บทที่ 157 กลับคืน[รีไรท์]
บทที่ 157 กลับคืน[รีไรท์]
การที่กระโดดลงหน้าผาไปแบบนั้น ต่อให้มีเก้าชีวิตก็คงไม่รอด ตอนนี้ฉู่เหินอยากจะจัดการฮวยเหรินกู๋ตรงหน้าเสียจริง ถ้าไม่ใช่เพราะความโลภมากของเขา ป่านนี้ฉู่เหินก็คงจะจัดการตาแก่นี่ไปได้แล้ว หลังจากครุ่นคิดสักพักเขาก็ลังเลเพราะคิดว่าในอนาคตน่าจะต้องมีศัตรูอีกมากแน่
“ถ้าไม่ใช่เพราะแกละก็ป่านนี้ตาแก่นั่นก็ถูกจัดการไปแล้ว แกรู้ไหมว่าทำไมดอกพลับพลึงเวลาบานมันเป็นสีแดง*?” ฉู่เหินกำหมัดแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าฮวยเหรินกู๋อย่างจัง
คนอื่นที่ตามมาก็มีความรู้สึกแบบเดียวกับฮวยเหรินกู๋ก็จริง แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรแบบนั้นแน่ ๆ ต่อให้พี่ชายของฮวยเหรินกู๋จะเก่งกาจมากแค่ไหนก็ตาม ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นฉู่เหินซ้อมฮวยเหรินกู๋ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่หลังจากที่เห็นสภาพที่น่ากลัวของชายหนุ่มแล้วพวกเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ
“พวกนายทำบ้าอะไรกันอยู่! มาพาตัวหมอนี่ออกไปสิ ถ้าเราหาตาแก่นั่นไม่เจอแม้แต่ศพละก็งานเข้าแน่” ฉู่เหินพูดหลังจากที่ต่อยฮวยเหรินกู๋เสร็จ จากนั้นคนในทีมก็เข้ามาพาตัวฮวยเหรินกู๋ออกไป
ถึงทุกคนจะไม่ได้สนใจในคำพูดของฉู่เหินซักเท่าไหร่ แต่หน้าที่ของทีมมังกรก็คือการจับตัวตาแก่นี่ให้ได้อยู่ดี พวกเสือบินลงไปหาที่ตีนภูเขาแต่ผลที่ได้หลังจากที่ค้นหาอยู่นานกว่า 3 ชั่วโมงนั้นก็คือไม่พบตัวหรือร่องรอยของชายชราเลย
ทุกคนรู้ได้ทันทีเลยว่าภารกิจล้มเหลวแล้ว และสัมผัสได้เลยว่าพวกผู้ใหญ่ที่ศูนย์จะต้องไม่พอใจกันมากแน่ ๆ ตอนนี้พวกเขาต่างก็มองไปที่ฮวยเหรินกู๋ด้วยสายตาชิงชัง
ฮวยเหรินกู๋ถูกฉู่เหินต่อยจนอยู่ในอาการโคม่า แต่ไม่นานนักก็ฟื้นกลับมาได้ และเมื่อลืมตาขึ้นมา ชายผู้นั้นก็โดนเพื่อนร่วมทีมต่อยเข้าไปอีกหมัดจนสลบไปเหมือนเดิม
ชายผู้โชคร้ายได้กลายเป็นกระสอบทรายให้กับเพื่อนร่วมทีมของเขาไปแล้ว หลังจากซ้อมกันจนมันมือ ทุกคนก็ลงจากเขากัน เราจะรู้ได้ว่าคนนั้นมีชีวิตก็เมื่อเห็นเขาเคลื่อนไหว เช่นเดียวกันกับความตาย เราจะแน่ใจได้ก็ต่อเมื่อเห็นศพเท่านั้น ผลที่ได้จากการที่ไม่เห็นคนตายนั้นทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ
หลังจากออกค้นหาด้วยตัวเองพร้อมทั้งใช้ดาวเทียม ไม่นานนักก็ได้ผลออกมาว่าชายชราหนีไปแล้วจริง ๆ
บอกได้เลยว่าพลังของชายชรานั้นเหนือคาดมาก ถ้าตกจากที่สูงแบบนั้นละก็ไม่มีทางรอดแน่ ๆ เป็นไปได้ว่าต้นไม้ตามริมผาอาจจะมีส่วนช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย
ชายชรานั่นน่าจะรักษาตัวเองก่อนที่จะปีนต้นไม้ลงมา แล้วจากนั้นก็วิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ชายชราหนีไปแล้ว การตามหาเขาเองก็เป็นไปได้ยาก ดังนั้นพวกเขาคงต้องยอมรามือไปก่อน ฮวยเหรินกู๋นึกสภาพของตนที่ถูกซ้อมอย่างหนักเกือบจะปางตายแบบนี้ มันทำให้เขาเกลียดฉู่เหินยิ่งกว่าเดิม
