ตอนที่ 327 แข่งกับหยุนเฟยไป๋ / ตอนที่ 328 ใช้ความสามารถบดขยี้เขา
ตอนที่ 327 แข่งกับหยุนเฟยไป๋
หลังจากหลิ่วหยวออกไป เหล่าอัจฉริยะจากทั้งห้าแคว้นล้วนมองไปที่หยุนเฟยไป๋ที่นั่งนิ่งไม่ขยับด้วยสายตาคาดหวัง
ตอนนี้ ถึงเวลาที่หยุนเฟยไป๋เป็นคนตั้งคำถามแล้ว
บางที หยุนเฟยไป๋อาจกำลังโกรธเรื่องหลิ่วหยวนอยู่ ดังนั้นจึงพูดจาสร้างความลำบากให้เฟิงอู๋โยวต่อหน้าทุกคนอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ขอสละสิทธิ์การตั้งคำถาม ข้ามีอัจฉริยะที่เป็นเลิศทั้งยุทธการและวิชาการที่สนใจอยู่แล้ว แม่ทัพเฟิง เจ้าอยากกลับไปแคว้นหยุนฉินเพื่อเข้ารับตำแหน่งแม่ทัพสูงสุดแห่งสามกรมทหารหรือไม่” ดวงตาสีม่วงของหยุนเฟยไป๋เป็นประกาย ใบหน้าเย้ายวนสะท้อนแววชั่วร้าย
“ไม่”
เฟิงอู๋โยวปฏิเสธข้อเสนอของหยุนเฟยไป๋อย่างเด็ดขาด
สีหน้าของหยุนเฟยไป๋นิ่งลง เขาพูดอย่างไม่มีข้อกังขา “ข้าไม่ได้หารือเรื่องนี้กับเจ้า นี่คือราชโองการของข้า”
“ไฉนองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินต้องสร้างความลำบากให้ผู้อื่นด้วย” เมื่อเห็นว่าหยุนเฟยไป๋จงใจสร้างความลำบากใจให้เฟิงอู๋โยว ฟู่เย่เฉินก็ทนไม่ได้ เขาลุกขึ้นทันทีและถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
มุมปากของหยุนเฟยไป๋โค้งขึ้นและพูดอย่างชั่วร้าย “ข้าโปรดปรานผู้มีพรสวรรค์ ไฉนถึงกลายเป็นการสร้างความลำบากใจให้ผู้อื่นไปได้ หากแม่ทัพเฟิงไม่เต็มใจ ก็สามารถแข่งขันกับข้าได้ไม่ใช่หรือ ถ้าข้าชนะ เจ้าต้องทำตามที่ข้าสั่ง”
“หากเจ้าแพ้ จะถือว่าเป็นเยี่ยงไร”
เฟิงอู๋โยวคิดในใจ ขอแค่ไม่แข่งเรื่องพลังภายใน นางก็มี โอกาสชนะ
หยุนเฟยไป๋ไม่เคยคิดว่าตัวเองแพ้เป็น ดังนั้นจึงตอบกลับไปอย่างชะล่าใจ “หากข้าแพ้ ข้าจะมอบเมืองทั้งสามเมืองให้กับมือข้าเอง”
“แข่งอะไร”
“ยิงธนู”
“คำไหนคำนั้น” เฟิงอู๋โยวตบโต๊ะอย่างสะใจ
นางเป็นทหารรับจ้างมาหลายสิบปี ทักษะการยิงธนูของนางเข้าขั้นมือพระกาฬตั้งนานแล้ว
แววตาสีม่วงของหยุนเฟยไป๋ฉายแววเจ้าเล่ห์ เขารู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็น ‘ปลา’ ติดเบ็ด
