บทที่ 712 กลิ่นสะท้านโลกันตร์ คู่หูพิฆาตเปิดตัว!
“ของเส็งเคร็งในมือเจ้าน่ะรึ เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นยอดศาสตราจริง ๆ หรือเจ้าเข้าใจคำว่า ‘ยอดศาสตรา’ ผิดไป”
กระโถนปรายตามองกระถางมารคลั่งคลุมเวหาแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยอย่างดูแคลน
ของบ้าอะไร โหลยโท่ยเกินไปแล้ว มีดีแค่เปลือกเท่านั้น หาได้มีพลังไม่!
เรียกมันว่ายอดศาสตรา ถือเป็นการทำให้คำว่า ‘ยอดศาสตรา’ ต้องแปดเปื้อน
“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ เจ้ากระโถนเหม็นสาบ!”
ฝูถูต่อว่ากราดเกรี้ยว ทนน้ำเสียงดูแคลนของกระโถนมิได้จริง ๆ
“ข้าจะให้เจ้าได้ประจักษ์ว่าสิ่งใดคือยอดศาสตราที่แท้จริง! นี่คือยอดศาสตราสูงสุดซึ่งมาจากแดนกำเนิดพิศวง!”
มันตวาดเสียงเย็น แล้วส่งกระถางมารคลั่งคลุมเวหาออกไปทันที หวังให้กระถางมารคลั่งคลุมเวหาเปล่งแสนยานุภาพ กำราบเหล่าของวิเศษลง
ทว่าไม่นาน มันก็ต้องตะลึง
กระถางมารคลั่งคลุมเวหาลอยออกไป ลำแสงพิศวงน่ากลัวสาดส่อง ดูแล้วน่าพรั่นพรึงเป็นที่สุด!
แต่ที่สำคัญคือ แค่ดูแล้วน่าพรั่่นพรึงเท่านั้น…
“ข้าโดนหลอก!”
ชั่วขณะนั้น น้ำตาของมันไหลนองหน้า ชอกช้ำหัวใจเหลือคณา
จ้าวแห่งรัตติกาลหลอกมัน กระถางมารคลั่งคลุมเวหาที่มอบให้มันนั้น เอาไว้หลอกให้กลัวได้เพียงอย่างเดียว ภายในหาได้มีพลังสยดสยองอันใด ไร้ประโยชน์สิ้นดี!
ที่จริงลองคิดดูแล้ว มันช่างโง่เขลานัก เหตุไฉนถึงได้เชื่อใจจ้าวแห่งรัตติกาลไปได้
จ้าวแห่งรัตติกาลเป็น ‘ผู้กระทำความชั่วซ้ำ ๆ’ เชียวนะ!
ดูบรรดาบุตรบุญธรรมที่จ้าวแห่งรัตติกาลรับไว้สิ ถูกจ้าวแห่งรัตติกาลหลอกจนหัวหมุนไปหมด แต่ละคนล้วนปฏิบัติต่อจ้าวแห่งรัตติกาลดุจดั่งบิดาบังเกิดเกล้า มันยังจะไปเชื่อจ้าวแห่งรัตติกาล สมองของมันนี่ไม่ดีจริง ๆ!
“มาเถิด รับการชะล้างแห่งฤดูฝนเสีย!”
กระโถนรินน้ำลงไปดัง ‘ซ่า ๆ’ น่าพรั่นพรึงอย่างยิ่งยวด ฝูถูมิได้อ่อนแอ เมื่อได้รับพลังพิศวงแล้วสามารถต่อสู้กับระดับเซียนจวินได้
ทว่าหลังจาก ‘สายฝน’ นี้เทลงมา ฝูถูสะบักสะบอม ความห่างชั้นนั้นตั้งไม่รู้เท่าไหร่ พลังการโจมตีทั้งหมดที่ปล่อยออกไปถูก ‘เม็ดฝน’ ลบล้างไปได้ทั้งสิ้น!
‘เม็ดฝน’ สาดรดบนตัวมัน มันบาดเจ็บสาหัสในทันใด ไม่อาจขัดขืนได้เลยแม้แต่น้อย ถูก ‘เม็ดฝน’ ที่สาดลงมาปลิดชีพ อันตรธานไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง
“พี่กระโถนองอาจยิ่ง!”
