ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 101 ท่านอ๋องโกรธมาก
อันที่จริงหนานหว่านเยียนเดาได้ตั้งนานแล้วว่าเป็นใคร
ในตอนนั้นนางตัดสินใจที่จะช่วยเสิ่นอี่ว์ด้วยตนเองจนเกือบถูกกู้โม่หานฆ่า หากเสิ่นอี่ว์ตายจริงๆ กู้โม่หานจะต้องเอาชีวิตของนางมาเป็นหนังหน้าไฟอย่างแน่นอน นางตายแล้วใครจะได้ผลประโยชน์ ใครเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง
แต่นี่ล้วนเป็นการคาดเดา นางยังมีหลักฐานไม่ครบ จะพูดส่งเดชไม่ได้
มิเช่นนั้นกู้โม่หานจะต้องฆ่านางอย่างแน่นอน!
ไม่ว่าจะสามารถแงะปากของเสี่ยวหยุนได้หรือไม่ นางก็จะลองดู!
เมื่อเห็นเช่นนี้เสี่ยวหยุนก็หมดหนทาง ทำได้เพียงกัดฟันและยอมรับผิด “ไม่ ไม่ ไม่ พระชายาทรงกังวลมากเกินไปแล้วเพคะ ล้วนแต่เป็นบ่าวที่สติเลอะเลือนเหมือนถูกผีเข้าสิง! เป็นบ่าวที่ทำร้ายองครักษ์เสิ่น…… ”
ในเวลานี้เมื่อนางนึกถึงชีวิตที่เป็นตายไม่รู้แน่ของน้องชายที่นางต้องพึ่งพา เวลาที่ข่มขู่นาง ใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวของคนผู้นั้น ทำให้เสี่ยวหยุนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว
ดวงตาของกู้โม่หานมีไอสังหารรุนแรง “ทำไมเจ้าต้องทำร้ายเขา?! ”
เสี่ยวหยุนกลัวเขามากจนตัวสั่นและคุกเข่าลงกับพื้น
“เพคะ เป็นบ่าวอิจฉาเสี่ยวหลินที่ได้อยู่รับใช้ที่เรือนซีเฟิง และได้ใกล้ชิดองครักษ์เสิ่น จึงถูกความอิจฉาริษยาบดบังตาไปชั่วขณะ และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้……”
กู้โม่หานถามอย่างเฉียบขาด “เจ้าอิจฉาริษยานาง แต่เดิมพันด้วยชีวิตของเสิ่นอี่ว์?! ”
เสี่ยวหยุนน้ำตาไหล “ตั้งแต่เข้ามาในวัง บ่าวก็หลงรักองครักษ์เสิ่น บ่าวไม่อยากเห็นเสี่ยวหลินใกล้ชิดกับองครักษ์เสิ่น จึงวางแผนร้ายเช่นนี้ แต่บ่าวไม่เคยคิดที่จะฆ่าองครักษ์เสิ่น! ท่านอ๋อง พระชายาได้โปรดยกโทษให้บ่าวด้วยเพคะ! ”
ด้วยเหตุนี้เสิ่นอี่ว์จึงตกเป็นเป้าหมายของพวกนาง?
แน่นอนว่าหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานไม่เชื่อ
แต่หนานหว่านเยียนยังไม่ทันเอ่ยปาก เสี่ยวหลินก็โกรธมากจนกระโดดขึ้นจากพื้น
“เจ้าพูดจาเหลวไหล! ข้ารู้ว่าคนรักของเจ้าเป็นผู้อื่น เหตุใดเจ้าถึงบอกว่าเจ้าก็หลงรักองครักษ์เสิ่น! เสี่ยวหยุน เจ้าเป็นอะไรไป! ”
เสี่ยวหยุนตกตะลึงเมื่อถูกถามกลับ แววตาของหนานหว่านเยียนแข็งทื่อ และหน้าตาบึ้งตึง
“เสี่ยวหยุน เจ้าบอกข้ามาตามตรง มีคนข่มขู่เจ้าหรือไม่?”
จากนั้นนางก็กล่าวอีกว่า “มีคนใช้ครอบครัวของเจ้ามาข่มขู่ให้เจ้าทำเพื่อนางใช่หรือไม่ แถมยังปิดปากเงียบ?”
