อวิ๋นหลินนึกถึงหลิวตงเยว่ที่ตลอดทางมานี้แม้จะทั้งรู้สึกไม่ดีและหวาดกลัวแต่กลับไม่พูดอะไรแม้แต่นิดเดียว ให้เขาอยู่กับท่านหญิงเจียหนานเพียงลำพังแบบนี้ อวิ๋นหลินก็กังวลเล็กน้อย จึงเอ่ยว่า “ท่านว่าต้องสั่งหลิวตงเยว่สักหน่อยหรือไม่?”
เขาจะได้ไม่เสนอความเห็นต่อหน้าท่านหญิงเจียหนาน
เวลานี้ความสัมพันธ์ของหลี่เชียนกับท่านหญิงเจียหนานตึงเครียดพอแล้ว หากมีคนพูดอะไรอีก ก็ไม่มีใครกล้ารับประกันว่าท่านหญิงเจียหนานจะเกลียดหลี่เชียนหรือไม่
ถึงเวลานั้นต่อให้ชิงตัวมาแล้วอย่างไร?
หลี่เชียนยังสามารถบังคับให้ท่านหญิงเจียหนานติดตามเขาได้อย่างนั้นหรือ?
อย่างมากที่สุดก็ทำได้เพียงกักตัวไว้ข้างกายเช่นนี้
“ไม่อย่างนั้น” อวิ๋นหลินพึมพำ “ท่านก็แกล้งให้ท่านหญิงเจียหนานเห็นแผลของท่านโดยบังเอิญ! ผู้หญิงใจอ่อนกันทั้งนั้น”
หลี่เชียนส่ายหน้า และเอ่ยว่า “ข้าเคยหลอกนางครั้งหนึ่งแล้ว ไม่อยากไปหลอกนางอีก แล้วนางก็ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่ข้าเปิดแผลให้ดูและยอมรับผิดแล้วนางจะให้อภัยข้าได้ทันทีเช่นกัน ส่วนหลิวตงเยว่นั้น เขาได้รับความไว้วางใจจากท่านหญิงเจียหนาน ก็ไม่ใช่คนโง่ เรื่องใดควรพูด เรื่องใดไม่ควรพูด เขารู้ดีกว่าข้าและเจ้า ยิ่งกว่านั้นต่อให้เขาอยากใส่ร้ายข้าต่อหน้าท่านหญิงเจียหนานก็ไม่มีอะไรน่ากลัวเช่นกัน สิ่งที่ข้าเคยทำ ข้าจะไม่ปฏิเสธ ในเมื่อข้ากล้ายอมรับ ข้าก็ไม่กลัวคนอื่นวิจารณ์!”
เขาตัดสินใจลักพาตัวคน ก็รู้ว่าตนเองจะเจอกับอะไร
ในความคิดของเขาคำนินทาไม่กี่คำไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น
เกรงว่าถึงเวลานั้นอาจจะเสียชีวิตก็ได้
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่เคยกลัวเช่นกัน
สิ่งที่เขาตัดสินใจ เขาก็ยอมรับผลที่จะตามมา!
ท่าทางที่ใจกว้างและไร้ความเกรงกลัวของหลี่เชียนทำให้อวิ๋นหลินไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว
กลับกลายเป็นหลี่เชียนที่ยิ้มออกมากับท่าทางของเขา และเอ่ยว่า “เอาล่ะ เจ้าไปพักเถอะ! ท่านหญิงไม่มีทางที่จะไปกับพวกเราอย่างเงียบๆ แบบนี้อย่างแน่นอน ระหว่างทางเจ้าคอยจับตาดูหลิวตงเยว่ไว้ให้ดีก็พอ ข้ายังอยากให้เขารับใช้ท่านหญิงอยู่ หากกำจัดเขาไปแล้ว เวลาแบบนี้ ข้าจะไปหาหลิวตงเยว่อีกคนมาจากไหน”
เพราะคิดว่าพวกเขาอาจจะต้องปะทะกับเจียงลวี่อย่างดุเดือด และท่านหญิงก็อ่อนแอเกินไปจนแตะต้องไม่ได้ หากพาสาวใช้ไปอีกคน ก็อาจจะไม่ได้รู้ใจนางเท่าคนที่เคยอยู่ข้างกายนาง จึงหิ้วหลิวตงเยว่ขึ้นรถมา
อวิ๋นหลินยิ้มพลางขานรับว่า “ขอรับ” แต่กลับไม่จากไปทันที ทว่าเอ่ยว่า “สักวันหนึ่ง…ท่านจะเสียใจที่ทำเช่นนี้หรือไม่?”
หากเจียงลวี่ตามไปถึงซานซี แล้วสุดท้ายท่านหญิงเจียหนานยังตัดสินใจที่จะกลับเมืองหลวงกับเจียงลวี่
หลี่เชียนเงียบไปครู่หนึ่ง และเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าไม่รู้ว่าวันข้างหน้าข้าจะเสียใจที่ทำเช่นนี้หรือไม่ แต่เวลานี้ข้ากลับมีความสุขที่ข้าทำเรื่องนี้ตามความปรารถนาของตนเอง!”
