ตอนที่ 40 อู๋โยวทุบเจ้าเส้นเลือดน้อย / ตอนที่ 41 คนตัวเล็กก็น่าสนใจไม่เบา
ตอนที่ 40 อู๋โยวทุบเจ้าเส้นเลือดน้อย
เมื่อเฟิงอู๋โยวจัดระเบียบเสื้อผ้าเสร็จ จวินมั่วหรันก็ขยับเข้ามาด้านหน้านางอีกครั้ง
ไฟแห่งความหวังถูกจุดขึ้นอีกครั้งในดวงตาอันมืดมิดของเขา น้ำเสียงของเขาช่างไพเราะเป็นพิเศษ “เจ้าต้องได้รับบาดเจ็บแน่ๆ! มีบางอย่างผิดปกติบนร่างกายของเจ้า”
“ตรงไหนไม่ปกติหรือขอรับ”
จวินมั่วหรันพูดขึ้นอย่างลึกลับ “บางสิ่งที่ไม่เหมือนกับของข้า”
เฟิงอู๋โยวรู้สึกใจหวิวในบัดดล ไฉนจวินมั่วหรันถึงหน้าไม่อายขนาดนี้
เขาล่วงเกินนางไปขนาดนี้แล้วยังปั้นหน้าซื่อไร้เดียงสาอีก!
เฟิงอู๋โยวโกรธจัด นางเสียสติทันทีก่อนทุบศีรษะของจวินมั่วหรันเข้าไปหนึ่งที “หุบปาก! ขืนพูดเรื่องนี้ขึ้นอีก! ข้าจะตอนไอ้นั่นของท่านทิ้งเสีย!”
จวินมั่วหรันไม่คิดจะสวนกลับแต่อย่างใด เขาได้แต่นั่งตัวตรงคอยรองรับอารมณ์ของนางอยู่ข้างหน้า
เฟิงอู๋โยวยิ่งโมโหขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่รู้จะระบายที่ไหน ครั้นแล้ว “เพี้ยะ เพี้ยะ” นางตบบ้องหูจวินมั่วหรันเข้าไปสองข้าง
“สุ่ยเอ๋อร์ อย่าโกรธข้าเลย ถ้ามือน้อยๆ ของเจ้าบาดเจ็บขึ้นมา ข้าจะปวดใจยิ่งนัก”
“ข้าไม่ได้ชื่อสุ่ยเอ๋อร์! ชื่อหวานเลี่ยนพรรค์นี้ มันเหมาะกับความองอาจของข้าตรงไหน!”
เมื่อจวินมั่วหรันได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพูด “จะว่าไปเรียกเจ้าว่า ‘สุ่ยเอ๋อร์’ คงไม่เหมาะสมจริงๆ ชื่อนี้ไม่สามารถแสดงถึงความงามสง่าและอ่อนช้อยในตัวเจ้า มิเช่นนั้น หลังจากนี้ข้าเรียกเจ้าว่าจินสุ่ยเอ๋อร์เป็นเยี่ยงไร จินที่แปลว่าทอง แสงทองส่องทอเจิดจรัสเกรียงไกร”
“จินสุ่ยหรือ ไฉนเจ้าไม่เติมคำว่า ‘เป่าเป่า’ ไปข้างหน้าจินสุ่ยด้วยล่ะ” เฟิงอู๋โยวจิ้มนิ้วไปที่ศีรษะของจวินมั่วหรันพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ข้าไม่เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนแซ่อะไรทั้งนั้น ข้าคือเฟิงอู๋โยวแห่งแคว้นเป่ยหลี”
“อู๋โยว ข้าเข้าใจแล้ว”
จวินมั่วหรันเม้มปากเล็กน้อย แต่เขาก็แอบดีใจที่ได้รู้จักชื่อของเฟิงอู๋โยว
เฟิงอู๋โยวเห็นเขาแอบยิ้มกะหยิ่มอยู่คนเดียวก็อดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มเขาและถามขึ้น “ยิ้มอะไรอยู่”
จวินมั่วหรันกำลังจะตอบ แต่จู่ๆ แววตาก็เปลี่ยนฉับพลัน”
“เฟิงอู๋โยว ปล่อยมือ!” น้ำเสียงเจอแววโมโหอย่างชัดเจน จากนั้นก็สะบัดมือปัดเฟิงอู๋โยวที่กำลังหยิกแก้มเขาอยู่ตกลงไปที่พื้นทันที
ตอนนี้รังสีเหี้ยมโหดบ้าอำนาจของเขาเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง
“…”
เฟิงอู๋โยวที่ล้มลงไปกับพื้นตระหนักได้ว่าสติของจวินมั่วหรันฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติแล้ว จึงได้แต่ยิ้มแก้เขิน “ในเมื่อท่านใต้เท้าสั่งให้กระหม่อมปล่อยมือ กระหม่อมหาได้กล้าขัดขืนคำสั่งไม่”
“เฟิงอู๋โยว เจ้ากล้าดีมาก!”
