ตอนที่ 115 เรื่องนี้นายรับผิดชอบไป!
เรื่องนี้ไหนเลยจะรีรอได้ ทว่าการติดต่อมันก็ต้องใช้เวลา
ขุยชิวที่ถูกไล่ตามทันรู้สึกสิ้นหวังแล้ว แล้วก็ถูกเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินเข้ามาพัวกันแล้วเช่นกัน จึงทำได้เพียงหมุนตัวกลับมาสู้ตาย
ในเมื่อหนีไม่พ้นก็ต้องเปิดฉากโจมตีก่อน เขาพลิกตัวกลับมา สะบั้นดาบอย่างเกรี้ยวกราด เหมือนดั่งสายฟ้าฟาด
เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินหาได้หลบหลีก เหวี่ยงทวนออกไปด้วยมือข้างเดียว ปลายทวนกระแทกถูกตัวดาบ ทว่าเกิดเสียงเพียงแค่เบาๆ ปลายทวนดูคล้ายจะแฉลบผ่านตัวดาบเพื่อปัดดาบให้เบนออกไป แต่ทันใดนั้นปลายทวนพลันไถลไปตามตัวดาบที่เบนออก ทิ่มไปบนข้อมือที่ถือดาบอยู่
ทวนแทงทะลุข้อมือ ในเวลาเดียวกับที่ทวนถูกกดลง เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินก็กระโดดขึ้นมาแล้วเหยียบไปบนด้ามทวน กดปลายทวนลงไปที่พื้น
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่จำเป็นต้องโน้มตัวตามลงไปอย่างไม่อาจขัดขืนได้ มืออีกข้างยื่นออกไปหยิบดาบ
เท้าที่เหยียบอยู่บนด้ามทวนยกขึ้นมาแล้วถีบออกไป ถีบเข้าไปที่หน้าของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่
มือที่กำลังจะเอื้อมไปเก็บดาบรีบยกขึ้นมากันเอาไว้ทันที ก่อนจะฉวยโอกาสคว้าข้อเท้าของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินเอาไว้ หลังรับลูกถีบเอาไว้ได้ก็ลุกขึ้นยืน หมายจะดันเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินให้หงายหลังล้มลงไป
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินถูกยกจนลอย จึงฉวยโอกาสใช้ทวนเขี่ยดาบของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ให้กระเด็นลอยออกไปเช่นกัน ในระหว่างที่ร่างกายพลิกตลบกลับไปด้านหลังก็ฉวยจังหวะแทงทวนเข้าไปที่ต้นขาของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ แทงเข้าไปที่ต้นขาข้างที่กำลังจะยกขึ้นมาถีบเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉิน
ตูม! ร่างสองร่างกระเด็นแยกออกจากกัน เพราะว่าเท้าอีกข้างหนึ่งของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินได้ถีบเข้าไปที่หน้าของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่อย่างแรง
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่กระเด็นกลิ้งออกไป เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินพอตกถึงพื้นก็รีบเหวี่ยงทวนแล้ววิ่งไล่ตามไปทันที
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ไร้อาวุธอยู่ในมือ รู้ว่าอันตรายแล้ว หลังตกถึงพื้นจึงพลิกตัวแล้วกระโดดขึ้นไปบนอากาศ แต่ร่างกายกลับหยุดชะงักอยู่กลางอากาศ
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ก้มลงมองดูหน้าอกของตัวเอง พบว่ามีปลายทวนเสียบทะลุหน้าอกออกมา
ทวนแทงทะลุด้านหลังเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ ในขณะที่เทพมหาวิญญาณทั้งสองตนตกลงพื้น เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินก็ได้ถีบเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ที่ดิ้นรนอยู่บนปลายทวนจนกระเด็นออกไป
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่กระแทกลงพื้นอย่างแรง ท่ามกลางฝุ่นควันที่ระเบิดคละคลุ้งขึ้นมาได้มีร่างมนุษย์เล็กๆ สองร่างกระโดดหนีออกมาจากในหูของเทพมหาวิญญาณ
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินที่ตกลงมาบนพื้นเหวี่ยงทวนกวาดออกไป ด้ามทวนวาดไปในฝุ่นควัน
คนสองคนที่หลบหนีอยู่ในฝุ่นควันที่คละคลุ้งได้ยินเสียงหวีดหวิวของลมที่ฟังดูคล้ายเสียงฟ้าคำราม จึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก จากนั้นเห็นแท่งเสาขนาดมหึมาท่อนหนึ่งไล่ตามเข้ามา จึงรีบใช้พลังเพื่อหยุดเอาไว้ทันที
ท่ามกลางฝุ่นควันที่คละคลุ้งมีหมอกโลหิตระเบิดขึ้นมาสองดวง จากนั้นไม่มีเสียงอะไรอีก
ภายในฉากแสง เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินเก็บทวนมาอยู่มือ ร่างกายครึ่งท่อนถูกหมอกควันปกคลุมเอาไว้
ผู้ชมต่างมองหน้ากัน จบแล้วเหรอ?