ถังขยะร้องใส่กระโถนอย่างยินดีปรีดา มันเอ่ยขึ้น “พี่กระโถน เราสองมาตั้งชื่อคู่หูกันหน่อยดีหรือไม่!”
“ดี!”
กระโถนถูกชะตากับถังขยะมาก “ชื่ออะไรเล่า”
ถังขยะครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น “พี่กระโถน ท่านว่า ‘กลิ่นสะท้านโลกันตร์’ เป็นอย่างไร”
มันรู้สึกว่าทั้งมันทั้งพี่กระโถนต่างมี ‘กลิ่น’ ดี ชื่อ ‘กลิ่นสะท้านโลกันตร์’ นี่เหมาะสมที่สุด
“กลิ่นสะท้านโลกันตร์หรือ?”
กระโถนทวนซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ รู้สึกคล่องปากยิ่งนัก “ได้ เช่นนั้นเราสองคือ ‘คู่หูกลิ่นสะท้านโลกันตร์’ ต่างมี ‘กลิ่น’ แห่งเสน่ห์!”
“ได้เลย!”
ถังขยะตอบกลับอย่างหวานชื่น
คู่หูไร้เทียมทาน เป็นคู่หูที่ไร้เทียมทานจริง ๆ!
เหล่าของวิเศษคิดในใจ
หากทั้งคู่ระเบิดกลิ่นเต็มที่ ผู้ใดเล่าจะทนไหว น่ากลัวว่าคงสติกระเจิงกันหมดเพราะความเหม็นกระมัง!
“ยังไม่สาแก่ใจเลย เห็นได้ชัดว่าพวกมันยังมีพวกเดียวกันอยู่เบื้องหลัง”
กระโถนบอก ทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมของมัน มันรับรู้บทสนทนาระหว่างฝูถูและจ้าวแห่งรัตติกาลเมื่อครู่ทั้งหมด จึงอยากไปหาจ้าวแห่งรัตติกาล
“บุกไปดีหรือไม่”
กระโถนถามเหล่าของวิเศษ มันยังสนุกไม่พอ อยากไป ‘ปล่อยฝน’ ต่อ
“พวกเจ้าไปกันเถิด”
“พวกเราไม่อยากไปแล้ว”
เหล่าของวิเศษพากันเอ่ยบอก มิใคร่จะสนใจเท่าไหร่
กระโถนดุดันเกินไป ศัตรูพวกนั้นคงไม่พอให้กระโถนฆ่าด้วยซ้ำ พวกมันต้องไปยืนมองตาละห้อยหรือไร หากเป็นเช่นนั้นคงน่าเบื่อแย่ มิสู้ไม่ไป
“ไปเถิด”
เวลานั้นเอง ก้านหลิวก้านหนึ่งปรากฏออกจากห้วงอากาศ “ที่นั่นมียอดฝีมืออยู่ไม่น้อย เคี่ยวกรำพวกเจ้าได้ดี ช่วยยกระดับกำลังรบพวกเจ้าให้สูงขึ้นได้อีก”
ต้นหลิวหันมองกระโถน “หลังไปถึงที่นั่น เจ้าห้ามเหมาหมดเพียงผู้เดียวอีก ให้โอกาสพวกมันได้ลงมือเยอะ ๆ กระตุ้นพลังที่แข็งแกร่งกว่านี้ของพวกมันออกมาให้ได้”
คราวก่อนมันก็ทำเช่นนี้ ตั้งใจเคี่ยวกรำเหล่าของวิเศษ หวังกระตุ้นพลังที่แข็งแกร่งขึ้นให้ออกจากตัวเหล่าของวิเศษ
พลังที่มีในตัวเหล่าของวิเศษนั้นสยดสยองอย่างยิ่งยวด เพียงแต่น่าเสียดาย เหล่าของวิเศษมิเคยได้ฝึกฝนเท่าใด มีแต่พลัง ทว่าใช้มิได้
นี่คือจุดที่แตกต่างระหว่างมันกับเหล่าของวิเศษ
มันฝึกฝนอยู่เสมอ ควบคุมพลังได้เก่งกว่าเหล่าของวิเศษมากนัก นี่ก็เป็นเหตุผลที่มันแข็งแกร่งกว่าเหล่าของวิเศษ
“ได้เลยพี่หลิว!” กระโถนตอบยิ้ม ๆ
“ได้!”
