อดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 25 อีกเดี๋ยวก็แต่งงานเข้าไปในจวนอ๋องอี้แล้ว
เวลานี้ในพระราชวัง ท้องพระโรงครึกครื้นอย่างมาก
บรรดาแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงในวังล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์และขุนนางสำคัญ
หยุนวี่โหรวยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มหญิงสูงศักดิ์และยิ้มหวาน
หนึ่งในนั้นแสดงสีหน้าอิจฉาริษยา และพูดคุยกับหยุนวี่โหรวว่า “อาโหรวช่างโชคดีนัก อีกไม่นานก็จะแต่งงานเข้ามาในจวนอ๋องอี้แล้ว!”
“อาโหรวของเราอาศัยความสามารถจนได้เข้าไปในจวนอ๋อง!” อีกคนไม่พอใจกับความไม่เป็นธรรมของหยุนวี่โหรว
“ใช่ๆ คุณหนูโหรวรูปโฉมงดงามเช่นนี้ ทั้งยังรู้หนังสือ และมีใจประสานตรงกันกับอ๋องอี้ ช่างเป็นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้าง! เจ้าจะบอกว่าเป็นเพียงโชคดีได้อย่างไรเล่า?”
หญิงสาวชุดสีชมพูรากบัวหัวเราะเยาะและกล่าวอย่างเย็นชา “จากที่ข้าเห็น ในเวลานี้ตำแหน่ง ‘พระชายา’ ในจวนอ๋องอี้ จึงจะถือว่า ‘โชคดี’ จริงๆ!”
“หนานหว่านเยียนผู้นั้นอัปลักษณ์ยิ่งนัก เหมือนปีศาจกินคน! อีกทั้งโหดเหี้ยมอำมหิต ผิดศีลธรรม และข้ายังได้ยินมาว่านางสวมเขาให้อ๋องอี้! เสียพรหมจรรย์ก่อนที่จะแต่งงาน จุ๊ๆ ช่างเลวทรามต่ำช้า!”
หลังจากพูดจบ ก็มีคนเข้าใจและคล้อยตาม “ใช่ๆ ถึงอย่างไรหญิงผู้นั้นก็เป็นเพียงพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง ไม่เหมือนกับอาโหรวของเรา อ่อนโยน มีคุณธรรม และสงบเงียบ นี่เป็นสิ่งที่พระชายาพึงมี! หากอาโหรวเข้าไปในจวนอ๋อง จะต้องเป็นที่รักยิ่งของอ๋องอี้อย่างแน่นอน และเป็นคนผู้นั้นที่กุมหัวใจของอ๋องอี้!”
หยุนวี่โหรวเผชิญกับคำชม และได้ยินผู้คนดูแคลนหนานหว่านเยียน ความพึงพอใจปรากฏขึ้นในดวงตาและอารมณ์ดี
แต่นางทำดีอย่าอวดเก่ง ยังทำไม่ได้อย่าใจร้อน และยังคงยิ้ม “พี่สาวน้องสาวทั้งหลายเลิกหยอกล้อข้าได้แล้ว และอย่าพูดไร้สาระ ในเมื่ออ๋องอี้แต่งงานกับพระชายาแล้ว เช่นนั้นอ๋องอี้ก็คงมีเหตุผล วันหน้าข้าก็ต้องกลายเป็นพระชายารอง ขอแค่ได้ปรนนิบัติอ๋องอี้ และจัดการเรื่องภายในให้ดีก็พอ”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ก็ทำให้เกิดการเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันในหมู่ผู้คนจำนวนมาก
ต่างพากันบอกว่าหยุนวี่โหรวเป็นคนใจกว้างและมีเหตุผล
ในเวลานี้มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นที่หน้าประตูท้องพระโรง สายตาของผู้คนมองไปพร้อมกัน และเห็นชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าดุจหยกประดับกวาน เต็มไปด้วยไอสังหาร และข้างกายของเขาคือพระชายาเฉิงที่รูปโฉมงดงาม
มีคนรอต้อนรับอยู่แต่ไกล “คารวะอ๋องเฉิง พระชายาเฉิง!”
อ๋องเฉิงกู้โม่เฟิงพยักหน้า “ลุกขึ้นเถิด”
พระชายาเฉิงข้างกายเขา ทุกการแสดงออกล้วนสง่างาม นางสวมกระโปรงยาวสีอ่อน สวยงามราวกับดอกบัวสีขาว และรูปโฉมงดงามกว่าหยุนวี่โหรวหอย่างเห็นได้ชัด
พระชายาเฉิงเหลือบมองหยุนวี่โหรวที่ถูกห้อมล้อมด้วยบรรดาญาติผู้หญิง และเงามืดก็ปรากฏขึ้นในดวงตา
หยุนวี่โหรวก็สังเกตเห็นท่าทางที่ไม่เป็นมิตรของพระชายาเฉิงผู้มาเยือน นางยิ้มตอบ แต่ในใจกลับดูถูกเหยียดหยาม
ทันใดนั้นบรรดาญาติผู้หญิงห้อมล้อมอยู่ข้างกายหยุนวี่โหรวเมื่อครู่ก็เดินไปหาพระชายาเฉิงอย่างรวดเร็ว
“วันนี้พระชายาเฉิงช่างงดงามยิ่งนัก สมกับที่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้นซีเย่!”