ฉวี่ซานจวีที่เป็นประธานหอการค้าตระกูลฉวี่ใบหน้าคร่ำเคร่ง สองมือกำแน่น สีหน้าคนเราดูแย่ได้มากแค่ไหน ในเวลานี้สีหน้าของเขาก็ดูแย่เช่นนั้น แม้นจะถอนตัวจากการประมูลแล้วก็ยังไม่อาจหยุดความเสียหายอันน้อยนิดในท้ายที่สุดเอาไว้ได้
หนานชีหรูอันเหลียวหน้ามองไปทางฉินอี๋ ปรบมือแปะๆ ดึงดูดให้ฉินอี๋เหลียวหน้ากลับมามอง พร้อมกับกล่าวชมไปว่า “ร้ายกาจ!”
ฉินอี๋พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเหลียวหน้ามองไปทางเหล่าประธานหอการค้าที่เข้าร่วมการประมูลที่กำลังทยอยลุกขึ้นไปรวมตัวกัน เธอรู้ว่าคนเหล่านี้กำลังเจ็บใจ
ใจพ่ายแพ้ ไม่รู้ว่าจะวางแผนลับอะไรกันอีกหรือเปล่า
ฉิงชุ่ยเองก็ปรบมือตามหนานชีหรูอัน ประธานหอการค้าตระกูลอู๋เองก็ยิ้มพร้อมปรบมือเฉลิมฉลอง
ภายในเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉิน ในที่สุดข้อความจากไป๋หลิงหลงก็ส่งมาถึง “เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ถอนตัวจากการประมูล เลิกไล่สังหารได้”
หลัวคังอันทำหน้าจริงจัง กล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ช้าไปแล้ว ตายไปแล้ว”
ไป๋หลิงหลงนิ่งเงียบไปเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว”
ทั้งสองฝ่ายจบการสนทนา สีหน้าของหลัวคังอันเปลี่ยนไป เขาพลันยิ้มขึ้นมาเหมือนจิ้งจอกที่ขโมยไก่ได้อย่างไรอย่างนั้น กล่าวตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า “น้องหลิน จบเรื่องแล้ว ไม่มีคู่ต่อสู้แล้ว”
พันล้านมุก! เมื่อคิดถึงเงินรางวัลที่ฉินอี๋สัญญาเอาไว้ เขาก็ยิ่งยิ้มอย่างเบิกบานใจ
หลินยวนไม่ได้พูดอะไร เขาควบคุมเทพมหาวิญญาณกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า โดรนวิเศษฝูงหนึ่งบินตามไป
ในเวลานี้ คนที่ชมการต่อสู้อยู่ตรงหน้าฉากแสงทุกแห่งต่างรู้แล้วว่าหอการค้าตระกูลฉินได้กำจัดภัยคุกคามทั้งหมดออกไปได้แล้ว
ภายในเมืองปู๋เชวี่ยเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องยินดี
……
ภายในพื้นที่ที่เกิดการต่อสู้ครั้งแรกในแดนแมงมุมสวรรค์ หลินยวนหาตัวเทพมหาวิญญาณที่หวงอวี่กำลังควบคุมจนพบ เขาเห็นเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลอู๋กำลังเลือกสังหารแมงมุมสวรรค์
ตานแมงมุมสวรรค์หนึ่งพันเม็ดนั้นหาไม่ยาก สิ่งที่ยากคือต้องเป็นตานของแมงมุมสวรรค์ที่มีอายุมากกว่าพันปี
หลินยวนไม่ได้เข้าไปยุ่งกับเรื่องการไล่ล่าสังหารแมงมุมสวรรค์ สำหรับเขาแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่มีค่าให้เขาต้องลงมือ เขาจึงควบคุมเทพมหาวิญญาณไปคอยดูอยู่ห่างๆ
ด้วยการส่งสัญญาณจากหลินยวน หลัวคังอันจึงติดต่อไปหาหวงอวี่ “พี่หวง ตานแมงมุมสวรรค์ของผมเตรียมเสร็จหรือยัง?”
