“ฟุเอ๊ะะะะะ!”
ฉันได้กรีดร้องในขณะที่จ้องไปที่คุณแม่และพี่อาเนะ
>wwww
>ฉันรักเธอนะอาเนโกะ!
>ชิบหาย www
“จากนี้ไปแม่จะเป็นคนเช็คเองนะจ๊ะว่าจะให้ลูกใช้ยังไง อิโรฮะบอกเองนี่ว่าลูกเองก็ยังมีสิ่งที่ให้แม่ช่วย เพราะงั้นแม่จะช่วยจัดการเงินเองนะจะ เข้าจัย?”
“เน่ดูเหมือนพี่เองก็คงต้องช่วยอิโรฮะจังเก็บเงินแล้วสินะเนี่ย ☆ ถ้ายังอยากจ่ายเงินพี่คืนอยู่ก็คงเก็บเงินง่ายขึ้นใช่มะ เน่☆?”
“ขอโทษค่า!”
มันเกิดขึ้นอย่างงี้ได้ยังไงเนี่ย?
และแล้ววีดีโอที่ฉันถูกบ่นโดยคุณแม่และพี่อาเนะเองก็กระจายไปทั่วโลกอินเตอร์เน็ต
ดูเหมือนคนดูแม่งจะชอบกันมากๆขนาดที่วีทูบเบอร์ต่างประเทศเองก็มาดูเพราะพวกเขาแม่งเอาคลิปไปแปลเป็นภาษาอื่นๆ
ฉันกลายเป็นมีมไปแล้วล่ะ
ไม่อยากเป็นเลยซักนิด !
＊ ＊ ＊
“ฉันกะจะไปซื้อเค้กเพื่อง้อคุณแม่ด้วยเงินที่เหลือนิดหน่อยดีกว่า ถ้าเธออารมณ์ดีล่ะก็ ฉันอาจจะซุปเปอร์แชทได้วัก 1000 เงินก็ได้นะ ต้องเสียสละเงินที่เหลือสินะ”
“อิโรฮะจังเนี่ยเหมือนเดิมเลยน้า”
ในตอนที่ฉันได้ก้มหัวลงไปบนโต๊ะเรียนและบ่นเรื่องนี้อยู่กับไมนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่
ฉันยกหัวตัวเองขึ้นและมองไปรอบๆห้องเรียน
“หืมมมมม?”
เด็กแลกเปลี่ยนจากยูเครนกำลังจ้องมาที่ฉันอยู่แฮะ
ฉันกระตุกกระโปรงของไม
“นี่ๆ ไม ไม่ใช่ว่าเธอคนนั้นกำลังจ้องมองฉันอยู่หรอ?”
“มั้ง ไม่รู้สิ บางทีอาจจะเป็นแค่จินตนการก็ได้นะ”
“อ๋อ คงเป็นงั้นล่ะมั้ง”
สิ่งต่อมาที่ฉันรู้ คือเด็กที่ย้ายมาคนนั้นได้ก้มหน้าของเธอลง
นี่ฉันจินตนการจริงๆหรอ?
ดูเหมือนสายตาของเธอจะจ้องสิ่งที่อยู่ในมืออยู่
มันเหมือนว่าเธอกำลังมองบางอย่างที่มือถือนั้น
ขออธิบายก่อนนะ ว่าครอบครัวของเธออนุญาติให้เธอใช้มือถือที่โรงเรียนได้เพื่อใช้ในการแปลภาษา และเรียนรู้
และคุณครูที่เป็นห่วงเรื่องนี้มาตลอด ก็โล่งใจซักที
แต่ในตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เรียนภาษาญี่ปุ่นหรอ?
ฉันย่องไปเงียบๆและส่องที่ด้านหลังของเธอเพื่อมองที่หน้าจอ
“!!!?!!!!”
สตรีมของฉันเองนี่หว่า
ฉันกระโดดถอยหลังไปที่นั่งอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
เห๋ หรือเธอรู้แล้ว!?
ไม่ ไม่ มันต้องไม่จริงแน่ๆ เพราะมันไม่เห็นมีใครรู้เลยนิ
ถึงฉันจะแต่งเรื่องเพิ่มไปบ้างเพื่อให้มันเนียนในเรื่องที่ฉันเล่าออกสตรีม
แต่มันจะมีเด็กประถมที่ไหน ที่พูดยูเครนได้อยู่ที่นี่ได้ล่ะ
แถมยังชื่อเดียวกันอีก คงไม่มีหรอกมั้ง?
ฉันมองไปอีกรอบนึง
เด็กคนนั้นจ้องมาที่ฉันอีกแล้วอ่ะ
มันปลอดภัย..? หรือไม่กันนะ
อันไหนกันแน่เนี่ย
＊ ＊ ＊
และแล้วเวลาก็ได้ผ่านไปโดยที่ฉันยังกังวลอยู่แบบนั้น
“…..เอ๊”
มันก็ผ่านมาพักหนึ่งแล้วที่ฉันรับรู้สายตาของเด็กที่มาใหม่ได้ แต่ก็เหนือความคาดหมายของฉันที่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันแปลกชะมัด ฉันเชื่อว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นหน่อยสิ
“ถ้าเป็นห่วงขนาดนั้น ไม่ไปถามเธอตรงๆเลยล่ะ?”