อวิ๋นหลินมองเขาอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร
ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มของหลี่เชียนเงียบสงบดุจขุนเขา เคร่งขรึมและจริงจัง
อวิ๋นหลินหันตัวจากไป ไปลาดตระเวนและเฝ้ายามในเวลากลางคืนแล้ว
ไม่นานหลี่เชียนก็จัดการตนเองเรียบร้อย เขาห่อตัวด้วยเสื้อคลุมหนาและนอนลง
ทว่าในรถม้านั้น เจียงเซี่ยนที่ไม่ง่วงแม้แต่นิดเดียวกลับคุยกับหลิวตงเยว่เสียงเบา “ที่นี่อยู่ห่างจากชางผิงไม่ไกลนัก อีกไม่นานท่านพี่ก็น่าจะตามมาแล้ว หลี่เชียนผู้นี้เจ้าเล่ห์มาก เขาต้องส่งคนอื่นไปทำให้สายลับของท่านพี่สับสนด้วยอย่างแน่นอน เจ้าเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ที่ข้าให้เจ้าเอาไว้ แล้วหาโอกาสผูกบนต้นไม้ข้างทางหรือที่อื่นตรงไหนก็ได้ นำทางให้ท่านพี่” นางพูดไปก็อดที่จะเสียดายไม่ได้ และเอ่ยว่า “หากรู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ข้าน่าจะติดเครื่องประดับอีกสักสองสามอัน ทิ้งเครื่องประดับไว้ตามทาง จะได้แจ้งข่าวแก่พวกท่านพี่ด้วย ข้าเห็นในหนังสือบางเล่มก็เขียนเช่นนี้ แต่หากทิ้งเครื่องประดับจริงๆ คนที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วก็จะต้องเก็บไปอย่างแน่นอน หากซ่อนไว้ก็จะทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์ นอกเสียจากว่าเอาไปที่โรงรับจำนำ และถูกคนพบว่าเป็นของที่สร้างขึ้นตามแบบของในวัง แล้วแจ้งทางการ…”
ทว่าหลายขั้นตอนและชักช้าเช่นนี้…นางคงจะถึงซานซีไปตั้งนานแล้ว
เจียงเซี่ยนคิดแล้วก็ด่าหลี่เชียนในใจอย่างสาดเสียเทเสียทันที
เพราะเจ้าคนสารเลวนั่นก่อเรื่องทั้งนั้น
จะให้นางใช้ชีวิตอย่างสงบสักหน่อยก็ไม่ได้
ทำไมนางถึงซวยขนาดนี้ ฟื้นคืนชีพกลับมาก็เจอเจ้านักฆ่านี่…
หลิวตงเยว่รับผ้าเช็ดหน้าที่เจียงเซี่ยนยื่นมาไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกว้าวุ่นใจ
อย่างไรเขาก็ไม่เข้าใจว่า เรื่องราวที่เขียนในบทงิ้วเหล่านั้นเกิดขึ้นกับเขาได้อย่างไร
ท่านหญิงเจียหนานไม่ได้หนีตามหลี่เชียนหรือ?
แต่ทำไมเวลานี้ท่านหญิงเจียหนานกลับจะรีบทิ้งเครื่องหมายไว้ให้เจียงลวี่ตามมา
เขาเข้าใจผิดอย่างนั้นหรือ?
ทว่าก่อนหน้านี้ท่านหญิงเจียหนานกับหลี่เชียนก็พบกันเป็นการส่วนตัวบ่อยไม่ใช่หรือ?
ทุกครั้งที่หลี่เชียนเจอท่านหญิงเจียหนานก็มีความสุขและเอาใจใส่มาก
ตอนอยู่ที่หมู่บ้าน ท่านหญิงเจียหนานขึ้นรถม้าไปกับหลี่เชียนโดยไม่พูดอะไรเลย
เดิมทีเขาคิดว่าหลี่เชียนปรากฏตัวอย่างกะทันหันมาก คงจะไม่ได้จะทำร้ายท่านหญิงเจียหนานใช่หรือไม่?
ใครจะรู้ว่าท่านหญิงเจียหนานกลับไม่พูดอะไรเลย
ทีแรกเขาคิดว่าต่อให้สู้ตายก็ต้องตะโกนสักสองสามครั้งและเรียกยามของหมู่บ้านมาให้ได้ ทว่าพอเห็นท่าทางของท่านหญิงเจียหนานกับหลี่เชียนก็ล้มเลิกความคิด และปล่อยให้หลี่เชียนหิ้วคอเสื้อตามท่านหญิงเจียหนานไปอย่างว่านอนสอนง่าย
หลิวตงเยว่คิดถึงตรงนี้ ก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว
เขามองเจียงเซี่ยนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง และเอ่ยว่า “ท่านหญิง หลี่เชียนนั่นลักพาตัวท่านใช่หรือไม่?”
