รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 712 กลิ่นสะท้านโลกันตร์ คู่หูพิฆาตเปิดตัว!

บทที่ 712 กลิ่นสะท้านโลกันตร์ คู่หูพิฆาตเปิดตัว!

บท​ที่​ 712 กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​ คู่หู​พิฆาต​เปิดตัว​!

“ของ​เส็งเคร็ง​ใน​มือ​เจ้าน่ะ​รึ​ เจ้าแน่ใจ​หรือว่า​เป็นยอด​ศาสตรา​จริง ๆ​ หรือ​เจ้าเข้าใจ​คำ​ว่า​ ‘ยอด​ศาสตรา​’ ผิด​ไป​”

กระโถน​ปรายตา​มอง​กระถาง​มาร​คลั่ง​คลุม​เวหา​แวบ​หนึ่ง​ แล้ว​เอ่ย​อย่าง​ดูแคลน​

ของ​บ้า​อะไร​ โหลยโท่ย​เกินไป​แล้ว​ มีดี​แค่​เปลือก​เท่านั้น​ หา​ได้​มีพลัง​ไม่!

เรียก​มัน​ว่า​ยอด​ศาสตรา​ ถือ​เป็นการ​ทำให้​คำ​ว่า​ ‘ยอด​ศาสตรา​’ ต้อง​แปดเปื้อน​

“เจ้ายัง​มีหน้า​มาพูด​อีก​หรือ​ เจ้ากระโถน​เหม็นสาบ​!”

ฝูถูต่อว่า​กราดเกรี้ยว​ ทน​น้ำเสียง​ดูแคลน​ของ​กระโถน​มิได้​จริง ๆ​

“ข้า​จะให้​เจ้าได้​ประจักษ์​ว่า​สิ่งใด​คือ​ยอด​ศาสตรา​ที่​แท้จริง​! นี่​คือ​ยอด​ศาสตรา​สูงสุด​ซึ่งมาจาก​แดน​กำเนิด​พิศวง​!”

มัน​ตวาด​เสียง​เย็น​ แล้ว​ส่งกระถาง​มาร​คลั่ง​คลุม​เวหา​ออก​ไป​ทันที​ หวัง​ให้​กระถาง​มาร​คลั่ง​คลุม​เวหา​เปล่ง​แสนยานุภาพ​ กำราบ​เหล่า​ของ​วิเศษ​ลง​

ทว่า​ไม่นาน​ มัน​ก็​ต้อง​ตะลึง​

กระถาง​มาร​คลั่ง​คลุม​เวหา​ลอย​ออก​ไป​ ลำแสง​พิศวง​น่ากลัว​สาดส่อง​ ดู​แล้ว​น่า​พรั่นพรึง​เป็น​ที่สุด​!

แต่​ที่​สำคัญ​คือ​ แค่​ดู​แล้ว​น่า​พรั่่นพรึงเท่านั้น​…

“ข้า​โดน​หลอก​!”

ชั่ว​ขณะนั้น​ น้ำตา​ของ​มัน​ไหล​นองหน้า​ ชอกช้ำ​หัวใจ​เหลือคณา​

จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​หลอก​มัน​ กระถาง​มาร​คลั่ง​คลุม​เวหา​ที่​มอบให้​มัน​นั้น​ เอาไว้​หลอก​ให้​กลัว​ได้​เพียง​อย่าง​เดียว​ ภายใน​หา​ได้​มีพลัง​สยดสยอง​อัน​ใด​ ไร้ประโยชน์​สิ้นดี​!

ที่จริง​ลอง​คิดดู​แล้ว​ มัน​ช่างโง่เขลา​นัก​ เหตุ​ไฉน​ถึงได้​เชื่อใจ​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ไป​ได้​

จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​เป็น​ ‘ผู้กระทำ​ความ​ชั่ว​ซ้ำ ๆ’ เชียว​นะ​!

