน่น กลิ่นที่รุนแรงจากคนอุ้มนางทำให้หญิงสาวไม่สบายใจ

“ปล่อยข้านะ ปล่อย!” องค์หญิงจิ้งชูพยายามดิ้นรน

ฮ่าวตุ้นอุ้มนางลงจากหลังม้าจากนั้นจึงปล่อยนางออกไป หญิงสาวไม่หันมามอง นางรีบวิ่งหนีไปทันที แต่ฮ่าวตุ้นคว้านางเอาไว้ได้

“บังอาจมาก! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร เหตุใดจึงหยาบคายกับข้าเช่นนี้!” องค์หญิงจิ้งชูพูดด้วยความโกรธเคือง ฮ่าวตุ้นมองนาง

“องค์หญิงจิ้งชู” เขาตอบห้วน

นางจ้องไปที่เขา

“เจ้ารู้ว่าข้าคือใครยังกล้าลักพาตัวข้ามาอีกหรือ!?”

“นี่ไม่ใช่การลักพาตัว ข้าเพียงแต่อยากให้ของขวัญองค์หญิงเท่านั้น”

เมื่อเห็นว่านางนั้นยังคงดิ้นรน ฮ่าวตุ้นจึงใช้เชือกมัดข้อมือของนางไว้กับต้นไม้ ดวงตาขององค์หญิงจิ้งชูเป็นสีแดง

“เจ้าไร้ยางอายปล่อยตัวเปิ่นกงจู่เสีย! มิฉะนั้นเสด็จพ่อจะตัดศีรษะของเจ้า!” ฮ่าวตุ้นไม่พูดอะไร เขานำธนูและลูกศรออกมาจากหลังม้า ชายหนุ่มมองไปที่ห่านป่าบนฟ้า

ฮ่องเต้โจวปฏิเสธคำสู่ขอของชาวซยงหนู ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมากจึงทำเช่นนี้ ฮ่าวตุ้นอยากเอาชนะใจองค์หญิงจิ้งชูให้ได้

ชาวฮั่นชอบล่าสัตว์มาก พวกเขาจะล่าสัตว์แล้วมอบให้แก่หญิงสาวที่ชอบพอ ยิ่งสัตว์ตัวนั้นดุร้ายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแปลว่าคนๆ นั้นเป็นนักรบที่แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น รวมถึงความสำเร็จที่จะเกี้ยวพาราสีหญิงสาวที่หมายปองย่อมมีความเป็นไปได้มากขึ้นเช่นกัน

ในเขตเมืองหลวงไม่มีสัตว์ป่า เขาจึงเลือกที่จะล่าห่านป่า เขาอยากให้นางรู้ว่าตัวเขากล้าหาญมากเพียงใด ฮ่าวตุ้นเล็งธนูในมือของตัวเองไปยังห่านป่าบนฟ้า

เมื่อลูกศรถูกยิงออกไปพุ่งไปปักที่ตัวของห่านป่าจนตกจากฟ้าทันที เขาควบม้าออกไปหยิบซากห่านป่าขึ้นมาก่อนจะมุ่งหน้าไปหาองค์หญิงจิ้งชูเพื่อมอบมันให้กับนาง ตอนนี้หญิงสาวคงเห็นฝีมือในการยิงธนูของเขาแล้ว

องค์หญิงจิ้งชูมองไปที่ห่านป่าเปื้อนเลือดแล้วจ้องไปที่เขาด้วยดวงตาแดงก่ำ

“เจ้าบ้าไปแล้ว!” องค์หญิงจิ้งชูกำลังจะบ้า

ห่านป่าตัวนี้กำลังบินบนท้องฟ้าอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็โดนคนป่าเถื่อนคนนี้ยิงตาย!

ฮ่าวตุ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าของเขาแสดงถึงความโกรธ เกิดอะไรขึ้นกับสตรีคนนี้? เขาแข็งแกร่งขนาดนี้ นางยังคิดว่าเขาป่วยสติไม่ดีอีกหรือ?

“แก้มัดข้าเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงจิ้งชูพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว นางดิ้นรนอย่างหนัก แต่ใบหน้าของคนผู้เถื่อนคนนั้นโน้มเข้ามาเพื่อหมายจะจูบนาง องค์หญิงจิ้งชูโกรธจนแทบคลั่ง!

จูบแรกของนางควรเก็บไว้ให้กับกู้หวนจิ่นสิ! คนสารเลวผู้นี่! แม้นางจะอยากหนี แต่เชือกที่มัดไว้อย่างแน่นหนาทำให้จิ้งชูขยับไม่ได้เลย

ในตอนนั้นเองเสียงเกือกม้าดังขึ้น ประหนึ่งเป็นสัญญาณช่วยชีวิตของนางเอาไว้ได้ ฮ่าวตุ้นยืดตัวขึ้นมองไปยังที่มาของเสียง มีม้าสองตัวกำลังควบมาที่พวกเขา ดวงตาของจิ้งชูเป็นประกายเมื่อเห็นว่าบนหลังม้าตัวนั้นเป็นถังหลี่!

