ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 589 มอบบัลลังก์ให้เขา
จากนั้น หมอหลวงทั้งหมดก็คุกเข่าลง กล่าวเสริมอย่างตะกุกตะกัก “ใช่ ใช่พ่ะย่ะค่ะฮ่องเต้ ท่านป่วยระยะสุดท้าย มีภาวะหัวใจวาย หมดหนทางเยียวยาแล้ว!”
เขาป่วยระยะสุดท้าย หมดหนทางรักษาแล้วหรือ?!
ข่าวนี้เหมือนกับมีอะไรมากระแทกที่หน้าอกของกู้จิ่งซานอย่างแรง
ครู่หนึ่งเขาก็ยิ่งโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เลือดเต็มปากอัดแน่นอยู่ในหัวใจ รู้สึกโกรธราวกับถูกมีดกรีดเป็นพันครั้ง
“ข้า เลี้ยง พวกขยะ อย่างพวกเจ้า เอาไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“พวก พวกเจ้า ไส หัว ไป ให้ หมด! เรียก เรียกหนานหว่านเยียนมา นาง นางต้อง รักษาข้าได้แน่!”
เขาไม่เชื่อในชะตาลิขิต ไม่เคยเชื่อเลย
ดังนั้นจึงต้องคอยเตรียมโอรสทุกคนไว้ในวัยที่เหมาะสมของตัวเอง เขายังหนุ่มยังแน่นอยู่ จะป่วยหนักระยะสุดท้ายได้อย่างไร?!
ขอเพียงมีหนานหว่านเยียนอยู่ เขาต้องไม่เป็นอะไร!
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของชี่กุ้ยเฟยที่ยังสะอื้นอยู่เมื่อครู่ก็เย็นชาลงทันที จู่ๆ ก็วางผ้าเช็ดหน้าในมือลง
“ฮ่องเต้ ท่านป่วยระยะสุดท้าย เหล่าหมอหลวงได้วินิจฉัยแล้ว ไม่จำเป็นต้องเชิญพระชายาอี้เข้าวังอีก?”
ว่าแล้ว นางก็กวาดสายตามองหมอหลวงหลายคนด้วยแววตาดุดัน ยังมีเฟิ่งจงฉวนอีก “พวกจ้าวว่าใช่หรือเปล่า?”
หมอหลวงทุกคนก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร
จู่ๆ หัวของกู้จิ่งซานก็ว่างเปล่า
เขาริมฝีปากสั่นระริก จ้องมองชี่กุ้ยเฟยด้วยดวงตาแดงก่ำอย่างไม่ละสายตา “จ้าว จ้าวหมายความว่ายังไง?”
“หมายความว่า วันนี้ฮ่องเต้ประชวรหนัก ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” สายตาที่ชี่กุ้ยเฟยมองไปที่กู้จิ่งซาน กลายเป็นความขยะแขยงอย่างที่สุด
“เดิมทีข้าอยากเล่นละครกับท่านให้จบฉากนี้ก่อน คอยส่งท่านให้ถึงฝั่ง ใครใช้ให้ท่านตะกละไม่รู้จักพอ ยังจะเรียกหนานหว่านเยียนเข้ามารักษาในวังอีก งั้นข้าจะบอกท่านให้ โรคของท่าน เกิดจากพิษของข้าเอง!”
“ตอนนี้ผ่านมาเดือนนึงแล้ว เจ้าถูกพิษเข้าหัวใจและเส้นเลือดมานาน พิษเพิ่งสำแดงอาการในวันนี้เท่านั้น ต่อให้หนานหว่านเยียนมา ก็ไม่มีทางเยียวยา”
ในสายตาที่เหลือเชื่อของกู้จิ่งซาน ชี่กุ้ยเฟยค่อยๆ หยิบราชโองการสีเหลืองสดใสออกมาจากสาบเสื้อของนาง
“ฝ่าบาท มาถึงตอนนี้แล้ว ท่านน่าจะรู้แล้วว่าข้าต้องการอะไร?”
กู้จิ่งซานมองไปที่คำว่า “สละราชบัลลังก์” บนหน้าปกของหนังสือ พลันจ้องเขม็งด้วยความโกรธทันที แขนขาไม่สามารถหยุดสั่นได้
“เฟิ่ง เฟิ่งจงฉวนเฝิง! ชี่กุ้ยเฟยจะ จะก่อกบฏ! รีบจัดการนาง!”
เฟิ่งกงกงรีบสาวเท้าก้าวเข้าไป แต่กลับไปยืนอยู่ข้างชี่กุ้ยเฟย “ฝ่าบาท เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านควรนำตราหยกออกมาประทับดีกว่า”
“เจ้า พวกเจ้า ได้ พวกคนชั่ว!” กู้จิ่งซานโกรธจัดจนใบหน้าดุดัน ความเจ็บปวดทำให้เขาขาดสติ เมื่อมองไปที่ใบหน้าของชี่กุ้ยเฟยที่ทำให้เขาหัวใจอุดตัน ก็ด่ากราดด้วยความโกรธ “จิตใจของสตรี มีพิษที่สุดจริงๆ!”
