ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 536 ข้าบอกให้พวกเจ้าไสหัวไป
ฉินมู่ไป๋เกิดเรื่องรึ!
หนานหว่านเยียนสบตากับกู้โม่หาน และทั้งสองก็เดินตามองครักษ์ไปทันที
ขณะกู้โม่หานเดิน ก็ถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับองค์หญิง”
องครักษ์แสดงสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “ข้าน้อยมิกล้าเอ่ยวาจาเพ้อเจ้อ เตี้ยนเซี่ยเสด็จไปก็รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
สายตาหนานหว่านเยียนขยับเล็กน้อย กู้โม่หานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขารีบไปหาฉินมู่ไป๋…
สิบห้านาทีก่อนหน้านี้
หลังหนานชิงชิงกับชิวซวงรออยู่ที่ห้องทางทิศตะวันตกครึ่งก้านธูป ก็มีองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามา ซึ่งเป็นคนที่จับตัวหนานหว่านเยียนไปที่ห้องกู้โม่หลิง
องครักษ์คนนั้นทำความเคารพหนานชิงชิงอย่างนอบน้อม “พระชายา”
เมื่อชิวซวงเห็นเขา ก็รีบเอ่ยถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”
องครักษ์ตอบว่า “แผนการทั้งหมดเรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ พระชายาอี้ ท่านอ๋องเจ็ด องค์หญิงฮั่นเฉิง และอี้อ๋องเดิมตามเกมแล้ว ทว่า มีเรื่องผิดพลาดเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ”
เดิมหนานชิงชิงอารมณ์ดีมาก แต่เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ก็อดประหม่าขึ้นมาไม่ได้ “เรื่องผิดพลาดอะไร”
องครักษ์รีบรานงานเรื่องที่ทราบ ให้หนานชิงชิงฟัง “ห้องของท่านอ๋องเจ็ดไม่ทราบว่าถูกท่านอ๋องเจ็ดหรือไท่จื่อเฟยวางเพลิง ตอนนี้ไฟไหม้แล้ว แต่เรื่องนี้ยังไม่ถึงพระกรรณฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”
“ส่วนคนในห้อง ข้าน้อยก็ให้คนเปลี่ยนสถานที่ทันที ส่งไปยังสถานที่อื่น แผนการไม่ได้หยุดชะงักเลยพ่ะย่ะค่ะ”
หนานชิงชิงขมวดคิ้ว “ไม่หยุดชะงักก็ดี”
แผนการในวันนี้ ขอเพียงผลลัพธ์ถูกต้อง ใครจะไปสนใจเรื่องกระบวนการกัน
กู้โม่หลิงกับหนานหว่านเยียนจะไปที่ไหนนางไม่สน ตราบใดที่เป้าหมายสำเร็จ นางล้วนยินดีทั้งนั้น
หนานชิงชิงลุกขึ้น จัดผมอย่างเกียจคร้าน พร้อมรอยยิ้มเย็นยะเยือก “ไปกันเถอะ ได้เวลาชมการแสดงดีๆ แล้ว”
องครักษ์เดินนำหน้าไป โดยไม่ส่งเสียง
ชิวซวงก็เดินตามข้างกายหนานชิงชิงไปอย่างเงียบๆ
อีกเดี๋ยวเดียว เรื่องอื้อฉาวระหว่างหนานหว่านเยียนกับท่านอ๋องเจ็ดก็จะเป็นที่รู้กันโดยทั่ว เมื่อถึงตอนนั้น ก็จะถึงคราพระชายาพลิกกลับมาเป็นผู้นำแล้ว!
คนทั้งหลายเดินไปที่ที่เปลี่ยนใหม่ ระหว่างทาง เจอทูตหลายคนของแคว้นเทียนเซิ่งและแคว้นซีเหย่ที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
ทุกคนต่างรีบวิ่งออกจากห้องของแต่คน เพราะไฟไหม้ที่ห้องท้ายเรือนเซิง
หนานชิงชิงฉวยข้ออ้างหลีกเลี่ยง นำผู้คนไปยังทิศทางตรงข้าม
ยังไม่ทันถึงหน้าห้อง หนานชิงชิงก็ได้ยินเสียงน่าอับอาย ดังมาจากห้องตรงหน้าที่อยู่ห่างออกไปสิบก้าว
ชั่วขณะนั้นเอง นางยิ้มเย้ยหยันในใจ หนานหว่านเยียนช่างเสเพลจริงๆ
แต่ใบหน้านางกลับแสร้งทำเป็นขวยอาย เอ่ยปากด้วยท่าทางไม่พอใจ “นี่…มันกลางวันแสกๆ มีคนกล้าทำเรื่องฉาบฉวยเช่นนี้ในวังได้อย่างไร!”
