ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 553 บุญคุณ ที่ยากจะลืม
เมื่อโม่หวิ่นหมิงได้ยินหนานหว่านเยียนถามเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เขาไม่รู้ว่าทําไมจู่ๆ นางถึงอยากถามเรื่องหยกห้อยเอว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะอธิบายกับนาง
“นี่เป็นของขวัญที่โม่เซียนเซิงมอบให้เด็กทั้งสองใช่หรือไม่? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน”
โม่หวิ่นหมิงไม่เคยเห็นหยกห้อยเอวชิ้นนี้หรือ?
แสดงว่าเป็นของท่านแม่เจ้าของร่างเดิม ท่านแม่เจ้าของร่างเดิมก็ไม่ได้ซ่อนไว้ในเสื้อ นางยังเคยเห็น โม่หวิ่นหมิงจะไม่เคยเห็นหรือ?
หนานหว่านเยียนรู้สึกมึนงง “ท่านลุงไม่เคยเห็นหยกห้อยเอวชิ้นนี้หรือเจ้าคะ?”
ดวงตาของโม่หวิ่นหมิงกะพริบเล็กน้อย “ไม่เคย”
หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่าเขาโกหกทำไม เป็นเพราะมีความเกี่ยวข้องที่ลึกซึ้งจนเกินไป ดังนั้นจึงไม่สะดวกที่จะบอกนางหรือ?
แต่นางไม่ได้ถามเพิ่มเติม ไม่ว่าอย่างไรโม่หวิ่นหมิงจะไม่ทําร้ายนาง “อย่างนี้หรอ”
โม่หวิ่นหมิงถอนหายใจเบาๆ และถามว่า: “เหตุใดจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้?”
นางยิ้มและอธิบายว่า: “ข้าแค่คิดว่าหยกห้อยเอวนี้ดูสวยดี อยากจะซื้อเพิ่มสักสองสามชิ้นเข้าชุดกับเสื้อผ้า ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเจ้าค่ะ”
ความหมายลึกๆ ที่แวบเข้ามาในดวงตาของโม่หวิ่นหมิง หยก หยกห้อยเอวชิ้นนี้ไม่ใช่อยากซื้อก็ซื้อได้ หยกห้อยเอวชิ้นนี้มีความพิเศษ!
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก ขณะนี้เสียงขลุ่ยไม้ไผ่ในสวนหลังบ้านดังเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้ว่าเสียงมาจากที่ไหน
ทันใดนั้นทั้งสองก็มองหน้ากันและยิ้ม หนานว่านหยานอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เมื่อได้ยินก็รู้ว่ามันเป็นเกี๊ยวน้อย
“ดูเหมือนว่าเกี๊ยวน้อยจะไม่เหมาะกับสิ่งเหล่านี้จริงๆ ”
โม่หวิ่นหมิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวพวกข้าะ และเติมน้ำให้นาง “จะต้องมีบางอย่างที่นางถนัด”
หนานหว่านเยียนจิบน้ำ และมองไปยังโม่หวิ่นหมิง
“ท่านน้า ข้าขอตัวไปดูหยีเฟยเหนียงเหนียงที่เรือนจิ้งฉานก่อน ข้างนอกมีลม ท่านก็รีบกลับเข้าไปในบ้านเถิดเจ้าค่ะ”
โม่หวิ่นหมิงขานรับ “ได้ เจ้าเองก็ระวังสุขภาพด้วย อย่าทำงานหนักจนเกินไป”
หนานหว่านเยียนหันหลังจากไป โม่หวิ่นหมินมองนางจากด้านหลัง รอยยิ้มอันอบอุ่นบนริมฝีปากของเขากลับค่อยๆ หุบลง
ข่าวการฟื้นของหยีเฟย รอเซียนเซิงกลับมา เขาจะรีบบอกเซียนเซิง หลีกเลี่ยงเหตุไม่คาดคิดที่จะเกิดขึ้นก่อนที่พวกเขาจะไป…
อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หนานหว่านเยียนมาถึงที่ลานเรือนจิ้งฉาน เห็นว่าหวางหมัวมัวกำลังยุ่งอยู่ จึงส่งเสียงเรียกเบาๆ “หวางหมัวมัว”
เมื่อหวางหมัวมัวได้ยินเสียงของหนานหว่านเยียน ก็หยุดงานในมือทันที สีหน้ามีความเบิกบานและซับซ้อนเล็กน้อย “พระชายา มาแล้วหรือเจ้าคะ”
นางรู้ว่าหนานว่านเยียนเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฟยีเฟย บุญคุณนี้ ยากที่จะลืม
แต่นางก็เข้าใจด้วยว่า ความรู้สึกที่หยีเฟยมีต่อหนานหว่านเยียนไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ดังนั้นทุกครั้งที่หนานหว่านเยียนมาตรวจ นางก็จะกลัวว่าหยีเฟยจะได้รับการกระตุ้น ทำให้เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น
หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าหวางหมัวมัวก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจถึงความกังวลของนาง
แต่การตรวจรักษาประจำวันเป็นสิ่งสำคัญ หมอไม่สามารถทำตัวเป็นคนตาบอกตรวจโรคให้กับคนไข้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นอาการของหยีเฟย และการหย่าของนางมีความเกี่ยวข้องกัน
”อืม ท่านอ๋องอยู่ข้างในหรือไม่”
หวางหมัวมัวพาหนานหว่านเยียนเข้าประตูมา และกล่าวด้วยเสียงเบาๆ ว่า “เมื่อเช้าท่านอ๋องบอกว่าออกนอกจวนไปทำธุระ ตอนนี้ยังไม่กลับมาเจ้าค่ะ”
“ข้ารู้แล้ว” หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น ปกติแล้ว ทุกวันกู้โม่หานจะมาดูหนีเฟยก่อน
วันนี้เกิดอะไรขึ้น สำคัญยิ่งกว่าหยีเฟยอีกหรือ?
