ตอนที่ 325 ลูกๆ จอมดราม่า
ตอนที่ 325 ลูกๆ จอมดราม่า
อากาศในเดือนสิบสองเต็มไปด้วยน้ำแข็งหิมะทั่วทุกที่ มู่เหวินอวี๋สหายน้อยผู้น่าสงสารจึงแทบไม่ได้ออกไปนอกบ้านเลยตั้งแต่เกิดมา
แม้เฉียวเยี่ยนจะออกจากการอยู่เดือนแล้ว แต่ก็ไม่มีสิ่งใดทำเพราะหิมะหนาเกินไป การก่อสร้างโรงเรียนในพื้นที่รกร้างทางตะวันตกของเมืองถูกระงับไปแล้ว ได้แค่รอให้หิมะละลาย ถึงจะดำเนินงานต่อได้
พริบตาเดียวก็ถึงสิ้นปีอีกแล้ว ปีนี้มีชีวิตใหม่มาเพิ่มอีกหนึ่งชีวิต การฉลองข้ามปีจึงคึกคักเป็นพิเศษ วันแรกของปีใหม่ เด็กทั้งห้าล้วนแต่งตัวด้วยชุดใหม่ สวมเสื้อผ้าสีแดงแวววาว แต่ละคนดูขาวอมชมพูไปหมด เห็นแล้วอยากหอมสักสองสามฟอด
เด็กหญิงสามคนสวมชุดกระโปรงสีแดง มีขนปุยสีขาวล้อมรอบคอเสื้อกับแขนเสื้อ นี่คือขนกระต่ายที่เฉียวเยี่ยนหามาเป็นพิเศษ และเย็บไว้ที่คอเสื้อเพื่อทำให้รู้สึกอบอุ่น
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์เองก็สวมชุดยาวสีแดง พร้อมกับเสื้อคลุมตัวเล็กๆ ดูเท่และหล่อเหลามาก
พวกพี่น้องกำลังเล่นปาหิมะกันอยู่ในลานบ้าน เด็กทั้งสี่อยู่ทีมเดียวกัน และโจมตีใส่เกาจัวหยวนกับเฟิงหยาง คนทั้งเล็กทั้งใหญ่ส่งเสียงเอะอะคึกคักอย่างมีความสุขอยู่ในลานบ้าน
ช่วยไม่ได้ ฉลองปีใหม่นี้มีเพียงเกาจัวหยวนที่เป็นโสดกับเฟิงหยางข้ารับใช้ผู้น้อยที่ยังว่างเท่านั้น
ที่เหลือต่างมีครอบครัวและซ่อนตัวอยู่ในบ้านตัวเอง มีภรรยาให้ความอบอุ่น อีกทั้งบางคนได้เลื่อนขั้นเป็นพ่อคนแล้วโดยที่เด็กยังอยู่ในท้องภรรยา รอฤดูวสันต์ปีหน้า ในตำหนักก็จะมีชีวิตน้อยๆ มาเพิ่มอีกแล้ว
เด็กทั้งสี่เล่นอย่างสนุกสนาน ทว่าก็อิจฉาลูกคนที่ห้าในบ้านมาก
เจ้าก้อนแป้งมีอายุได้สองเดือนแล้ว ยามนี้ถูกผู้เป็นพ่ออุ้มอยู่ในอ้อมแขน พ่นน้ำลายอย่างมีความสุข ฟังเสียงพี่น้องเล่นกันอยู่ข้างนอกพลางพูดพล่ามภาษาเด็กที่คนอื่นไม่เข้าใจออกมา
เฉียวเยี่ยนกับฮุ่ยเซียงทำอาหารอยู่ในครัว ส่วนหลันหนิงมือระเบิดห้องครัวทำได้เพียงยืนเฝ้าอยู่หน้าเตาไฟ
เฉียวเยี่ยนมองเกาจัวหยวนผู้น่าสงสารที่ถูกเด็กๆ เขวี้ยงหิมะใส่อยู่ข้างนอก ก่อนหันไปมองหลันหนิง พลางลดเสียงถาม “เจ้ากล้วยไม้น้อย ข้าคิดว่าเกาจัวหยวนก็ไม่เลวเลยนะ อีกอย่างเขาก็แสดงความรู้สึกที่มีต่อเจ้าอย่างชัดเจนแล้ว หากเจ้าเองก็มีความรู้สึกเล็กน้อย เช่นนั้นอยู่ด้วยกันไปเลยสิ”