ดู​บรรดา​บุตรบุญธรรม​ที่​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​รับ​ไว้​สิ ถูก​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​หลอก​จน​หัวหมุน​ไป​หมด​ แต่ละคน​ล้วน​ปฏิบัติ​ต่อ​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ดุจดั่ง​บิดา​บังเกิด​เกล้า​ มัน​ยัง​จะไป​เชื่อ​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ สมอง​ของ​มัน​นี่​ไม่ดี​จริง ๆ​!

“มาเถิด​ รับ​การ​ชะล้าง​แห่ง​ฤดูฝน​เสีย​!”

กระโถน​ริน​น้ำลง​ไป​ดัง​ ‘ซ่า ๆ’ น่า​พรั่นพรึง​อย่างยิ่งยวด​ ฝูถูมิได้​อ่อนแอ​ เมื่อ​ได้รับ​พลัง​พิศวง​แล้ว​สามารถ​ต่อสู้​กับ​ระดับ​เซียน​จวิน​ได้​

ทว่า​หลังจาก​ ‘สายฝน​’ นี้​เท​ลงมา​ ฝูถูสะบักสะบอม​ ความ​ห่าง​ชั้น​นั้น​ตั้ง​ไม่รู้​เท่าไหร่​ พลัง​การ​โจมตี​ทั้งหมด​ที่​ปล่อย​ออก​ไป​ถูก​ ‘เม็ดฝน​’ ลบล้าง​ไป​ได้​ทั้งสิ้น​!

‘เม็ดฝน​’ สาด​รด​บน​ตัว​มัน​ มัน​บาดเจ็บสาหัส​ใน​ทันใด​ ไม่อาจ​ขัดขืน​ได้​เลย​แม้แต่น้อย​ ถูก​ ‘เม็ดฝน​’ ที่​สาด​ลงมา​ปลิด​ชีพ​ อันตรธาน​ไป​จาก​โลก​นี้​อย่าง​สิ้นเชิง​

“พี่​กระโถน​องอาจ​ยิ่ง​!”

ถังขยะ​ร้อง​ใส่กระโถน​อย่าง​ยินดี​ปรีดา​ มัน​เอ่ย​ขึ้น​ “พี่​กระโถน​ เรา​สอง​มาตั้งชื่อ​คู่หู​กัน​หน่อย​ดี​หรือไม่​!”

“ดี​!”

กระโถน​ถูกชะตา​กับ​ถังขยะ​มาก​ “ชื่อ​อะไร​เล่า​”

ถังขยะ​ครุ่นคิด​ ก่อน​จะเอ่ย​ขึ้น​ “พี่​กระโถน​ ท่าน​ว่า​ ‘กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​’ เป็น​อย่างไร​”

มัน​รู้สึก​ว่า​ทั้ง​มัน​ทั้ง​พี่​กระโถน​ต่าง​มี ‘กลิ่น​’ ดี​ ชื่อ​ ‘กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​’ นี่​เหมาะสม​ที่สุด​

“กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​หรือ​?”

กระโถน​ทวน​ซ้ำไปซ้ำมา​หลาย​รอบ​ รู้สึก​คล่องปาก​ยิ่งนัก​ “ได้​ เช่นนั้น​เรา​สอง​คือ​ ‘คู่หู​กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​’ ต่าง​มี ‘กลิ่น​’ แห่ง​เสน่ห์​!”

“ได้​เลย​!”

ถังขยะ​ตอบกลับ​อย่าง​หวาน​ชื่น​

คู่หู​ไร้​เทียมทาน​ เป็น​คู่หู​ที่​ไร้​เทียมทาน​จริง ๆ​!

เหล่า​ของ​วิเศษ​คิดในใจ​

หาก​ทั้งคู่​ระเบิด​กลิ่น​เต็มที่​ ผู้ใด​เล่า​จะทน​ไหว​ น่ากลัว​ว่า​คง​สติ​กระเจิง​กัน​หมด​เพราะ​ความเหม็น​กระมัง​!