นางระงับความคิดไว้ เดินไปข้างเตียงหยีเฟยกับหวางหมัวมัว
หยีเฟยที่อยู่บนเตียง เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนก็ถลุนตาออกมาในทันที และจ้องมองไปที่นาง
หนานหว่านเยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ถูกหยีเฟยจ้องมอง แต่นางยังคงจับข้อมือของหยีเฟยอย่างสงบ นางตรวจอย่างละเอียด “เสด็จแม่ สองสามวันมานี้ มีอาการอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”
หวางหมัวมัวตอบกลับในทันทีว่า “เหนียงเหนียงไม่มีอาการอื่น แต่ยังพูดและขยับตัวไม่ได้เหมือนเดิมเจ้าค่ะ”
“พระชายา บ่าวได้ให้อาหารเหลวเบา ๆ แก่เหนียงเหนียงทำตามคําสั่งของท่านให้เหยียงเหนียงเสวยอาหารเหลวอ่อนๆ พระโอสถก็เช่นกัน กินครบทั้งสามมื้อ ไม่มีตกหล่นแม้แต่น้อย มีอะไรไม่ถูกต้องหรือไม่เจ้าคะ?”
หากเกิดอะไรขึ้นกับหยีเฟย อย่างนั้นนางก็ไม่มีหน้าไม่พบท่านอ๋องอีกแล้ว!
“ไม่ใช่อย่างนั้น ร่างกายของเสด็จแม่กําลังฟื้นตัวได้ดี” นิ้วเรียวยาวของหนานหว่านเยียนบีบแขนและน่องของหยีเฟยไปมา และขมวดคิ้ว “แต่-”
“สเด็จแม่นอนสลบไปมานานกว่าสิบปี ร่างกายในแต่ละส่วนก็ค่อนข้างอ่อนแอ ไม่มีภูมิต้านทาน หมัวหมัวนำโกวชี(เป็นยาสมุนไพรจีน ลักษณะเป็นเม็ดเล็กๆสีแดง)ไปแช่น้ำ ให้นางเสวยแทนน้ำทุกวัน ก็จะช่วยให้ดีขึ้นได้”
“โกวชีแช่น้ำ?” สีหน้าของหวางหมัวมัวงง และประหลาดใจเล็กน้อย “บ่าวเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกว่าโกวชีสามารถนำมาแช่น้ำได้ ปกติโกวชีจะนำไปใส่ในอาหารมิใช่หรือเจ้าคะ”
นางไม่ได้สงสัยในวิชาแพทย์ของหนานหว่านเยียน เพียงแต่อยากรู้เท่านั้น
คำพูดแปลกใหม่ที่ออกมาจากปากของนาง ยังมีการรักษาโรคของนางที่ไม่เหมือนใคร เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน เป็นหนึ่งเดียวจริงๆ
หนานหว่านเยียนหัวพวกข้าะเบาๆ “อันที่จริงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพียงแค่ต้มน้ำให้เดือด ปล่อยให้มันอุ่นจากนั้นนำมาแช่ก็ได้แล้ว”
“วิธีนี้ ข้าก็เป็นเทคนิคของหมอที่ข้าเห็นมาเช่นกัน มีคนจากพื้นที่หนึ่ง พวกเขามักจะนำโกวชีมาแช่น้ำดื่ม สามารถบำรุงร่างกายได้”
นางคงพูดไม่ได้ว่า นี่เป็นความรู้ทั่วไปที่คนในยุคปัจจุบันใช้บำรุงร่างกายหรอกนะ
หวางหมัวมัวรับปากด้วยความเข้าใจปนไม่เข้าใจ “เจ้าค่ะ บ่าวจะไปเตรียมไว้เจ้าค่ะ”
“อืม” หนานหว่านเยียนถอนหายใจด้วยเสียงเบาๆ “หากมีแก้วรักษาอุณหภูมิจะยิ่งดี ใช้แก้วเก็บอุณหภูมิแช่โกวชีไว้จะสะดวกมาก”
มันจะไม่เย็นง่าย จะได้ประหยัดแรง ลดความวุ่นวาย
แก้วเก็บอุณหภูมิหรือเจ้าคะ?
หวางหมัวมัวได้ยินเสียงพึมพำของหนานหว่านเยียน คิ้วของนางขมวด คํานี้เหตุใดถึงคุ้นหูขนาดนี้?
ทันใดนั้นหวางหมัวมัวก็จําได้ว่าในฤดูหนาวที่ผ่านมา หยีเฟยอยู่ในวังก็จะตัดพ้อว่า หากมีแก้วเก็บอุณหภูมิก็ควรจะดี สามารถดื่มน้ำร้อนได้ตลอดเวลา
ตอนนั้นนางก็สงสัยอยากถามแก้วเก็บอุณหภูมิคืออะไร แต่เหนียงเหนียงยิ้มอย่างลึกลับ บอกว่านางแต่งขึ้นมาเองมั่วๆ
แต่ทําไม สิ่งที่เหนียงเหนียงแต่งขึ้นเองมั่ว พระชายาถึงรู้ได้ เรื่องนี้แม้แต่ท่านอ๋องก็ไม่รู้!
หวางหมัวมัวยังคงสงสัย แต่ทันใดนั้นก็เห็นหยีเฟยที่อยู่บนเตียง ถลึงตาโตมาก กล้ามเนื้อบริเวณใบหน้ากระตุกไม่หยุด ตื่นเต้นจนนั่งแทบไม่ติด…
