ตอนที่ 33 เลิกฝันเสียเถอะ
ภาพนั้นคือรูปแม่บุญธรรมของเด็กคนนั้น ซึ่งกู้ซีจิ่นไม่เคยพบหน้า หากคนตระกูลกู้ใช้ความคิดอีกสักหน่อยก็จะทราบความจริง เห็นได้ชัดว่าการที่กู้ซีเฉียวอาศัยอยู่ที่ตระกูลกู้ต้องพบเจอเรื่องแย่ขนาดไหน
ป้าจางพูดมาถึงตอนท้าย เสียงของเธอก็สะอึกสะอื้นเล็กน้อย เด็กคนนี้หน้าตาสะสวย รูปร่างผอมบาง แต่ก็เป็นเด็กรู้ความ ใครเห็นเป็นต้องปวดใจ เมื่อได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ป้าจางพบว่าเธอเป็นเด็กอ่อนโยน แต่ก็หัวรั้นในคราวเดียวกัน
ว่าแต่เด็กหัวรั้นอย่างเธอจะไปกล่าวขอโทษต่อหน้าสาธารณชนจริงๆ งั้นหรือ
เธอต้องอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังเพียงใดถึงได้ตกปากรับคำขอไร้สาระเช่นนั้น แล้วพ่อของเธอต้องลำเอียงเพียงใดถึงได้ปล่อยให้เด็กตัวเล็กๆ ต้องรับมือกับการประณามของสังคมเพียงลำพัง
เจียงซูเสวียนใช้มือข้างหนึ่งถือถ้วยชา เขายังดื่มไม่หมดแก้วก็ได้รับสายจากป้าจาง
ครั้นฟังเรื่องราวจากป้าจาง แววตาของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกในบัดดล เสียงถ้วยร้าวดัง “แครก” ผู้ช่วยหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมปึกเอกสารในมือ ความเย็นเยือกในห้องทำให้ร่างของเด็กหนุ่มหนาวสะท้าน มือที่ถือเอกสารสั่นเกินจะคุมได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ใครกล้ายั่วโมโหเขาเนี่ย
“คุณเจียงครับ เอกสารพวกนี้…” ชายหนุ่มค้อมตัว เหงื่อเย็นไหลซึมทั่วแผ่นหลัง เขากลัวเจียงซูเสวียนจับใจ เขาอายุจนป่านนี้แต่เห็นเจียงซูเสวียนโกรธขนาดนี้แทบจะนับครั้งได้ แต่หากเขาระเบิดอารมณ์ออกมาเมื่อไหร่ ต่อให้เป็นท่านเจ้าบ้านก็ทำอะไรไม่ได้ ใจของเด็กหนุ่มว้าวุ่น เฝ้าสงสัยว่าใครกันที่กล้าทำเรื่องแบบนี้
เจียงซูเสวียนวางถ้วยชา “วางไว้ตรงนี้แล้วจองตั๋วไปเมืองเอ็นให้ฉัน เอาเที่ยวบินที่เร็วที่สุด”
ครั้นกล่าวจบ เขาก็ไม่ได้หันไปมองผู้ช่วยอีกเลย ชายหนุ่มหยิบเสื้อคลุมเดินออกไปพร้อมควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า กดโทรหาใครบางคน เสียงรอสายดังเพียงหนเดียวก็มีคนรับ
“พี่เจียง มีอะไรเหรอคะ” เสียงของเธอไม่ต่างจากปกติ หนำซ้ำยังดูเบาสบาย
แววตาของเจียงซูเสวียนมืดหม่น เขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนั้น น้ำเสียงพลันอ่อนโยน “ได้ยินป้าจางบอกว่าเย็นนี้เธอไม่กลับ”
“อื้อ ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว หมาที่บ้านคิดถึงฉันแล้ว มันเกาะขาไม่ยอมปล่อยเลย” กู้ซีเฉียวกล่าวพลางหาเสื้อผ้าสำหรับอาบน้ำ สุนัขของกู้ซีจิ่นยังคงเกาะอยู่ที่ขาของเธอไม่ยอมไปไหน
“ดีแล้ว งั้นคืนนี้ก็รีบพักผ่อน อย่าวาดรูปจนดึกดื่นล่ะ”
กู้ซีเฉียวใช้มืออีกข้างบีบยาสีฟัน “กว่าพี่จะกลับมารูปของฉันก็วาดเสร็จพอดี ไว้ฉันจะเอาให้ดู!”