“ยัง​ไม่สาแก่ใจ​เลย​ เห็นได้ชัด​ว่า​พวก​มัน​ยังมี​พวก​เดียวกัน​อยู่​เบื้องหลัง​”

กระโถน​บอก​ ทุกอย่าง​ล้วน​อยู่​ใน​การควบคุม​ของ​มัน​ มัน​รับรู้​บทสนทนา​ระหว่าง​ฝูถูและ​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​เมื่อ​ครู่​ทั้งหมด​ จึงอยาก​ไปหา​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​

“บุก​ไป​ดี​หรือไม่​”

กระโถน​ถามเหล่า​ของ​วิเศษ​ มัน​ยัง​สนุก​ไม่พอ​ อยาก​ไป​ ‘ปล่อย​ฝน​’ ต่อ​

“พวก​เจ้าไป​กัน​เถิด​”

“พวกเรา​ไม่อยาก​ไป​แล้ว​”

เหล่า​ของ​วิเศษ​พา​กัน​เอ่ย​บอก​ มิใคร่​จะสนใจ​เท่าไหร่​

กระโถน​ดุดัน​เกินไป​ ศัตรู​พวก​นั้น​คง​ไม่พอให้​กระโถน​ฆ่าด้วยซ้ำ​ พวก​มัน​ต้อง​ไป​ยืน​มอง​ตาละห้อย​หรือ​ไร​ หาก​เป็น​เช่นนั้น​คง​น่าเบื่อ​แย่​ มิสู้ไม่ไป​

“ไป​เถิด​”

เวลา​นั้น​เอง​ ก้าน​หลิว​ก้าน​หนึ่ง​ปรากฏ​ออกจาก​ห้วง​อากาศ​ “ที่นั่น​มียอด​ฝีมือ​อยู่​ไม่น้อย​ เคี่ยว​กรำ​พวก​เจ้าได้ดี​ ช่วย​ยกระดับ​กำลัง​รบ​พวก​เจ้าให้​สูงขึ้น​ได้​อีก​”

ต้น​หลิว​หัน​มอง​กระโถน​ “หลัง​ไป​ถึงที่นั่น​ เจ้าห้าม​เหมา​หมด​เพียงผู้เดียว​อีก​ ให้โอกาส​พวก​มัน​ได้​ลงมือ​เยอะ​ ๆ กระตุ้น​พลัง​ที่​แข็งแกร่ง​กว่า​นี้​ของ​พวก​มัน​ออกมา​ให้ได้​”

คราวก่อน​มัน​ก็​ทำ​เช่นนี้​ ตั้งใจ​เคี่ยว​กรำ​เหล่า​ของ​วิเศษ​ หวัง​กระตุ้น​พลัง​ที่​แข็งแกร่ง​ขึ้น​ให้​ออกจาก​ตัว​เหล่า​ของ​วิเศษ​

พลัง​ที่​มีใน​ตัว​เหล่า​ของ​วิเศษ​นั้น​สยดสยอง​อย่างยิ่งยวด​ เพียงแต่​น่าเสียดาย​ เหล่า​ของ​วิเศษ​มิเคย​ได้​ฝึกฝน​เท่าใด​ มีแต่​พลัง​ ทว่า​ใช้มิได้​

นี่​คือ​จุด​ที่​แตกต่าง​ระหว่าง​มัน​กับ​เหล่า​ของ​วิเศษ​

มัน​ฝึกฝน​อยู่​เสมอ​ ควบคุม​พลัง​ได้​เก่ง​กว่า​เหล่า​ของ​วิเศษ​มาก​นัก​ นี่​ก็​เป็น​เหตุผล​ที่​มัน​แข็งแกร่ง​กว่า​เหล่า​ของ​วิเศษ​

“ได้​เลย​พี่​หลิว​!” กระโถน​ตอบ​ยิ้ม​ ๆ

“ได้​!”

“พวกเรา​จะไป​ด้วย​!”

