ตอนที่ 188 เทกลิ่นหอมยามราตรี
ตอนที่ 188 เทกลิ่นหอมยามราตรี
เว่ยอวิ๋นซูรีบกลับบ้านหลังจากอยู่ในตำหนักอ๋องซู่นานกว่าหนึ่งชั่วยาม มารดาของนางกำลังจะกลับมาเร็วๆ นี้แล้ว นางจึงต้องกลับบ้านไปแสดงตัว
ตอนจากไปก็ยังหอบเอาของว่าง ขนมอบถุงน้อยใหญ่ที่เฉียวเยี่ยนเตรียมไว้ให้ แอบไปซ่อนไว้ในห้องตัวเอง ในเมื่อแม่นางให้นางลดน้ำหนัก เช่นนั้นนางก็จะแอบกิน
หลังจากส่งเว่ยอวิ๋นซูกลับแล้ว เฉียวเยี่ยนก็นึกถึงมู่ฉินเจินขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้เขาได้กินอะไรบ้างหรือยัง จะจงใจทำให้ตัวเองป่วยอีกหรือไม่?
จิตใจนางสับสนวุ่นวาย แอบด่ามู่ฉินเจินว่าเป็นมารน้อย ยั่วยุให้นางโมโหแล้วยังจะทำให้นางคิดถึงเขาอีก!
นางที่ใจร้อนไม่เป็นสุขอยากเบี่ยงเบนความสนใจด้วยการไปทำงาน จึงเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทะมัดทะแมง แบกจอบไปขุดดินที่สวนผัก
สองสามวันที่ผ่านมาฝนตกชุกตลอด แปลงผักเปียกโชกจนดินเกาะกันแน่น จึงจำต้องพรวนดิน
ใกล้จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ผักและผลไม้ส่วนใหญ่ในแปลงผักก็สุกแก่พร้อมเก็บเกี่ยวพอดี ถั่วฝักยาวที่เลื้อยพันอยู่บนรั้วกำลังออกฝักเป็นพวงระย้ารอให้คนมาเก็บเกี่ยว ฟักทอง ฟักเขียว บวบที่เลื้อยอยู่บนร้านต่างออกผลห้อยลงมา เห็นแล้วรู้สึกชื่นใจมาก
ดูผลฟักเสร็จแล้ว นางก็เดินนวดนาดไปที่แปลงถั่วเหลืองในตำหนัก ถั่วเหลืองยังต้องใช้เวลาอีกเดือนกว่าถึงจะสามารถเก็บเกี่ยวได้ แต่ตอนนี้ก็สามารถกินได้แล้ว
เฉียวเยี่ยนเก็บฝักถั่วมาฝักหนึ่ง ปอกเปลือกออกดูเมล็ดถั่วข้างใน มันยังไม่สุกแก่พอดีเก็บก็จริง ทว่านำมาใช้ผัดกับเนื้อหรือต้มเป็นน้ำแกงในตอนนี้ก็ให้รสค่อนข้างหวาน
เดิมทีนางคิดจะขุดดิน แต่เมื่อเห็นฝักอ่อนของถั่วเหลือง ในหัวก็แวบวิธีการทำอาหารจากฝักอ่อนถั่วเหลืองออกมามากมาย ด้วยเหตุนี้นางจึงไปเก็บฝักอ่อนของถั่วเหลือง
เมื่อไม่มีตะกร้าผัก นางจึงยกผ้ากันเปื้อนตัวเองขึ้น และวางฝักถั่วลงบนผ้ากันเปื้อน หลังจากเก็บฝักอ่อนของถั่วเหลืองเสร็จ นางก็กลับไปยังห้องครัว และเปิดหม้อเตรียมผัดข้าวผัดสามสี