“พวกเราจะไปด้วย!”
เหล่าของวิเศษพากันส่งเสียงตอบ
“ครั้งนี้คงไม่ต้องรบกวนพี่หลิว ข้าจะสร้างเส้นทางพาทั้งหมดไปเอง!” กระโถนบอก
มันกล้าแกร่งมากจริง ๆ แม้จะไม่เคยผ่านการฝึกฝนมา แต่กระนั้นขอบเขตพลังของมันสูงยิ่ง อยู่ในระดับนี้ทำได้ทุกอย่างตามใจนึกแล้ว ปรารถนาสิ่งใดแทบทำได้หมด
จากนั้น มันพ่นสายน้ำออกจากปากกระโถน ตรงดิ่งเข้าไปในห้วงมิติ
“ไปกันเถิดพี่น้องทั้งหลาย!”
มันกระโดดขึ้นไปบนสายน้ำ ร้องเรียกให้เหล่าของวิเศษไปกับมัน
“มาแล้วพี่กระโถน!”
ทว่านอกจากถังขยะที่กระโดดตามขึ้นไปต้อย ๆ ไม่มีของวิเศษชิ้นอื่นเคลื่อนไหว
นี่คือสายน้ำที่ออกจากกระโถน เหล่าของวิเศษรับมิได้จริง ๆ ไม่อยากก้าวขึ้นไป
“ข้าส่งพวกเจ้าไปแล้วกัน”
เห็นได้ชัดว่า ต้นหลิวตระหนักดีว่าเหล่าของวิเศษคิดอันใดอยู่ มันลงมือสร้างเส้นทางให้กับเหล่าของวิเศษ
เหล่าของวิเศษรีบกระโดดขึ้นไปตาม ๆ กัน
“เสี่ยวชี เจ้าเองก็ไปด้วยแล้วกัน การขัดเกลาให้มากรังแต่จะสร้างผลดีต่อตัวเจ้า ไม่มีผลร้ายเลย”
ต้นหลิวหันมองมัจฉาสัตมายาพลางกล่าว
“ได้เลยพี่หลิว!”
เดิมที มัจฉาสัตมายากำลังคิดเรื่องของชางเหยา หลังได้ยินต้นหลิวเรียกเขา ก็เหินขึ้นไปด้วย
ชางเหยาผิดปกติจริง ๆ!
คราวก่อนที่เขากลับมา ชางเหยาไม่มาปรากฏตัว คราวนี้เขากลับมาอีกครั้ง ชางเหยาก็ยังไม่ปรากฏตัว หรือว่าชางเหยาถอดใจจากเขาแล้วจริง ๆ?
…
ขณะเดียวกัน ท่ามกลางจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาล
จ้าวแห่งรัตติกาลกำลังเคลื่อนพล ดาราในฐานทัพเก่าของมันก่อเกิด ‘จิตสำนึก’ ออกมาได้หมดแล้ว การเคลื่อนพลจึงเป็นไปอย่างรวดเร็ว พวกมันใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็ห่างไกลจากระบบดาราที่เคยอยู่
ขณะที่มันเพิ่งเบาใจ ก็เห็นปรากฏการณ์ประหลาดในจักรวาล
“นั่นมัน…อะไรกัน?!”