เหล่า​ของ​วิเศษ​พา​กัน​ส่งเสียง​ตอบ​

“ครั้งนี้​คง​ไม่ต้อง​รบกวน​พี่​หลิว​ ข้า​จะสร้าง​เส้นทาง​พา​ทั้งหมด​ไป​เอง​!” กระโถน​บอก​

มัน​กล้าแกร่ง​มาก​จริง ๆ​ แม้จะไม่เคย​ผ่าน​การฝึกฝน​มา แต่กระนั้น​ขอบเขต​พลัง​ของ​มัน​สูงยิ่ง​ อยู่​ใน​ระดับ​นี้​ทำได้​ทุกอย่าง​ตามใจ​นึก​แล้ว​ ปรารถนา​สิ่งใด​แทบ​ทำได้​หมด​

จากนั้น​ มัน​พ่น​สายน้ำ​ออกจาก​ปาก​กระโถน​ ตรงดิ่ง​เข้าไป​ใน​ห้วง​มิติ​

“ไป​กัน​เถิด​พี่น้อง​ทั้งหลาย​!”

มัน​กระโดด​ขึ้นไป​บน​สายน้ำ​ ร้องเรียก​ให้​เหล่า​ของ​วิเศษ​ไป​กับ​มัน​

“มาแล้ว​พี่​กระโถน​!”

ทว่า​นอกจาก​ถังขยะ​ที่​กระโดด​ตาม​ขึ้นไป​ต้อย ๆ​ ไม่มีของ​วิเศษ​ชิ้น​อื่น​เคลื่อนไหว​

นี่​คือ​สายน้ำ​ที่​ออกจาก​กระโถน​ เหล่า​ของ​วิเศษ​รับ​มิได้​จริง ๆ​ ไม่อยาก​ก้าว​ขึ้นไป​

“ข้า​ส่งพวก​เจ้าไป​แล้วกัน​”

เห็นได้ชัด​ว่า​ ต้น​หลิว​ตระหนัก​ดี​ว่า​เหล่า​ของ​วิเศษ​คิด​อัน​ใด​อยู่​ มัน​ลงมือ​สร้าง​เส้นทาง​ให้​กับ​เหล่า​ของ​วิเศษ​

เหล่า​ของ​วิเศษ​รีบ​กระโดด​ขึ้นไป​ตาม​ ๆ กัน​

“เสี่ยว​ชี เจ้าเอง​ก็​ไป​ด้วย​แล้วกัน​ การ​ขัดเกลา​ให้​มาก​รังแต่​จะสร้าง​ผลดี​ต่อตัว​เจ้า ไม่มีผลร้าย​เลย​”

ต้น​หลิว​หัน​มอง​มัจฉาสัต​มายา​พลาง​กล่าว​

“ได้​เลย​พี่​หลิว​!”

เดิมที​ มัจฉาสัต​มายา​กำลัง​คิด​เรื่อง​ของ​ชางเหยา​ หลัง​ได้ยิน​ต้น​หลิว​เรียก​เขา​ ก็​เหิน​ขึ้นไป​ด้วย​

ชางเหยา​ผิดปกติ​จริง ๆ​!

คราว​ก่อนที่​เขา​กลับมา​ ชางเหยา​ไม่มาปรากฏตัว​ คราวนี้​เขา​กลับมา​อีกครั้ง​ ชางเหยา​ก็​ยัง​ไม่ปรากฏตัว​ หรือว่า​ชางเหยา​ถอดใจ​จาก​เขา​แล้ว​จริง ๆ​?

ขณะเดียวกัน​ ท่ามกลาง​จักรวาล​อัน​กว้างใหญ่​ไพศาล​

จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​กำลัง​เคลื่อน​พล​ ดารา​ใน​ฐานทัพ​เก่า​ของ​มัน​ก่อเกิด​ ‘จิตสำนึก​’ ออกมา​ได้​หมด​แล้ว​ การ​เคลื่อน​พล​จึงเป็นไป​อย่าง​รวดเร็ว​ พวก​มัน​ใช้เวลา​เพียง​ไม่นาน​ ก็​ห่างไกล​จาก​ระบบ​ดารา​ที่​เคย​อยู่​

ขณะที่​มัน​เพิ่ง​เบาใจ​ ก็​เห็น​ปรากฏการณ์​ประหลาด​ใน​จักรวาล​

“นั่น​มัน​…อะไร​กัน​?!”