ฉู่เหินพาโจวหู่ไปโรงพยาบาลพร้อม ๆ กับเหว่ยตงจื่อ หวงเจินเองก็เป็นคนพาเขาไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง หลังจากรักษาตัวกันนานหลายวันอาการของเหว่ยตงจื่อก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ฉู่เหินบอกเขาว่ามีงานที่ต้องไปตกแต่งบ้านของหวงเจิน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับไปอย่างไม่สงสัยอะไร นอกจากนี้ฉู่เหินก็ยังขอโทษไปยังบริษัทของเหว่ยตงจื่อเป็นการล่วงหน้า แม้เหว่ยตงจื่อจะพยายามแย้งแต่ก็ยอมปล่อยไป
สำหรับเรื่องของบริษัทจิงเหมิน สิ่งไม่ดีที่พวกนั้นทำไว้มีเยอะมาก ด้วยการสืบสวนของหวงเจินจึงทำให้เปิดโปงได้ว่าบริษัทนี้มีเกี่ยวกับเรื่องการพนันและสื่อลามกอนาจาร รวมไปถึงการจ้างฆ่าต่าง ๆ ด้วย
เมื่อได้ข้อมูลพวกนี้มาแล้ว หวงเจินเองก็ไม่ได้รีรอแต่อย่างใด เขาเลือกที่จะลงมือทันที หวงเจินเรียกตัวผู้บริหารของจิงเหมินมาให้ปากคำก่อน ถ้าเป็นแบบนี้เสี่ยวชิงจะปลอดภัย ฉู่เหินเองก็ไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยบ้างหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ไม่นานนักเขาก็ต้องรีบไปเพราะเขายังมีหลายเรื่องที่ต้องทำ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่โลกบาดาล ด้วยคำสัญญาที่ให้ไว้กับนางเงือกที่นั่น แม้ว่าจะลาจากด้วยน้ำตากันมาแล้วก็ตาม เสี่ยวชิงเองก็จะเรียนจบในอีก 1 ปีข้างหน้านี้แล้ว อีกไม่นานพวกเขาก็จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข
ก่อนที่จะกลับไป เขากำชับให้เสี่ยวชิงฝึกฝนตัวเองบ่อยครั้ง จนตอนนี้พลังของเธอก็สูงมากแล้ว และตอนนี้น่าจะอยู่ในระดับยอดฝีมือได้แล้ว ฉู่เหินเองก็ไม่ได้เป็นกังวลมากเท่าไหร่นัก แต่สำหรับเด็กคนนี้แล้วเขาไม่สามารถอ่อนข้อให้ได้ เขาไม่อาจให้คนที่เขารักต้องตกอยู่ในอันตรายได้
หลังจากอธิบายให้กับโจวหู่ เฮลิคอปเตอร์ที่เตรียมไว้ก็บินกลับไปด้วยความปลอดภัย ครั้งนี้ทริปไปจิงเหมินก็เป็นเรื่องที่ลุ้นระทึกมาก แต่ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี
หวงเจี้ยนหมิงและซูวี่เหมยเองก็มองไปยังสมาชิกครอบครัวคนใหม่ของพวกเขา ใบหน้าของทั้งสองคนแสดงออกว่าชอบเด็กคนนี้มาก ๆ ซึ่งเด็กคนนี้ที่ว่าก็คือ ตงโกวจีหยาง นั้นเอง
ตงโกวจีหยางพยักหน้าพลางพูดไป เขาใช้เวลาไม่นานมากนักก่อนที่จะมายังที่นี่ และดูเหมือนว่าคู่สามีภรรยาจะชื่นชอบเขามาก พวกเขามองเห็นดั่งฉู่เหินทับซ้อนกับตัวเด็กคนนี้เลย แต่สิ่งที่กวนใจพวกเขาในตอนนี้ก็คือการที่เด็กคนนี้ชื่นชอบพวกต้นไม้ใบหญ้ามากเป็นพิเศษ
ทั้งสามพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เด็กคนนี้ทำให้หวงเจี้ยนหมิงรู้สึกประหลาดใจกับความอยู่ไม่สุขของเขา บางทีคิ้วก็ขมวด บางทีก็คลายคิ้ว บางทีก็หัวเราะออกมาอย่างสนุกปาก จนทำให้หลาย ๆ คนคิดว่าเด็กคนนี้มีอะไรผิดปกติรึเปล่า?