จวินมั่วหรันสะบัดแขนเสื้อกว้างของเขา “ฟุบๆ” ฝ่ามือวายุพลันพุ่งโจมตีเข้าที่หน้าอกและหน้าท้องของเฟิงอู๋โยวทันที
เฟิงอู๋โยวหลบการโจมตีอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบและรีบพุ่งเข้ามาก้มหมอบแทบเท้าของเขา ก่อนพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านใต้เท้าขอรับ โปรดใช้เหตุผลก่อนได้หรือไม่ ในเมื่อท่านสั่งให้กระหม่อมปล่อยมือ กระหม่อมก็ปล่อยแล้วนี่ไงขอรับ”
“เล่นละครอีกแล้ว เช่นนั้นก็แสดงต่อไป!”
จวินมั่วหรันแค่นเสียงหึในลำคอ ก่อนผลักนางไปตรงอื่น
“ท่านใต้เท้าก็รู้ว่ากระหม่อมเป็นคนซื่อสัตย์จริงใจ เล่นละครตบตาไม่เป็นและยึดถือคุณธรรมความดีเป็นที่ตั้งขอรับ”
“เช่นนั้นบอกมาว่าเหตุใดเมื่อคืนวานนี้ถึงเตะข้าตกน้ำ”
“อ๋อ คือว่า…เรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่ว่าพวกเราต่างก็สมัครใจหรือขอรับ” เฟิงอู๋โยวทำเป็นเขินอายพร้อมกับมองจวินมั่วหรัน “คืนวันนั้น ยิ่งดึกก็ยิ่งมืด ดอกไม้ริมฝั่งร่วงโรยรบกวนสายตา ทำให้ท่านใต้เท้าไม่ทันระวังร่วงตกแม่น้ำ และกระหม่อมก็รีบกระโดดตามท่านลงไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง”
จวินมั่วหรันฟังเรื่องที่เฟิงอู๋โยวบรรยายอย่างสมจริง ทำเอาเขาเริ่มสงสัยว่าตัวเองความจำเสื่อม
เพราะหลังจากที่ร่วงตกลงไปในแม่น้ำเมื่อคืน เขาก็จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น และการที่ความจำเสื่อมไปชั่วขณะก็อาจจะเกิดขึ้นได้
“เฟิงอู๋โยว เจ้าอย่าริอาจแต่งเรื่องโกหกมาหลอกข้าเด็ดขาด!”
“ท่านใต้เท้า ท่านลืมเฟิงอู๋โยวผู้ที่ดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่ในแม่น้ำคูเมืองแล้วจริงๆ หรือขอรับ” เฟิงอู๋โยวเงยหน้าขึ้นมาพลางย่นคิ้วเล็กน้อย นางปั้นสีหน้าแสร้งทำเป็นเศร้าและน้อยใจรำไร
ตอนที่ 41 คนตัวเล็กก็น่าสนใจไม่เบา
ดิ้นรนกระเสือกกระสน?