มัน​เอ่ย​ขึ้น​ แสงลำ​หนึ่ง​ใน​อวกาศ​ฟาก​นั้น​เจิดจ้า​เป็น​ที่สุด​ ทว่า​มัน​ไม่ทัน​ได้​เอ่ย​จบ​ประโยค​ แสงลำ​นั้น​ก็​ทิ่มแทง​มาหา​มัน​

ให้​ตาย​สิ นั่น​มิใช่ลำแสง​แต่อย่างใด​ เพียงแต่​ห่าง​กัน​ไกล​ถึงเห็น​เป็น​แสง แท้จริง​แล้ว​มัน​คือ​สายน้ำ​ที่​ไหลหลาก​เข้ามา​

สายน้ำ​นั้น​ไหล​มาอย่าง​รวดเร็ว​ เร็ว​จน​มัน​ตั้งตัว​ไม่ได้​เลย​ น้ำ​นั้น​พุ่ง​ปะทะ​ใบหน้า​ของ​มัน​ ก่อน​จะโถมทับ​ใส่มัน​จน​ล้ม​กระแทก​พื้น​ จมลง​ไป​ใน​สายน้ำ​

“น้ำ​อะไร​กัน​นี่​ เหม็น​เกินไป​แล้ว​!”

ใต้​สายน้ำ​ จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​พะอืดพะอม​เหลือแสน​ นี่​คือ​น้ำ​ที่​เหม็น​ที่สุด​ที่​มัน​เคย​พบ​ มัน​แทบจะ​สิ้นลม​เพราะ​กลิ่น​เหม็น​นี้​อยู่แล้ว​!

“คง​มิใช่ว่า​กระโถน​อะไร​นั่น​ตามมา​แล้ว​กระมัง​!”

น้ำ​เหม็น​ปานนี้​ มัน​นึกถึง​กระโถน​ที่​ฝูถูรายงาน​ต่อ​มัน​ขึ้น​มาทันที​ มัน​รู้สึก​ว่า​น้ำ​นี้​เป็นน้ำ​ที่​พ่น​ออกจาก​กระโถน​!

ทว่า​…จะเป็นไปได้​อย่างไร​กัน​!?

มัน​ไม่อาจ​เชื่อได้​เลย​ กระโถน​สืบสาว​มาถึงที่นี่​ได้​อย่างไร​ มิหนำซ้ำ​ ฐานทัพ​ใหญ่​ของ​มัน​ยังอยู่​ใน​สภาพ​ปิดผนึก​!

ทว่า​มัน​มิได้คิด​อัน​ใด​ไป​มากกว่า​นั้น​ เพราะ​มัน​คิด​ไม่ทัน​จริง ๆ​ น้ำ​นี้​เหม็น​เกินไป​ ขืน​เป็น​เช่นนี้​ต่อ​ มัน​คง​ต้อง​สิ้นลม​เพราะ​ความเหม็น​นี้​จริง ๆ​!

อีก​ด้าน​ หลัง​เจ้าหลวง​รู้​ว่า​ต้อง​เคลื่อนย้าย​ ก็​คอย​จับตาดู​สถานการณ์​ด้านนอก​ด้วย​ความตึงเครียด​อยู่​ตลอด​

“ท่าน​พ่อบุญธรรม​! ขออภัย​ด้วย​ เป็น​เพราะ​ลูก​ดวงไม่ดี​เกินไป​ จน​ไป​ข่ม​ท่าน​เข้า​!”

