บทที่ 183 สุนัขเผย ปะทะ เผยยวน?
มื้ออาหารเป็นไปอย่างสนุกสนาน เด็ก ๆ ถูกพากลับไปนอนนานแล้ว คนแก่ ๆ ก็ทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงเหลือแค่จี้จือฮวนกับหนุ่ม ๆ สาว ๆ ที่ยังอยู่ช่วยกันทำความสะอาด
ส่วนคนเมาถูกหามกลับไปพักผ่อนแล้ว ทว่าเผยยวนยังนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วแม้แต่คนเดียว ไม่รู้ว่าจี้จือฮวนรู้สึกไปเองหรือไม่ ว่าคนอื่นเหมือนจงใจหลบหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น
จี้จือฮวนเห็นว่าเก็บของเกือบจะเสร็จแล้ว จึงเข้าไปตบบ่าของเขา “เผยยวน?”
ชายหนุ่มยืดหลังตรงขึ้นมาดูไม่เหมือนคนเมาแต่อย่างใด เพียงแต่ปฏิกิริยาและการเคลื่อนไหวกลับช้าลงเล็กน้อย ผ่านไปสักพักจึงได้หันหน้ามามองนาง ดวงตาที่กระจ่างใสสะท้อนภาพใบหน้าของจี้จือฮวน
“กลับบ้านได้แล้ว” จี้จือฮวนยกแขนของเขาขึ้น “ไม่ได้เมาใช่หรือไม่? ยังเดินไหวหรือไม่?”
เผยยวนพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง เดินตามหลังจี้จือฮวนไปทางเนินเขาเล็ก ๆ อย่างเงียบงัน
ตอนนั้นเองคนที่ยังไม่เมาก็เริ่มโผล่หัวออกมาทีละคน
“เจ้าดูสิ ข้าบอกแล้วว่าตอนนี้มีฮูหยินอยู่ด้วย พวกเราไม่ต้องกังวลเรื่องความบริสุทธิ์ของตัวเองแล้ว”
“แต่ท่านแม่ทัพดูเหมือนไม่ได้เมานะ”
ทุกคนหันขวับ มองคนพูดพร้อมทำสีหน้า เจ้ายังเด็กเกินไป
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ไม่ใช่ไม่เมา แต่เขายิ่งเมาก็ยิ่งดูเหมือนคนไม่เมาต่างหากเล่า!”
เนื่องจากพวกอาฉือและไท่ซ่างหวงกลับมาพักผ่อนกันก่อนนานแล้ว เมื่อจี้จือฮวนเข้ามาในเรือนจึงทำทุกอย่างอย่างเบามือ เมื่อเปิดประตูรั้ว ฮวาฮวาพร้อมลูกสุนัขที่วิ่งและเห่าได้แล้วหนึ่งครอกก็วิ่งมาต้อนรับพวกเขาทันที
ตามหลังมาด้วยเจ้าลูกเสือเมี้ยวเมี้ยวที่ร่างกายเริ่มมีขนาดที่เปลี่ยนไป กำลังมองดูพวกเขาอย่างเซ่อซ่า
จี้จือฮวนมองไปที่ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นและพูดขึ้นมา “รีบเข้ามาอาบน้ำได้แล้ว ตัวมีแต่กลิ่นเหล้า”
หลังจากลากเผยยวนเข้ามา จี้จือฮวนก็ไปตักน้ำร้อนในห้องครัว เพิ่งจะตักเสร็จเผยยวนก็หิ้วไปแล้ว ขณะที่เดินฝีเท้าก็มั่นคงไม่มีการโซเซแม้แต่น้อย
“สรุปเมาหรือไม่เมากันแน่ ทำไมถึงเงียบเป็นเป่าสากเช่นนี้เล่า” จี้จือฮวนพึมพำออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็ไม่สนใจเขาอีก
นางคิดได้ว่าตอนที่เขาเข้าไปอาบน้ำเหมือนจะไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วย จึงได้เข้าไปในห้องด้านหลังและเข้าไปค้นที่ห้องของเขา
ห้องของเผยยวนไม่มีกลิ่นอะไร เขาเป็นคนที่รักสะอาดมาก เสื้อผ้าก็พับเป็นระเบียบเรียบร้อยวางอยู่ในตู้เสื้อผ้า
ตอนที่จี้จือฮวนหยิบเสื้อผ้าสองตัวออกมาและปิดประตูตู้เสื้อผ้าเสร็จ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็พบว่ามีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งยืนพิงประตูอยู่ เส้นผมของเขายังมีน้ำหยดลงมา เสื้อสีขาวยุ่งเหยิงที่สวมอยู่บนกายยังมีคราบน้ำเกาะอยู่ มันแนบไปกับเรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา
ดวงตาของเขาคมกล้า ตอนที่จี้จือฮวนมองมาเขาก็เลิกคิ้วขึ้น จากนั้นก็เหยียดขาออกไปเกี่ยวประตู
ประตูปิดลงพร้อมกับเสียงดัง ปัง!