“ปกติข้า ไม่ได้ใจร้ายกับเจ้า เมื่อเทียบ กับฮองเฮาแล้ว ยังดีกว่าเสียอีก เหตุใด เจ้า ถึงทำได้ ขนาดนี้…”
ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่คนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุดอย่างเฟิ่งกงกง ก็แปรพักตร์ไปแล้ว
“ดีกับข้าหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า…” ชี่กุ้ยเฟยได้ยินคำพูดก็กู้จิ่งซาน ก็หัวเราะเยาะออกมา
“กู้จิ่งซาน ข้าให้กำเนิดลูกชายสองคนให้ท่าน ท่านไม่ให้ความสำคัญแม้แต่คนเดียว ข้าไม่ใช่ฮองเฮา ตำแหน่งไท่จื่อก็เป็นของกู้โม่หาน ท่านใจดีกับข้าตรงไหน?!”
“ข้าจะบอกท่านให้ ข้าเบื่อกับการเป็นกุ้ยเฟยมาสิบกว่าปีแล้ว ท่านควรร่วมมือกับข้าอย่างซื่อสัตย์ดีกว่า ตอนนี้ทั่วทั้งวัง ทั้งภายในและภายนอกล้วนแต่เป็นคนของข้าทั้งนั้น”
“โอรสของท่านทุกคนไม่มีใครรู้เรื่องราว กู้โม่หานค่อนข้างมีความสามารถ อย่าหวังว่าเขาจะมาช่วยท่าน”
“ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขามีความสามารถในการเข้าวังได้หรือไม่ แม้ว่าจะได้ เขาก็ช่วยท่านไม่ได้! แล้วข้าจะฆ่าเขาทันทีในข้อหาสมรู้ร่วมคิดก่อกบฏ!”
กู้จิ่งซานเผชิญหน้ากับดวงตาเลือดเย็นของชี่กุ้ยเฟย โกรธเจียนตาย
“ข้า ไม่คิดเลยว่า เจ้า จะโหดร้ายขนาดนี้”
ชี่กุ้ยเฟยยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าแค่ทำในสิ่งที่ข้าควรทำ อีกอย่าง ท่านอย่าดูถูกกู้โม่หาน คอยกดดันเขาตลอดเวลา? ในเมื่อท่านเกลียดเขาถึงเพียงนี้ ก็สละราชบัลลังก์ให้เจ้าเจ็ด จะมีปัญหาอะไร?”
กู้จิ่งซานรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้เสียดหูในทันใด
เมื่อเทียบกับกู้โม่หาน เขารักและตามใจกู้โม่หลิงและชี่กุ้ยเฟยมากเกินไป ตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ท่าทีของเขาที่มีต่อกู้โม่หานคือการข่มเหง ทำให้เขาเดือดร้อนอยู่เสมอ ควบคุมเขาทั้งภายในและภายนอก ทำร้ายผู้คนรอบตัวเขา เพื่อความสุขในภายหลัง
กู้โม่หานไม่เกลียดเขาก็ดีมากแล้ว แต่จะให้มาช่วยเขาได้อย่างไร
ท้ายที่สุด มันเป็นการทำความคิดของตัวเองโดยพลการ ถึงได้ผิดพลาดครั้งใหญ่แบบนี้
แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ ขอเพียงได้ยาถอนพิษ เขาจะรีบออกจากปีกตำหนัก รายงานเฉิงอ๋องเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด
ในเวลานั้น เขาอยากจะปล่อยให้กู้โม่เฟิงสืบทอดบัลลังก์ มากกว่าปล่อยให้จิตใจงูพิษอย่างชี่กุ้ยเฟยได้บรรลุความปรารถนา!
“ในเมื่อ เจ้าต้องการ ข้า ก็จะให้ตราหยก แก่เจ้า มันอยู่ ใน ตู้มืด ใต้เตียงนี้ แต่ว่า เจ้าต้องให้ยาถอนพิษแก่ข้า!”