ถึงอย่างไรไม่ว่าท่านหญิงจะหนีตามหลี่เชียนหรือถูกหลี่เชียนลักพาตัว คนที่ติดตามรับใช้ข้างกายอย่างเขาก็มีแต่โทษประหารชีวิตเท่านั้น แค่ท่านหญิงหนีตามหลี่เชียน และเขารู้เรื่องแล้วไม่แจ้งให้ทราบ เขาก็ไม่มีแม้แต่สถานที่ฝังศพหลังตายด้วยซ้ำ หากท่านหญิงถูกหลี่เชียนลักพาตัวมา และเขาตายด้วยความจงรักภักดีและความกล้าหาญ ก็จะได้มีศพที่สภาพสมบูรณ์ และพอถึงปีใหม่หรือเทศกาลสำคัญก็จะได้รับการจุดธูปเซ่นไหว้ที่สถานที่ฝังศพชั่วคราว
เทียบกันแล้ว แน่นอนว่าเขายอมให้หลี่เชียนลักพาตัวท่านหญิงเจียหนาน
เจียงเซี่ยนเหมือนไม่รู้จะตอบอย่างไรดีไปชั่วขณะ
แน่นอนว่านางไม่ได้สมัครใจไปกับหลี่เชียน แต่หากนางบอกว่าหลี่เชียนลักพาตัวนาง ด้วยนิสัยของหลิวตงเยว่ เขาอาจจะตะโกนเสียงดังหรือคิดหาทางหนีออกไปแจ้งข่าว หากสำเร็จก็ยังดี ทว่าหากไม่สำเร็จ เขาอาจจะถูกหลี่เชียนฆ่าปิดปาก
นางจะให้หลิวตงเยว่เสียชีวิตเพราะนางไม่ได้
“เรื่องนี้เจ้าอย่าสนใจเลย!” เจียงเซี่ยนเอ่ย “เจ้าสนใจแค่ทำตามที่ข้าสั่งก็พอแล้ว” แล้วก็กำชับเขาอีก “เจ้าอย่าเผชิญหน้ากับพวกเขาเด็ดขาด ตราบใดที่ยังมีชีวิตก็ยังมีอนาคตและความหวัง มีแต่คนที่มีชีวิตอยู่เท่านั้นที่จะได้ใช้ชีวิตที่ดีกว่า”
แน่นอนว่าเหตุผลนี้หลิวตงเยว่ย่อมเข้าใจ
ทว่าเขายิ่งอยากรู้ให้แน่ชัดว่าท่านหญิงหนีตามหลี่เชียนหรือถูกหลี่เชียนลักพาตัวกันแน่แล้ว!
เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงว่าสุดท้ายแล้วเขาต้องทำอย่างไรกันแน่ถึงจะถูกต้อง
หลิวตงเยว่รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
หากทั้งสองคนไม่ได้รักกัน แล้วหลี่เชียนลักพาตัวท่านหญิงเจียหนานเพื่ออะไรกันแน่เล่า?
อย่างไรเขาก็คิดไม่ออก
หากบอกว่าเป็นเพราะตอนนั้นท่านหญิงเจียหนานลงโทษหลี่เชียนที่ท่าเรือวารีเคียงพฤกษา แต่หลังจากนั้นท่านหญิงเจียหนานไม่เพียงแต่ไม่สืบสวนความเลินเล่อของเขา ตอนที่เขามาขอพบ ยังพบเขาอย่างให้เกียรติมากด้วย เขาก็ควรจะซาบซึ้งเป็นอย่างมาก และคิดถึงความใจกว้างของท่านหญิงถึงจะถูก เขายังมีสิทธิอะไรมาแค้นท่านหญิงอีกเล่า?
ทุกคนต่างมีความคิด นิสัย และความสนใจที่แตกต่างกัน
เรื่องราวในใต้หล้านี้ล้วนซับซ้อน
บางทีหลี่เชียนผู้นี้อาจจะเป็นคนเนรคุณก็ได้?
คนอื่นมองว่าเขาจิตใจดีและเป็นมิตร ทว่าในความคิดของหลิวตงเยว่ สายตาที่หนักแน่น เยือกเย็น และบางครั้งก็ฉายแววเย็นยะเยือกที่คมกริบเหมือนคมดาบของหลี่เชียนนั้นล้วนทำให้หลิวตงเยว่เกรงกลัวอยู่ลึกๆ
หลี่เชียนก็จำเป็นต้องไปพึ่งพาอาศัยเฉาไทเฮาเพราะล่วงเกินท่านหญิงเจียหนานพอดีเสียด้วย
และเวลานี้หลี่ฉางชิงบิดาของหลี่เชียนก็จำเป็นต้องไปรับตำแหน่งแม่ทัพซานซีที่เหมือนไร้ความหมายแต่จะทิ้งไปก็เสียดายที่ซานซีแล้ว
ก็ไม่แปลกที่เขาจะอยากแก้แค้นท่านหญิงก่อนไปสักครั้ง?