หวงอวี่กล่าว “ยังเหลืออีกสองร้อยกว่าเม็ด เอ่อ นายจัดการพวกสวะเป็นยังไงบ้าง?”
“สารเลวพวกนั้น ตายหมดแล้ว” หลัวคังอันเห็นหลินยวนไม่มีทีท่าว่าจะลงมือ จึงได้แต่กล่าวว่า “ผมเหนื่อยแล้ว เรื่องตานแมงมุมสวรรค์ผมฝากพี่หวงด้วยนะ”
ตายหมดแล้ว? หวงอวี่ตกใจ แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงกล่าวอย่างเกรงอกเกรงใจว่า “ไม่เป็นไร นายพักเถอะ เดี๋ยวเรื่องตานแมงมุมฉันจัดการเอง”
…..
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
จูเก่อม่านที่อยู่ในห้องผู้จัดการหันหน้าไปมอง ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างเอ่ยว่า “เข้ามา”
ประตูเปิดออก คนที่เข้ามามิใช่ใครอื่น เป็นหลิ่วจวินจวิน
ทันทีที่เห็นเธอ ทั้งผู้จัดการและจูเก่อม่านต่างรีบลุกขึ้นยืน พวกเธอย่อมต้องรู้ถึงสถานะภายในตระกูลฉินของหลิ่วจวินจวิน ต่างเรียกขานอย่างเคารพนอบน้อมว่า “คุณผู้หญิง”
ถึงแม้เธอคนนี้จะมิใช่คุณผู้หญิงอย่างถูกต้องตามกฎหมายของฉินเต้าเปียน แต่คนในหอการค้าตระกูลฉินต่างก็เรียกขานเธอเช่นนี้เพื่อแสดงความเคารพ
หลิ่วจวินจวินยิ้มด้วยใบหน้าอ่อนโยน พยักหน้าให้กับผู้จัดการ แต่ท่าทีที่มีให้จูเก่อม่านกลับไม่ธรรมดา เธอเป็นฝ่ายเดินเข้าไปแล้วจับมือจูเก่อม่านมากุมเอาไว้อย่างนุ่มนวล กล่าวถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”
จูเก่อม่านค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ทั้งพยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า คำพูดกล่าวติดๆ ขัดๆ
หลิ่วจวินจวินหันกลับไปถามผู้จัดการ “เธอเลิกงานได้แล้วใช่ไหม?”
ผู้จัดการรีบกล่าวว่า “เลยเวลาเลิกงานมาแล้วครับ เธอกำลังเป็นห่วงการประมูลทางนั้นอยู่” กล่าวพลางชี้ไปที่ฉากแสง
หลิ่วจวินจวินร้องอ้อ ตบมือจูเก่อม่านอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่มีอะไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ กลับไปเถอะ กลับไปพักผ่อนก่อน ถึงบ้านแล้วค่อยๆ ดูก็ได้”
เธอกล่าวเช่นนี้ จูเก่อม่านยังจะพูดอะไรได้อีก จึงได้แต่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
หลิ่วจวินจวินกล่าวอีกว่า “ลืมบอกเธอไป การประมูลครั้งนี้หลัวคังอันได้ล่วงเกินคนเอาไว้เป็นจำนวนมาก ที่พักของพวกเธออาจจะไม่ค่อยปลอดภัย ทางหอการค้าได้รีบจัดหาที่พักที่เหมาะสมกว่าให้แล้ว อีกประเดี๋ยวจะมีคนมารับเธอไปส่ง ข้าวของในบ้านไม่ต้องเป็นห่วง มีคนมาช่วยพวกเธอเก็บไปเรียบร้อยแล้ว”
จูเก่อม่านพยักหน้าอย่างเชื่อฟังอีกครั้ง
“ไปกันเถอะ” หลิ่วจวินจวินจูงมือเธอไปส่ง ทำเอาจูเก่อม่านตกใจที่ได้รับการปฏิบัติดูแลเป็นอย่างดี เธอไม่เคยใกล้ชิดกับคนระดับสูงของหอการค้าเช่นนี้มาก่อน
ผู้จัดการรีบเดินตามไปส่ง
ตรงระเบียงทางเดิน หลิ่วจวินจวินกล่าวกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “กลับบ้านไปแล้วพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งก็อยู่บ้านพักผ่อนซะนะ หอการค้าอนุญาตให้เธอลาหยุดได้ รอหลัวคังอันกลับมาแล้วค่อยว่ากัน…..”