ดวงตาของชี่กุ้ยเฟยเป็นประกายเล็กน้อย สั่งให้องครักษ์สองคนเปิดกล่องผ้าดิ้นที่มีตราหยกที่ควานหาออกมาจากตู้มืด เปิดดูให้เห็นกับตา
จากนั้น นางก็หยิบยาถอนพิษออกมาครึ่งเม็ด แล้วใส่เข้าไปในปากของกู้จิ่งซาน “ประทับตรานี้ แล้วข้าจะให้อีกครึ่งเม็ดแก่ท่าน”
กู้จิ่งซานกัดฟันกรอด จ้องมองชี่กุ้ยเฟยด้วยความโกรธ แต่เขาเป็นเหมือนเสือที่ถูกสุนัขรังแกเมื่อสูญเสียอำนาจ ทำได้เพียงประทับตราลงบนหนังสือสละราชสมบัติปลอมฉบับนั้นอย่างไม่เต็มใจ “อีก ครึ่งหนึ่ง…”
แต่ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ถูกผลักอย่างแรง จากนั้นศีรษะก็กระแทกกับพื้นอย่างแรง สั่นสะเทือนไปถึงตับไตไส้พุง ศีรษะแตก
ชี่กุ้ยเฟยมองไปที่กู้จิ่งซาน ชูยาถอนพิษอีกครึ่งหนึ่งในมือ โยนลงกับพื้น แล้วบดขยี้อย่างไร้ความปรานี “ท่านคิดว่า ข้าจะทำในสิ่งที่ท่านต้องการหรือ?”
“กู้จิ่งซาน ข้ารับใช้ท่านมากว่าสิบปี ท่านคิดอะไร ข้ารู้ดีกว่าตัวท่านเองเสียอีก!”
“วันนี้ ท่านต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”
ชี่กุ้ยเฟยผู้นี้มีจิตใจเป็นงูพิษ!
กู้จิ่งซานโกรธจัดชักกระตุกอยู่บนพื้น กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง อยากจะตะโกนด่า แต่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง เขาไม่มีเสียงแล้ว
เขาถูกเฟิ่งจงฉวนและหมอหลวงหลายคนหามขึ้นไปบนบัลลังก์มังกร ในมือยังมีหนังสือสละราชสมบัติปลอมฉบับนั้นอยู่
ในเวลานี้ เขารู้สึกว่ามันช่างเหลวไหลสิ้นดี รู้สึกเสียใจอย่างอธิบายไม่ได้
หลังจากออกแบบชีวิตของผู้อื่นแล้ว สุดท้าย ก็ตกไปอยู่ในมือของคนที่ไม่น่าไว้ใจ
บนหนทางนี้ เขาต้องเสียสละมามากแค่ไหน ถึงก้าวขึ้นมาบนตำแหน่งนี้ รวมถึงผู้หญิงคนเดียวที่เขารักมากที่สุดในชีวิตด้วย
ชี่กุ้ยเฟยเห็นเช่นนี้ ก็บีบน้ำตาออกมาอาบแก้มเป็นทาง เดินออกไปนอกตำหนัก เปิดประตูตำหนัก นางมองไปที่บรรดาองค์ชายที่รายล้อมอยู่หลายพระองค์ แล้วพูดอย่างโศกเศร้า “เสด็จพ่อของพวกท่าน กำลังป่วยหนัก…”
“หมอหลวงบอกว่า อาจจะหมดทางรักษาแล้ว ฝ่าบาทได้ออกหนังสือสละราชสมบัติแล้ว เรียกอี้อ๋องเข้าวังเถอะ พวกท่านก็เข้าไปด้วย มาดูใจเขาเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ”
นางพูดออกมาอย่างโศกเศร้า แต่ในใจ กลับมีความสุขและสบายใจ
ยอมกล้ำกลืนมาตลอดชีวิต วางแผนที่จะนิ่งเฉย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ด้านนอกตำหนัก
ทั้งกู้โม่หลิงและองค์ชายสิบไม่อยากจะเชื่อ กู้โม่หลิงรีบพูดว่า “เป็นไปได้ยังไง เสด็จพ่อเจ็บป่วยธรรมดามิใช่หรือ จู่ๆ จะป่วยหนักได้ยังไง…”
สายตาของกู้โม่เฟิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเช่นกัน ขอให้องครักษ์นอกตำหนักออกจากวังไปเชิญกู้โม่หานทันที
จากนั้น เขาก็พาองค์ชายสิบตามชี่กุ้ยเฟยและกู้โม่หลิงเข้าไปในตำหนักด้วยกัน
เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของกู้จิ่งซาน หัวใจก็สั่นสะเทือนอย่างแรง มันไม่น่าเชื่อ
“เสด็จพ่อ!”
ฉินมู่ไป๋รู้สึกงุนงงมาตลอด เดินตามเข้าไปในตำหนักพร้อมกับขมวดคิ้ว
วันนี้เป็นวันแต่งงานของนาง ก็มาพบเรื่องที่ฮ่องเต้กำลังจะสวรรคต มันไม่เป็นเรื่องบังเอิญไปหน่อยหรือ?
กู้จิ่งซานมองไปที่กู้โม่เฟิง พยายามพูดกับเขา “ข้า ไม่ ไม่…”
แต่วินาทีต่อมา สายตาของเขาก็ถูกบดบังด้วยเงาร่างสะโอดสะอง…