จี้จือฮวน “???”
ไม่รู้ทำไมนางถึงรู้สึกว่าเผยยวนในเวลานี้ ไม่เหมือนกับเผยยวนคนก่อนหน้านี้
“อาบเสร็จแล้วหรือ? เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดใส่ซะ” จี้จือฮวนส่งเสื้อผ้าให้เขา สวมเสื้อผ้าเปียก ๆ เดินไปเดินมาอยู่ได้
เผยยวนได้ยินดังนั้นในที่สุดก็ยืดตัวตรง จากนั้นก็วางมือบนสายรัดกางเกง
ในใจของจี้จือฮวนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นทันที พริบตาต่อมาชายหนุ่มก็เหวี่ยงแขนยาว ๆ ของเขาและถอดเสื้อตัวนอกออก เสื้อเนื้อนุ่มทิ้งตัวลงมากองอยู่ข้างขาที่เรียวยาวและทรงพลังของชายหนุ่ม
จี้จือฮวนมุมปากกระตุกเล็กน้อย เมื่อครู่นางไม่ควรสงสัยเลย เพราะผู้ชายคนนี้เมาจริง ๆ!
ตอนนี้สีหน้าของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจน พอใจกับสิ่งที่เจ้าเห็นหรือไม่ คนสวย
นางคลึงหว่างคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะปาเสื้อไปให้เขา “ใส่ซะ!”
น้ำเสียงก็ดุดันขึ้นอย่างฉับพลัน นางไม่อยากจะคุยเหตุผลกับคนขี้เมาที่นี่ นางต้องการออกไปอาบน้ำนอน
ทว่าตอนที่นางเดินผ่านข้างกายของเผยยวน ฝ่ามือที่ทรงพลังและร้อนรุ่มก็ได้จับแขนเรียวเล็กของนางผ่านเนื้อผ้าเอาไว้เสียแล้ว
จี้จือฮวนปรายตามอง “???”
นางรับรู้ได้ถึงเจตนาของเผยยวนในทันที จึงยื่นมือออกไปขวางมืออีกข้างของเขา
ทว่าเผยยวนราวกับรู้ว่านางจะทำเช่นไรต่อไป หลังจากบิดข้อมือของนางเบา ๆ ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็เลื่อนไปที่เอวของนางทันที ร่างกายของเขาแนบกับด้านหลังของนาง เขาเป่าลมอุ่นที่ข้างหูของนางเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า “ยังช้าไปหน่อย”
เห็นได้ชัดว่าจี้จือฮวนถูกเขากระตุ้นต่อมโมโหเข้าแล้ว “ช้าไม่ช้า เจ้าลองดูก็จะรู้เองไม่ใช่หรือ?!”
นางพลิกตัวไปข้างหน้าพร้อมกับขาหลังหมายที่จะตีลังกากลางอากาศ ทว่ามือของเผยยวนกลับจับเข้าที่สะโพกของนางอย่างช้า ๆ ก่อนค่อย ๆ เลื่อนไปที่ขาของนางไล่ลงไปจนถึงข้อเท้าเรียวเล็ก และพลิกร่างของนางกลับมา เวลานี้ขาเรียวเล็กของนางจึงถูกเขารัดเอาไว้รอบเอว
ท่าทางของทั้งสองคนจึงดูประดักประเดิดขึ้นมาในทันที
ทว่านัยน์ตาของเจ้าเด็กคนนั้นกลับเป็นประกาย เขายื่นมือดึงนางมาตรงหน้าของตัวเอง และกดนางเข้ากับประตู
จี้จือฮวนเอื้อมมือไปหมายจะหยิกหูของเขาเพื่อทำให้เขารู้ตัว ทว่ามือทั้งสองข้างกลับถูกมือของเขาจับเอาไว้ และกดไว้เหนือศีรษะ
จี้จือฮวนดวงตาเบิกโพลง กำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของเผยยวนก็เข้ามาใกล้เสียแล้ว เขาจูบจี้จือฮวนพร้อมกลิ่นเหล้าที่รุนแรงและลมหายใจที่เย็นเฉียบทันที
!!!