ผู้จัดการที่เดินตามอยู่ด้านหลังได้ยินคำพูดเป็นห่วงเป็นใยเหล่านั้นอย่างชัดเจน ภายในใจรู้สึกตกใจ แล้วก็เข้าใจเช่นกัน ลูกน้องคนนี้เจอผู้ชายดีๆ เข้าแล้ว เกรงว่าชีวิตหลังจากนี้คงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ต่อไปเกรงว่าตัวเองคงไม่สามารถสั่งสอนอะไรตามอำเภอใจได้อีก
หลิ่วจวินจวินพาจูเก่อม่านมาส่งที่ลานจอดรถ ส่งเธอเข้าไปในรถด้วยตัวเอง หลังสั่งกำชับผู้คุ้มกันว่าให้คุ้มครองจูเก่อม่านให้ดีก็โบกมือลา
ขบวนรถเจ็ดแปดคันคุ้มครองจูเก่อม่านออกไปจากสำนักงานใหญ่ของหอการค้าตระกูลฉินอย่างไม่เร่งร้อน
คนที่อยู่ในหอการค้าเพื่อชมการประมูลนั้นมีจำนวนเยอะมาก ช่วงระหว่างการประมูลที่ไม่มีอะไร หลายๆ คนนึกขึ้นมาได้ว่าต้องกลับบ้าน
ในกลุ่มพนักงานที่เลิกงานดึก มีหลายคนที่มองเห็นภาพหลิ่วจวินจวินออกมาส่งจูเก่อม่านด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวมากน้อยเท่าไรที่รู้สึกอิจฉา
ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงจำนวนมากที่อิจฉาหลิ่วจวินจวินที่เป็นผู้ช่วยข้างกายฉินเต้าเปียน เป็นจนกระทั่งได้กลายเป็นคุณผู้หญิงแห่งคฤหาสน์ตระกูลฉิน
ตอนนี้ผู้หญิงจำนวนมากที่มองเห็นภาพนี้ต่างรู้สึกอิจฉาจูเก่อม่านที่ได้เจอผู้ชายดีๆ
“เชอะ หน้าตาก็งั้นๆ ไม่รู้ว่าคุณหลัวไปหลงอะไรเธอเข้า”
“ยังจะหลงอะไรได้ล่ะ ก็โดนอ่อยนั่นแหละ หน้าด้านหน่อย เสนอหน้าเข้าไปยังไงล่ะ”
“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าเธอเป็นฝ่ายเข้าไปอ่อยคุณหลัวก่อนตอนที่คุณหลัวมาทานข้าวที่โรงอาหารชั้นปฐพี ได้ยินว่าคืนนั้นก็ไปนอนที่บ้านคุณหลัวเลย หน้าไม่อาย”
“เฮ้อ ผู้ชายสมัยนี้นี่ มีตาแต่ไร้แววจริงๆ”
“ไม่ได้คู่ควรเลย รอดูไปสิ เดี๋ยวพอคุณหลัวเบื่อเธอแล้วก็จะต้องทิ้งเธอแน่ๆ”
ผู้หญิงจำนวนหนึ่งที่เห็นหลิ่วจวินจวินมาส่งจูเก่อม่านต่างพูดคุยซุบซิบ คนที่นินทาลับหลังมีจำนวนไม่น้อย เมื่อมีคนอิจฉาก็ย่อมต้องมีคนริษยา
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน จูเก่อม่านที่นั่งอยู่ในรถหรูมองดูการตกแต่งภายในรถ สัมผัสความรู้สึกสะดวกสบายของการนั่งในรถเสียหน่อย เรียกได้ว่าเหมือนฝันไปจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะมีวันที่ได้มานั่งอยู่ในรถที่หรูหราเช่นนี้ด้วย
แต่ภายในใจก็ทราบดีว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่หลัวคังอันต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อแลกมา
ในตอนที่ขบวนรถแล่นผ่านถนนที่ผู้คนพลุกพล่านภายในเมือง เธอได้ยินเสียงตะโกนโห่ร้องดังมาจากทางด้านนอกเป็นระยะ จึงลดหน้าต่างลง ได้ยินเสียงตะโกนโห่ร้องที่ดังมาจากด้านนอกอย่างชัดเจน
“หลัวคังอัน!”