เยี่ยม! ถังหลี่่มาช่วยนางแล้ว!

เมื่อม้าสองตัววิ่งมาถึงด้านหน้าพวกเขา ฉื่อซื่อลงจากหลังม้าโจมตีไปที่ฮ่าวตุ้นทันที ในขณะที่ถังหลี่หยิบมีดสั้นออกมาตัดเชือกที่มัดองค์หญิงจิ้งชูออก ตอนที่เชือกคลายแล้วนางพุ่งไปกอดถังหลี่ทันที เสียงของนางเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

“ถังหลี่ข้ากลัวแทบตาย!”

“ไม่ต้องกลัว ข้ามาแล้ว เขาทำอะไรเจ้าหรือไม่?” ถังหลี่ลูบหลังปลอบโยนนาง จิ้งชูส่ายศีรษะไปมา

“ไม่ได้ทำ แต่เขากำลังจะจูบข้า โชคดีแล้วที่เจ้ามาทันเวลา”

องค์หญิงจิ้งชูมีโทสะขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าชายคนนี้ต้องการจะจุมพิตนาง หญิงสาวมองไปที่ฮ่าวตุ้นอย่างเดือดดาล

“ไอ้คนถ่อยกล้าข่มเหงเปิ่นกงจูผู้นี้! เปิ่นกงจู่จะฆ่าเจ้า!”

ฮ่าวตุ้นและฉื่อซื่อต่อสู้กัน ทว่าฮ่าวตุ้นตัวสูงใหญ่ เขาแข็งแรงมาก เขาคือนักรบอันดับหนึ่งของชาวฮั่น ฝีมือของเขาย่อมไม่ธรรมดา หากเป็นเช่นนี้ฉื่อซื่ออาจจะเสียเปรียบได้

ทันใดนั้นฮ่าวตุ้นบีบคอของฉื่อซื่อ แต่แล้วก็ต้องคลายมือออกอย่างกะทันหัน หลังจากถูกปล่อย ใบหน้าของฉื่อซื่อแดงก่ำ เขากระอักไอออกมา ฮ่าวตุ้นถูกถังหลี่แทงเข้าที่ข้างหลังของเขา

เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับถังหลี่เพราะคิดว่านางเป็นแค่อิสตรี เขาจึงไม่ได้ป้องกันด้านหลังของตัวเอง จึงไม่สามารถหลบวิถีของมีดได้เลย มีดสั้นเล่มนั้นทำให้เสื้อผ้าของเขาฉีกขาดและเปื้อนเลือด

ฉื่อซื่อได้ทีเขาเตะไปที่เป้าของฮ่าวตุ้น ใบหน้าของชายผู้นั้นซีดลง

ถังหลี่ฉวยโอกาสใช้ศอกกระแทกซ้ำเข้ากับแผ่นหลังของฮ่าวตุ้น เขาโอนเอนเกือบจะล้ม ฉื่อซื่อต่อยเข้าไปที่กลางอกของเขาอีกครั้ง!

ฮ่าวตุ้นกุมอกตัวเองไว้ เขาถอยหลังไปสองก้าวจ้องมองไปที่ฉื่อซื่อด้วยดวงตาแดงก่ำ ฉื่อซื่อเตะไปที่อีกฝ่ายอย่างแรงจนฮ่าวตุ้นล้มลง

“ตีมันให้ตาย ไม่ต้องไว้ชีวิต!” ถังหลี่ออกคำสั่ง

ฮ่าวตุ้นยืนขึ้นมองไปยังฉื่อซื่อด้วยตาแดงก่ำ เขาหายใจหอบ ดวงตาของเขาดุร้ายเหมือนสัตว์ป่าที่จ้องจังหวะโจมตี

ฉื่อซื่อโจมตีเขาประหนึ่งเป็นกองโจร เขาหาช่องว่างพุ่งเข้าไปโจมตีและหลบออกมายังที่ปลอดภัย หมัดและลูกเตะของเขาพุ่งใส่จุดตายฮ่าวตุ้นอย่างไม่ยั้ง ใบหน้าเคร่งขรึมของฮ่าวตุ้นบิดเบี้ยว เขามองไปที่ฉื่อซื่อแบบมาดร้าย

“เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร!” ฮ่าวตุ้นขบฟัน

“ไม่สำคัญว่าเจ้าจะเป็นใคร ในเมื่อเจ้าลักพาตัวองค์หญิงแห่งต้าโจวเจ้าก็สมควรโดนแล้ว!” ถังหลี่พูดอย่างเย็นชา

ฮ่าวตุ้นโกรธแทบจะเป็นบ้า เขาไม่เคยถูกดูถูกเช่นนี้มาก่อน วันหนึ่งเขาต้องเอาคืนให้ได้!