ฟุเอ๊ เกิดใหม่ก็เก่งภาษาสุดๆซะแล้วค่ะ – ตอนที่ 15 ผลเสียและผลที่ตามมา

มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายนิดนึงอ่ะนะ

หลังจากที่ฉันลองเปิดอ่านหนังสือฝรั่งเศษดดู รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่โรงพยายาลซะแล้ว

และพอครอบครัวของฉันรับรู้พวกเขาก็รีบมาหาฉันเลยล่ะ ทำให้สตรีมของวันนั้นต้องถูกยกเลิกด้วย

“ฉันก็น่าจะฝืนไปหน่อยหน่ะค่ะ..”

ฉันคุยเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันโดยผสมเรื่องปลอมไปเล็กน้อย

การที่อยู่ๆล้มลงแล้วไปโผล่ที่โรงบาลมันเป็นประสบการ์ณที่ไม่เคยเจอมาก่อนทั้งชีวิตนี้และชีวิตก่อน

>มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยหรอ?

>ผมเป็นห่วงนะ!

>ทำไมถึงพักแค่วันเดียวแล้วมาสตรีมต่อล่ะ?

“ฉันสบายดีแล้วล่ะค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังจากที่ตื่นมาแล้วคุณหมอยาวิตามินมาแล้วก็กลับบ้านเลย”

>แต่อิโรฮะจังต้องพักมากกว่านี้นะ..

>ไม่ใช่คุณหมอบอกให้พักหลายๆวันหรอ?

>เหตุผลที่เป็นคืออะไรหรอ?

“คุณหมอบอกว่าฉันไม่พักสมองเลยล่ะ..”

>ไม่ใช่ว่าเด็กประถมควรจะพักหน่อยไม่ใช่หรอ?

>หรือเป็นเพราะสตรีมหรอ?

>เรียนยากไปหรอ?

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันหน่ะสิค่ะ..”

แต่สาเหตุจริงๆคงเป็น ความสามารถนั้นแน่ๆที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไม่ต้องถามว่าทำไมอยู่ๆฉันถึงใช้สมองหนักเกินไปในทีเดียวได้ในเวลาสั้นๆ

จากนี้ไปฉันจะพยายามฝึกจำทีละนิดล่ะ!

มันไม่ปัญหาอะไรทั้งนั้นแหละ จนกระทั่งมาจนถึงจุดตรงกลาง

ฮืม…!

และสุดท้ายฉันก็จะดูวีทูบเบอร์ได้ทุกภาษาไงล่ะ!

และถ้าลองคิดดูดีๆ ความสามารถนี้ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น

มันก็เหมือนมีเครื่องแปลภาษาที่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองที่โครตเร็วแรงทะลุนรกแค่นั้นเอง..?

แต่มันเหมือนจะมีปัญหาถ้าใช้งานหนักไปนั่นแหละ

>ไม่ใช่ว่ามันน่ากลัวหรอกหรอถ้าเราไม่รู้สาเหตุ?

>เป็นห่วงอิโรฮะจังนะ!

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ! วีทูบเบอร์รักษาได้ทุกโรค! เพราะงั้นฉันจะไม่สุขภาพดีได้ไงถ้าฉันดูทุกวันหน่ะ!”

>อะไรฟ่ะ? 

>อิโรฮะทำผมขำอีกแล้วล่ะ.. w

“ฉันเข้าใจทั้งอังกฤษแล้วก็เกาหลีแล้วนะ! มีความสุขสุดๆไปเลยล่ะ~ มันมีตั้งหลายอย่างที่ต้องไปดู น่าจะดูวันละ 12 ชม.ด้วยซ้ำแต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี”

>นี่เป็นเหตุผลที่ป่วยสินะ..!

>เอ๊ นี่อิโรฮะจังทั้งไปโรงเรียนแล้วก็สตรีมด้วยใช่ไหม?

>มีเวลานอนบ้างเซ้

>ไปพักซะ!

“นี่พวกนายพูดอะไรกันนะ..! ถ้าคิดตรงๆฉันพักวันล่ะ 36 ชม.เลยนะ!”

>อย่าภูมิใจเซ่!

>+1

>+1

และในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น

ตอนนี้ฉันไลฟ์สดคุยกับผู้ชมอยู่ และไม่ได้ใส่หูฟังด้วยฉันเลยรับรู้ได้ในทันที

“อะไรหรอคะ แม่? สตรีมอยู่นะ… ทุกคนซักครู่นะ”

>โอเคจ้า

>คุณแม่ของอิโรฮะ ปรากฎตัว! 

