ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 600 การตรวจร่างกาย
เซียงเหลียนหยิบโจ๊กและนำไปให้หนานหว่านเยียน แต่หนานหว่านเยียนพูดในลักษณะที่อึดอัดมาก: “ข้าไม่อยากกิน เอาออกไปเลย!”
ขณะที่นางพูด นางก็อาเจียนขึ้นมาอีกครั้ง และเซียงเหลียนตกใจมาก นางรีบเอาโจ๊กออกไปห่างไกล
“พระชา ฮองเฮา ท่านสบายดีไหม”
หนานหว่านเยียนส่ายหัว แค่ไม่สามารถดมกลิ่นนี้ได้ มิฉะนั้นจะรู้สึกอึดอัดมาก
เซียงเหลียนไม่ได้ถามอะไรอีก เมื่อเห็นว่านางไม่อยากกินนางจึงเริ่มกวาดเศษขยะที่อยู่บนพื้น
ในความเป็นจริง นางรู้สึกว่าวันนี้หนานหว่านเยียนทำมากเกินไปเล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ท่านอ๋องคือฮ่องเต้แล้ว และสถานะของเขาสูงไม่เหมือนในอดีต แต่ฮองเฮายังกล้าที่จะโยนของต่อหน้าฮ่องเต้ .
หากผู้อื่นรู้เรื่องนี้จะทำให้ฮ่องเต้จะเสียหน้า นอกจากนี้ ไม่ดีต่อฮองเฮาอีกด้วย…
หลังจากทำความสะอาดพื้นแล้ว นางมองไปที่หนานหว่านเยียนอีกครั้ง หนานหว่านเยียนดูเหมือนจะดีขึ้นมากและนางก็หลับตาฟื้นตัวอยู่
นางก็ไม่ได้สนใจอย่างอื่นแล้ว และพูดตรงๆว่า “เหนียงเหนียง บ่าวรู้ว่าท่านตอนนี้ไม่พอใจ แต่ได้โปรดยกโทษให้บ่าวที่ต้องมาพูดมากเกินไป ฮ่องเต้ได้วิ่งเต้นไปมาในช่วงสองวันที่ผ่านมา และถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้พักผ่อน เพื่อที่จะสงบความวุ่นวาย บ่าวสามารถเห็นออกว่าเขาเหนื่อยมาก แต่เขาก็นึกถึงหยีเฟยเหนียงเหนียงและท่านด้วย จนทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังและรีบกลับมาที่จวน”
“และข้ายังได้ยินมาว่าสถานการณ์ในวังเมื่อวานนั้นอันตรายมาก และฮ่องเต้เกือบได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าท่านเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้ท่านอารมณ์เสียใส่ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ไม่เพียงไม่ได้โทษท่าน แถมยังรักใคร่โปรดปรานท่าน เป็นห่วงท่าน ท่านช่วยนึกถึงความรักนี้และทำดีต่อฮ่องเต้หน่อยได้ไหม”
นางเป็นบ่าวมามากว่าสิบปี และนางเข้าใจความแตกต่างระหว่างชนชั้นสูงต่ำ
กู้โม่หานเป็นเจ้านายที่ดีมากอยู่แล้ว และยิ่งเป็นผู้ชายที่ดีด้วย นางไม่เข้าใจกู้โม่หานซึ่งอยู่ในฐานะฮ่องเต้ก็ได้ปฏิบัติต่อหนานหว่านเยียนอย่างสุดใจ ทำไมหนานหว่านเยียนถึงยังไม่ยอมรับ?
แม้เพื่อประโยชน์ของคุณหนูเล็กทั้งสอง นางก็ยังหวังว่าหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานจะคืนดีกันได้ และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองผ่อนคลายลง ชีวิตต่อไปถึงจะมีความสุขได้ ไม่ใช่หรือ?
หนานหว่านเยียน ได้ยินคำพูดนั้นก็หันมามองเซียงเหลียน ใบหน้าซีดของนางกลายเป็นเย็นชา
“เซียงเหลียน ถ้าเจ้าอยากจะเป็นผู้ช่วยชักชวนของกู้โม่หาน ทุกอย่างที่เจ้าจะพูดก็ไม่จำเป็นต้องพูดต่อ”
“วันนี้ข้าเพิ่งปฏิเสธกู้โม่หานอย่างไม่แยแสเป็นครั้งคราว แต่เจ้าอยู่ในจวนมาหลายปีแล้ว แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เห็น แต่เจ้าก็คงเคยได้ยินวิธีที่กู้โม่หานเคยทำกับข้าด้วยใช่ไหม เพื่อหยุนอี่ว์โหรวที่ได้มาทำร้ายข้าทุกที่ วันนี้ข้าตอบกลับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
นางถูกเขาชอกช้ำไปทั้งตัว และตอนนี้นางแค่โยนของต่อหน้าเขา นี่มันเกินไปหรือ?
