ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 390 เขาทำให้นางผิดหวังได้อย่างไร
ในขณะเดียวกัน ในห้องของหนานหว่านเยียน
หลังจากโม่หวิ่นหมิงกลับไปแล้ว หนานหว่านเยียนก็เรียกอวี๋เฟิงเข้ามา
ภายในห้อง เด็กหญิงทั้งสองยังคงนอนหลับอยู่ ทั้งสองจึงตั้งใจลดเสียงลง
“วันนี้มือสังหารมาที่จวนอ๋อง เสิ่นอี่ว์ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เจ้าไม่ได้ยินความเคลื่อนไหวอะไรเลยหรือ? หรือก็ไม่ก็อะไรที่ไม่ปกติ?” หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว มองอวี๋เฟิงด้วยแววตาเคร่งขรึมเย็นชา
ทันทีที่อวี๋เฟิงรู้ว่าเสิ่นอี่ว์ได้รับบาดเจ็บก็ตกใจมากเหมือนกัน
เขากัดริมฝีปาก ส่ายหน้าอย่างว่างเปล่า แต่ความโกรธแค้นกลับปรากฏขึ้นในดวงตา
“ใช่ ข้าน้อยไม่ได้ยินอะไรเลยจริงๆ ต่อมามีองครักษ์อีกคนมาบอกว่ามีมือสังหารมาที่เรือนจู๋หลาน ข้าน้อยถึงทราบเรื่อง ข้าน้อยถามพวกเขา พวกเขาก็เพิ่งทราบเรื่องไม่นานเหมือนกัน”
ในเรือนของหยุนอี่ว์โหรว มือสังหาร เสิ่นอี่ว์…หนานหว่านเยียนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา
แต่หยุนอี่ว์โหรวเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วยังเป็นคนที่ไม่มีทักษะการต่อสู้อีก ไม่มีทางทำร้ายเสิ่นอี่ว์ที่มีทักษะการต่อสู้สูงได้ โดยเฉพาะบาดแผลที่ศีรษะของเสิ่นอี่ว์ มันเห็นได้ชัดว่าเป็นการกระแทกจากกำลังของผู้ชายเท่านั้น
คนคนนี้ควรจะสูงพอๆ กับเสิ่นอี่ว์หรือสูงกว่านิดหน่อย ไม่อย่างนั้นคงไม่จับศีรษะของเสิ่นอี่ว์ได้ง่ายๆ แบบนี้
“เจ้ารู้ไหมว่า ใครเป็นพบมือสังหารเป็นคนแรก?”
ขณะที่อวี๋เฟิงกำลังจะส่ายหน้า จู่ๆ ก็นึกอะไรออกได้บางอย่าง “ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพบคนแรก แต่องครักษ์พวกนั้นบอกว่า พวกเขารีบเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากพ่อบ้านกาว”
“แต่ในตอนนั้น องครักษ์เสิ่นได้รับบาดเจ็บสาหัสล้มลงกับพื้นแล้ว”
พ่อบ้านกาว?
หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว เม้มปากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอวี๋เฟิง ขอข้าถามเจ้าอีกหนึ่งคำถาม การที่มือสังหารฆ่าคน ในมือมีมีด แต่กลับโจมตีที่ศีรษะอย่างรุนแรงแทน ทำไมล่ะ?”
อวี๋เฟิงขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกสงสัย
“ข้าน้อยไม่เคยได้ยินเรื่องมือสังหารแบบนี้มาก่อน หากต้องการฆ่าคนคนหนึ่ง ก็แค่ใช้มีดในมือปาดคอก็เรียบร้อย แต่กลับเลือกตีที่หัว บางทีอาจจะไม่อยากให้คนคนนั้นตื่น หรือไม่ก็กลายเป็นคนปัญญาอ่อนไป?”
