ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 84 ข้าไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า
เขาไม่หาเรื่องต่อแฮะ
หนานหว่านเยียนอึ้ง จากนั้นก็กัดฟันกรามแน่น…
“เจ้าคิดให้ดีนะ ห้องนี้มีเตียงแค่หลังเดียว ข้าไม่สนใจด้วยว่ากลางคืนเจ้าจะนอนที่ไหน!”
เมื่อสิ้นเสียง บรรยากาศในห้องพลันกลายเป็นกระอักกระอ่วนขึ้นมา ชั่วขณะต่างพากันเงียบ เงียบกริบน่ากลัว
หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานรู้ถึงความร้ายแรงของปัญหาพร้อมกันทันที!
ทันใดนั้น กู้โม่หานก็เห็นหนานหว่านเยียนแวบตัวไปด้านข้าง พุ่งพรวดไปที่เตียงราวกับเหาะ ความเร็วนั้น ดุจดังพยัคฆ์หิวโซล่าเหยื่อ!
เขาพูดในใจว่าแย่ล่ะ จากนั้นก็ลุกขึ้นพุ่งไปที่เตียงเหมือนกัน
ทั้งสองถึงขอบเตียงแทบจะในขณะเดียวกัน เส้นแสงปราดผ่านในดวงตากู้โม่หาน ยื่นมือจะแตะฟูก
ใครจะรู้ หนานหว่านเยียนตัดหน้าไปก่อนก้าวหนึ่ง คลานขึ้นเตียงด้วยมือและเท้า นอนกางแขนกางขาอย่างมั่นใจ ขวางอยู่บนเตียง ไม่ให้โอกาสกู้โม่หานสักนิด
นางมองเขา ยิ้มร้ายกรุ้มกริ่ม
“ข้าแย่งได้แล้ว คืนนี้ข้าจะนอนบนเตียง ส่วนเจ้า ตามสบายนะ”
กู้โม่หานคับแค้นใจ หิ้วคอเสื้อหนานหว่านเยียนกระชาก “หนานหว่านเยียน! ข้าถึงก่อนนะ!”
หนานหว่านเยียนรีบเอื้อมมือคว้าหัวเตียงไว้แน่นๆ “กู้โม่หาน ข้าอยู่บนเตียงแล้ว เจ้ายังจะฉุดกระชากข้าอีก ใครก่อนคนได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่ อยากพนันก็ต้องแพ้ให้เป็น เจ้าไปนอนพื้น!”
เขาเป็นถึงอ๋อง จะนอนพื้นได้อย่างไร
แน่นอนว่านางผู้หญิงชั่วช้าหนานหว่านเยียนคนนี้นอนพื้นถึงจะเหมาะสมที่สุด!
กู้โม่หานหัวเราะเย็น “ข้าพูดเมื่อไรว่าจะพนันกับเจ้า ข้าจะนับถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่ไสหัวลงจากเตียง ข้าจะให้เจ้าตายตาไม่หลับอยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงเดี๋ยวนี้!”
หนานหว่านเยียนถลึงตากลมจ้อง “กู้โม่หาน ปกติเจ้าจะยำจะแกงก็แล้วไปเถอะ อย่างน้อยยังเพราะข้าทำให้นางในฝันเจ้าไม่พอใจ แต่ตอนนี้เพื่อเตียงหลังเดียว เจ้าถึงกับจะฆ่าข้าเนี่ยนะ?”
กู้โม่หานบิดใบหน้าของนาง ใช้นิ้วมือบีบคาง “เจ้ายุข้าก่อนต่างหาก!”
หนานหว่านเยียนดิ้นออกจากเงื้อมมือของเขา “ไม่เป็นสุภาพบุรุษแม้แต่นิดเดียว เสียทีที่เจ้ายังเป็นอ๋อง เป็นเทพสงคราม ถึงกับรังแกผู้หญิงบอบบางอย่างข้า! มีแต่ราคาคุย!”
“เจ้า…” กู้โม่หานราวกับก้างติดคอ นางเนี่ยนะผู้หญิงบอบบาง ผู้หญิงบอบบางบ้านไหนสู้กับผู้ชาย “ได้ ข้าไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า อย่างนั้นก็นอนด้วยกัน”
นอนพื้นคือเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ทั้งชาติ!
เขาพลันปล่อยนาง ขึ้นไปนอนบนเตียงเลียนแบบนาง เบียดนาง หนานหว่านเยียนซวยจะแย่อยู่แล้ว “กู้โม่หาน ชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัว เจ้าถึงกับปีนขึ้นเตียงข้า!”
