ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 624
เสิ่นอี่ว์หันไปคำนับให้กับกู้โม่หานอย่างเคร่งขรึม “ข้าน้อยจักเฝ้าตำหนักหยูซินเป็นอย่างดี จะไม่ปล่อยให้ยุงแม้แต่ตัวเดียวบินออกมาจากพระราชวังเด็ดขาด ขอให้ฝ่าบาทโปรดวางใจ!”
กู้โม่หานโบกมือไปมา บอกใบ้ให้เขาถอยไป จากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า
เสิ่นอี่ว์มองดูด้านหลังของกู้โม่หาน ด้วยความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจและรักสงสาร
มันไม่ง่ายเลยจริงๆ สำหรับฝ่าบาท แต่เหนียงเหนียงก็มีความลำบากใจเช่นกัน เขาที่อยู่ตรงกลางก็รู้สึกว่าแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว
ในเมื่อมีความอึดอัดใจที่พูดกับฝ่าบาทไม่ได้ เช่นนั้น เขาก็จักปกป้องฮองเฮาเหนียงเหนียงแทนฝ่าบาทก็แล้วกัน
รอให้เขาได้หลักฐานทั้งหมดที่หยุนอี่ว์โหรวทำลายในอดีตมา และส่งมอบให้กับฮองเฮาเหนียงเหนียง แล้วค่อยให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงลงโทษหยุนอี่ว์โหรวด้วยมือตัวเองก็แล้วกัน
ขอเพียงหยุนอี่ว์โหรวตาย เหนียงเหนียงกับฝ่าบาท ก็คงคืนดีกันสักวัน……
หลังกู้โม่หานจากไป หนานหว่านเยียนก็ยังคงนั่งพิงหัวเตียง ลูบท้อง หลับตาพักเหนื่อยอยู่เช่นเดิม
ทันใดนั้น ประตูตำหนักก็ถูกคนเปิดออก และยังมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบอีกด้วย
หนานหว่านเยียนลืมตาขึ้นมา ก็ปะทะเข้ากับนัยน์ตาเป็นห่วงของเซียงอวี้พอดี
เซียงอวี้เดินเข้ามาใกล้ หันไปเอ่ยกับนางอย่างเคารพนอบน้อม “เหนียงเหนียงฝ่าบาทให้ท่านพักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้ เขาจะมาเยี่ยมใหม่”
กู้โม่หานไปแล้ว ในที่สุดภายในใจของหนานหว่านเยียนก็โล่งอก
ดูท่าแล้วหมอหลวงเจียงคงบอกการเจ็บไข้กับกู้โม่หาน ตามคำแก้ต่างที่นางบอกแล้ว
“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถิด”
เซียงอวี้มองดูสีหน้าที่ซีดเซียวของหนานหว่านเยียน และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ ก็คุกเข่าลงตรงเบื้องหน้าหนานหว่านเยียน อย่างอดไม่ได้ทันที
“ฮองเฮาเหนียงเหนียง! คำพูดของหมอหลวง บ่าวได้ยินหมดแล้ว หลายวันมานี้ บ่าวเองก็รู้ว่าท่านไม่สบาย ในตอนแรกยังคิดอยู่เลยว่าท่านตั้งครรภ์ แต่กลับไม่คิดว่าร่างกายผิดปกติ”
“บ่าวรู้ ว่านับตั้งแต่ท่านฟื้นจากการสลบไสล ก็ดูไม่มีความสุขตลอดมา และดูโกรธแค้นฝ่าบาท บ่าวอยากรู้ว่าเพราะเหตุอันใด เป็นเพราะฝ่าบาทไม่ให้ท่านจากไป หรือเพราะว่า พระชายารองหยุนตั้งครรภ์กัน?”
นางมองดูหนานหว่านเยียนด้วยแววตาแน่วแน่อย่างยิ่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเด็ดขาด
“หากเป็นเพราะพระชายารองหยุน เหนียงเหนียงบ่าวสามารถถวายชีวิตเพื่อเหนียงเหนียงได้!”
“ขอแค่ทำให้เหนียงเหนียงกับฝ่าบาทคืนดีกันได้ บ่าวสามารถวางแผนลอบสังหารพระโอรส ใช้ชีวิตแลกชีวิตได้!”
อย่างไรเสียหยุนอี่ว์โหรวก็ไม่ใช่คนดี ตายไปก็เท่านั้น และยังสามารถช่วยให้ฝ่าบาทกับฮองเฮาเหนียงเหนียงสมหวังกันได้อีกด้วย!