“อีกอย่างอ๋องเฉิงก็ทรงรักพระชายามากเช่นนั้น ช่างเป็นพระชายาที่น่าอิจฉาเสียจริง”
“เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ของอ๋องอี้และพระชายาอี้แล้ว นับว่าพระชายาเฉิงดูมีความสุขมาก” ผู้หญิงในชุดกระโปรงสีชมพูรากบัวเหลือบมองคนผู้นั้น “แต่ระยะนี้พระชายาเพิ่งจะคลอดบุตร ร่างกายยังไม่ฟื้นตัว พวกเจ้าอย่าบดขยี้พระชายาเฉิง!”
คนเหล่านี้ประจบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เห็นได้ชัดว่ากู้โม่เฟิงไม่สามารถทนต่อเล่ห์เหลี่ยมของผู้หญิงเหล่านี้ได้ ดังนั้นจึงอธิบายบางอย่างข้างหูของพระชายาเฉิง และเดินไปด้านข้างเพื่อทักทายเหล่าขุนนาง
ใบหน้าอันงดงามของพระชายาเฉิงแดงระเรื่อ ยิ้มอย่างนุ่มนวลและกล่าวเบาๆ
“โอ๊หยา ช่างรักกันมากจริงๆ!” มีคนกล่าว
สง่าราศีของหยุนวี่โหรวถูกพระชายาเฉิงช่วงชิงไปในทันที นางรู้สึกไม่พอใจ แต่อ๋องเฉิงขวางอยู่ข้างหน้า นางจึงไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า
หลังจากกู้โม่หานจากไป นางก็ก้าวไปข้างหน้าและคารวะพระชายาเฉิงด้วยรอยยิ้ม
“วี่โหรวขอแสดงความยินดีกับพระชายาที่ให้กำเนิดเสี่ยวซื่อจื่อ ในช่วงที่ผ่านมาข้าบำรุงร่างกายมาโดยตลอด และเตรียมที่จะแต่งงานกับอ๋องอี้ จึงมาแสดงความยินดีล่าช้า และหวังว่าพระชายาจะไม่ถือสา”
ทันใดนั้นทุกคนก็เงียบ! บรรยากาศเริ่มแปลกๆ!
ไม่มีใครรู้ว่าในตอนนี้สิ่งที่ราชวงศ์ขาดแคลนที่สุดคือเพศชาย ฝ่าบาทและไทเฮากำลังรอคอยว่าครอบครัวใดจะให้กำเนิดเด็กผู้หญิง ตอนที่พระชายาเฉิงตั้งครรภ์ถูกคนประจบสอพลออยู่แปดเก้าเดือน แต่ตอนนี้นางให้กำเนิดบุตรชาย ไม่ต้องพูดเลยว่าโชคร้ายเพียงใด!
แววตาของหญิงสาวชุดสีชมพูรากบัวกะพริบเล็กน้อย และรอดูพระชายาเฉิงกับหยุนวี่โหรวกัดกัน!
หญิงงามสองท่านนี้ ดูเหมือนจะมีชื่อเสียงเรื่องอุปนิสัยดี เป็นพี่น้องที่สนิทสนมกัน แต่มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าพวกนางทะเลาะกันรุนแรงเพียงใดในที่ส่วนตัว!
คำว่า “เสี่ยวซื่อจื่อ” สามคำนี้เป็นเหมือนหนามที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของพระชายาเฉิงอย่างโหดเหี้ยม
เห็นได้ชัดว่าหยุนวี่โหรวหยิบยกเรื่องนี้มาเหน็บแนมนาง!
ดวงตาของนางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่บนใบหน้าอันขาวผ่องยังคงมีรอยยิ้ม
“น้องวี่โหรวไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ข้าสบายดี ผ่านมาหลายปีแล้ว ในที่สุดข้าก็ได้เห็นเจ้าออกเรือน ดีใจแทนเจ้าจริงๆ โชคดีที่อ๋องอี้ปฏิบัติต่อเจ้าด้วยความจริงใจ มิเช่นนั้นเจ้าอดทนรอมานานหลายปี ดอกไม้บริสุทธิ์วัยแรกแย้มคงจะต้องร่วงโรย”
หางตาของหยุนวี่โหรวกระตุก และแอบกัดฟัน!
หญิงชั่วผู้นี้กล้าเหน็บแนมว่านางแก่? !
“ไม่ต้องกลัว อีกเดี๋ยวอาโหรวก็จะแต่งงานกับอ๋องอี้แล้ว อาจกล่าวได้ว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ อาโหรว เจ้าต้องรีบให้กำเนิดเสี่ยวจวิ้นจู่! และเพิ่มสมาชิกใหม่ให้จวนอ๋องอี้!” หญิงสาวชุดสีชมพูรากบัวพูดติดตลก
มีคนหัวเราะและกล่าวว่า “ใช่ๆ พระชายาอี้ยังไม่ให้กำเนิด อาโหรว เจ้าต้องรีบแล้ว!”