เหอ
แค่ประโยคหนึ่ง ก็ทำให้เซียงเหลียนพูดอะไรไม่ออก นางดูละอายใจและไม่สบายใจมาก “นี่…”
หนานหว่านเยียนหัวเราะเยาะขึ้น ระงับการปั่นป่วนในท้อง
“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าได้ตกลงปรองดองกับเขาไว้แล้ว ตอนนี้เขากลับคำไม่ยอมปล่อยข้าไป ทำไมข้าจะโกรธไม่ได้ ถ้าเขายังคงหมกมุ่นอยู่แบบนี้ ข้าคงทำเรื่องแย่กว่านี้ได้อีก”
เซียงเหลียน ไม่รู้เกี่ยวกับการฟื้นความทรงจำของหนานหว่านเยียน
นางกัดฟันและเกลี้ยกล่อม “บ่าวรู้ว่าท่านกับฮ่องเต้มีความเข้าใจผิดกันมากมาย แต่สิ่งเหล่านี้ถูกเปิดเผยต่อกันไม่ใช่หรือ”
“สิ่งที่เกิดขึ้นกับหยีเฟยเหนียงเหนียงตอนนั้นทำให้ท่านอ๋องไม่สบายใจเป็นเวลาหลายปี ในเวลานั้น เขาถูกความเกลียดชังบังตา และมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องข้องใจกับจวนเฉิงเซี่ยงด้วย ท่าน—”
“ดังนั้นแค่เพื่อความจริงที่เขาไม่รู้ชัดเจนนั้น ก็สามารถใช้มาเป็นข้ออ้างได้ทำร้ายข้าครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยหรือ” หนานหว่านเยียนตอบอย่างเฉียบขาดโดยไม่เปิดโอกาสให้เซียงเหลียนพูดต่อ
อารมณ์ของนางเย็นชามาก และดวงตาที่สวยงามคู่นั้นก็เย็นชา เซียงเหลียนตกใจมาก
หนานหว่านเยียนมองไปที่เซียงเหลียน ริมฝีปากสีซีดของนางขยับ “ถ้าอยากจะแก้แค้นก็ไม่เป็นไร แต่ข้าทำอะไรผิดหรือ เพียงเพราะข้าเป็นลูกสาวของหนานเฉิงเซี่ยง ก็สมควรที่จะเป็นเหยื่อ และก็สมควรเป้าที่กู้โม่หานมาระบายความแค้นเคืองหรือ?
แต่ว่า นางอาจทำสิ่งหนึ่งผิดไป นั่นคือตกลงที่จะแต่งงานกับกู้โม่หาน
อันที่จริง ตอนนั้นที่นางแต่งงานกับกู้โม่หาน ไม่ใช่เพราะคำขอที่หน้าด้านของนาง แต่เป็นเพราะกู้จิ่งซานจงใจเข้าแทรกแซงเพื่อใช้นางเป็นเครื่องมือ ให้นางต้องแต่งงานกับกู้โม่หานโดยเกิดจากการข่มขู่ทั้งนั้น
พอดีเกิดขึ้นเมื่อนางอายุยังน้อย และมีความรักที่หยั่งรากลึกที่มีต่อกู้โม่หานมาโดยตลอด อีกทั้งไทเฮาก็เห็นชอบเกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้ ดังนั้นนางจึงพร้อมยอมรับ ถ้าไม่นั้น กู้จิ่งซานก็จะส่งคนอื่นไปอยู่ข้างเขา เพื่อเพ่งเล็งเขา
อันที่จริง ทุกอย่างเป็นเพราะเพื่อเขา แต่กลับมีข่าวลือว่านางเพื่อที่จะแต่งงานกับเขาโดยแยกหยุนอี่ว์โหรวกับเขาด้วยทุกวิถีทาง…
เป็นเรื่องไร้สาระมากที่ว่า ตอนที่นางมายังโลกนี้ไม่เคยมีใครถามความปรารถนาของนางเลย นางมักถูกกล่าวหา ข่มเหง และแสวงประโยชน์อย่างไม่รู้จบ
ตอนนี้นางมาถึงจุดนี้ได้แล้ว แค่อยากจะพาเด็กหญิงเล็กสองคนจากไป ไปยังที่ที่ไม่มีใครรู้จักนางเพื่อที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันเป็นไปไม่ได้หรือ มันกลับมีโทษหรือ?
ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ หนานหว่านเยียนก็ยิ่งตัวสั่นเกือบทั้งตัว ความโศกเศร้าในดวงตาของนางกำลังจะเปลี่ยนเป็นน้ำตา แต่นางกลั้นมันไว้
“สรุปแล้ว ไม่ว่าเหตุผลของเขาจะสมเหตุสมผลแค่ไหน ข้าก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้”
อารมณ์ของนางแปรปรวนมากเกินไป และเพราะนางไม่ได้กินอะไร นางจึงรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก
ท้องของนางปั่นป่วนอีกครั้ง และหนานหว่านเยียนรู้ตัวทันทีและหันหลังกลับอาเจียนแผ่วลงที่พื้น
เซียงเหลียนตกใจมากจนใบหน้าของนางซีดเซียว และนางก็ทำอะไรไม่ถูกอย่างกระวนกระวาย “ฮองเฮา ฮองเฮา ได้โปรดอย่าทำให้บ่าวตกใจ!”
“เป็นความผิดของบ่าวเอง บ่าวไม่ควรพูดเยอะเกินไป ไม่ควรยั่วยุท่าน ท่าน ท่าน—”
นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อลูบหลังของหนานหว่านเยียน หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและวางไว้ที่คางของหนานหว่านเยียน และปลอบโยนนางอยู่เรื่อย ๆ
หนานหว่านเยียนอาเจียนถึงหายใจไม่ออก จนกระทั่งน้ำที่เป็นกรดไหลออกมา แต่นางก็ยังไม่ดีขึ้น
นางกุมหน้าอกและท้องล่าง ไม่สบายจนทำให้ใบหน้าซีดเซียว
เซียงเหลียนรู้ว่าหนานหว่านเยียนไม่อยากหาหมอหลวง จึงถามอย่างไม่แน่นอนว่า “พระชายา ถ้าท่านไม่อยากให้หมอหลวงมาจริงๆ ก็จับชีพจรเองดีกว่า ท่านรู้สึกอึดอัดมากขนาดนี้ บ่าวก็กังวลไม่สบายใจเช่นกัน!”
หนานหว่านเยียน มองไปด้านข้างที่เซียงเหลียนซึ่งกำลังร้องไห้อย่างกระวนกระวายใจ และกลับมาครุ่นคิด
แม้ว่านางจะไม่อยากยอมรับจริงๆ แต่เมื่อนางคิดถึงอดีต นางก็จำคืนที่ไร้สาระระหว่างกู้โม่หานในวันเทศกาลปีใหม่ได้
กู้โม่หานไอ้สารเลวนั่นใช้นางเป็นยาถอนพิษในคืนนั้นจริงๆ…
เมื่อก่อนนางคิดว่าปฏิกิริยาแบบนี้เกิดจากความเครียด ทั้งที่จริงๆ แล้วนางไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายมาก่อน แต่ในตอนนี้ นางต้องสงสัยว่าท้องแล้วหรือเปล่า…
หนานหว่านเยียนพยายามระงับความรู้สึกไม่สบายของนาง และมองไปที่เซียงเหลียนอย่างยากลำบาก “ทั้งหมดนี้ต่างก็ไม่ชอบใจข้า และพอได้กลิ่นข้าก็ไม่สบาย”
“ไปเตรียมข้าวต้มมันแกว ผักกาดขาวต้ม ใช้พุทราแดงและเห็ดหูหนูดำทำของกินให้ข้า และเอาผลไม้รสเปรี้ยวมาให้ด้วย ข้าอยากกินพวกนั้น”
อาหารเหล่านี้เป็นอาหารที่ดีต่อร่างกายในระหว่างตั้งครรภ์ และเป็นที่นางรับได้
เซียงเหลียนผงะไปครู่หนึ่งและตอบทันทีว่า “รับทราบ บ่าวจะเตรียมตัวให้พร้อมตอนนี้เลย พระชายาจงรีบเข้านอนและพักผ่อนดีกว่า!”
พอพูดจบนางก็รีบวิ่งออกไป
หนานหว่านเยียนรอให้เซียงเหลียนวิ่งไกลออกไป ลุกขึ้นและปิดประตูอย่างแน่นหนา ลงกลอนจากด้านในและเข้าไปในช่องว่างโดยตรง
นางยกแขนเสื้อขึ้นอย่างช่ำชอง ผูกสายรัดห้ามเลือดให้ตนเอง และตรวจเลือดเพื่อตรวจผลลัพธ์ของฮอร์โมนโปรเจสเตอโรนซึ่งเป็นวิธีที่แม่นยำที่สุด และจะเกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุด
ระหว่างที่รอผล หนานหว่านเยียนกัดริมฝีปาก จากนั้นคุ้ยกล่องยา แกะแท่งทดสอบการตั้งครรภ์ออกจากกล่อง และเก็บตัวอย่าง
ไม่นานนางก็เห็นบรรทัดแรกบนแท่งทดสอบการตั้งครรภ์ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง…