“โอเค แล้วเจอกัน” เจียงซูเสวียนวางสาย มองแสงไฟนอกหน้าต่างรถส่องแสงระยิบระยับพลางถอนหายใจ
เธอไม่ยอมเล่าอะไรเลย
เด็กรุ่นเธอควรจะเรียกร้องความสนใจจากคนในครอบครัว แต่ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอกลับไม่ยอมปริปากบอก เธอไม่อยากเป็นภาระ เธอรู้ความเกินไปจนทำให้เขารู้สึกปวดใจ
เช้าวันถัดมา กู้ซีเฉียวตื่นนอน คนรับใช้นำชุดใหม่เอี่ยมมาให้เธอ
นี่เป็นคำสั่งของซูหว่านเอ๋อร์ เพราะถึงอย่างไรวันนี้กู้ซีเฉียวจะต้องไปปรากฏตัวต่อหน้านักข่าว ไม่ควรปล่อยให้เธอแต่งตัวซอมซ่อ เพราะถึงอย่างไรในสายตาคนนอก เธอก็เป็นหญิงที่เปี่ยมไปด้วยเมตตา ฉะนั้นหากปล่อยให้ลูกนอกสมรสแต่งตัวเช่นนั้นออกไป คงไม่ใช่เรื่องดีกับเธอ
ชุดกระโปรงชุดนี้เป็นชุดที่สั่งตัดพิเศษ กลิ่นอายหรูหรา กระโปรงมีเพชรปักระยิบระยับ ดูเกินอายุของเธอไปมาก ไม่เหมาะกับวัยของเธอเลยสักนิด กู้ซีเฉียวชูชุดขึ้น กวาดตาสำรวจดูก่อนจะโยนทิ้งพื้น เธอไม่ได้อยากเปลี่ยนชุดสักหน่อย
สุดท้ายเธอก็เดินลงมาพร้อมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน
ที่ชั้นล่าง เมื่อซูหว่านเอ๋อร์เห็นเธอสวมชุดนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น แต่กลับไม่ได้พูดอะไร ชุดกระโปรงที่เธอสวมดูเข้ากับเธอเป็นอย่างดี ตัดเย็บประณีต ใส่ไปก็ไม่ได้ทำให้เธอต้องขายหน้า เพียงแต่…
แม้ว่าหน้าเด็กสาวจะปราศจากเครื่องสำอาง แต่เครื่องหน้าอ่อนโยนยังคงแจ่มชัด ผมดำยาวถูกมัดรวบเป็นหางม้าเผยให้เห็นคอขาวเนียน เธอก้มหน้าเล็กน้อย ปลายผมหางม้าพาดลงมาบนไหล่ ดูไม่ออกว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร ราวกับว่าร่างของเธอถูกห่อหุ้มด้วยโลกที่เต็มไปด้วยความสงบเงียบ
กู้ซีเฉียวเป็นคนหน้าตาดีจริงๆ ภาพลักษณ์ของเธอใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กที่เติบโตในชนบทมีภาพลักษณ์เช่นนี้ได้อย่างไร ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งยวด เธอเบือนหน้าหนี โชคดีที่หลังจากผ่านวันนี้ไป กู้ซีเฉียวจะไม่อยู่เป็นภัยคุกคามเธออีกแล้ว นายหญิงของบ้านรู้สึกเบาใจ
กู้ซีจิ่นมองกู้ซีเฉียวนิ่งๆ ก่อนจะก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือในมือต่อ เธอกำลังอ่านข้อความจากซย่าจื่อจวิ้น
…อาจิ่น น้องเธอดูไม่ใช่คนที่ทำเรื่องแบบนั้น เธอเพิ่งจะอยู่มอหก การประกาศออกไปแบบนั้นจะส่งผลเสียต่อน้อง เธอลองไปโน้มน้าวคุณลุงหน่อยจะดีกว่า
…พี่จื่อจวิ้น รูปนี้ถูกพบที่โต๊ะเรียนของน้อง ฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ถ้าเป็นรูปอื่น ฉันคงยอมให้เธอไปแล้ว เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นน้องสาวฉัน แต่พี่ก็รู้ว่ารูปนี้ได้เข้าร่วมงานนิทรรศการภาพวาด ผู้อำนวยการสถาบันวิจิตรศิลป์บอกว่าฉันใช้ภาพนี้ส่งเข้าชิงรางวัลระดับนานาชาติได้ ฉันเลยยกภาพนี้ให้เธอไม่ได้ ความซื่อสัตย์เป็นคุณสมบัติขั้นพื้นฐานที่สุดแล้ว ฉันไม่อยากปล่อยให้น้องทำแบบนี้จนติดเป็นนิสัย สิ่งที่ฉันพอจะพูดได้ ฉันก็พูดไปหมดแล้ว แต่เธอไม่สน ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไป เธอก็ไม่ฟังอยู่ดี
กู้ซีจิ่นคอยอยู่นาน แต่ซย่าจื่อจวิ้นไม่ตอบข้อความกลับมา เธอจ้องโทรศัพท์ ขบริมฝีปาก ความริษยาเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
ในตอนแรกเธอรู้สึกผิดที่เอารูปของกู้ซีเฉียวมาเป็นของตัวเอง เธอไม่กล้าสู้หน้าน้องสาว แต่หลังจากการเฝ้าสะกดจิตตัวเองอยู่นานเป็นวัน เธอก็เริ่มเชื่อแล้วจริงๆ ว่าภาพวาดนั้นเป็นของเธอ กู้ซีเฉียวจะขโมยภาพของเธออย่างงั้นหรือ
เลิกฝันเสียเถอะ!