“หลัวคังอัน!”
“หลัวคังอัน!”
คนจำนวนมากต่างกำลังโห่ร้อง ต่างกำลังตะโกนเรียกชื่อๆ หนึ่ง ใบหน้าที่ตื่นเต้นใบหน้าแล้วใบหน้าเล่าเลื่อนผ่านกระจกรถไป
จูเก่อม่านกัดริมฝีปาก มองดูภาพด้านนอกกระจกรถ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เป็นการหลั่งน้ำตาด้วยความยินดี
น้ำตาแห่งความยินดี น้ำตาแห่งความภาคภูมิใจ เธอรู้สึกภาคภูมิใจในตัวหลัวคังอัน นึกดีใจที่ตนเองไม่ได้หาผู้ชายผิดคน มีเกียรติยศ
แต่เธอก็รู้อีกเช่นกันว่านี่เป็นสิ่งที่หลัวคังอันต้องใช้ชีวิตแลกมา
คนขับรถมองกระจกมองหลัง ไม่ได้พูดอะไร ยังคงขับรถไปอย่างเงียบๆ
ในตอนที่รถแล่นเข้าไปในคฤหาสน์หลังหนึ่ง คนขับรถก็บอกจูเก่อม่านว่ามาถึงแล้ว ประตูรถมีคนเปิดให้จากด้านนอก จูเก่อม่านลงจากรถ
ทันทีที่จูเก่อม่านลงจากรถ เธอก็มองไปรอบๆ อย่างตกตะลึง ไม่กล้าเชื่อว่านี่จะเป็นสถานที่ที่จะให้เธออยู่ นี่คือคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึ่งในเมืองปู๋เชวี่ย
ผู้หญิงสองคนที่สวมชุดแม่บ้านเข้ามาต้อนรับอย่างเคารพนอบน้อม
…..
ภารกิจเก็บตานแมงมุมสวรรค์หนึ่งพันเม็ดเสร็จเรียบร้อย เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลอู๋บินกลับมา ร่อนลงข้างกายเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉิน เขาหยิบเอาตานกำหนึ่งออกมาจากในช่องเก็บของตรงด้านล่างหน้าอก ส่งมอบให้อีกฝ่าย
หลังตรวจสอบแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินก็เก็บตานเข้าไปในช่องเก็บของของตัวเอง
ทั้งสองฝ่ายติดต่อกัน หวงอวี่กล่าวว่า “น้องหลัว ต่อไป…”
เคร้ง! จู่ๆ เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินที่รับเอาตานมาเรียบร้อยพลันลงมือ แทงทวนออกไปทีหนึ่ง
ในสถานการณ์ที่เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลอู๋ไม่มีการป้องกันใดๆ ทวนได้แทงเข้าไปในหน้าอกของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลอู๋ ปลายทวนแทงทะลุออกไปด้านหลัง
ด้วยเหตุนี้คำพูดของหวงอวี่จึงขาดหายไป
“….” หลัวคังอันงุนงง แล้วก็ตกตะลึง หลังมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มองผิดไป เขาก็กล่าวขึ้นมาอย่างตกใจว่า “น้องหลิน หอการค้าตระกูลอู๋ช่วยพวกเรานะ นายทำแบบนี้… นายทำแบบนี้…”
เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลอู๋ล้มลงกับพื้นดังตึง หลินยวนดึงทวนออกมาพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “นายสนิทกับเขาเหรอ? เขาจริงใจจะช่วยพวกเราหรือเปล่า ฉันไม่รู้ ฉันรู้เพียงแต่ว่าครั้งนี้หอการค้าตระกูลฉินต้องชนะ การคงอยู่ของคู่แข่งคนใดก็ตามล้วนแต่อาจจะกลายเป็นความผิดพลาดได้” จากนั้นเหลียวหน้ามามองเขา “เรื่องนี้นายก็รับผิดชอบไปด้วย!”
ในเมื่อเขาลงมือแล้ว เช่นนั้นก็ไม่อนุญาตให้เกิดความล้มเหลว นี่คือตัวเขาที่เดินออกมาจากความผิดพลาด กลิ่นคาวเลือด บาดแผลและความเจ็บปวดนับครั้งไม่ถ้วน
…………………………………………………..
