ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่404 นางจะทำใจได้ยังไง
กู้โม่หานจ้องมองหนานหว่านเยียนที่เชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
หนานหว่านเยียนไปไหนก็โดดเด่นถึงนั่น สมแล้วที่เป็นผู้หญิงของเขา
ทันใดนั้น เขาก็หุบยิ้มมุมปาก
นางเก่งขนาดนี้ ต่อไป คงไม่ต้องการเขาแล้วล่ะ……
ณ จวนกั๋วกง
หนานหว่านเยียนเห็นทุกคนเอ่ยชมกัน ในใจกลับใจเย็นมาก
ตอนอยู่ในโลกปัจจุบัน นางชอบศึกษาเกมที่พวกผู้เชี่ยวชาญด้านหมากล้อมไม่สามารถแก้ได้ นางสมองค่อนข้างดี ก็เลยเล่นหมากล้อมได้เก่ง
แต่ไม่คิดว่า กู้โม่หลิงจะเล่นหมากล้อมเก่งกว่าที่นางคิดไว้ ทุกก้าวเดินไปด้วยความทะเยอทะยาน และโจมตีอย่างหนักหน่วง ไม่เหมือนภายนอกของเขาที่เรียบเฉย ไม่ชอบแย่งของใคร เมื่อกี้นางชนะแบบเฉียด ถ้าเล่นอีกตา นางอาจจะไม่ชนะก็ได้
ฮูหยินกั๋วกงดูกระดานหมากอย่างละเอียดอยู่นาน สุดท้ายก็ถึงจะเงยหน้ามองหนานหว่านเยียน
“ไม่คิดว่าพระชายาจะเก่งขนาดนี้ วันนี้ข้าก็ถือว่าได้ดูการประลองที่ยอดเยี่ยมแล้ว ไม่เลวเลยจริงๆ”
ท่านอ๋องเจ็ดเมื่อกี้ไม่ได้อ่อนข้อเลย นางก็ดูออก และหนานหว่านเยียนชนะท่านอ๋องเจ็ดได้ นางไม่มีทางไร้ความสามารถเหมือนในข่าวลือพวกนั้น ห้าปีก่อนหนานหว่านเยียนอาจจะตั้งใจปิดบังความสามารถไว้ก็ได้
ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
หนานหว่านเยียนยิ้ม “ฮูหยินกั๋วกงชมเกินไป ข้าแค่บังเอิญชนะ”
หยุนเหิงไม่สนใจหรอกนะ ยังไงหนานหว่านเยียนก็ชนะแล้ว
เขารีบหันไปมองเหลียงเยว่ที่เหงื่อแตกพลั่ก แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อพระชายาชนะท่านอ๋องเจ็ดแล้ว งั้นแม่นางเหลียงเยว่ เงินหนึ่งแสนเอาออกมาได้หรือยัง?”
เหลียงเยว่เป็นที่จับตามองของทุกคนทันที
นางกลัวสายตาของทุกคน และกลัวหยุนเหิงมองนางแบบนั้น นางร้องไห้น้ำตาไหลพรากออกมาทันที
“ข้า ข้าไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น เมื่อกี้ เมื่อกี้ข้าอวดดีเกินไป คิดว่าพระชายาจะต้องแพ้แน่นอน ก็ถึงทำอะไรไปโดยไม่คิด ข้า ข้าผิดไปแล้ว……”
“ไม่มีเงิน?” หยุนเหิงขมวดคิ้ว มองนางอย่างไม่พอใจ “เมื่อกี้ฮูหยินกั๋วกงได้ยินแล้ว เจ้าบอกเองว่า ถ้าพระชายาชนะได้ เจ้าก็จะเอาเงินหนึ่งแสนให้พระชายา!”
ทุกคนก็เริ่มพูดกัน “นั่นสิ! หรือเจ้าจะไม่ยอมรับ?”