หยุนวี่โหรวดูท่าทางเขินอาย และดูเหมือนสาวน้อยบอบบาง
“พวกเจ้า พวกเจ้าอย่าหยอกล้อข้าสิ ขอแค่ความสัมพันธ์ของข้ากับท่านอ๋องดีขึ้น จะให้กำเนิดเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็เหมือนกัน……”
เมื่อเห็นเช่นนี้ พระชายาเฉิงก็รู้สึกไม่สบายใจ
นางไม่ได้ให้กำเนิดบุตรสาวแล้วอย่างไร? หยุนวี่โหรวผู้นี้ยังไม่ได้เข้าไปในจวนอ๋องด้วยซ้ำ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ให้กำเนิดทายาทแก่อ๋องเฉิงแล้ว เรื่องในอนาคต ไม่มีใครสามารถบอกได้!
“โอ้ จะว่าไปแล้วทำไมอ๋องอี้กับพระชายาอี้ยังมาไม่ถึง?” ไม่รู้ว่าคุณหนูบ้านไหนเอ่ยถาม
“อีกเดี๋ยวอ๋องอี้ต้องมาถึงอย่างแน่นอน ส่วนพระชายาอี้……” หญิงสาวชุดชมพูเย้ยหยัน “นางเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งมาหลายปี อ๋องอี้จะพานางมาได้อย่างไร แม้ว่าจะมาได้ก็คงปล่อยให้นางเดินมา หญิงไร้ยางอายเช่นนี้ ไม่คู่ควรที่จะนั่งรถม้ามากับอ๋องอี้!”
“เป็นคุณหนูจากตระกูลหนานเหมือนกัน เจ้าว่าทำไมหนานหว่านเยียนถึงแตกต่างจากพระชายาเฉิงมากเช่นนั้น?”
“จุ๊ๆ หนานหว่านเยียนเทียบกับพระชายาเฉิงได้หรือ? นางเป็นเพียงไก่ป่าที่ไม่มีขน อย่าว่าแต่เพิ่มบุตรให้อ๋องอี้เลย นางไม่สามารถทำได้แม้แต่จะผายลมออกมา!”
พูดจบ คนกลุ่มหนึ่งก็หัวเราะขึ้นมา
พระชายาเฉิงไม่ปริปากพูด สำหรับหนานหว่านเยียนน้องสาวผู้นี้ นางมีเพียงความเกลียดชังและไม่ละอาย แต่หนานหว่านเยียนไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ และสิ่งที่จัดการได้ยากมีเพียงหยุนวี่โหรวคนเดียว
“อ๋องอี้เสด็จ!”
ในเวลานี้กงกงที่หน้าประตูตะโกนสุดเสียง เหล่าหญิงสาวที่กำลังหัวเราะเยาะหนานหว่านเยียนเมื่อครู่มองไปตามเสียง และเห็นกู้โม่หานที่หล่อเหลาเดินเข้ามาช้าๆ
เขามีรูปลักษณ์ที่โดดเด่น นิสัยที่ไม่ธรรมดา ชาติกำเนิดสูงส่งและกล้าหาญ ทันทีที่เขาปรากฏตัว หญิงสาวหลายคนก็ส่งเสียงด้วยความดีใจ
อ๋องอี้ช่างดูดียิ่งนัก!
อาๆๆ ดูเหมือนอยากจะแต่งงานกับเขา!
“หญิงผู้นั้นเป็นใคร?” ทันใดนั้นก็มีคนชี้ไปที่หญิงสาวข้างกายกู้โม่หานและอุทาน
ผู้คนมองตามมือที่ชี้ไปของคนผู้นั้น
จากนั้นก็เห็นร่างที่เร่าร้อนเหมือนดอกบัวเพลิงเดินเข้ามาในท้องพระโรงช้าๆ พร้อมกับกู้โม่หาน
หญิงผู้นี้ผิวพรรณบริสุทธิ์ผุดผ่อง ใบหน้างดงามไร้ที่ติ ราวกับไม่ใช่มนุษย์ และทุกท่วงท่าเปล่งประกายเหนือกว่าคนธรรมดา
ในชั่วพริบตาเดียว แขกที่อยู่โดยรอบก็ต่างตกตะลึง
มีคนอุทานว่า “แม่นางผู้นี้ช่างงดงามเหลือเกิน! นางเป็นใครกัน ทำไมถึงไม่เคยเห็นมาก่อน!”
“หรือว่าจะเป็นที่คนโปรดคนใหม่ของอ๋องอี้? รูปลักษณ์หน้าตางดงามเสียยิ่งกว่าพี่วี่โหรวและพระชายาเฉิง! ทั่วทั้งแคว้นซีเย่ ยังไม่เคยเห็นใครงดงามขนาดนี้มาก่อน!”
สำหรับการปรากฏตัวครั้งแรกของหญิงผู้นี้ ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนหัวใจเต้นแรง และพากันคาดเดาตัวตนของหญิงผู้นี้
และเมื่อหยุนวี่โหรวมองไปที่รูปลักษณ์อันโดดเด่นหญิงสาวชุดแดง ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจ……