หมอเจิ่งสีหน้าเปลี่ยน ในใจแอบคิดไม่ดี และมองไปทางเสี่ยวหยุนด้วยสายตาที่ดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเสี่ยวหยุนได้ยินก็ตัวสั่น และพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยหวาดกลัวว่า “เปล่า ไม่ใช่…… ”
กู้โม่หานขมวดคิ้วในทันที
ดูเหมือนว่าหนานหว่านเยียนจะพูดถูก
มีคนต้องการใช้การตายของเสิ่นอี่ว์มาสร้างความวุ่นวาย เพื่อใส่ร้าย……
หลังจากครุ่นคิด เขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง
หนานหว่านเยียนย่อตัวลง “เจ้าไม่ต้องกลัว ขอเพียงเจ้าพูดออกมา ท่านอ๋องจะต้องให้ความเป็นธรรมกับเจ้าอย่างแน่นอน ตอนนี้พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่รู้ว่าเจ้าถูกบีบบังคับ”
นางลดน้ำเสียงลง “อีกอย่างตอนนี้เสิ่นอี่ว์ยังไม่ตาย ท่านอ๋องก็น่าจะยกโทษให้เจ้าได้ และท่านอ๋องก็จะรับประกันความปลอดภัยของเจ้าและครอบครัวของเจ้า”
กู้โม่หานเลิกคิ้ว
เขาพูดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!
หนานหว่านเยียนใจกล้าและมักชอบพูดลอยๆ
แต่เขาก็รู้ดีว่านางก็พยายามหาว่าใครอยู่เบื้องหลังเช่นกัน จึงไม่รบกวนนาง ถือว่าบอกเป็นนัยๆ
เสี่ยวหยุนรู้สึกว่าคำพูดของหนานหว่านเยียนเป็นไปไม่ได้ นางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และมองไปที่กู้โม่หาน
นางเกือบจะฆ่าองครักษ์เสิ่น นั่นเป็นคนสนิทที่สุดของท่านอ๋อง เป็นไปได้อย่างไร……
แต่ท่าทางของกู้โม่หานค่อนข้างสงบ คำพูดของหนานหว่านเยียนดูเหมือนจะไม่ได้โกหก
ดูเหมือนเสี่ยวหยุนจะพบที่พึ่งสุดท้ายในชั่วพริบตาเดียว นางแทบรอไม่ไหวที่จะจับมือของหนานหว่านเยียน และกล่าวว่า “พระชายา คนผู้นั้นคือ…… ”
ทันใดนั้นเลือดสีดำก็กระอักออกมาจากปากของนาง ดวงตาของเสี่ยวหยุนเบิกกว้างในทันที นอนลงบนพื้นอย่างฉับพลัน และชั่วประเดี๋ยวเดียวก็เงียบไป
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างฉับพลันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว และเสี่ยวหลินที่อยู่ข้างๆ ก็กรีดร้องด้วยความตกใจ
การแสดงออกของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปทันที “เสี่ยวหยุน?! ”
นางหยื่นมือออกไปจับชีพจรของเสี่ยวหยุน และตายแล้ว
ในเวลานี้หนานหว่านเยียนเหมือนกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง
ชีวิตอันสดใสจบสิ้นในชั่วพริบตาเดียว
นางโกรธมาก
“นางตายแล้ว” หนานหว่านเยียนกัดฟัน และเงยหน้าขึ้นไปมองกู้โม่หานด้วยเบ้าตาที่แดงระเรื่อ
“พิษเรื้อรัง น่าจะเป็นพิษที่ได้รับเมื่อวาน ตอนนี้พิษเพิ่งจะออกฤทธิ์ เกรงว่านางจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองถูกวางยาพิษ และยังคงรอคอยที่จะได้กลับไปอยู่ครอบครัวอย่างใจจดใจจ่อ……”
ดวงตาของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความเย็นชาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด นางมองไปที่กู้โม่หานและกล่าวว่า “ในเมื่อครั้งนี้คนผู้นี้สามารถยืมมือของคนรับใช้ทำร้ายเสิ่นอี่ว์ได้ กู้โม่หาน สักวันหนึ่งคนผู้นี้ก็จะคิดร้ายต่อท่าน”
กู้โม่หานโกรธมาก
ใบหน้าของเขาเหมือนถ้ำน้ำแข็ง และหายใจไม่ออกราวกับถูกบีบคอเช่นเดียวกับหนานหว่านเยียน ในเวลานี้เขารู้สึกเพียงว่ากำลังถูกเล่นอยู่ในมือและโกรธจัด
ผู้ที่อยู่เบื้องหลังช่างโหดเหี้ยม ไม่คิดเลยว่าจะยอมสละชีวิตของสาวใช้คนหนึ่ง เกรงว่าหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็คิดหาวิธีที่จะฆ่าปิดปาก
ช่างโหดร้ายเหลือเกิน!
ไม่เพียงแต่แอบลอบวางแผนชั่วร้ายในจวนของเขาเท่านั้น แต่ยังเสียสติถึงขนาดฆ่าคนเพื่อปิดปาก——
บทที่ 100 ใครเป็นคนสั่งเจ้า
บทที่ 102 แท้จริงแล้วเจ้ายังปิดบังอะไรข้า