ฮูหยินกั๋วกงทำหน้าเย็นชา “ข้าได้ยินแล้ว คุณหนูติ้งผิงโหว ถ้าไม่มีความสามารถนั้น ก็อย่าพูดออกมา”
น้ำเสียงของนางมีความเข้มงวด เหลียงเยว่ตกใจจนไม่กล้าร้องไห้ นางหันไปมองหนานหว่านเยียน “พระชายา พระชายาขอร้องท่านล่ะ ให้อภัยข้าด้วยเถิด……”
หนานหว่านเยียนกลับไม่ยอม ในเมื่อเดิมพันแล้ว เงินก้อนนี้นางต้องเอาออกมาได้ และต้องสั่งสอนเหมือนกัน
“แม่นางเยว่ เมื่อกี้เจ้าบอกว่าจะรักษาคำพูดที่พูดออกมา เจ้าไม่มีเงิน ก็ไปเอาที่โหวเหย่สิ ข้าอนุญาตให้เจ้ากลับไปเอาเงินที่บ้าน”
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเห็นหนานหว่านเยียนโดดเด่น ก็โกรธจนแทบกระอักเลือดแล้ว ตอนนี้เห็นหนานหว่านเยียนบีบบังคับคนอื่น นางก็แกล้งทำเป็นคนดี
“พระชายา แม่นางเหลียงเยว่ยังเด็ก พูดอะไรไม่คิด ท่านเห็นแก่ฮูหยินกั๋วกง อย่าไปถือสาเด็กมันเลยนะ”
นางตั้งใจพูดแบบนี้ หนานหว่านเยียนเป็นพวกอารมณ์ร้อน อาจจะไม่ยอมง่ายๆ ฮูหยินกั๋วกงไม่ชอบคนแบบนี้เป็นที่สุด ถึงเวลาฮูหยินกั๋วกงจะต้องไม่พอใจในตัวหนานหว่านเยียนอีกแน่!
ถึงแม้นางจะโดดเด่นไร้มารยาท ฮูหยินกั๋วกงก็ไม่ชอบหนานหว่านเยียนเหมือนเดิม!
แต่ไม่คิดว่า หนานหว่านเยียนกลับไม่บีบบังคับเหลียงเยว่ แล้วทำตามที่นางบอก ยิ้มให้กับฮูหยินเฉิงเซี่ยงอย่างไร้เดียงสา
“ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเป็นคนดีจริงๆ ดูแล้วคงจะเอ็นดูแม่นางเยว่มาก อยากช่วยนางออกเงินหนึ่งแสนตำลึง ไม่เป็นปัญหา ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้แล้ว งั้นข้าก็จะไม่ถือสาแล้วกัน”
ใครใจดี ใครก็ให้เงิน
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงหรือเหลียงเยว่ ใครเป็นคนให้เงิน นางไม่ติดอยู่แล้ว
ยังไง ก็เป็นคนที่นางไม่ชอบขี้หน้าอยู่แล้ว และเป็นคนที่นางอยากสั่งสอนมานาน
“อะไรนะ?” ฮูหยินเฉิงเซี่ยงอึ้ง กำลังจะอธิบาย หยุนเหิงก็พูดออกมาก่อนว่า “เหลียงเยว่ เจ้ายังไม่รีบขอบใจฮูหยินเฉิงเซี่ยงที่ช่วยเจ้าอีก”
เหลียงเยว่อึ้ง พอได้สติ ก็หันไปมองฮูหยินเฉิงเซี่ยงด้วยแววตาที่ซาบซึ้งใจ น้ำตาไหลพรากพูดกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงว่า: “ขอบพระคุณฮูหยินเฉิงเซีย่งมากที่ช่วยข้าออกเงิน! ขอบพระคุณฮูหยินเฉิงเซี่ยงมาก!”
อะไรนะ?
ให้นางออกเงินหนึ่งแสน?!
ทำไมถึงให้นางออกเงินก้อนนี้ล่ะ?!
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงโกรธจนควันออกหู แทบล้มทั้งยืน “ข้า……”
หนานหว่านเยียนเหลือบไปมองฮูหยินเฉิงเซี่ยง “ทำไม ฮูหยินพูดแทนแม่นางเยว่ หรือว่าไม่ได้จะช่วยนางคืนเงินเหรอ?”
หยุนเหิงพูดอย่างหงุดหงิด: “ไม่ช่วยคืนเงินแล้วจะพูดมากทำไม? เดิมพันไว้แล้ว ทุกคนก็เป็นพยานได้ เงินหนึ่งแสนนี้จะต้องให้พระชายา!”
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงโกรธจนแทบร้องไห้
นั่นเป็นเงินหนึ่งแสนเลยนะ ไม่ใช่เงินหนึ่งพัน!
ต้องให้หนานหว่านเยียนไป นางจะทำใจได้ยังไง?!