จวินมั่วหรันถูกเฟิงอู๋โยวทำให้เข้าใจผิดอีกครั้ง ที่ นางพูดมาทำให้เขาเข้าใจว่าเมื่อคืนตัวเองโกรธจนลืมตัวและเผลอคลุ้มคลั่งทำไม่ดีกับนาง
เมื่อคิดได้เช่นนี้ สายตาที่เขามองนางก็เปลี่ยนเป็นดูเก้งก้างทำอะไรไม่ถูกทันที
“เฟิงอู๋โยว เจ้ารู้หรือไม่ว่าโทษฐานของการโกหกข้าเป็นเยี่ยงไร”
“ถึงอย่างไรก็ตาม กระหม่อมตกเป็นคนของท่านใต้เท้าแล้ว ต่อให้ท่านใต้เท้าจะรับผิดชอบ ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงได้ขอรับ”
จวินมั่วหรันขี้เกียจไล่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เฟิงอู๋โยวพูดถูก ก็คือเขาไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น
ทันใดนั้น รังสีชั่วร้ายเกิดปะทุ จิตสังหารพลันเอ่อล้น
เขายืนอยู่ท่ามกลางรังสีนั้น สายตามองเฟิงอู๋โยวที่หมอบอยู่ที่เท้าของเขา ดวงตาอัดแน่นไปด้วยความชั่วร้ายเย็นชาของเขาเจือแววดูแคลน ทระนงตนและคลุ้มคลั่ง
เฟิงอู๋โยวสัมผัสได้ว่าจวินมั่วหรันต้องการฆ่าใครสักคน ทั่วทั้งร่างของนางพลันแข็งทื่อ ก่อนกอดขาจวินมั่วหรันแน่นเหมือนอย่างที่เคยทำ “เมื่อคืน ท่านใต้เท้าสัญญากับกระหม่อมที่คูเมืองแล้วว่าจะพากระหม่อมไปกินข้าว ทำเอากระหม่อมซาบซึ้งใจยิ่งนัก กระหม่อมจึงตัดสินใจว่าจะติดตามท่านใต้เท้าไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่”
“ไฉนท่านใต้เท้าจึงไม่พากระหม่อมไปกินข้าวขอรับ ท่านเป็นถึงเซ่อเจิ้งหวางผู้ยิ่งใหญ่ ไฉนถึงได้ผิดคำพูด หรือว่าตำหนักเซ่อเจิ้งหวางถังแตกจนกระทั่งไม่มีเงินเลี้ยงข้าวกระหม่อม”
จวินมั่วหรันนึกสงสัย เขาเริ่มรู้สึกว่าน้ำธรรมดาคงไม่ได้ทะลักเข้าสมองเฟิงอู๋โยวหรอก แต่เป็นน้ำเน่ามากกว่า
ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองกับเฟิงอู๋โยวคงทะเลาะเบาะแว้งกันในเรื่องอะไรบางอย่าง เป็นเหตุให้เขาอยากฆ่าเขาทิ้งให้เร็วๆ
แต่ดูจากตอนนี้ เรื่องทั้งหมดคงมาจากการที่เฟิงอู๋โยวอยากจะเป็นคนภายใต้บัญชาของเขาเสียเต็มประดา
เฮ้อ เฟิงอู๋โยว ทำไม่เจ้าถึงทำตัวน่าอนาถขนาดนี้
จวินมั่วหรันมองดูหน้าตาประจบประแจของเฟิงอู๋โยว อยู่ๆ ก็อยากจะขย้ำเขาให้เหมือนกับซาลาเปา
แต่เฟิงอู๋โยวไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นนางจึงเอาแต่พูดไม่หยุด “ท่านใต้เท้าขอรับ กระหม่อมเลี้ยงดูง่าย แค่เลี้ยงกระหม่อมแค่เศษอาหารก็อยู่ได้แล้วขอรับ ถ้าท่านกินเนื้อ กระหม่อมก็จะแทะกระดูก ถ้าท่านกินข้าว กระหม่อมก็จะรอกินข้าวที่เหลือ และขอสัญญาว่าจะไม่กินทิ้งกินขว้าง จะกินให้ไม่เหลือแม้แต่ข้าวสักเม็ด แกงสักหยดเลยขอรับ!”