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ใช้คนเป็นเป้า ถ้าพลาด เจ้าจะต้องรับผลที่ตามมา”
เฟิงอู๋โยวเลิกคิ้วขึ้นและตอบขึ้นฉับไว “ตกลง”
ใบหน้าของจวินมั่วหรันสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน เขาไม่ได้ห้ามเฟิงอู๋โยวแต่อย่างใด
เขารู้ว่านางเชี่ยวชาญเรื่องการยิงเป้าเป็นพิเศษ ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลว่านางจะแพ้หยุนเฟยไป๋
หากนางแพ้จริงๆ ถึง ตอนนั้นค่อยให้นางสำนึกผิดกลับใจก็คงไม่สายเกิน
จวินมั่วหรันไม่เคยหงายไพ่ตามปกติ ดังนั้นกฎระเบียบใดๆ จึงไม่สามารถพันธนาการเขาไว้ได้
หลังจากทุกอย่างเตรียมพร้อม ชูชูที่ยืนอยู่ข้างๆ จี้มั่วอิ้นเหรินก็อาสาขึ้นทันที “ฝ่าบาทเจ้าคะ หม่อมฉันหวังว่าฝ่าบาทจะทรงอนุญาตให้หม่อมฉันเป็นเป้าในครั้งนี้เจ้าค่ะ”
จี้มั่วอิ้นเหรินขมวดคิ้วเอ่ยถามเสียงขรึม “เพราะเหตุใด”
ดวงตาของชูชูฉายแววชื่นชม “ได้ยินมาว่าแม่ทัพเฟิงเชี่ยวชาญการเล็งเป้า วันนี้มีโอกาสได้เห็นความสามารถนั้นกับตาตัวเอง นับว่าโชคดียิ่งนักเจ้าค่ะ”
“ใจกล้ายิ่งนัก ข้าอนุญาต”
เดิมทีชูชูเป็นนางกำนัลที่พระพันปีหลวงเห่อเหลียนเลือกให้จี้มั่วอิ้นเหรินด้วยตัวเอง เมื่อเห็นว่าชูชูมีความกล้าหาญเช่นนี้ พระพันปีหลวงเห่อเหลียนก็ยิ่งรู้สึกยินดีและประทานอนุญาตต่อคำขอของชูชูโดยตรง
เฟิงอู๋โยวแค่คิดว่าทุกคำพูดของชูชูไร้ซึ่งความจริง
ชูชูนับถือชื่นชมนางตั้งแต่เมื่อใด ไฉนตัวนางถึงไม่รู้!
หรือว่า ชูชูมีลับลมคมในกับหยุนเฟยไป๋ตั้งแต่แรก
หากเป็นเช่นนี้จริงๆ เรื่องนี้คงรับมือยากไม่น้อย
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เฟิงอู๋โยวก็รวบรวมสมาธิทั้งหมดและเฝ้ารออย่างเคร่งขรึม
หลังจากฮั่วฉี่สั่งให้ทหารหลายสิบนายยืนถือโล่ป้องกันด้านหน้าจี้มั่วอิ้นเหริน พระพันปีหลวงเห่อเหลีย และคนอื่นๆ คันธนูในมือของหยุนเฟยก็ง้างยิงผลไม้ที่ตั้งอยู่บนศีรษะของชูชูด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
ผลไม้ที่ถูกแทงด้วยลูกธนูขนนกส่งเสียงดัง
ทุกคนในตำหนักพระที่นั่งสูงสุดที่พากันกลั้นหายใจ ต่างพากันโล่งใจแทนชูชู
“องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินทรงธนูเก่งมาก!”