“เจ้าดูองครักษ์คนอื่นๆ สิ มีภรรยามีลูกกันหมดแล้ว ฮุ่ยเซียงกับเฟิงหยางก็หมั้นหมายกันแล้ว เหลือแค่เจ้าสองคน ดูสิน่าสงสารอย่างมาก”
ฮุ่ยเซียงเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างประจวบเหมาะ “ใช่แล้ว พี่หลันหนิง ข้าว่าพี่จัวหยวนก็น่าสงสารมาก ทุกครั้งไม่โดนเจ้าทำสีหน้าเย็นชาใส่ก็โดนเจ้าปฏิเสธ ข้ากลัวว่าวันหนึ่งเขาถูกโจมตีมากเกินไปอาจจะเกิดปัญหาทางด้านจิตใจขึ้นมาก็ได้”
หลันหนิงเพิ่มฟืนลงในเตาไฟไปด้วย พลางอุ่นเหล้าบนเตาเล็กๆ ด้านข้างไปด้วย เมื่อได้ยินทั้งสองคนที่กระตุ้นให้แต่งงานเอ่ยพล่ามขึ้นมาอีกครั้ง นางก็รีบหยิบหม้อเหล้าอุ่นของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องครัวไปทันที
ฮุ่ยเซียงมองดูหลันหนิงที่เดินออกไปด้วยความกังวลเล็กน้อย”ไท่จื่อเฟย ท่านว่านางจะโกรธหรือไม่?”
เฉียวเยี่ยนส่ายหัว และเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางเบา “ไม่หรอก”
อย่างมากก็แค่อึดอัดไปชั่วครู่หนึ่ง
“แล้วท่านคิดว่าพี่หลันหนิงไม่ชอบพี่จัวหยวนจริงๆ หรือเปล่า?”
ฮุ่ยเซียงดูไม่ค่อยออก หลันหนิงอยู่ใกล้เกาจัวหยวนมาก ต่างจากชายคนอื่นที่เข้าใกล้นางในระยะสามฉือแล้วก็ทำให้นางรีบผละจากไปทันที ซึ่งเห็นได้ว่านางมีความรู้สึกต่อพี่จัวหยวนพิเศษกว่าคนอื่นเล็กน้อย
ทว่าพี่จัวหยวนไล่จีบนางมาหลายปีแล้ว แต่นางกลับไม่เคยตกลงปลงใจเลย
เฉียวเยี่ยนส่ายหัวอีกครั้ง แต่กลับไม่พูดอะไร
นางรู้จักหลันหนิง ด้วยนิสัยของนาง หากไม่ชอบจริงๆ นางจะปฏิเสธทันที จะไม่เหมือนตอนนี้ที่ไม่มีการตอบกลับอะไรเลย
นางคงกลัวว่าบุรุษจะมาเป็นห่วงผูกมัดนาง และปล่อยให้นางถูกกักขังอยู่กับการแต่งงาน นางเป็นคนรักอิสระเสรี ไม่อยากถูกผูกมัดด้วยสิ่งใด เรื่องเช่นนี้มีเพียงตัวนางเองที่คิดได้ถึงจะสามารถแก้ไขได้ คนอื่นพูดมากไปก็ไร้ประโยชน์
ส่วนเกาจัวหยวนที่ถูกพวกเขาพูดถึงเห็นหลันหนิงออกมา ก็ทักทายนางทันทีด้วยรอยยิ้มอันสดใส “หลันหนิง ข้าซื้อเหล้าดีๆ มาสองสามไห คืนนี้ข้าขอเลี้ยงเหล้าเจ้าได้หรือไม่?”