“เจ้าก็อยากปีนขึ้นเตียงข้ามาตลอดไม่ใช่หรือ วันนี้ขึ้นเตียงเจ้า ถือว่าให้หน้าเจ้าแล้ว”
ยังจะชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวอีกแน่ะ ผู้หญิงคนนี้เอาแต่ตั้งตารอที่จะร่วมเรียงเคียงหมอนกับเขาไม่ใช่หรือ ตอนนี้ยังจะทำตัวสะอาดสูงส่งอะไรอีก!
หนานหว่านเยียนโกรธจนหัวเราะ ฉุดคอเสื้อของกู้โม่หานแน่น จ้องเขา
“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นอ๋องแล้วจะใช้อำนาจรังแกคนได้นะ ที่ข้าเกลียดที่สุด ก็คือผู้ชายเลวๆ ที่ทิ้งเมียเอาใจเมียน้อยอย่างเจ้านี่แหละ รีบลงไปเลย!”
นางไม่เชื่อ นี่ห้องของนาง กลางคืนนางยังต้องนอนพื้นอีกหรือ!
เนื่องจากทั้งสองอยู่ใกล้กัน กลิ่นหอมจางๆ บนตัวหนานหว่านเยียนจึงพัดเข้าโพรงจมูกของกู้โม่หาน
กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม นางดุดัน ดูเหมือนลูกสุนัขหมาป่าพิทักษ์อาณาเขต เสื้อผ้าหลุดลุ่ยระหว่างการยื้อยุดฉุดกระชาก เขาเห็นหัวไหล่ที่เผยออกมาอย่างไม่ตั้งใจง่ายดาย พลันรู้สึกคอแห้ง หัวใจมีไฟเร่าร้อนกระวนกระวาย
ครั้นรู้สึกถึงความผิดปกติ สีหน้ากู้โม่หานก็คร่ำเคร่ง
นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ หนานหว่านเยียนเป็นนางหญิงชั่วช้าระยำตำบอนนะ!
กู้โม่หานอดกลั้นความผิดปกติ เหวี่ยงตัวนางลง ก่อนจะพลิกตัวลงจากเตียง
“ช่างเถอะ! ข้าสัตบุรุษไม่สู้กับผู้หญิง! เตียงนี้ยกให้เจ้าแล้วกัน! ข้าจะนอนพื้น! ถ้าดึกดื่นเจ้ากล้าล่วงล้ำมาแม้แต่นิดเดียว ข้าจะตัดขาสุนัขเจ้าทิ้งเสีย!”
หนานหว่านเยียนรีบลุกขึ้นจากเตียง สงสัยในการเปลี่ยนแปลงของเขาเล็กน้อย แต่กลับเอ่ยย้ำ “นี่เจ้าพูดเองนะ คืนนี้เจ้านอนพื้น”
กู้โม่หานเฮอะเสียงเย็นชา ค้นผ้าห่มออกมาจากตู้ ปูบนพื้นที่ห่างจากหนานหว่านเยียนแปดจั้ง(*ประมาณ 3.3 เมตร)อย่างเป็นระเบียบ จากนั้นก็มองหนานหว่านเยียนด้วยสีหน้าขรึมเย็น
“เอาหมอนตรงข้างเจ้ามาให้ข้า”
หนานหว่านเยียนมองหมอนแวบหนึ่ง “เจ้าก็นอนหนุนแขนไปสิ ข้านอนดิ้น กลิ้งตั้งแต่หัวเตียงยันท้ายเตียง ข้าจะเก็บหมอนนี่ไว้”
กู้โม่หานคิ้วกระตุก คร้านจะเถียงกับนาง จึงเดินไปแย่งหมอนเลย
จากนั้น เขาก็สังเกตได้ว่าความร้อนรุ่มในตัวชัดเจนมากกว่าเดิม จึงหันตัวกลับไปนอนอยู่บนผ้าห่ม
หนานหว่านเยียนไม่เถียงกับเขา นางขมวดคิ้วรู้สึกแปลก
ถ้าเป็นปกติ กู้โม่หานต้องไม่ยอมนางง่ายๆ อย่างนี้แน่ วันนี้ทำไมถึงสมองกลับได้
หรือว่ามีแผนอะไรรอนางอยู่ ไม่ได้ นางตั้งสติไว้
หนานหว่านเยียนเคลือบแคลงระแวงสงสัย ส่วนกู้โม่หานก็นอนหันหลังให้นาง เงียบสงบผิดวิสัยด้วยอับอายจนโกรธ แอบก่นด่าในใจ
น่าตาย!
เขาเกิดความคิดแบบนี้กับหนานหว่านเยียนได้อย่างไร มันต้องเป็นความรู้สึกที่ผิดแน่…
บทที่ 83 ข้าจะทรมานเจ้า
บทที่ 85 ท่านอ๋องกลายเป็นลูกแกะที่รอถูกเชือด