“…”
“ท่านใต้เท้าได้โปรดเชื่อกระหม่อมนะขอรับ ผู้คนด้านนอกเอาแต่พูดไปเรื่อยว่ากระหม่อมกินเก่ง หนึ่งมื้อข้าวสี่ถ้วย แต่อันที่จริง กระหม่อมกินข้าวหนึ่งมื้อแค่สี่คำเองขอรับ”
ว่ากันว่าชาวบ้านชอบแต่งเรื่องสร้างข่าวลือ
แต่ตอนนี้จวินมั่วหรันยังมีสติอยู่และไม่คิดว่าชาวบ้านข้างนอกกจะว่างจนต้องมานั่งสร้างข่าวลือเรื่องเฟิงอู๋โยวเป็นคนกินเก่ง
เฟิงอู๋โยวพูดน้ำไหลไฟดับอยู่สักพักใหญ่ ในที่สุดก็เหนื่อย
นางแนบศีรษะข้างๆ ขาจวินมั่วหรัน มือเล็กเรียวของนางกอดเข้าไปที่ต้นขาเขาอีกครั้ง “เป็นขาที่กำยำจริงๆ ขอกระหม่อมกอดแน่นๆ หน่อยนะขอรับ”
ดวงตาของจวินมั่วหรันสั่นไหวเล็กน้อย สายตาของเขาไปหยุดค้างที่มือที่ดูอ่อนแรงเหมือนไร้กระดูกของเฟิงอู๋โยว
ใช่แล้ว ถ้าเทียบกับแขนขาอันเล็กเรียวของนาง เห็นได้ชัดว่าเขาสูงใหญ่กำยำกว่ามาก
เมื่อจวินมั่วหรันคิดได้เช่นนี้ ความรู้สึกที่ชอบเอาชนะก็ยิ่งลำพองใจ
เขามองเฟิงอู๋โยวที่รูปร่างเล็กบางแลดูอ่อนแอ ในเวลาเดียวกันความรู้สึกเวทนาในแบบผู้สูงส่งดูแคลนผู้อ่อนแอก็ผุดขึ้นมารำไร
“คนตัวเล็ก ก็น่าสนใจไม่เบา!”
จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปบีบแก้มเฟิงอู๋โยวอย่างแรง ก่อนป้ายโอรสหยกเหนียวหนืดละเลงลงไปบนใบหน้าของเฟิงอู๋โยว
เฟิงอู๋โยวไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก หลายปีมานี้ไม่เคยมีใครกล้าจับหน้านางเล่นแบบนี้!
“ท่านใต้เท้าเป็นบุรุษนะขอรับ!”
“หื้ม?”
“มีบุรุษที่ไหนที่บีบแก้มลูบหน้าบุรุษด้วยกันเล่นแบบนี้ คนที่ไม่รู้จักท่าน คงคิดว่าท่านชอบบุรุษด้วยกัน”
มือที่บีบแก้มเฟิงอู๋โยวเล่นอย่างไร้ความปรานีของจวินมั่วหรันหยุดชะงักลงชั่วขณะ ชอบบุรุษอย่างนั้นหรือ…คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกกระมัง
หากจะให้โทษอะไรสักอย่าง ก็คงต้องโทษใบหน้าของเฟิงอู๋โยวที่ทำให้เขารู้สึกอยากแกล้งอยู่ตลอด
“ท่านใต้เท้าขอรับ กระหม่อมหิวแล้ว”
เฟิงอู๋โยวรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากพอแล้วการรับมือกับราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มาเกือบทั้งวัน ทำเอานางหิวจนท้องกิ่วและจิตใจอ่อนล้าเสียเต็มที
