เย้ารักท่านอ๋องเผด็จการ – ตอนที่ 305 เฟิงอู๋โยวทำตัวเป็นดอกซิ่งแดงออกกำแพง

ตอนที่ 305 เฟิงอู๋โยวทำตัวเป็นดอกซิ่งแดงออกกำแพง

วันต่อมา ณ เรือนแพทย์พยากรณ์

แสงแดดรุ่งอรุณส่องผ่านหน้าต่างไม้แกะสลัก ครั้นตกกระทบร่างของเฟิงอู๋โยวก็กลายเป็นแสงเรืองรอง

ด้านนอกห้อง จวินมั่วหรันยืนตัวตรงอยู่ที่ประตู สวมขุนนางทรงสูงเรียบร้อย โครงหน้าคมคายเด่นชัด ท่าทางงามสง่า

ก๊อกๆๆ

เขาเคาะประตูเบาๆ น้ำเสียงเจือความเกียจคร้านตามเป็นธรรมชาติ “อู๋โยว ตื่นหรือยัง”

ด้านในห้อง ไป๋หลี่เหอเจ๋อลืมตาทั้งสองข้างมองเฟิงอู๋โยวที่กำลังนอนหลับน้ำลายไหลอยู่

ในพริบตา แววความเหินห่างจางๆ บนใบหน้าเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความเอ็นดูอย่างอย่างไม่รู้จบ

เขาพลิกตัวเฟิงอู๋โยวที่กำลังนอนกอดอกและชันขาไขว่ห้างอย่างเบามือ จากนั้นก็ขยับนางขึ้นมานอนบนตัวเขาต่อ

เนื่องจากเฟิงอู๋โยวเป็นทหารรับจ้าง การระมัดระวังตัวของนางจึงสูงกว่าคนทั่วไปมาก

แต่อย่างไรก็ตาม พิษที่ตกค้างในร่างกายของนางยังไม่สลายไป พิษที่สะสมมาหลายปีส่งผลกระทบต่อร่างกายของนางอย่างมาก

ไม่กี่วันมานี้ นางได้หยุดใช้โอสถสำหรับคงสภาพลูกกระเดือกที่ชิวหรูสุ่ยส่งมาให้ เดิมทีคิดว่าพิษในร่างกายคงถูกกำจัดออกอย่างช้าๆ ไปตามเวลา

แต่ไม่คิดว่าหลังจากหยุดกินโอสถ นางก็เอาแต่นอน อีกทั้งการระวังตัวก็ลดลงอย่างมาก

เฟิงอู๋โยวหลับตาสนิท ยื่นมือออกไปอย่างเอื่อยเฉื่อย เปิดคอเสื้อของไป๋หลี่เหอเจ๋อออกอย่างคุ้นเคย จากนั้นก็แกะแผลที่ตกสะเก็ดบนร่างกายของเขาอย่างไม่รู้ตัว

คิ้วเรียวสวยของไป๋หลี่เหอเจ๋อขมวดเล็กน้อย ความเจ็บปวดบนร่างกายทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เดิมทีเขาต้องการปัดมือที่อยู่ไม่สุขของเฟิงอู๋โยวออกไป แต่เมื่อหลุบตามองรอยเลือดบนเสื้อผ้าของเขา อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ

เลือดทุกหยดจะต้องไม่เสียเปล่า

จวินมั่วหรันรออยู่ด้านนอกประตูมาสักพักแล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบจากด้านในห้อง ในใจก็คิดว่าเฟิงอู๋โยวคงยังไม่ตื่น

“ต้องการให้ข้าช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่”

มุมปากของจวินมั่วหรันรั้งขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสุข

ไม่ทันรอเฟิงอู๋โยวตอบกลับ จวินมั่วหรันสลัดชายแขนเสื้อสีหมึก ยื่นมือเรียวยาวดุจหยกไปเปิดประตูห้อง

แสงสีทองอันอบอุ่นด้านนอก ส่องนำหน้าจวินมั่วหรันเข้าไปปกคลุมภายในห้องอันเงียบสงบและมืดสลัว

ทันทีที่จวินมั่วหรันเพิ่งจะก้าวเข้าไปในห้อง เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ภายในห้อง บรรยากาศอลหม่านคล้ายมีอยู่หลายคน…

หนึ่ง สอง สาม…แปด!

จวินมั่วหรันตกใจ ไฉนถึงมีคนเจ็ดคนอยู่ในห้องของเฟิงอู๋โยว

หรือว่าเป่ยถางหลงถิงได้อาศัยจังหวะตอนที่เขาไม่อยู่มาหาเรื่องเฟิงอู๋โยวอีก

แต่เขาได้ส่งทหารองครักษ์เงาหลายคนมาเฝ้าระวังแล้ว หากเฟิงอู๋โยวตกอยู่ในอันตราย พวกเขาจะมารายงานทันที

สีหน้าของจวินมั่วหรันแน่นิ่ง เขาคิดในใจว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่ในห้อง ครั้นแล้วสัญญาณเตือนภัยในตัวเขาก็ดังขึ้น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็เอื้อมมือข้างหนึ่งออกไปเปิดม่าน ส่วนอีกข้างก็จับด้ามกระบี่สะบั้นมังกรที่เหน็บอยู่ที่เอวและรีบวิ่งไปในห้องทันที

ทว่าเขากลับไม่คิดไม่ฝันว่าภาพฉากภายในห้องจะกลายเป็นอีกอย่าง

ด้านหน้าเตียงมีบุรุษรูปงามนอนเกลื่อนพื้น

เสื้อผ้าของพวกเขาใส่ไม่ครบชิ้น เสื้อคลุมสีแดงคลุมร่างกายอย่างหลวมๆ คอเสื้อเปิดกว้างเผยให้เห็นกล้ามหน้าอกอันกำยำ

ภาพอันเย้ายวนตกกระทบลงบนม่านตา

ท่อนขาเรียวงามดั่งหยกพาดทับกันไปมา

เหล่าบุรุษใต้เตียงละเมอพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์เป็นระยะ น้ำเสียงยั่วสยิวเข้ากระดูก

รูม่านตาสีดำประกายทองของจวินมั่วหรันพลันหดลง ทันใดนั้น ขาของเขาก็ยืนไม่มั่นคงจนเกือบจะล้มลง

สิ่งที่ทำให้เขารับไม่ได้ยิ่งกว่านั้นก็คือมือขนาดใหญ่ที่เห็นเลือดเนื้อและกระดูกอย่างชัดเจนค่อยๆ ยื่นออกมาจากผ้าม่านคลุมเตียง

จวินมั่วหรันมองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ใช่มือของเฟิงอู๋โยวอย่างแน่นอน

เสี้ยวพริบตาต่อมา ไป๋หลี่เหอเจ๋อก็โผล่ศีรษะครึ่งหนึ่งออกจากผ้าม่าน ดวงตาเจือแววสะลึมสะลือ “ลดเสียงลงหน่อย เมื่อคืนอู๋โยวเหนื่อยมาก ปล่อยให้นางได้นอนต่อสักพัก”

“ไป๋หลี่เหอเจ๋อ!”

สีหน้าของจวินมั่วหรันมืดมิดราวกับก้นหม้อ รังสีอำมหิตรอบทั่วโหมกระพือ ทันใดนั้น เขาก็ฟาดฝ่ามือไปที่จุดตายบนหน้าอกของไป๋หลี่เหอเจ๋อทันที

ฉึบ!

ผ้าม่านด้านหน้าเตียงถูกฝ่ามือวายุอันรุนแรงเฉียบคมของจวินมั่วหรันฟันขาด ผมดำสนิทยาวประบ่าของไป๋หลี่เหอเจ๋อถูกตัดไปหนึ่งปอยเล็กๆ

ในชั่วพริบตา ไป๋หลี่เหอเจ๋อก็ดึงผ้าห่มที่คลุมอยู่บนร่างของเฟิงอู๋โยวขึ้นมาป้องกันการโจมตีอย่างกะทันหันของจวินมั่วหรัน

ในพริบตาเดียว ผ้าห่มผืนบางลายดอกบัวสีเขียวปักดิ้นไหมสีเงินก็ถูกฝ่ามือวายุของจวินมั่วหรันทำลายจนเป็นรูพรุน

นุ่นในผ้าห่มแตกกระจายไปทุกทิศทุกทาง

เฟิงอู๋โยวยื่นมือออกมาลูบคลำไปร่างกายของไป๋หลี่เหอเจ๋ออย่างไม่ถูกเวลา “มั่วหรัน ข้าหนาว”

น่าเสียดายที่จวินมั่วหรันกำลังโกรธจัดจนไม่ได้ยินเสียงพูดอู้อี้ของเฟิงอู๋โยว

สายตาของเขามองไปที่มือเล็กเรียวของเฟิงอู๋โยวที่วางอยู่บนตักของไป๋หลี่เหอเจ๋ออยู่นานอย่างไม่อาจตั้งสติกลับคืนมาได้

ขณะที่เฟิงอู๋โยวกำลังจะเลื่อนมือขึ้นไปตามร่างกายของไป๋หลี่เหอเจ๋อ ในที่สุดจวินมั่วหรัน ก็ทนไม่ไหว

เขาก้าวไปข้างหน้าและออกฝ่ามือใส่ไป๋หลี่เหอเจ๋อจนตกจากเตียง

ในเวลาเดียวกัน เฟิงอู๋โยวก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

ทันทีที่นางลืมตาขึ้น ก็พบว่าจวินมั่วหรันกำลังจ้องมองนางด้วยความโกรธ

“ใครยั่วโมโหเจ้าอีก ดูท่าทางดุๆ ของเจ้าสิ น่ากลัวชะมัด”

นางโน้มตัวไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็เผยอปากออกมาและมอบจูบอรุณสวัสดิ์อันแสนหวานให้เขา

ภายในใจของจวินมั่วหรันเต็มไปด้วยความโกรธ เขาปัดมือทั้งสองข้างของนางออกอย่างหยาบคาย ในดวงตาอันแน่นด้วยไฟโทสะ

“ริมฝีปากนี้ได้จูบกับชายอื่นหรือไม่”

จวินมั่วหรันจับคางของนางและใช้ปลายนิ้วหยาบกระด้างถูริมฝีปากของนางอย่างไร้แววทะนุถนอม

“เจ้าพูดจาซี้ซั้วอะไรเนี่ย”

เฟิงอู๋โยวสับสนกับคำถามอันรุนแรงของเขา นางลุกขึ้นนั่ง และพบว่าชุดของนางเปื้อนเลือด

นางแปลกใจว่าเมื่อคืนนี้ยุงดูดเลือดนางไปมากขนาดนั้นเชียวหรือ แต่เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเหล่าบุรุษในชุดยับเยินใต้เตียง นางก็ถึงกับกรีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ ใบหน้าของจวินมั่วหรันก็ฉายแววสงสัย เขาพยายามระงับความโกรธในใจลงและถามขึ้นเสียงขรึม “เจ้าจำได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้”

ไป๋หลี่เหอเจ๋อค่อยๆ ลุกขึ้น และจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างช้าๆ ต่อหน้าเฟิงอู๋โยว “อู๋โยว ข้าผู้นี้กลายเป็นของเจ้าแล้ว อย่าได้หลงลืม”

ขณะที่เฟิงอู๋โยวกำลังจะเถียงกลับไป ทันใดนั้นภาพที่ไม่คุ้นเคยก็แวบเข้ามาในหัวของนาง

เชี่ย!

เมื่อคืนนางทำอะไรกับไป๋หลี่เหอเจ๋อลงไป

มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมขมับ ในหัวของเฟิงอู๋โยวมีแต่ภาพของตัวเองกับไป๋หลี่เหอเจ๋อ!

อยู่ๆ ก็ปวดหัวขึ้นมาตุบๆ

สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกเหมือนก้างติดคอ นางเองไม่รู้เช่นกันว่าตัวเองถึงมาอยู่ตรงนี้อย่างไม่รู้ตัวได้เยี่ยงไร