สามสีที่ว่าคือสีเหลือง สีเขียว และสีแดง สีเหลืองคือเมล็ดข้าวโพดกับไข่ ในตำหนักมีแปลงข้าวโพดอยู่แปลงหนึ่ง ซึ่งหว่านปลูกค่อนข้างเร็ว ตอนนี้สามารถกินได้แล้ว และสุกเร็วกว่าข้าวโพดในฤดูไปหนึ่งเดือน
สีเขียวคือฝักอ่อนของถั่วเหลืองที่เพิ่งเก็บมาสดๆ ส่วนสีแดงคือหัวถุ่ยกับแครอท
ตีไข่ไก่ให้แตกเป็นของเหลว นำลงไปผัดในหม้อให้สุกและพักเตรียมไว้ จากนั้นนำผักทั้งสามสีลงไปผัดในหม้อให้หอม แล้วนำไข่ที่ผัดเสร็จแล้วใส่กลับลงไป เติมข้าวสวยที่เหลืออยู่ตอนเช้า ผสมคลุมเคล้าให้เข้ากัน แล้วใส่เกลือใส่ซีอิ๊วเพื่อเพิ่มรสชาติ
ฮุ่ยเซียงกำลังปักซิ่วฉิว(1)น้อยให้เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เล่น ครั้นเห็นหวางเฟยทำอาหารอีกแล้ว ก็สงสัยขึ้นมา
ยังห่างจากเวลาอาหารกลางวันอยู่มาก เหตุใดจึงทำอาหารอีกแล้วล่ะ บวกกับที่ทำให้คุณหนูเว่ยครั้งนั้น นี่คือครั้งที่สี่ของวันที่หวางเฟยเปิดเตาทำอาหารแล้ว
เฉียวเยี่ยนผัดข้าวเสร็จแล้วก็ลองชิมดู ทั้งปากล้วนคือรสหวานของข้าวโพดกับฝักอ่อนถั่วเหลือง แล้วก็รสเค็มของหัวถุ่ยหั่นเต๋า
นางทำในปริมาณมากจนเต็มชามใหญ่ บนชามปิดไว้ด้วยจานใบหนึ่ง จากนั้นก็ใส่ในกล่องอาหาร เรียกบ่าวคนหนึ่งมา ให้เขาเอาไปส่งในค่ายทหาร
หลังจากบ่าวจากไป ใจที่ไม่เป็นสุขมาตลอดทั้งวันของเฉียวเยี่ยนก็สงบลง รู้สึกว่าตัวเองไม่เจียมตัวเล็กน้อย ตอนแรกนึกโมโหมู่ฉินเจิน ทว่าในใจกลับคิดถึงเขาอย่างห้ามไม่อยู่
หลังจากโมโหตัวเองแล้ว นางก็กลับไปที่สวนผัก คราวนี้ไม่มีเรื่องอะไรมารบกวนแล้ว นางแบกจอบขุดดินอย่างหนัก จวบจนขุดทั้งแปลงเสร็จ ในที่สุดนางก็พอใจเปี่ยมล้น
ในค่ายทหาร
เกาจัวหยวนถูกจัดการแล้วจริงๆ มู่ฉินเจินใช้การฝึกเป็นเหตุ ลากเขาไปสนามซ้อม ชกเขาตรงๆ หมัดหนึ่งเหวี่ยงออกไป จนหน้าเกาจัวหยวนบวมเบ่งจนกลายเป็นหัวหมู
ทั่วทั้งสนามฝึกล้วนดังก้องไปด้วยเสียงโหยหวนของเขา เขามิเพียงน้ำตาไหลนองหน้า แต่ยังน้ำตาไหลอยู่ในใจด้วย
แง้ๆๆ ท่านอ๋องไม่ใช่คน ใช้ความแข็งแกร่งรังแกคนอ่อนแอ!