มัน​เห็น​สายน้ำ​ทลาย​ผนึก​ของ​ฐานทัพ​ใหญ่​ ก็​รู้​ได้​ทันที​ว่า​เหล่า​ของ​วิเศษ​บุก​มาที่นี่​แล้ว​

มัน​ตรอมใจ​เป็น​หนักหนา​

มัน​ข่ม​ดวง​สหาย​คนสนิท​ ข่ม​ดวง​พี่ใหญ่​ บัดนี้​ยัง​ข่ม​ดวง​ท่าน​พ่อบุญธรรม​ผู้​แสน​ดี​ของ​มัน​อีกด้วย​…

“ท่าน​พ่อบุญธรรม​! ท่าน​พ่อ​ผู้​แสน​ดี​ของ​ข้า​ ข้า​จัก​รบ​เคียงบ่าเคียงไหล่​กับ​ท่าน​!”

มัน​คำราม​เสียงต่ำ​ เห็น​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​เปรียบ​ดั่ง​บิดา​ของ​มัน​จริง ๆ​ มัน​ต้องการ​ร่วม​ต่อกร​กับ​เหล่า​ของ​วิเศษ​กับ​ท่าน​พ่อบุญธรรม​ของ​มัน​

ทว่า​มัน​รุดหน้า​ไป​ได้​ไม่ไกล​ ก็​วิ่ง​ไป​ยัง​ทิศ​ตรงข้าม​ เผ่น​ไป​จาก​ที่นี่​!

“ถึงแม้ท่าน​พ่อบุญธรรม​จะประเสริฐ​ แต่​หาก​ไม่มีแล้วก็​ยัง​หา​ใหม่​ได้​ หาก​ตัว​ข้า​เอง​ไม่มีอยู่​อีก​คือ​การ​ไม่มีแล้ว​จริง ๆ​!”

มัน​หนี​สุด​ชีวิต​ มิกล้า​หยุดยั้ง​แม้แต่น้อย​ เผ่น​เร็ว​เสีย​ยิ่งกว่า​อะไร​ พริบตาเดียว​ก็​ก้าว​ข้าม​ดวง​ดารา​ไป​แล้ว​ไม่รู้​ตั้ง​เท่าไหร่​

ระหว่าง​เคลื่อนย้าย​เหล่า​ของ​วิเศษ​ยัง​ตามตัว​เจอ​ ซ้ำยัง​ทลาย​ผนึก​ได้​ด้วย​ ไม่ต้องสงสัย​เลย​ว่า​ พลัง​ของ​เหล่า​ของ​วิเศษ​สยดสยอง​ถึงขีดสุด​ ขืน​มัน​ไม่หนี​ คง​ได้​ตาย​อยู่​ที่​นั่นแน่​

“ท่าน​พ่อบุญธรรม​ ข้า​บอก​แล้ว​ว่า​อย่า​ไป​ยุ่ง​กับ​พวก​มัน​ ท่าน​กลับ​ไม่ฟัง บัดนี้​สิดี​…”

มัน​เผ่น​ไป​พลาง​ ร้องไห้​ไป​พลาง​ อุตส่าห์​ได้​พบ​บิดา​บุญธรรม​ที่​ดี​กับ​มัน​ถึงเพียงนี้​ ต้อง​จบสิ้น​ลง​เสียแล้ว​

“ไม่รู้​ว่า​ข้า​จะได้​เจอ​ท่าน​พ่อบุญธรรม​แสน​ดี​เช่นนี้​ได้​อีก​หรือไม่​…”

น้ำตา​ของ​มัน​ไหล​นองหน้า​ ไม่รู้​เหมือนกัน​ว่า​ไป​ที่ไหน​ ล่องลอย​ไป​เรื่อย ๆ​ ใน​อวกาศ​

อีก​ด้าน​ ถึงอย่างไร​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ก็​ไม่ธรรมดา​ พลัง​แกร่งกล้า​อย่างยิ่งยวด​ มัน​บุก​ออกจาก​สายน้ำ​

“นี่​ คู่หู​พิฆาต​กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​มาถึง พวก​เจ้ายัง​ไม่รีบ​ยอมแพ้​อีก​!”