ฉากนี้ช่างดูคุ้นตา ครั้งที่แล้ว หนานชิงชิงกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงประมาททำให้หนานหว่านเยียนหลบหนีไปได้ ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมีจุดจบอย่างน่าสลดใจ
แต่ครั้งนี้ หนานชิงชิงขอสาบานว่า นางจะไม่มีทางทำผิดพลาดเช่นนั้นซ้ำอีก
นางจะต้องทำให้หนานหว่านเยียนถูกฝังร่วมกับแม่ของนาง ให้ไม่เหลือแม้แต่กระดูก!
เพิ่งพูดจบ บรรดาขุนนางแคว้นซีเหย่ไม่น้อยต่างทยอยปิดหน้าถอนหายใจ “นี่ นี่มันช่างเหลือเกินจริงๆ อุกอาจเกินไปแล้ว!”
คนจากแคว้นเทียนเซิ่งก็ยิ่งสอดรู้สอดเห็น กล่าวประชดประชัน “ไม่คิดเลย ว่ากฎระเบียบที่รักษามาโดยตลอด และประเพณีแคว้นซีเหย่ที่สงวนไว้จะเปิดกว้างถึงขนาดนี้เลยรึ”
“อยากจะรู้จริงๆ ว่าสองคนนอนทำอะไรกันอยู่ข้างใน วันนี้ทำให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตา!”
เสียงเซ็งแซ่รอบข้างยิ่งดังขึ้น หนานชิงชิงก็ยิ่งเบิกบานในใจ
นางแสร้งทำท่าทางน่าขยะแขยง ออกคำสั่ง อย่างโกรธเกรี้ยว
“ให้คนมา! พังประตูซะ! ข้าก็อยากจะรู้ ว่ามันเป็นใครกัน ถึงกล้ามาทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงเช่นนี้ในพระราชวัง!”
“พ่ะย่ะค่ะ!” เพิ่งเอ่ยจบ องครักษ์หลายคนก้าวไปข้างหน้าทันที เพียงชั่วพริบตา ก็ใช้กำลังพังประตูที่ล็อกไว้ออก
เศษฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว และเสียงน่าอายในห้องแต่เดิม ไม่เพียงไม่หายไป แต่กลับดังยิ่งขึ้น ผู้คนไม่น้อยรับไม่ได้ ต่างเบือนหน้าหนีด้วยความขวยอาย
หนานชิงชิงจ้องมองเข้าไปในห้อง แต่รูม่านตาพลันหดลง
สตรีสวยหยาดเยิ้ม เพริศพริ้งบนเตียง ไม่ใช่หนานหว่านเยียน แต่เป็นองค์หญิงฮั่นเฉิงฉินมู่ไป๋!
นางหันไปมององครักษ์ทันที พร้อมขมวดคิ้วแน่น
นี่มันอะไรกัน นางอยากมาดูหนานหว่านเยียนไม่ใช่หรือ ใครอยากจะมาดูฉินมู่ไป๋กับกู้โม่หานกัน!
ทว่านางก็มีปฏิกิริยากลับมาอย่างไว ตอนนี้กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนใครตายล้วนเหมือนกัน
ดังนั้น นางจึงแสร้งปิดปากทำเป็นตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง “อะ องค์หญิงฮั่นเฉิง?”
“ทำไมท่านอยู่ที่นี่ นี่ท่าน…พึงใจผู้ใด ถึงได้อดใจไม่ไหวทำกับเขา…”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าทูตแคว้นเทียนเซิ่งต่างเปลี่ยนไป
องค์หญิง?! นี่…เป็นองค์หญิงทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงได้อย่างไร?!
คนของแคว้นเทียนเซิ่งมองเข้าไปโดยไม่ยอม ก็เห็นใบหน้าฉินมู่ไป๋จริงๆ
ทันใดนั้น ผู้คนจากแคว้นเทียนเซิ่งที่เพิ่งซุบซิบไปทั่ว อ้าปากค้างแทบจะถึงพื้น ทยอยคร่ำครวญขึ้นมา
“เป็นองค์หญิงจริงๆ ด้วย!”
ช่างน่าอับอายเสียจริง!
เมื่อชายหนุ่มในห้องได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ก็ตกใจ เหมือนเขาจะตระหนักอะไรได้ คว้าของบนโต๊ะข้างเตียงขว้างไปตรงประตูทันที “ออกไปให้หมด!”
เสียงนี่…ทำไมไม่ใช่กู้โม่หาน?!
ขณะนั้นเอง สีหน้าหนานชิงชิงเขียวคล้ำ ใครมันทำเรื่องนางพัง!
“พวกเจ้า…” นางกำลังจะเดินเข้าไป ชายหนุ่มในห้องก็ตะคอกออกมา “ข้าบอกให้พวกเจ้าไสหัวไป!”
ครานี้หนานชิงชิงก็จำเสียงของชายหนุ่มได้ นางเบิกตากว้างทันที เกือบจะเสียหลัก
เพราะ คนที่มีอะไรกันกับฉินมู่ไป๋ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น…