หลันหนิงหยุดมองเขาครู่หนึ่ง โดยไม่แสดงความรู้สึกอะไรมาก ในเวลานี้ ลูกบอลหิมะก็ลอยตรงเข้าไปกระทบใบหน้าเกาจัวหยวน ทำให้เขาล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
เมื่อเด็กๆ ที่อยู่ข้างหลังเห็นว่าโจมตีสำเร็จ ก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
“เย้ เข้าเป้าแล้ว!”
ก้อนหิมะนี้ระบบตัวน้อยเป็นคนเขวี้ยงไป นางในตอนนี้กำลังชูสองนิ้วอย่างมีความสุขมาก
เกาจัวหยวนถูกเขวี้ยงใส่จนล้มลงกับพื้น และกินหิมะเข้าไปเต็มปาก ท่าทางดูตลกเล็กน้อย
ปล่อยไก่ต่อหน้าหญิงที่ตัวเองรักเสียแล้ว เกาจัวหยวนคิดได้ก็หน้าแดงเล็กน้อย แต่เมื่อปรายตามอง เขากลับเห็นหลันหนิงกำลังยิ้ม!
ถูกตัอง! หลันหนิงผู้งดงามเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็งหมื่นปียิ้มออกมาแล้ว!
แม้เป้าหมายการขบขันจะเป็นเขา ทว่าคิดๆ ดูแล้วก็รู้สึกว่ามีความสำเร็จ!
เกาจัวหยวนมีความสุขมาก เขากลิ้งไปบนหิมะเหมือนคนโง่ อ้าแขนออก แล้วตะโกนใส่เด็กๆ “ขอให้พายุหิมะมารุนแรงกว่านี้อีก!”
เมื่อพวกเด็กๆ ได้ยินดังนั้น ดวงตากลมโตต่างเป็นประกายตามๆ กัน
ว้าว! ยังมีคนขอแบบนี้อยู่อีก ในฐานะที่เป็นเด็กดีเข้าใจผู้อื่น พวกเขาจะไม่เติมเต็มได้อย่างไร?
ด้วยเหตุนี้ พวกเด็กๆ จึงก้มนั้งปั้นบอลหิมะกันอย่างขมักเขม้น จากนั้นก็เขวี้ยงก้อนหิมะใส่เกาจัวหยวนดุจห่าฝน ทำให้เขาจมอยู่ใต้กองหิมะ จนกลายเป็นกองหิมะเล็กๆ
เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์มองเล็กน้อย ก่อนรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป พลันหัวสมองก็สว่างวาบ จึงก้าวขาสั้นเข้าไปเอากระดานซักผ้าในห้องมารดา แล้วเอามาตั้งไว้บนหัวเกาจัวหยวน
ส่วนเหตุใดในห้องมารดาถึงมีกระดานซักผ้านั้น เจ้าปลาอ้วนก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้เข้าไปเล่นกับน้องในห้องมารดา เห็นมันอยู่ที่ใต้เตียง จึงประจวบเหมาะเอามาใช้งานตอนนี้พอดี
เมื่อเสี่ยวอันอันเห็นการกระทำของพี่สาว ก็เข้าใจในทันที รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวหยิบไม้ฟืนเล็กออกมาสามอัน จากนั้นก็เสียบไว้ตรงหน้ากระดานซักผ้า
ระบบตัวน้อยเห็นน้องสาวทั้งสองกระทำเขาอย่างตามใจตัวเองแล้ว จึงทำได้เพียงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ ออกมาจากอกวิ่งไปที่ ‘หลุมฝังศพ’ของเกาจัวหยวน คุกเข่าลงบนพื้น พร้อมโบกผ้าเช็ดพลางเบะปากร้องไห้
“ลุงเกาหนอลุงเกา ไยท่านจึงจากไปเช่นนี้? ท่านยังจีบน้าหลันหนิงที่ท่านรักยังไม่ติดเลย หากจากนี้ไปท่านน้าถูกลุงคนอื่นๆ ไล่ตามจีบ ท่านจะทำอย่างไรเล่า?”