เหนือ​สายน้ำ​ ถังขยะ​และ​กระโถน​มาถึง ถังขยะ​กำลัง​ตะเบ็งเสียง​

กระโถน​นี้​เหลือเชื่อ​อย่าง​แท้จริง​ ระหว่าง​เคลื่อนย้าย​ มัน​ยัง​จับ​ตำแหน่ง​ของ​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ได้​ เก่งกาจ​ยิ่งนัก​!

กลิ่น​สะท้าน​โลกันตร์​รึ​?

ถุย​!

เมื่อ​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ผู้​เพิ่ง​ออกจาก​สายน้ำ​ได้​เห็น​กระโถน​และ​ถังขยะ​ ก็​แทบ​อยาก​โหม่ง​ลง​ไป​ใน​สายน้ำ​อีก​ครา​

เจ้าสอง​ตัว​นี้​กล้า​พูด​ออกมา​ได้​อย่างไร​!

คู่หู​พิฆาต​นี่​ยัง​พอ​ฟังได้​ กระโถน​หนึ่ง​ใบ​ ถังขยะ​หนึ่ง​ใบ​ เมื่อ​ทั้งสอง​สิ่งนี้​จับคู่​อยู่​ด้วยกัน​ นับ​เป็น​คู่หู​พิฆาต​อย่าง​แท้จริง​!

ขณะเดียวกัน​ อีก​ด้าน​ ต้น​หลิว​เอง​ก็​เหลือเชื่อ​เช่นกัน​ มัน​จับ​ตำแหน่ง​ได้​แทบจะ​ทันที​ และ​นำ​ตัว​ของ​วิเศษ​ทั้งหลาย​มาที่นี่​

ยาม​พวก​มัน​มาถึง ก็​เห็น​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​พุ่ง​ออกจาก​สายน้ำ​ เป็น​ภาพ​ที่​พวก​มัน​ต้อง​ตาค้าง​ จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​ยัง​จะว่ายน้ำ​ใน​สายน้ำ​นั้น​อีก​หรือ​นี่​

รสนิยม​จัดจ้าน​ไป​หน่อย​กระมัง​!

“ใช่ได้​นี่​สหาย​ มีรสนิยม​ รู้​ว่า​น้ำ​ของ​พี่​กระโถน​ของ​ข้า​นั้น​หอม​!”

ถังขยะ​ชื่นชม​จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​อย่าง​มาก​

หอม​?!

หอม​กับ​ย่า​แก​สิ!

จ้าว​แห่ง​รัตติกาล​หน้าเขียว​ไป​หมด​

กระนั้น​ใน​ใจของ​มัน​ก็​ยัง​สะท้าน​อย่างยิ่งยวด​ พวก​กระโถน​บุก​มาจริง ๆ​ หรือ​นี่​ พวก​มัน​ทำได้​อย่างไร​ มัน​ไม่กล้า​คิด​เลย​!

มัน​มิกล้า​ลังเล​ เรียก​กระถาง​มาร​คลั่ง​คลุม​เวหา​ของแท้​ออกมา​ ครั้งนี้​ มัน​เจอ​กับ​หายนะ​แล้ว​จริง ๆ​!

‘ข้า​ล่ะ​ยอม​! ข้า​ผู้​ข่ม​ดวง​บุตรชาย​มานับไม่ถ้วน​ วันนี้​กลับ​ถูก​บุตรชาย​ข่ม​ดวง​เสียได้​! ท้ายที่สุด​ดวง​ข้า​ก็​ไม่ชนะ​ดวง​มัน​!’

มัน​คิดในใจ​อย่าง​เดือดดาล​ มัน​คิด​ว่า​มัน​ข่ม​ดวง​เจ้าหลวง​ได้​ หารู้ไม่​ นั่น​เป็นการ​ทึกทัก​ฝ่าย​เดียว​ของ​มัน​เท่านั้น​

มัน​ข่ม​ดวง​เจ้าหลวง​ไม่ได้​ สุดท้าย​ เจ้าหลวง​ก็​เป็น​ฝ่าย​ข่ม​ดวง​มัน​!

คราวนี้​แย่​แล้ว​จริง ๆ​!

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท