ตอนที่ 445 บ้านใหม่
จ้าวหลานส่ายหน้า “ข้าฟังไม่รู้เรื่อง เป็นเสียงพึมพำ ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่”
ไป๋จื่อถอนใจ จ้าวหลานฟังไม่รู้เรื่องย่อมดีกว่า ด้วยเกรงว่านางจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป ดูท่าทางย้ายเข้าบ้านใหม่เร็วหน่อยน่าจะดีกว่า เพราะเมื่อได้แบ่งห้องนอนกันแล้ว นางก็ไม่ต้องกลัวว่าผู้เป็นมารดาจะได้ยินนางละเมออีก และไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรที่ให้อีกฝ่ายต้องหวาดกลัว เมื่อถึงคืนวันพระจันทร์เต็มดวงอีกครั้ง
“ท่านแม่ เครื่องเรือนที่พวกเราสั่งไว้จะมาส่งในวันพรุ่งนี้ หลังจากจัดวางเสร็จสิ้นในสองวันหลังจากนี้ พวกเราก็จะย้ายเข้าไปอยู่ได้แล้ว”
จ้าวหลานขมวดคิ้วมุ่น กล่าวพึมพำ “ส่งมาพรุ่งนี้? พรุ่งนี้พวกเรายังต้องไปทำร่องชักรอกน้ำในที่ดิน ไหนเลยจะมีเวลาว่างรับเครื่องเรือน ให้พวกเขามาส่งช้ากว่านี้สักสองสามวันไม่ดีกว่าหรือ”
“ข้าจัดวางคนไปทำร่องชักรอกน้ำแล้ว พรุ่งนี้ท่านไม่จำเป็นต้องไปที่ที่ดินเจ้าค่ะ รอตรวจรับเครื่องเรือนอยู่ที่บ้านนี่แหละ ถึงตอนนั้นค่อยให้คนที่มาส่งเครื่องเรือนช่วยพวกเราจัดวาง ทั้งยังต้องทำความสะอาดอีก งานในบ้านของพวกเราไม่ได้น้อยเลย” ไป๋จื่อกล่าว
เมื่อจ้าวหลานได้ยินแล้วก็มีสีหน้าปวดใจ “ไยถึงเรียกคนอื่นไปทำอีกแล้ว งานเล็กน้อยแค่นี้ พวกเราทำเองก็สิ้นเรื่อง เหตุใดต้องเสียเงินจ้างคนทำไปเสียทุกอย่าง นี่ไม่เท่ากับการใช้เงินมือเติบหรือไร”
ไป๋จื่อประคองจ้าวหลานนั่งลง “ขอเพียงทำให้ท่านแม่ได้สบายขึ้นหน่อย เสียเงินเท่าไรก็ไม่เรียกว่าใช้เงินมือเติบ อีกอย่าง พวกเราเป็นคนที่ต้องทำมาค้าขาย หากแม้แต่เรื่องเล็กน้อยพรรค์นี้ยังไม่เสียเงินจ้างคนอื่นทำ แล้วจะมีเวลา มีแรงเหลือไปทำเรื่องอื่นหรือเจ้าคะ”
จ้าวหลานคล้อยตามท่าทางเอาจริงเอาจังของบุตรสาว “เจ้าก็พูดถูก มีเหตุผลทีเดียว ข้าจะฟังเจ้าแล้วกัน”
ขณะนี้จ้าวซู่เอ๋อพาหรูเอ๋อร์เข้ามาแล้ว ครั้นนางเห็นสองแม่ลูกนั่งสนทนากันอยู่บนเตียง ก็พลันยิ้มกล่าว “เห็นพวกท่านสองคนแล้ว ข้ารู้สึกอิจฉายิ่งนัก”
“ข้าต่างหากที่อิจฉาเจ้า หรูเอ๋อร์น่ารักน่าเอ็นดูปานนั้น ต่อไปต้องขี้อ้อนเป็นแน่” จ้าวหลานกล่าวพลางลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบลูกกวาดในตู้ออกมา ยัดใส่มือของหรูเอ๋อร์เสียชิ้นหนึ่ง
ซู่เอ๋อยิ้มกว้าง “พวกท่านพะเน้าพะนอนางเช่นนี้ ต่อไปนางต้องเสียคนแน่เจ้าค่ะ” นางนำห่อผ้าในมือส่งให้ไป๋จื่อ “อาจื่อ วันนี้เป็นวันเกิดเจ้า ข้าก็ไม่มีของดีอะไรจะให้เจ้า นี่เป็นเสื้อที่ข้าทำเอง เจ้าลองดูว่าชอบหรือไม่”
ไป๋จื่อรับห่อผ้ามาเปิดดู เป็นเสื้อนอกทำจากผ้าต่วนสีดอกท้ออ่อนๆ รูปแบบทันสมัย ฝีเข็มถี่ยิบและประณีต ดีกว่าเสื้อที่ซื้อในร้านเสื้อผ้าไม่รู้ตั้งกี่เท่า เมื่ออากาศเย็นขึ้นแล้วนางต้องสวมมันแน่นอน