เสียงตุบดังขึ้น มู่ฉินเจินชกเกาจัวหยวนล้มลงพื้นอีกครั้ง เขาเอามือไพล่หลัง หลุบตาต่ำมองเขา เสื้อผ้าบนตัวยังคงเรียบร้อย เส้นผมก็ไม่ยุ่งเหยิง ราวกับการต่อสู้เมื่อครู่เป็นแค่การละเล่น
ตรงข้ามกับเกาจัวหยวนที่เสื้อผ้ายับยู่ยี้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้ายิ่งช้ำดำเขียว นั่งนิ่งประคองชีวิตให้รอดอยู่บนพื้น คล้ายกับเพิ่งถูกชายฉกรรจ์หนึ่งร้อยคนรุมกระทืบก็ไม่ปาน
เขาลุกขึ้นไม่ได้แล้วจริงๆ มิเพียงแต่เจ็บหน้า ทั่วร่างก็เจ็บไปหมด ท่านอ๋องลงมืออย่างโหดเหี้ยม ภายนอกเห็นหน้าเขาแค่ถูกชก แต่มีเพียงเขาที่รู้ว่าบนเนื้อตัวเขาไม่มีส่วนไหนดีแล้ว
“นายท่าน ไว้ชีวิตข้าเถิด ข้ามิบังอาจอีกแล้ว!”
เขาอ้อนวอนด้วยเสียงร้องห่มร้องไห้เหมือนผีสาง กระนั้นมู่ฉินเจินกลับแค่ยิ้มบางเบา ยิ้มจนอึ้มครึ้ม “องครักษ์เกาจะผิดได้อย่างไรกัน คนผิดคือเปิ่นหวาง ที่ไม่ได้เย็บปากเจ้าให้เร็วกว่านี้”
เกาจัวหยวนได้ยินคำพูดประชดประชันของเขา ทั่วร่างพลันสั่นสะท้าน ไม่กลัวมัจจุราชเรียก แต่กลัวมัจจุราชยิ้ม รอยยิ้มเช่นนี้ของท่านอ๋องย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
เขาดิ้นรนลุกขึ้นจากพื้น ยอมรับชะตากรรม และเอ่ยอย่างน่าสงสาร “นายท่าน ท่านอย่ายิ้มอีกเลย ข้าน้อยหวาดกลัวแล้ว หากท่านยังไม่คลายโทสะก็ทุบตีข้าน้อยต่อเถิด”
ทว่าท่านอ๋องเล่นแบบไม่ธรรมดา และยังคงยิ้มอึ้มครึมเช่นเคย “จู่ๆ เปิ่นหวางก็นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้มีงานที่เหมาะกับเจ้ามาก”
เกาจัวหยวนรู้สึกเกร็ง สัญชาตญาณบอกเขาว่า นี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
“ผู้เฒ่าเทกลิ่นหอมยามราตรี(2)ในค่ายทหารล้มขาหัก ในระยะนี้ยังหาคนไม่ได้ เจ้าก็ไปแทนแล้วกัน”
“ตั้งใจทำให้ดีล่ะ เปิ่นหวางจะคอยดูเจ้า”
ทะ…เทกลิ่นหอมยามราตรี?
หัวหน้าองครักษ์แห่งตำหนักอ๋องซู่ผู้สูงส่งอย่างเขากลับถูกเนรเทศให้ไปเทกลิ่นหอมยามราตรี?
เกาจัวหยวนส่งเสียงร้องไห้กระจองอแง ความรู้สึกในตอนนี้ช่างรันทดสลดอาดูรนัก ช่างเป็นคำที่น่าสังเวชยิ่ง!
องครักษ์ที่เหลือกับมู่เวินเหยียนยืนเรียงแถวกัน ในใจแอบอุทานว่าไม่มีส่วนของพวกเขา ทว่าวินาทีก่อนเพิ่งปิติยินดีอยู่หยกๆ วินาทีต่อมาสายตาของท่านอ๋องบางคนก็เคลื่อนมามอง
พวกเขาเกร็งโดยพร้อมเพรียงกัน สายตาก็จ้องอยู่บนพื้นเขม็ง รอคอยความตายที่กำลังจะย่างกรายมาถึง
“พวกเจ้าก็ร่วมด้วยสิ”
เสียงของมู่ฉินเจินไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ทว่าเสียงที่ดังเข้ามาในหูกลับเหมือนดังหิมะตกหนักยามเหมันต์ฤดู ทั่วร่างหนาวเหน็บสั่นสะท้าน
ครั้นเกาจัวหยวนเห็นว่ามีสหายมาร่วมชะตากรรมกับตัวเองด้วย ก็ไม่ร้องโวยวายแล้ว ใบหน้ายับยู่ยี่จากการถูกทุบตีนั้นคลี่ยิ้มออกทันที!