มันเอ่ยขึ้น แสงลำหนึ่งในอวกาศฟากนั้นเจิดจ้าเป็นที่สุด ทว่ามันไม่ทันได้เอ่ยจบประโยค แสงลำนั้นก็ทิ่มแทงมาหามัน
ให้ตายสิ นั่นมิใช่ลำแสงแต่อย่างใด เพียงแต่ห่างกันไกลถึงเห็นเป็นแสง แท้จริงแล้วมันคือสายน้ำที่ไหลหลากเข้ามา
สายน้ำนั้นไหลมาอย่างรวดเร็ว เร็วจนมันตั้งตัวไม่ได้เลย น้ำนั้นพุ่งปะทะใบหน้าของมัน ก่อนจะโถมทับใส่มันจนล้มกระแทกพื้น จมลงไปในสายน้ำ
“น้ำอะไรกันนี่ เหม็นเกินไปแล้ว!”
ใต้สายน้ำ จ้าวแห่งรัตติกาลพะอืดพะอมเหลือแสน นี่คือน้ำที่เหม็นที่สุดที่มันเคยพบ มันแทบจะสิ้นลมเพราะกลิ่นเหม็นนี้อยู่แล้ว!
“คงมิใช่ว่ากระโถนอะไรนั่นตามมาแล้วกระมัง!”
น้ำเหม็นปานนี้ มันนึกถึงกระโถนที่ฝูถูรายงานต่อมันขึ้นมาทันที มันรู้สึกว่าน้ำนี้เป็นน้ำที่พ่นออกจากกระโถน!
ทว่า…จะเป็นไปได้อย่างไรกัน!?
มันไม่อาจเชื่อได้เลย กระโถนสืบสาวมาถึงที่นี่ได้อย่างไร มิหนำซ้ำ ฐานทัพใหญ่ของมันยังอยู่ในสภาพปิดผนึก!
ทว่ามันมิได้คิดอันใดไปมากกว่านั้น เพราะมันคิดไม่ทันจริง ๆ น้ำนี้เหม็นเกินไป ขืนเป็นเช่นนี้ต่อ มันคงต้องสิ้นลมเพราะความเหม็นนี้จริง ๆ!
อีกด้าน หลังเจ้าหลวงรู้ว่าต้องเคลื่อนย้าย ก็คอยจับตาดูสถานการณ์ด้านนอกด้วยความตึงเครียดอยู่ตลอด
“ท่านพ่อบุญธรรม! ขออภัยด้วย เป็นเพราะลูกดวงไม่ดีเกินไป จนไปข่มท่านเข้า!”
มันเห็นสายน้ำทลายผนึกของฐานทัพใหญ่ ก็รู้ได้ทันทีว่าเหล่าของวิเศษบุกมาที่นี่แล้ว
มันตรอมใจเป็นหนักหนา
มันข่มดวงสหายคนสนิท ข่มดวงพี่ใหญ่ บัดนี้ยังข่มดวงท่านพ่อบุญธรรมผู้แสนดีของมันอีกด้วย…
“ท่านพ่อบุญธรรม! ท่านพ่อผู้แสนดีของข้า ข้าจักรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับท่าน!”
มันคำรามเสียงต่ำ เห็นจ้าวแห่งรัตติกาลเปรียบดั่งบิดาของมันจริง ๆ มันต้องการร่วมต่อกรกับเหล่าของวิเศษกับท่านพ่อบุญธรรมของมัน
ทว่ามันรุดหน้าไปได้ไม่ไกล ก็วิ่งไปยังทิศตรงข้าม เผ่นไปจากที่นี่!
“ถึงแม้ท่านพ่อบุญธรรมจะประเสริฐ แต่หากไม่มีแล้วก็ยังหาใหม่ได้ หากตัวข้าเองไม่มีอยู่อีกคือการไม่มีแล้วจริง ๆ!”