เธอเปิดโทรทัศน์ เปลี่ยนไปที่ช่องสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นชื่อดัง ช่องนั้นจะถ่ายทอดสดภาพกู้ซีเฉียวกล่าวขอโทษ
กู้ซีจิ่นเอนตัวพิงโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ เธอไม่สนใจผลที่ตามมา เพราะมดตัวเล็กๆ อย่ากู้ซีเฉียวจะต้านแรงคลื่นขนาดมหึมาได้อย่างไร ขนาดอาหารการกินหรือเครื่องนุ่งห่ม เธอยังต้องพึ่งตระกูลกู้ คนที่รู้จักเธอก็มีเพียงเศษขยะในห้องคู่ขนานทั้งนั้น แล้วเธอจะทำอะไรได้
ส่วนกู้ซีเฉียวนั่งอยู่ในรถ กู้จู่ฮุยที่นั่งอยู่ด้านหน้ากำชับเสียงเรียบ “อีกเดี๋ยวฉันจะให้ผู้ช่วยของฉันไปนั่งสัมภาษณ์ด้วย เธอแค่ทำตามที่เขาบอก แสดงความขอโทษอย่างจริงใจ ส่วนเรื่องอื่นๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่เขา”
กู้ซีเฉียวหลับตาไม่เกริ่นกล่าว “ระบบ เตรียมพร้อมหรือยัง”
[เรียบร้อย เฉียวเหม่ยเหริน หลักฐานทั้งหมดถูกรวบรวมไว้ในคลังข้อมูล เพียงแค่คุณสั่ง ฉันจะอัปโหลดขึ้นบนเว็บไซต์ทันที] ระบบนั่งไขว่ห้างอยู่ในห้วงแห่งความว่างเปล่า เบื้องหน้าของมันมีจอบานหนึ่ง บนนั้นมีรหัสจำนวนมากกระจายอยู่ทั่ว
“ดี” กู้ซีเฉียวเบนสายตาออกไปทางหน้าต่างบานใส ม่านตาหลุบลงซ่อนความรู้สึกเย้ยหยัน
หากกู้จู่ฮุยเห็นหน้าของเธอตอนนี้คงเดือดดาลเป็นแน่ ส่วนแม่เลี้ยงที่เกลียดเธออยู่ลึกๆ ก็กำลังพล่ามสอนบางอย่าง เด็กสาวได้แต่ปล่อยผ่านไปเฉยๆ
รถแล่นเข้าไปในเลนวีไอพี ไม่ผ่านบริเวณที่นักข่าวยืนออ
แถลงข่าวจะเริ่มตอนเก้าโมงตรง ขณะนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่งเท่านั้น เธอจึงขอไปเข้าห้องน้ำ ผู้ช่วยสองสามคนยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูกันไม่ให้เธอหนี กู้ซีเฉียวดึงกระดาษทิชชูแผ่นหนึ่งออกมาเช็ดมือ มองใบหน้าขาวซีดในกระจก แล้วมุมปากยกขึ้นพร้อมกับแววตาเยาะเย้ย เธอไม่หนีหรอก และเธอจะทำให้กู้ซีจิ่นได้ลิ้มรสชาติกรรมที่ตัวเองก่อ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นจากกระเป๋าเป้ด้านหลัง หญิงสาวหยิบออกมาดูและผงะไปชั่วครู่ เจียงซูเสวียน?