ขณะที่พวกเขากำลังคิดไปไกล มันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉู่เหินกลับมาพอดี ตงโกวจีหยางเข้ามาเกาะตัวชายหนุ่ม พร้อมกับแสดงท่าทางชื่นชอบในแปลงดอกไม้ของเขามาก จนเขาต้องยอมยกมันให้กับเด็กคนนี้ไป ตอนแรกฉู่เหินก็ลังเล แต่เมื่อดอกไม้ประหลาดและวัชพืชในแปลงถูกระบุชื่อเอาไว้ทั้งหมดมันก็ทำให้ฉู่เหินตะลึง
ดอกไม้พวกนั้นได้รับการปลูกรวม ๆ กัน แถมยังใส่จิตวิญญาณลงไปอีก จากนั้นพวกมันก็กลายพันธุ์ด้วยดินเตียนหยาง(ดินวิเศษ) แม้ว่าฉู่เหินจะไม่ได้ใช้อินเทอร์เน็ตค้นคว้าอะไรไว้ แต่เด็กคนนี้ดูเหมือนว่าจะมีข้อมูลเกี่ยวกับมันมากมาย เด็กชายรู้ลึกกระทั่งพวกเถาวัลย์กระหายเลือด ซึ่งทำเอาฉู่เหินตะลึงไปมากกว่าเดิม
ฉู่เหินอยากจะให้ตงโกวจีหยางไปโรงเรียน แต่เด็กคนนี้ไม่อยากไป สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ต้องจ้างครูมาสอนที่บ้านแทน แต่ฉู่เหินก็ได้ทิ้งคำพูดเอาไว้ให้ด้วยว่า เรียนที่บ้านน่ะทำได้ แต่ต้องไปสอบที่โรงเรียน
พร้อมกับขู่สำทับไปอีกว่าถ้าเกิดว่าไม่ได้ที่ 1 ก็ต้องไปโรงเรียน ตงโกวจีหยางจึงตอบรับทันทีพร้อมกับยื่นเงื่อนไขของตัวเองบ้างว่า ถ้าตนเกิดได้ที่ 1 แล้วละก็ ฉู่เหินจะต้องยกแปลงดอกไม้ สถานที่ และอื่น ๆ อีกมากมายไว้ให้กับตงโกวจีหยางด้วย ถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะตั้งใจสอบ ฉู่เหินตกตะลึงเล็กน้อย แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะรับปาก แน่นอนว่ามันคือคำมั่นสัญญา ทว่าเขาก็บอกได้เลยว่าเด็กคนนี้ชื่นชอบต้นไม้และดอกไม้เป็นอย่างมาก ดังนั้นเด็กน้อยจึงอยู่ที่หมู่บ้านและใช้ชีวิตอยู่ในที่ดินที่ฉู่เหินมอบให้อย่างมีความสุขมากทีเดียว
*ดอกพลับพลึงแดงหรือเรียกว่าดอกฮิกันบานะ มีลักษณะสีแดงคล้ายเลือดคนญี่ปุ่นมักปลูกไว้ข้างๆ หลุมศพ ถือว่าเป็นดอกไม้แห่งความตาย
Next