“นางกำนัลผู้นี้ช่างกล้าหาญ! ในวังหลวงแห่งแคว้นตงหลินมีแต่ทหารแกร่งและคนที่มีความสามารถอยู่เต็มไปหมดจริงๆ ด้วย”
“ไม่รู้ว่าแม่ทัพเฟิงจะกล้าสู้กลับหรือเปล่า”
…
จี้มั่วจื่อเฉินรู้สึกเหงื่อตกแทนเฟิงอู๋โยว เขารีบส่งธนูปิศาจเงียบให้เฟิงอู๋โยว “อย่ากลัวเลย ถ้าพลาด เจ้าสามารถโทษว่าคันธนูของข้าใช้การไม่ดีก็ได้”
เฟิงอู๋โยวคลี่ยิ้มบางๆ “เบิ่งตาให้กว้าง ดูให้ดี ลูกธนูนี้จะนำมาซึ่งทั้งสามของแคว้นหยุนฉินได้อย่างแน่นอน”
ตอนที่ 328 ใช้ความสามารถบดขยี้เขา
เฟิงอู๋โยวใช้มือชั่งน้ำหนักของธนูปีศาจเงียบ ดวงตาทรงกลีบดอกท้อพลันหรี่ลง
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา เห็นท่าทางของชูชูยังคงสงบและผ่อนคลาย เฟิงอู๋โยวจึงเริ่มสงสัยที่มาของนางมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้แต่นักสู้ยอดฝีมือก็ยังไม่กล้าเอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่น นับประสาอะไรกับสตรีผู้อ่อนแอที่มือไม่มีแรงจับไก่
หยุนเฟยไป๋เห็นเฟิงอู๋โยวยืดยาดไม่ง้างธนู จึงพูดด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย “ตอนนี้ ยังไม่สายเกินไปที่จะยอมรับความพ่ายแพ้”
เฟิงอู๋โยวทำเป็นหูหนวก สั่งให้นางกำนัลข้างๆ เปลี่ยนผลไม้บนศีรษะของชูชูเป็นพุทราหวานที่มีขนาดเท่าเล็บมือ
ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ แม้แต่ชูชูที่ดูสงบนิ่งก็กลืนน้ำลายอย่างตึงเครียด
หยุนเฟยไป๋แค่นเสียงพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “เฟิงอู๋โยว เจ้าคงไม่มีความแค้นกับนางกำนัลคนนี้เป็นการส่วนตัวใช่หรือไม่ แบบนี้เท่ากับเป็นการฆ่าคนเลยไม่ใช่หรือ”
“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”
เฟิงอู๋โยวยิ้มพราว แววเจ้าเล่ห์ฉายวาวขึ้นในดวงตาทรงกลีบดอกท้อที่โค้งมนดั่งจันทร์เสี้ยว
“เป้ามนุษย์หาใช่เป้าหญ้าฟาง หากเจ้าไร้น้ำยาก็จงอย่าทำอะไรมั่วซั่ว ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
“องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉิน มหาราชครูไม่ได้สอนว่าห้ามพูดว่าบุรุษไร้น้ำยาซี้ซั้วหรือ” เฟิงอู๋โยวพูดจาติดตลก
ทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั่วตำหนักพระที่นั่งสูงสุดทันที
แม้แต่เป่ยถางหลงถิงก็ยังรู้สึกตลกกับคำพูดของเฟิงอู๋โยว
เขาคิดในใจ นิสัยของเฟิงอู๋โยวเหมือนกับตัวเองตอนที่เขายังเด็กทุกอย่าง!
เมื่อเห็นเช่นนี้ เป่ยถางหลีอินจึงรีบเข้าไปในอ้อมแขนของเป่ยถางหลงถิงและพูดอ้อนเสียงอ่อนหวาน “เสด็จพ่อ ในใจของเสด็จพ่อ อินเอ๋อร์หรือเฟิงอู๋โยวสำคัญกว่ากัน”
“แน่นอนว่าย่อมเป็นอินเอ๋อร์”
เป่ยถางหลงถิงรู้ดีว่าเป่ยถางหลีอินเกลียดเฟิงอู๋โยวมาก ดังนั้นเขาจึงรีบหุบยิ้มลง และเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเฟิงอู๋โยวด้วยหางตา
ในเวลานี้ เฟิงอู๋โยวยืนอยู่ที่ใจกลางท้องพระโรง
เธอยกคันธนูปีศาจขึ้นช้าๆ และง้างออกแต่ยังไม่ปล่อยลูกศร เพราะต้องการจะแกล้งชูชูสักพัก
เป็นอย่างที่คิด เมื่อชูชูเห็นเฟิงอู๋โยวง้างคันธนู นางก็แสร้งทำเป็นล้มลงกับพื้นและร้องอุทาน “โอ้ย! เท้าของข้า”
ในเวลาเดียวกัน หยุนเฟยไป๋ก็ยิงเข็มเงินไปที่ข้อศอกของเฟิงอู๋โยว
โชคดีที่จวินมั่วหรันตาเร็วมือไว เพื่อแก้ไขวิกฤต เขาควบแน่นพลังภายในอันมหาศาลขึ้นอย่างเงียบๆ และทำให้เข็มเงินหันกลับไปทางเดิมเพื่อโจมตีใส่หยุนเฟยไป๋
กริ้ง!
เข็มเงินพุ่งกระทบจี้แหวนที่หยุนเฟยไป๋สวมใส่ เสียงกระทบเบาบาง แต่ผู้ที่มีทักษะการต่อสู้จะสามารถได้ยินอย่างชัดเจน
ทันใดนั้น สีหน้าหยุนเฟยไป๋ก็มืดดำลง เขากำจี้แหวนที่เหน็บอยู่ตรงเอวอย่างเงียบๆ และถลึงตาใส่จวินมั่วหรันที่ปั้นสีหน้าเย่อหยิ่งอย่างไม่สนใจใคร
ไป๋หลี่เหอเจ๋อชำเลืองมองจี้แหวนที่เหน็บอยู่ตรงเอวของหยุนเฟยไป๋ และพบว่าจี้แหวนวงนี้เหมือนกับจี้แหวนหยกเก้าสวรรค์ของจวินมั่วหรันทุกประการ!
ดวงตาทรงนกการเวกของฟู่เย่เฉินหรี่ลงเล็กน้อย เขาเห็นจี้แหวนที่เอวของหยุนเฟยไป๋ได้อย่างชัดเจนเช่นกัน
เขากระตุกแขนเสื้อของไป๋หลี่เหอเจ๋อและกระซิบเสียงต่ำ “หรือว่าจะมีจี้แหวนหยกเก้าสวรรค์วงที่สองในใต้หล้านี้”
ความคิดอันลุ่มลึกฉายวาบขึ้นในดวงตาของไป๋หลี่เหอเจ๋อชั่ววูบ และรู้สึกว่าจวินมั่วหรันดูเหมือนจะพยายามดึงดูดความสนใจของเขา
ฟุบ ฟุบ!
เฟิงอู๋โยวฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้ยิงธนูสองดอกติดต่อกัน
ลูกธนูดอกแรกยิงไปที่พุทราหวานที่กำลังจะร่วงลงมาจากศีรษะของชูชูอย่างบิดเบี้ยว
ส่วนลูกธนูดอกที่สองก็พุ่งแทงขนนกของลูกธนูแรก และแทงทะลุเม็ดพุทรา
“สุดยอด!”
“แม่ทัพเฟิงเก่งสมคำล่ำลือจริงๆ!”
“ให้ตายเถิด! ฝีมือการยิงธนูของแม่ทัพเฟิงน่าอัศจรรย์เสียจริง!”
“ทั้งที่นางกำนัลคนนั้นกำลังขยับอยู่ พุทราหวานบนศีรษะของนางก็ขยับเช่นกัน หากแม่ทัพเฟิงยิงโดนแค่ดอกเดียวคงคิดว่าเป็นเพราะโชคช่วย แต่นี่ยิงโดนสองดอก แบบนี้มันคือความสามารถอย่างแท้จริง!”
…
เฟิงอู๋โยวยิ้มร่าพลางหันไปมองไปหยุนเฟยไป๋ที่สีหน้ามืดดำราวกับก้นหม้อ ก่อนพูดขึ้นอย่างเน้นคำ “องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินแพ้แล้ว จงอย่าลืมมอบเมืองทั้งสามเมืองให้ด้วย”
“เมืองแค่สามเมือง ข้ายอมเสียได้อยู่แล้ว!”
หยุนเฟยไป๋กัดฟันกรอด ก่อนสะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินจากไป
ทันทีที่หยุนเฟยไป๋เดินจากไป มีเสียงปรบมือก็ดังสนั่นขึ้นทั่วตำหนักพระที่นั่งสูงสุดอีกครั้ง
เหล่าขุนนางของแคว้นตงหลินบางคนที่ไม่ชอบเฟิงอู๋โยวมาตลอดก่อนหน้านี้ก็พากันเปลี่ยนความคิดที่มีต่อนางทันที