“ไม่หรอกค่ะ เป็นไอเดียที่แย่มาก”
ฉันไม่รู้ว่าจะพูดกับเธอยังไงดี
ฉันอยากที่จะปล่อยมันไว้อย่างนั้นดีกว่าถลำลึกลงไป
และความจริงก็คือมันยากที่จะไปคุยกับเธอ
เพราะในทุกๆครั้งที่ฉันได้มีโอกาสไปคุยกับเธอคนก็เพิ่มขึ้นเยอะเฉยเลย
เธอต้องการความช่วยเหลือทางด้านการคุยจากในห้องเรียน ฉันเลยมักจะถูกเรียกโดยเพื่อนๆ รวมถึงเเด็กนักเรียนที่มาใหม่ด้วยเสมอ
แต่ในตอนนี้ พวกเขาสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเองแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คงเพราะสามารถใช้มือถือที่โรงเรียนได้นั่นแหละ
แถมเธอยังเป็นคนที่เรียนภาษาญี่ปุ่นได้โครตเร็วอีก แถมเพื่อนๆเองก็เริ่มที่จะใช้ภาษาญี่ปุ่นกับเธอแล้วด้วย
มันน่าตกใจนะที่ผู้คนปรับตัวได้เร็วกับสิ่งที่ต้องเจอ
เธอเป็นคนที่ปรับตัวเร็วสุดๆเลยล่ะ
“งั้นก็ไม่เห็นต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นเลยนี่ แต่ถ้ายังเป็นห่วงอยู่ล่ะก็ลองบอกให้ไมสอดแนมดูล่ะ?”
“ทำแน่นอนค่ะ”
“และที่สำคัญกว่านั้น!”
ในตอนนั้นเอง พี่อาเนะก็เข้ามาใกล้ใบหน้าของฉัน
ฉันเขินสุดๆเลยล่ะ -///-
แต่มันสายเกินไปแล้ว เพราะตอนนี้ฉันได้อยู่ในห้องของพี่อาเนะ
ฉันถูกเรียกมาล่ะนะวันนี้ เหตุผลก็คงเพราะ
“อิโรฮะจังใช้เงินไปหมดแล้วสินะเนี่ย เดียวพวกเราต้องคุยเรื่องนี้กันอีกในอนาคตนะ!”
“อั๊ก หยุดพูดถึงเรื่องนี้เถอะค่ะ ;w;”
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกหน่า พี่เองก็ไม่ได้โกรธอยู่แล้ว แค่มันเป็นความผิดของพี่ด้วยที่ไม่เช็คให้ดีก่อน”
งั้นแสดงว่ามันโอเคใช่ไหม ใช่ป๊ะ?
ฉันกลับมานั่งแบบปกติ
“งั้นที่พี่บอกให้เก็บตังไว้ เอาไว้ทำไมอ่ะ?”
“3D โมเดลยังไงล่าา!”
“หะะ จริงหรอ!!??”
ฉันพึ่งมาเป็นวีทูบเบอร์ได้แค่ 2 เดือนเอง
ฉันรู้สึกงงงวย ใครมันจะไปคิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้
“แหมม ไร้เดียงสาเกินไปแล้วนะ อิโรฮะจังสิ่งที่ทำได้มันจะเพิ่มขึ้นเยอะมากเลยน้าา ถ้ามี 3D โมเดลหน่ะนะ”
“อ่ะ มันก็จริงแหละค่ะ..”
“แถม 3d โมเดลเองก็แพงและใช้เวลาในการทำสุดๆเลยนะ แถมยังต้องซื้อตัวแทร็กกิ้งทั้งตัวอีกนะ เพราะงั้นถ้าไม่รีบเก็บเงินตอนนี้จะไม่ทันเวลาเอาน้าาา”
“แล้วทำไมฉันต้องรีบด้วยล่ะคะ? ถึงมันจะมีประโยชน์ก็จริงแต่ฉันก็ไม่ได้มีแผนว่าจะเอาไปทำอะไร เพราะงั้นไม่เห็นต้องรีบเลยนี่”
“พี่มีแผนที่ต้องใช้ ซึ่งนั่นก็เพราะเราจะมี 3d คอแลปกันยังไงล่ะ!”
“เพราะอยากที่จะ 3d คอแลป…?”
“ถ้าอิโรฮะจังยังไม่มี 3d เร็วๆนี้ล่ะก็ พี่จะไม่อดทนแล้วนะ”
“ค่ะ”
ฉันพยายามผลักพี่อาเนะที่ในตอนนี้กำลังกอดฉันอยู่
แล้วทำไมเธอถึงไม่ออกไปละเนี่ย พลังอะไรกัน แข็งแกร่งชะมัด!
ไม่สิ ฉันอ่อนแออยู่แล้วนี่หน่า ทั้งในโรงเรียนในคาบพละเองก็อ่อนสุดๆ
“แต่พี่เอาจริงนะ พวกเราต้องเพิ่มความแปลกใหม่ซักหน่อยเพื่อให้เหล่าคนดูสนใจที่จะดูด้วย..”
“อย่างงั้นเองสินะคะ”
“แถมตอนนี้เองก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะทำให้ได้เงินเยอะๆด้วย เพราะงั้นคงต้องทำงานที่ไม่ได้กำไรกันซักหน่อย แม้ว่าจะประหยัดเงินก่อนที่จะประกาศ 3d ก็เถอะ นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่เปลี่ยนใจไงล่ะ! หรือเปล่านะw”
พี่อาเนะได้หัวเราะออกมาด้วยอารมณ์ที่คล้ายกับว่าเธอกำลังจะแกล้งใครบางคน
ฉันดึงสีหน้าขึ้นมา
เพราะว่าทุกๆครั้งที่เห็นพี่อาเนะเป็นอย่างนี้มันไม่มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเลยซักครั้ง
“นี่อิโรฮะจัง เมื่อเงินของเดือนหน้าได้เข้าแล้วพวกเรา.. มาทำชุดใหม่กันเถอะ☆!”
