ตอนที่ 179 องค์ชายเฉินสกปรก / ตอนที่ 180 น่าเวทนา
ตอนที่ 179 องค์ชายเฉินสกปรก
เสียงเคาะประตูดังลอยมาจากด้านนอกเป็นระยะๆ
จวินมั่วหรันขมวดคิ้วพลางถามเสียงขรึม “ใคร”
“ช่วยด้วย…”
ด้านนอกประตู ไป๋หลี่เหอเจ๋อขมวดคิ้วเมื่อเขาได้ยินเสียงของจวินมั่วหรัน
“ความฝัน”
จวินมั่วหรันกอดเฟิงอู๋โยวที่กำลังขดตัวอยู่ในอ้อมกอด เขาอยากให้ไป๋หลี่เห๋อเจอได้เห็นกับตาตัวเองว่าเฟิงอู๋โยวชอบเขามากแค่ไหน
แม้แต่ตอนนอนก็ยังจับมือเขาไม่ปล่อย
เมื่อได้ยินเสียง เปลือกตาของนางก็ขยับเล็กน้อย
หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็บิดตัวยืดเส้น ทันทีที่นางลืมตาขึ้นก็กรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงหน้า “เจ้ามาที่นี่ได้เยี่ยงไร”
“เจ้าเมา”
จวินมั่วหรันชินกับการที่นางใช้สรรพนามเรียกเขาสลับไปสลับมา ตอนแรกก็หงุดหงิดนิดหน่อย แต่หลังๆ มากลับรู้สึกสนิทสนมเป็นกันเอง
“เมา?”
เฟิงอู๋โยวนิ่งเงียบก่อนพึมพำเสียงต่ำ “ไม่น่าใช่กระมัง ข้าจำได้ว่าหลังจากกินแกงไก่ตุ๋นไป ก็ส่งองค์ชายเฉินออกจากเรือนแพทย์เอง”
“ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไม”
“ท่านใต้เท้าไม่ได้โกหกใช่หรือไม่”
เฟิงอู๋โยวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง นางหลุบตามองสำรวจร่างกายตัวเอง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติก็รู้สึกโล่งอก
มองทุกอากัปกิริยาของนาง ก่อนแซวนางขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ที่ “พอเจ้าเมาก็เริ่มพูดจาอวดเบ่งต่อหน้าข้า แล้วยังลั่นปากบอกว่าจะหลับนอนกับข้าอีก”
“!!!”
ดวงตาของเฟิงอู๋โยวเบิกกว้างพร้อมกับพูดตะกุกตะกัก “ท่าน…ท่านใต้เท้าไม่ได้ตอบสนองกระหม่อมใช่หรือไม่”
“ถ้าสนองไปแล้วล่ะ”
“เป็นไปไม่ได้!”
ถ้าทำสำเร็จ เขาจะรู้ว่านางเป็นผู้หญิง จากนั้นก็โกรธจัดจนอยากฆ่านาง…
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เฟิงอู๋โยวก็กลับมาสงบนิ่งเป็นปกติ
นางหยิบเงินออกมาก่อนโยนให้เขา “รับไป ถือว่าหายกันกับแกงไก่ตุ๋นที่กระหม่อมกินไป”
“…”
อยู่ๆ จวินมั่วหรันก็รู้สึกราวกับว่าเฟิงอู๋โยวทำกับเขาราวกับว่าเขาเป็นชายบำเรอที่หอนางโลม!
ขณะที่ไฟโทสะกำลังจะปะทุขึ้น เสียงชิงหลวนก็ตะโกนเข้ามาอย่างร้อนรน
“ท่านชายเจ้าคะ ท่านชาย แย่แล้ว! องค์ชายเฉินตกบ่อส้วมเจ้าค่ะ เทียนหลงกับตี้หูเพิ่งช่วยขึ้นมาเจ้าค่ะ”
สีหน้าของเฟิงอู๋โยวเปลี่ยนไปทันที นางตบหน้าผากตัวเองและอุทานขึ้น “แย่แล้ว! หรือข้าจะเข้าใจผิดเผลอผลักเขาลงบ่อส้วม”
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เฟิงอู๋โยวก็ลุกพรวดและผลักประตูออกไปโดยไม่สนใจไป๋หลี่เหอเจ๋อที่ยังนอนอยู่ที่ประตู
จวินมั่วหรันเดินตามหลังไป๋หลี่เห๋อเจอไปติดๆ และจัดระเบียบเสื้อผ้าเล็กน้อยไปพลาง
เขาชำเลืองมองไป๋หลี่เหอเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้นและตะคอกอย่างเย็นชา “เสแสร้ง”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อก็ลืมตาขึ้นมามองใบหน้าเย่อหยิ่งของจวินมั่วหรัน “ข้าไม่ได้เรียนรู้มาจากเจ้าหรอกหรือ”
“ตงซีเลียนขมวดคิ้ว[1]”
จวินมั่วหรันพูดอย่างดูถูกก่อนจากไป
เมื่อคืนก่อน บนหน้าผาเขตชานเมืองทางตะวันออก อันที่จริงสามารถหลบลูกธนูเพลิงได้
แต่เหตุผลที่เขาไม่หลบก็เพราะขาไม่อยากหลบ
ไป๋หลี่เหอเจ๋อจ้องมองแผ่นหลังของจวินมั่วหรัน ก่อนลุกขึ้นทันทีราวกับกับคนปกติ จากนั้นก็เดินตามหลังจวินมั่วหรันไปอย่างไม่เร่งรีบ
ในเวลานั้น หลังจากถูกสาดด้วยน้ำเย็นหลายสิบถัง จี้มั่วจื่อเฉินก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา
“อี๋”
เมื่อได้กลิ่นเหม็นบนร่างกาย จมูกของเขาแสบฉุนขึ้นมาทันที
เฟิงอู๋โยวที่จามเข้ามาเห็นเช่นนั้นก็รีบปิดจมูกและยืนห่างๆ จากเขา ก่อนถามเจือแววรู้สึกผิด “องค์ชายเฉิน ไฉนถึงตกลงไปในบ่อส้วมได้”
“ก็เจ้านั่นแหละ! เจ้าเมามากจนคิดว่าประตูห้องส้วมเป็นประตูเรือนแพทย์ แล้วก็ผลักข้าเข้าไป พอข้าขัดขืน เจ้าก็ถีบข้าตกลงบ่อส้วม!”