ลิ้นอุ่นร้อนของชายหนุ่มบุกรุกเข้ามาในโพรงปาก ปฏิกิริยาแรกของจี้จือฮวนก็คือ เจ้าเด็กนี่ยามปกติปกปิดพลังเอาไว้เท่าใดกันแน่ นางอยู่ต่อหน้าเขาถึงไม่สามารถเอาชนะเกินสามกระบวนท่าได้เลย
ลมหายใจของพวกเขาสลับกันไปมา เห็นได้ชัดว่าเผยยวนไม่พอใจที่จี้จือฮวนหันเหความสนใจไปเรื่องอื่น เขากัดลิ้นของนางเบา ๆ พลางเอ่ยด้วยแววตาคมกล้า “เร็วหรือไม่”
จี้จือฮวนมองหน้าเขา หมายความว่าอย่างไร เขากำลังถามนางว่าเมื่อครู่การเคลื่อนไหวของเขาเร็วหรือไม่อย่างนั้นหรือ?
ไหลลื่นราวกับสายน้ำจริง ๆ
เผยยวนหัวเราะเบา ๆ ความชั่วร้ายของเขาแผ่ออกมา “สำหรับผู้ชายแล้วเจ้าไม่สามารถพูดคำว่าเร็วได้นะ ดังนั้นข้าจะลงโทษเจ้า”
เขากดนางไปกับประตูและจูบต่อ ทว่าจี้จือฮวนกลับออกแรงที่เท้าทั้งสองข้าง และอาศัยแรงนั้นใช้คางดันคางของเขา จากนั้นก็อาศัยตอนที่เขาเงยหน้าขึ้น ใช้ข้อศอกกระแทกจนเขาล้มลง
หากประจันหน้ากันตรง ๆ ข้าอาจจะไม่สามารถเอาชนะเจ้าได้ แต่การต่อสู้ระยะประชิด ก็ยังไม่รู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน!
จี้จือฮวนรีบพุ่งเข้าไปบิดมือทั้งสองข้างของเผยยวนไว้ด้านหลัง ก่อนจะอาศัยแรงตอนที่เขาจะสู้กลับ เหวี่ยงหมัดใส่เขาหนึ่งที
คราวนี้เข้าเป้าเต็ม ๆ เผยยวนเวียนหัวอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดลง จี้จือฮวนโยนเขาลงบนเตียง แล้วจึงได้สะบัดฝ่ามือที่ชาไปหมด มิน่าเล่าพอดื่มเหล้าแล้วคนข้างกายถึงได้หนีหายไปกันหมด
เหลวไหลยิ่งกว่าหงซื่อเซียน*เสียอีก
* หงซื่อเซียน (洪世贤) เป็นชื่อของพระเอกในซีรีส์เรื่องหนึ่งที่มีนิสัยเจ้าชู้ ต่อมาจึงเป็นชื่อที่คนนำมาใช้เปรียบเปรยความกะล่อนของผู้ชาย
จี้จือฮวนดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมให้แต่ขี้เกียจจะเช็ดตัวให้เขา เดิมทีนางก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เมื่อครู่ยังต้องมาสู้กับเขาไปอีกยกหนึ่ง ตอนนี้นางจึงอยากจะไปอาบน้ำและรีบเข้านอนเต็มที
ประตูห้องถูกเปิดออก เผยยวนผู้ซึ่งโดดเดี่ยวไร้ที่เปรียบนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
…
“เอ้กอี้เอ้กเอ้ก!”
เสียงไก่ขันดังขึ้น ลานบ้านเล็ก ๆ ก็เริ่มมีเสียงตักน้ำ ผ่าฟืน ไก่ เป็ด และห่านในลานก็ออกมาขยับตัว วัวก็ถูกปล่อยไปกินหญ้าแล้ว
เสียงหัวเราะของอาชิงน้อยกับเสียงที่รังเกียจของอาอินดังขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังมีเสียงถกเถียงกันของไท่ซางหวงและองค์หญิงใหญ่ลอยมาเป็นระยะ
“เร็วเข้า กินข้าวได้แล้ว” จี้จือฮวนตะโกนขึ้นมา ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะโดยพร้อมเพรียง และมองดูที่นั่งข้าง ๆ ของจี้จือฮวนโดยไม่ยอมขยับตะเกียบ
จี้จือฮวนเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “กินข้าว ไม่ต้องรอเขา”
ทุกคนจึงหันมามองที่ปากของนางอีกครั้ง
“ฮวนฮวน เป็นร้อนในหรือ? เหตุใดปากถึงบวมเจ่อเช่นนั้น”
“เหมือนถูกแมลงกัดเลย”
จี้จือฮวนแทบจะสำลักโจ๊กในปาก “ถูกสุนัขกัด”
สุนัขเผยที่กำลังนอนบนเตียง ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง…
เผยยวน ข้ากับสุนัขเผยเป็นคนละคนกัน หักคะแนนไม่ได้นะ!