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์มองการกระทำของพวกพี่น้อง ก็บุ้ยปาก และเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ฮึ่ม เขาไม่เล่นเป็นเด็กเช่นนี้หรอก!
เขาเดินไปหาระบบตัวน้อย มองหัวดำขลับของลุงเกาจัวหยวนครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วดึงระบบตัวน้อยขึ้นมา และพ่นคำสองคำออกมาอย่างยากลำบาก “ขอแสดงความเสียใจด้วย”
เกาจัวหยวนเต็มไปด้วยความเอื่อมระอา พวกคุณหนูน้อยของพวกเขาชอบกระทำอะไรแปลกได้ทุกเมื่อ เรื่องนี้เขาสามารถเข้าใจได้ ทว่าแม้แต่ซื่อจื่อ[1]น้อยของพวกเขาก็ยังเอากับเขาด้วย
เขาสวมเสื้อผ้าหนา ดูมีมาดของชายชาตรี ยามนี้ถูกปกคลุมด้วยหิมะก็ไม่รู้สึกหนาวอะไร เพียงแต่พูดไม่ออกเล็กน้อยเมื่อเห็นกระดานซักผ้ากับไม้สามแท่งที่ปักอยู่ข้างหัว
เมื่อเฟิงหยางเห็นเพื่อนร่วมทีมถูกฝังทั้งเป็น ก็เอามือกุมท้องหัวเราะจนตัวงอ สุดท้ายก็เสียท่า แถมยังเติมหิมะใส่บนตัวเกาจัวหยวนไปอีกกอบหนึ่ง พลางเอ่ยแบบกลั้นหัวเราะ “ลูกพี่ จากไปดีๆ นะ!”
ตอนนี้เกาจัวหยวนทนไม่ไหวแล้ว จึงผุดลุกขึ้นจากหิมะ และกำลังจะเตะเฟิงหยาง เมื่อเด็กทั้งสี่เห็นเช่นนี้ ก็ก้าวขาสั้นวิ่งหนีทันที พลางตะโกนไปด้วย “ศพตื่นขึ้นมาแล้ว !”
หลังจากเตะเฟิงหยางไปสองสามครั้ง เกาจัวหยวนก็มองไปยังหลันหนิง เห็นนางพิงเสาดูความสนุกไปด้วยพลางดื่มเหล้าไปด้วย ทั้งมุมปากและในดวงตามีรอยยิ้ม ซึ่งแสดงให้เห็นว่านางอารมณ์ดีมาก
เมื่อเห็นนางมีความสุข เกาจัวหยวนก็รู้สึกว่าการถูกฝังทั้งเป็นเมื่อครู่นั้นคุ้มค่าแล้ว
[1] ซื่อจื่อ (世子) มีไว้ใช้เรียกลูกชายผู้จะสืบทอดบรรดาศักดิ์ของผู้เป็นพ่อ ซึ่งเหล่าคุณชายของชินอ๋อง อ๋อง โหวเหย ผู้มีบรรดาศักดิ์ทั้งหลาย จะถูกเรียกว่า ซื่อจื่อ ส่วนมากจะเป็นลูกชายคนโต
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ขำตามเลยค่ะ ช่างคิดวิธีเล่นกับลุงเกาได้นะ หรือจะเป็นแผนช่วยให้ลุงเกาสมหวังในรักกันหนอ?
ไหหม่า(海馬)