“งามนัก คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าท่านมีฝีมืองดงามเช่นนี้”
จ้าวซู่เอ๋อเห็นไป๋จื่อชอบใจ นางก็ผ่อนลมหายใจในที่สุด นางเสียเวลาทำเสื้อตัวนี้ไปไม่น้อย ด้วยเกรงว่าเด็กสาวจะไม่ชอบ
“เจ้าชอบก็ดีแล้ว ข้าเองก็ไม่ได้มีฝีมืออะไร ก็แค่ทำงานเย็บปักเล็กน้อยได้เท่านั้น หากเจ้าชอบแบบนี้ วันหลังข้าจะทำให้เจ้าอีกสองสามตัว”
ไป๋จื่อรีบโบกมือ “ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ทำเสื้อผ้าเช่นนี้เสียสายตานัก ท่านอย่าได้ใช้สายตามากเพื่อทำเสื้อให้ข้าเลย ไม่คุ้มกันหรอก”
จ้าวหลานก็กล่าวเช่นกัน “ถูกต้อง ข้าก็ทำเสื้อเป็น หากมีเวลาว่างข้าจะทำให้จื่อเอ๋อร์เอง เจ้าทำเสื้อผ้าให้อาอู่กับหรูเอ๋อร์สองคนก็พอแล้ว”
ทันใดนั้น อาอู่ก็เรียกมาจากข้างนอกเรือน “อาจื่อ เถ้าแก่เฉินมาแล้ว เขารอเจ้าอยู่ข้างหน้านี้เอง”
ไป๋จื่อรีบลุกออกไป “สายป่านนี้แล้ว ไยเขาถึงจะมาล่ะ”
อาอู่ส่ายหน้า “ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอก ดูท่าทางร้อนใจทีเดียว”
ทั้งสองคนไปที่ด้านหน้าพร้อมกัน เห็นเถ้าแก่เฉินยืนรออยู่นอกลานบ้าน ไม่ได้เข้ามา
“พี่ใหญ่เฉิน ท่านมาได้อย่างไร มีเรื่องอะไรเร่งด่วนหรือ” ไป๋จื่อพาเขาเข้ามาในลานบ้าน พลางเอ่ยถาม
เถ้าแก่เฉินควักสิ่งของออกมาจากในอกเสื้อไปพลาง พูดไปพลาง “จดหมายจากเมืองหลวง บอกว่าเร่งด่วนมาก ให้ข้ารีบนำมาส่งให้เจ้า ข้าถึงได้มาที่นี่”
เขาส่งจดหมายให้ไป๋จื่อ
……….
ตอนที่ 446 จดหมายจากเมิ่งหนาน
นางเห็นตัวหนังสือบนจดหมายแล้วก็จำได้ เป็นลายมือของเมิ่งหนาน
“จดหมายของเมิ่งหนานรึ”
เถ้าแก่เฉินพยักหน้า “ถูกต้อง นั่นเป็นจดหมายที่เมิ่งหนานส่งมา บอกว่าเป็นเรื่องเร่งด่วนมาก ให้ข้าส่งถึงมือเจ้าโดยเร็วที่สุด”
อีกฝ่ายกล่าวว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน ไป๋จื่อจึงไม่กล้าโอ้เอ้ นางฉีกซองจดหมายในทันที ยิ่งอ่านก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สีหน้าแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ
“เป็นอะไรไป แท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” อาอู่รีบถาม
ไป๋จื่อพับจดหมาย สีหน้าอึมครึมนัก “เมิ่งหนานบอกว่า แม่ของเขารู้เรื่องของข้ากับเขาแล้ว เขาเกรงว่าข้าจะเป็นอันตราย จึงให้ข้ารีบย้ายบ้าน” นางดึงตั๋วเงินที่อยู่ในซองจดหมายออกมา ใบหนึ่งสองพันตำลึง มีทั้งหมดสามใบ เขาออกแรงช่วยเหลือนางอย่างเอื้อเฟื้อทีเดียว แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการเลย
อะไรที่เรียกว่าเรื่องของนางกับเขา ระหว่างพวกเขาสองคนมีเรื่องอะไรหรือ นางแบกรับข้อครหานี้ไม่ได้หรอก!