เหมือนอย่างที่นางคิด
คนคนนี้โจมตีจากด้านหลัง เลือกโจมตีที่ศีรษะของเสิ่นอี่ว์โดยเฉพาะ มันไม่สมเหตุสมผลเลย
จิตใจของหนานหว่านเยียนค่อยๆ ดำดิ่งลงเรื่อยๆ สักพักจึงพูดต่อ “ช่วงนี้เจ้าช่วยข้าจับตาดูความเคลื่อนไหวของทางฝั่งหยุนอี่ว์โหรวให้ดี แล้วจับตาดูพ่อบ้านกาวด้วย”
อวี๋เฟิงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ มองไปยังหนานหว่านเยียน
“พระชายา ท่านกำลังสงสัยว่า…”
“อย่าคิดทำร้ายผู้อื่น จงคิดปกป้องผู้อื่น” หนานหว่านเยียนไม่ออกความเห็น เสียงของนางเย็นชาจนทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน
โลกอันแสนกว้างใหญ่ เต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์
เหมือนคนอย่างกู้โม่หาน ให้พระชายามาช่วยชีวิตพระชายารอง ยังจะมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีก
ชิ ทำไมนางถึงคิดถึงกู้โม่หานอีกแล้ว
จิตใจของหนานหว่านเยียนอยู่ในสภาวะที่ย่ำแย่มาก อวี๋เฟิงเห็นดังนั้นก็ไม่รั้งรอ หลังจากทำความเคารพ ก็ถอยออกจากห้องไป
หนานหว่านเยียนหยิกตัวเองอย่างกลัดกลุ้ม หันหลังเดินเข้าไปด้านในของห้อง
คิดเรื่องสกปรกพวกนั้นทำไม? กอดลูกแล้วนอนซะ!
นางเขย่งเท้าขึ้นเตียง กอดเด็กน้อยตัวนุ่มทั้งสองไว้ จิตใจของนางสงบลงบ้างแล้ว ในไม่ช้าก็ผล็อยหลับไปพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้ง
วันรุ่งขึ้น เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยตื่นแต่เช้าตรู่
ทั้งสองมองดูใบหน้าสะลึมสะลือของหนานหว่านเยียน รู้ว่าหนานหว่านเยียนเหนื่อยจึงไม่รบกวน
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ใจ ค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างระมัดระวัง แต่งตัวให้เรียบร้อย
ขณะที่สองพี่น้องกำลังจะเอื้อมมือไปผลักประตู ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างจนปัญญาของเซียงเหลียนดังมาจากประตู
“ข้าเป็นห่วงว่าหากพระชายาและท่านอ๋องยังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าการคืนดีกันจะเป็นอนาคตที่ยังมองไม่เห็น…”
เซียงอวี้กล่าวเสริมด้วยความโกรธ “เจ้าว่าทำไมท่านอ๋องถึงขอให้พระชายาช่วยชีวิตหยุนอี่ว์โหรว ต่อให้หมอประจำจวนจะช่วยนางไม่ได้ แต่ท่านอ๋องก็สามารถไปตามหมอหลวงในวังได้”
“พระชายาไม่ถูกกับสตรีผู้นั้นอยู่เป็นทุนเดิมมา ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องและพระชายาได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว หยุนอี่ว์โหรวผู้นี้ก็มาช่วยชีวิตท่านอ๋องไว้อีก เข้ามายืนอยู่ตรงกลางระหว่างท่านอ๋องและพระชายาได้สำเร็จ ช่างโชคร้ายจริงๆ!”
เมื่อคืนท่านลุงกู้ขอให้ท่านแม่ช่วยคนเลวคนนั้นหรือ?!
ข่าวนี้เหมือนมีสายฟ้าฟาดใส่เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย
เด็กหญิงทั้งสองยืนนิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
“เฮ้ย! ข้ายังคิดว่าเขากลับตัวกลับใจแล้วจริงๆ ต้องการทำดีกับท่านแม่ แต่สุดท้ายไม่นึกเลยว่าคนเลวก็ยังเป็นคนเลวอยู่วันยังค่ำ!” เกี๊ยวน้อยกำหมัดแน่นด้วยความโมโห ใบหน้างอนตุ๊บป่องสั่นระริกด้วยความโกรธ
เขาทำลายความเชื่อมั่นของนางได้อย่างไร?