หลังจากจัดการคนเสร็จ ในใจมู่ฉินเจินกลับไม่ผ่อนคลายลงเลย เมื่อนึกถึงท่าทางกลอกตาน่ารักใส่เขาของเจ้าท่อนไม้เมื่อเช้านี้ ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีเสียง และไม่รู้ว่านางจะหายโมโหแล้วหรือยัง
เขานั่งลงพลิกอ่านเอกสาร ด้านนอกกระโจมก็มีทหารผู้น้อยมารายงาน แถมยังหิ้วกล่องอาหารเข้ามาด้วย
“ท่านอ๋อง บ่าวในตำหนักส่งมาให้ บอกว่าหวางเฟยเป็นคนทำพะย่ะค่ะ”
ไม่รอให้ทหารผู้น้อยเอ่ยจบ มู่ฉินเจินก็ลุกขึ้นรับกล่องข้าวมาแล้ว กลิ่นอายเย็นเยือกดุจน้ำแข็งรอบกลายพลันสลายไปทันใด และแผ่ไออบอุ่นในวันฤดูใบไม้ผลิออกมา
ทหารผู้น้อยตกใจกับการเปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของท่านอ๋องจนสั่นเทา พลางหมุนตัวก้าวขาวิ่งออกนอกกระโจม เขาเห็นสถานการณ์อันน่าเศร้าของหัวหน้าองครักษ์เกาในวันนี้แล้ว จึงไม่อยากไปร่วมเทกลิ่นหอมยามราตรี!
มู่ฉินเจินที่มีความสุขเปิดกล่องอาหารแล้ว ครั้นเห็นข้าวผัดชามใหญ่เต็มชาม หัวใจเขาก็หวานฉ่ำขึ้นทันใด แม้เจ้าท่อนไม้จะโกรธ แต่ก็ยังคิดถึงเขา
ในกล่องอาหารนอกจากมีข้าวผัดกับอุปกรณ์กินอาหารแล้ว ยังมีข้อความเล็กๆ อยู่ ในนั้นเป็นลายมืออันสวยงามของเฉียวเยี่ยนเขียนไว้ว่า ‘อย่าได้ใจไป หากหาใช่เพราะเห็นแก่หน้าลูกๆ ท่านก็ทนหิวต่อไปเถิด!’
ในตอนท้ายข้อความ นางยังวาดคนตัวเล็กมีไฟลุกโชนอยู่บนหัว คนตัวเล็กนั้นพ่นคำหนึ่งออกมาว่า ‘ฮึ่ม’ เพื่อแสดงความโกรธของนาง
………………………………………………………………………………………………………………………..
(1)绣球 เป็นลูกกลมที่ทำจากผ้าไหมประเภทหนึ่ง จัดเป็นสัญลักษณ์มงคลชนิดหนึ่งของจีน (ภาพประกอบ https://www.hmjyzs.com/news/experience/644.html)
(2)倒夜香 เทกลิ่นหอมยามราตรี หรือก็คือ เทอุจจาระ ในสมัยโบราณไม่มีระบบท่อน้ำ พวกเขาจึงใช้ถังไม้ในการอุจจาระ และจะมีคนไปเก็บอุจจาระตามบ้านในตอนกลางคืน จึงเรียกการเทอุจจาระแบบคำสลวยว่าเทกลิ่นหอมยามราตรี
สารจากผู้แปล
สงสารองครักษ์เกากับคนที่เหลือจริงๆ อยู่ดีๆ ความซวยก็มาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว
อย่าได้ใจไปท่านอ๋อง เสี่ยวเยี่ยนยังไม่หายโกรธนะ
ไหหม่า(海馬)