ที่นางไม่ยอมเข้าเมืองหลวง ก็เพราะอยากใช้ชีวิตที่สงบสุข ตอนนี้เสียอีก นางไม่ได้ก่อเรื่อง แต่เรื่องดันมาหานางเสียได้
อาอู่ไม่เข้าใจ “แม่ของเขารู้เรื่องเจ้ากับเขาแล้ว? เรื่องอะไรกัน ไหนยังต้องย้ายบ้านอีก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
เถ้าแก่เฉินถอนใจ “น้องอู่ เรื่องบางเรื่องเจ้ายังไม่รู้ เมิ่งหนานเป็นทายาทเพียงคนเดียวของสกุลเมิ่ง เขาแบกรับชื่อเสียงและความสูงส่งของตระกูลเอาไว้ เมื่อสกุลเมิ่งรู้ว่าเขาชอบพอเด็กสาวบ้านนาที่ไม่มีอำนาจ ไม่มีศักดิ์ใดคนหนึ่ง พวกเขาจะสะบัดแขนเสื้อไม่ใส่ใจได้หรือ อย่างไรก็ต้องคิดคำนวณทุกหนทาง ทำลายความคิดของเมิ่งหนาน เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของสกุลเมิ่งเอง”
อะไรนะ? ทายาทสกุลเมิ่งชอบอาจื่อ? เรื่องราวระหว่างพวกเขาสองคน?
แล้ว…จิ้นอ๋องจะทำอย่างไร
ไป๋จื่อเห็นสีหน้าของอาอู่เข้า ก็รู้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว จึงรีบกล่าว “ข้ากับเมิ่งหนานเป็นเพียงสหาย ไม่มีเรื่องอื่นใดทั้งสิ้น ถึงแม้สกุลเมิ่งจะมาหาข้าถึงบ้าน ก็ไม่มีเหตุผลใดต้องทำให้ข้าลำบากใจกระมัง!”
“เจ้าพูดถูกต้อง ขอเพียงเจ้ายืนกรานหนักแน่น พวกเขาไม่มีทางหาเรื่องเจ้าได้” เถ้าแก่เฉินกล่าว แต่จู่ๆ เขาก็นึกอะไรขึ้นได้
“อาจื่อ ข้ามีความคิดดีๆ ไม่รู้ว่าจะเข้าท่าหรือไม่”
“ท่านลองว่ามาก่อน” ไป๋จื่อรีบตอบรับ
“หากคนสกุลเมิ่งมาหาเจ้าจริง นั่นก็เพราะกลัวว่าเจ้าจะหลอกล่อคุณชายแก้วตาดวงใจของพวกเขา แต่หากเจ้าตกลงปลงใจกับบุรุษอื่น หมั้นหมายกับผู้อื่นไว้ ทำลายความตั้งใจของเมิ่งหนานเสียเอง คนสกุลเมิ่งย่อมไม่มีทางมาทำให้เจ้าลำบากใจได้”
อาอู่รีบพูดบ้าง “นั่นไม่ได้หรอก ต่อไปอาจื่อต้องแต่งให้ท่าน…หูเฟิง พวกเขาสองคนเหมาะสมกับดั่งกิ่งทองใบหยก จะแต่งให้คนอื่นได้อย่างไรกัน เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”
ไป๋จื่อเองก็เกิดความคิดบางอย่างแล้ว นางยิ้มว่า “ที่จริงข้าหมั้นหมายแล้ว”
นางดึงปิ่นหยกในอกเสื้อออกมา พลางโบกมันไปมาในมือ ก่อนจะกล่าวยิ้มๆ “นี่เป็นของหมั้น แค่ทำหนังสือหมั้นหมายขึ้นมาก็สิ้นเรื่องแล้ว”
อาอู่ถอนใจโล่งอกในทันที เขาเคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อน นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่จิ้นอ๋องมอบให้ไป๋จื่อนั่นเอง
“เขาเป็นใครกัน” เถ้าแก่เฉินถามด้วยความใครรู้ เด็กสาวที่ไม่ถูกใจแม้กระทั่งเมิ่งหนานคนนี้ แท้จริงแล้วเป็นใครกันที่ขโมยหัวใจของนางไปได้
อาอู่ฉีกยิ้มอย่างโง่งม “ท่านยังต้องถามอีกหรือ ย่อมต้องเป็นหูเฟิงอยู่แล้ว พวกเขาสองคนเกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน เป็นคู่แท้อย่างแน่นอน”
เถ้าแก่เฉินพลันเข้าใจกระจ่างแจ้ง เขาเห็นดีเห็นงามด้วย หูเฟิงไม่เลวจริงๆ นับว่าเหมาะสมกับไป๋จื่อเช่นกัน
“พี่ใหญ่เฉิน ในเมื่อจดหมายนี้ส่งมาหาท่าน เช่นนั้นถึงแม้สกุลเมิ่งจะส่งคนมา ก็ย่อมต้องมาหาท่านก่อน ถึงตอนนั้นแล้วขอให้ท่านช่วยข้าไกล่เกลี่ยด้วย”
“นั่นย่อมแน่นอนอยู่แล้ว” เถ้าแก่เฉินยิ้ม
“วันนี้เป็นวันเกิดของข้า ในบ้านเตรียมงานฉลอง เมื่อท่านมาแล้ว มิสู้ท่านอยู่ดื่มสุรากับข้าสักสองถ้วยค่อยกลับเถอะ!” ไป๋จื่อชักชวน