ฉันเดินไปเปิดประตูและรอการตอบกลับ..

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คุณแม่ เข้ามาขณะที่ฉันกำลังสตรีมอยู่ เพราะงั้นมันเลยให้ความรู้สึกแปลกๆ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“อิโรฮะจ๊ะ จากนี้แม่ให้ดูมายทูปได้แค่วันละชั่วโมงเท่านั้นนะ”

“อะไรนะคะ..?”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นจ๊ะ ลูกรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงลูกแค่ไหนตอนลูกล้มลงไป ลูกบอกลูกไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็น แต่ลูกรู้นี่หน่า!”

“ฟุเอ๊… ไม่ใช่นะคะ ดูสตรีมมันช่วยรักษาจริงๆนะคะ..”

“ถือว่าแม่บอกละนะ..”

“เดียวก่อนค่ะt…”

ประตูได้ถูกปิดลงและคุณแม่ไม่อยู่แล้ว

ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้เนี่ย..?

แหม ก็เป็นเด็กนี่นะ

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่รับรู้ว่าเด็กนั้นห่างจากคำว่าอิสระแค่ไหนจากกฎที่ผู้ใหญ่ตั้งไว้

“แย่จัง..”

ฉันเดินกลับไปนั่งที่คอมพิวเตอร์ของฉัน

และฉันหันไปมองตรงส่วนคอมเม้น

>5555555555

>RIP

>คุณแม่ทำดีมาก!

“เอ๊ พวกนายได้ยินด้วยหรอ สงสัยฉันลืมกดปิดไมค์ เฮ้อ~ ชั่งมันเถอะแต่มันแย่จริงๆนะ ให้ดูมายทูปได้แค่วันล่ะชั่วโมงเนี่ย…”

ถึงมันจะดูเหมือนว่าฉันจะไม่สนใจที่คุณแม่พูด แต่เอาจริงๆแล้วสถานการณ์นี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะต่อต้าน

คุณแม่เป็นคนควบคุมบัญชีมายทูปอ่ะ…

ถ้าฉันทำผิดซักครั้งล่ะก็ แม่คงลบบัญชีทิ้งแน่เลย..

เมื่อไม่มีทางเลือกฉันได้ถอนหายใจออกมา

“ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันคงต้องแยกหมวดหมู่สตรีมที่ไม่ใช่มายทูปของฉันแล้วสินะ..”

>ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้เล่า!

>อย่าโกรธเรื่องแบบนี้สิ www

จากนั้นก็มีบางคนที่เปิดเข้ามาในห้องของฉันโดยที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน..

อารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วแฮะ..

เอาจริงๆแล้วข้างใน มันก็ยังเป็นผู้ชายคนนึงอยู่นะ

และฉันก็ได้รู้ว่าการถูกบ่นโดยคนในครอบครัวนั้นมันส่งผลทางจิตใจแค่ไหน

แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันว่าคงต้องคุยกันซักหน่อยแล้วแหละ

หลังจากตกลงกันซักพัก พวกเราก็ได้คุยกันว่า 2 ชม. ในวันปกติ 5 ชม. ในวันหยุด

การแปลกเปลี่ยนคงเป็นฉันต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะไปสอบเข้ามัธยมต้น..

เน่ ถ้าอยากให้ฉันพักจริงๆ หยุดให้ฉันเรียนเถอะ..

“ฮึกๆ 2 ชม. มันจะน้อยเกินไปแล้วนะ”

>นั่นเยอะแล้วเฟ้ย!

>พอแล้ว!

>พยายามโน้มน้าวคุณแม่แต่สุดท้ายโดนสอนมาซะงั้นกร๊ากๆ

แต่สิ่งที่ดีก็คือมันใกล้ที่จะหยุดช่วงฤดูร้อนแล้ว เพราะงั้นฉันจะได้ดูวีทูบ 5 ชม.ทุกวันไงล่ะ!

แต่สำหรับฉันมันก็น้อยอยู่ดี..

แล้วก็นะสตรีมนี้ไม่ได้ตัดเสียงบ่นของคุณแม่ตลอดทั้งไลฟ์

และแน่นอนเสียงร้องไห้ของเด็กสาวชั้นประถม “ถูกตัดออก” 

แง้~

เด็กโดนดุล่ะ wwww ขอให้ทุกคนมีความสุขความเจริญกับปีใหม่ครับ !