มันหนีสุดชีวิต มิกล้าหยุดยั้งแม้แต่น้อย เผ่นเร็วเสียยิ่งกว่าอะไร พริบตาเดียวก็ก้าวข้ามดวงดาราไปแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
ระหว่างเคลื่อนย้ายเหล่าของวิเศษยังตามตัวเจอ ซ้ำยังทลายผนึกได้ด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า พลังของเหล่าของวิเศษสยดสยองถึงขีดสุด ขืนมันไม่หนี คงได้ตายอยู่ที่นั่นแน่
“ท่านพ่อบุญธรรม ข้าบอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมัน ท่านกลับไม่ฟัง บัดนี้สิดี…”
มันเผ่นไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง อุตส่าห์ได้พบบิดาบุญธรรมที่ดีกับมันถึงเพียงนี้ ต้องจบสิ้นลงเสียแล้ว
“ไม่รู้ว่าข้าจะได้เจอท่านพ่อบุญธรรมแสนดีเช่นนี้ได้อีกหรือไม่…”
น้ำตาของมันไหลนองหน้า ไม่รู้เหมือนกันว่าไปที่ไหน ล่องลอยไปเรื่อย ๆ ในอวกาศ
…
อีกด้าน ถึงอย่างไรจ้าวแห่งรัตติกาลก็ไม่ธรรมดา พลังแกร่งกล้าอย่างยิ่งยวด มันบุกออกจากสายน้ำ
“นี่ คู่หูพิฆาตกลิ่นสะท้านโลกันตร์มาถึง พวกเจ้ายังไม่รีบยอมแพ้อีก!”
เหนือสายน้ำ ถังขยะและกระโถนมาถึง ถังขยะกำลังตะเบ็งเสียง
กระโถนนี้เหลือเชื่ออย่างแท้จริง ระหว่างเคลื่อนย้าย มันยังจับตำแหน่งของจ้าวแห่งรัตติกาลได้ เก่งกาจยิ่งนัก!
กลิ่นสะท้านโลกันตร์รึ?
ถุย!
เมื่อจ้าวแห่งรัตติกาลผู้เพิ่งออกจากสายน้ำได้เห็นกระโถนและถังขยะ ก็แทบอยากโหม่งลงไปในสายน้ำอีกครา
เจ้าสองตัวนี้กล้าพูดออกมาได้อย่างไร!
คู่หูพิฆาตนี่ยังพอฟังได้ กระโถนหนึ่งใบ ถังขยะหนึ่งใบ เมื่อทั้งสองสิ่งนี้จับคู่อยู่ด้วยกัน นับเป็นคู่หูพิฆาตอย่างแท้จริง!
ขณะเดียวกัน อีกด้าน ต้นหลิวเองก็เหลือเชื่อเช่นกัน มันจับตำแหน่งได้แทบจะทันที และนำตัวของวิเศษทั้งหลายมาที่นี่
ยามพวกมันมาถึง ก็เห็นจ้าวแห่งรัตติกาลพุ่งออกจากสายน้ำ เป็นภาพที่พวกมันต้องตาค้าง จ้าวแห่งรัตติกาลยังจะว่ายน้ำในสายน้ำนั้นอีกหรือนี่
รสนิยมจัดจ้านไปหน่อยกระมัง!
“ใช่ได้นี่สหาย มีรสนิยม รู้ว่าน้ำของพี่กระโถนของข้านั้นหอม!”
ถังขยะชื่นชมจ้าวแห่งรัตติกาลอย่างมาก
หอม?!
หอมกับย่าแกสิ!
จ้าวแห่งรัตติกาลหน้าเขียวไปหมด
กระนั้นในใจของมันก็ยังสะท้านอย่างยิ่งยวด พวกกระโถนบุกมาจริง ๆ หรือนี่ พวกมันทำได้อย่างไร มันไม่กล้าคิดเลย!
มันมิกล้าลังเล เรียกกระถางมารคลั่งคลุมเวหาของแท้ออกมา ครั้งนี้ มันเจอกับหายนะแล้วจริง ๆ!
‘ข้าล่ะยอม! ข้าผู้ข่มดวงบุตรชายมานับไม่ถ้วน วันนี้กลับถูกบุตรชายข่มดวงเสียได้! ท้ายที่สุดดวงข้าก็ไม่ชนะดวงมัน!’
มันคิดในใจอย่างเดือดดาล มันคิดว่ามันข่มดวงเจ้าหลวงได้ หารู้ไม่ นั่นเป็นการทึกทักฝ่ายเดียวของมันเท่านั้น
มันข่มดวงเจ้าหลวงไม่ได้ สุดท้าย เจ้าหลวงก็เป็นฝ่ายข่มดวงมัน!
คราวนี้แย่แล้วจริง ๆ!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")