ตอนที่ 180 น่าเวทนา
จี้มั่วจื่อเฉินระบายอย่างเศร้าใจเกี่ยวกับความโหดร้ายของเฟิงอู๋โยว และเมื่อเขานึกภาพตัวเองหมดสติอยู่ในบ่อส้วมเป็นเวลานานและตอนสำลักอุจจาระ เขาก็หลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจอย่างอดไม่อยู่
เวลานี้ เฟิงอู๋โยวถึงเริ่มตระหนักได้ว่าตัวนางไว้ใจไม่ได้ยามดื่มจนเมา ครั้นแล้วจึงรีบปลอบจี้มั่วจื่อเฉิน “แบบนี้ดีไหม หลังจากนั้นเจ้ามาฝังเข็มที่นี่ได้โดยไม่เสียเงิน?”
“ต่อให้เสียเงิน ข้าก็มีเงินเหลือเฟือ”
เดิมทีจี้มั่วจื่อเฉินวางแผนอยากให้เฟิงอู๋โยวเมาและอยากใช้โอกาสนี้หลอกนางว่าชอบคนแบบไหน
แต่ไม่คิดไม่ฝันว่านางจะผลักเขาตกบ่อส้วมแบบนี้!
หากนางปฏิบัติต่อจวินมั่วหรันแบบนี้เหมือนกัน จี้มั่วจื่อเฉินจะไม่บ่นเลยสักคำ
ที่ทำให้เขาหงุดหงิดที่สุดก็คือตอนที่นางเมา นางปล่อยให้เขานอนแช่อยู่ในบ่อส้วม จากนั้นนางก็หันกลับไปตะโกนหาจวินมั่วหรันว่าอยากหลับนอนด้วย
ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้
จวินมั่วหรันรู้สึกขัดตาเมื่อเห็นเฟิงอู๋โยวพูดจาอ่อนโยนกับจี้มั่วจื่อเฉิน ครั้นแล้วเขาจึงกระชากนางกลับมาไว้ในอ้อมแขน จ้องมองจี้มั่วจื่อเฉินที่กำลังครวญครางอย่างเห็นชา “เอาหน้าไปให้พ้น”
“อาหรัน ข้าปวดใจเหลือเกิน”
เมื่อเห็นจวินมั่วหรันทำแบบนั้นกับเฟิงอู๋โยว จี้มั่วจื่อเฉินก็ยิ่งรู้สึกปวดใจเข้าไปอีก
เขากับจวินมั่วหรันค่อนข้างสนิทกัน และกว่าเขาจะเจอคนที่ชอบจริงๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่พอเจอแล้วทำไมต้องถูกจวินมั่วหรันแย่งตัดหน้าไปด้วย
จวินมั่วหรันทั้งโมโหร้าย ปลอบใจไม่เป็นและปฏิบัติต่อนางไม่ดี
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเฟิงอู๋โยวชอบอะไรในตัวจวินมั่วหรัน
หรือว่าเฟิงอู๋โยวจะชอบคนเย็นชาที่ไม่ชอบใกล้ชิดกับผู้หญิง
อยู่ๆ จี้มั่วจื่อเฉินก็หยุดครวญครางลงและถามเฟิงอู๋โยวเสียงเคร่งขรึมว่า “อู๋โยว ถ้าข้าเลิกยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่นเพื่อเจ้า เจ้าจะประทับใจในตัวข้าหรือไม่”
“แล้วทำไมเจ้าจะต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่นเพื่อข้า อีกอย่าง ข้าไม่ชอบผู้หญิงของเจ้า ข้าชอบแค่ชิงหลวนเท่านั้น”
เฟิงอู๋โยวมองจี้มั่วจื่อเฉินอย่างแปลกใจ แต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะอุจจาระที่เขาสำลักเข้าไปทำให้เขาพูดจาไร้สาระแบบนี้
ชิงหลวนร้องไห้ด้วยความดีใจ “ท่านชาย ชิงหลวนก็ชอบท่านชายเหมือนกัน”
“หุบปาก”
สีหน้าของจวินมั่วหรันเปลี่ยนไปในบัดดล เขาตวาดใส่ชิงหลวน
เขาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่จุยเฟิงพูดก่อนหน้านี้ก็มีเหตุผล แม่ทูนหัวของเขาเสน่ห์แรงเกินไป จนคนรอบข้างชื่นชอบหลงใหล
เขาต้องปฏิบัติต่อนางดีกว่านี้และให้นางยอมสยบแก่เขาแต่เพียงผู้เดียว
“ท่านใต้เท้าไม่เห็นต้องระบายอารมณ์ใส่ชิงหลวนก็ได้ ท่านก็ไม่ชอบคนอารมณ์ไม่ดีใช่ไหม อย่าทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบกับผู้อื่นสิ”
เฟิงอู๋โยวตำหนิจวินมั่วหรันด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจก่อนปลอบชิงหลวนอย่างนุ่มนวล “เด็กดี พรุ่งนี้ข้าจะให้กินเนื้อย่างเสียบไม้”
จวินมั่วหรันไม่เข้าใจเฟิงอู๋โยว เขาแค่จะขู่ชิงหลวนให้กลัวเล็กน้อย ทำไมนางถึงไม่พอใจขนาดนั้น
ชิงหลวนสัมผัสถึงดวงตาอันน่ากลัวของจี้มั่วจื่อเฉินกับจวินมั่วหรัน ราวกับว่าพวกเขากำลังจะกลืนกินนางทั้งเป็น
เมื่อรู้สึกเช่นนั้น นางก็ยิ่งห่อไหล่มุดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงอู๋โยวและร้องไห้สะอึกสะอื้น
จวินมั่วหรันทนเห็นไม่ได้อีกต่อไป แต่ก็ไม่อยากทำให้เฟิงอู๋โยวโกรธ ดังนั้นเขาจึงแอบใช้กำลังภายในทำให้บาดแผลที่หน้าอกเปิด ก่อนเอาใบหน้าซีดๆ โน้มไปซบไหล่นาง
สายตาอันเฉียบคมและมือที่ฉับไวของนางเข้าพยุงเขาอย่างระมัดระวัง “ทำไมแผลถึงเปิดอีกแล้ว”
“ข้าไม่รู้”
จวินมั่วหรันตอบด้วยเสียงทุ้ม ลมหายใจของเขาติดขัดเล็กน้อยและใบหน้าก็ซีดเซียว
“กระหม่อมจะพาท่านกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักเอง”
เฟิงอู๋โยวมองเลือดที่ไหลซึมออกมาจากสาบเสื้อที่หน้าอกอย่างกังวล ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป อาจทิ้งรอยแผลเป็นชัดเจน
มุมปากของไป๋หลี่เหอเจ๋อถึงกับเกร็งกระตุก ไม่คิดว่าจวินมั่วหรันจะมีลูกไม้ทำนองนี้เยอะเหมือนกัน!
“แค่กๆ”
เมื่อเห็นนางหันกลับมา เขาก็ไอสำลักเลือดสองสามครั้ง
เฟิงอู๋โยวมองใบหน้าขาวซีดเป็นกระดาษของไป๋หลี่เหอเจ๋อพลางเอ่ยเสียงเรียบ “ผลกรรมตามทันแล้วสินะ รังแกข้า ทำลายข้าแล้วยังหวังให้ข้าช่วยเจ้าอีกหรือ”
“เฟิงอู๋โยว เจ้ายกโทษให้ข้าสักครั้งได้หรือไม่”
“ไป๋หลี่เหอเจ๋อ ข้าขอถามเจ้าหน่อย หากข้านำเจ้าที่หมดสติไปปล่อยทิ้งไว้หน้าถ้ำขอทาน เจ้าจะให้อภัยข้าหรือไม่”
“ไม่”
น้ำเสียงของไป๋หลี่เหอเจ๋อยังไม่ทันสิ้นสุดลง เขาก็ดึงลูกธนูที่ยังคงเสียบอยู่บนหน้าอกออกมา และแทงเข้าไปอีกที “ถือว่าลูกธนูดอกธนูดอกนี้เป็นคำขอโทษจากข้าแล้วกัน”
[1] ตงซีเลียนขมวดคิ้ว หมายความว่าคนเขลาเบาปัญญาที่หลับหูหลับตาเลียนแบบผู้อื่น โดยที่ไม่รู้ข้อดีข้อเสียของตัวเองคืออะไร