หนานหว่านเยียนกำลังตั้งครรภ์ เดิมทีก็เหนื่อยล้าง่ายอยู่แล้ว อยากพักผ่อนมากจริงๆ แต่เมื่อนางเห็นอารมณ์ของเซียงอวี้ฮึกเหิมเช่นนี้ ที่พูดก็ไม่เหมาะสม นางจึงขมวดคิ้วทันที
นางรีบลงจากเตียง มาพยุงเซียงอวี้ลุกขึ้น ในดวงตามีความเจ็บปวดใจเล็กน้อย
“เซียงอวี้ อย่าพูดเหลวไหล หากคนอื่นได้ยินเข้า ระวังจะรักษาชีวิตน้อยๆ ไว้ไม่ได้”
“อีกอย่าง ไม่ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะทำผิดอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับเด็ก เจ้าลุกขึ้นมาก่อน มีอะไรก็ค่อยๆ พูด”
หลายวันมานี้ สาเหตุเพราะกู้โม่หาน นางถึงได้เปลี่ยนเป็นคนดุร้ายต่อเซียงอวี้กับเซียงเหลียน นางเองก็อดไม่ได้ แต่เพื่อที่จะตัดขาดให้หมด จึงจำใจต้องแสร้งทำเป็นเย็นชา
แต่ตอนนี้เห็นเซียงอวี้ร้องไห้เสียใจเช่นนี้ นางก็ใจอ่อนอีกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ
เซียงอวี้เห็นหนานหว่านเยียนไม่สวมแม้กระทั่งรองเท้า ก็รีบมาพยุงนาง รู้สึกเศร้าโศกเสียใจยิ่งขึ้นทันที น้ำตาไหลราวกับสายฝน
“เหนียงเหนียงบ่าว บ่าวรู้ ว่าท่าน ว่าท่านยังเป็นเหนียงเหนียงคนเดิม ยังอ่อนโยนกับบ่าวเหลือเกิน”
“แต่ แต่ช่วงนี้บ่าวเศร้าโศกเสียใจอย่างยิ่ง เห็นฝ่าบาทใช้ชีวิตผ่านมาอย่างยากลำบากถึงเพียงนั้น ท่านเองก็ผ่านมาอย่างยากลำบากมากเช่นกัน แต่กลับไม่รู้ว่าจะสามารถทำอะไรให้ท่านทั้งสองได้บ้าง”
“ท่านไม่รู้ดอก ว่าบ่าวไปส่งของที่ตำหนักหย่างซินหลายครั้ง ก็เห็นฝ่าบาททรงงานอยู่บนโต๊ะตลอดวันตลอดคืนทุกครั้ง ตอนที่ยุ่งขึ้นมา ก็จะทานโจ๊กเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“เขาดูไร้เรี่ยวแรงไม่น้อย องครักษ์เสิ่นอี่ว์บอกว่า ยามกลางคืนฝ่าบาทง่วงจนทนไม่ไหว ก็ใช้มือคลึงขมับ ฝืนอยู่เช่นนี้ไม่ยอมพักผ่อน แต่ทุกครั้งที่เขามาเจอท่าน ก็จะทำตัวปกติ มักจะยิ้มแย้ม ไม่ให้ท่านเป็นกังวล”
“แต่……ท่านเองก็เหมือนกัน หลายวันมานี้ก็มักจะไม่มีความสุข ตัวเองไม่สบายอยู่แท้ๆ อาเจียนจนมืดฟ้ามัวดิน แต่กลับพยายามทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร อยู่ต่อหน้าองค์หญิงทั้งสองคนก็หยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน”
“บ่าวเป็นเพียงคนใช้ตัวน้อยๆ คนหนึ่ง ภายในใจไม่ได้มีความปรารถนาอันยิ่งใหญ่อะไร เพียงหวังว่าคุณหนูทั้งสองท่านที่บ่าวคอยปรนนิบัติรับใช้จะสบายดี มีความสุขสุขภาพแข็งแรง หากสามารถช่วยเหนียงเหนียงได้ แม้จะต้องตัดหัว บ่าวก็ทำได้!”
ชีวิตอันต่ำต้อยของนาง หากไม่ได้เจอกับกู้โม่หาน ก็ไม่รู้ว่าจะตายอยู่ที่ใด พอเข้าจวนมา ก็เหมือนกับว่าได้กลับบ้าน สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข
กู้โม่หานมีบุญคุณกับนาง และนางเองก็ชอบหนานหว่านเยียนจริงๆ ทั้งเป็นมิตรและน่ารักอย่างยิ่ง หากนายท่านทั้งสองสามารถคืนดีกันได้ นางก็ตายได้อย่างไม่นึกเสียใจอะไรเลยจริงๆ
หนานหว่านเยียนเห็นเซียงอวี้ร้องไห้จนเป็นสาวเจ้าน้ำตา ภายในใจก็ไม่สบายใจอย่างยิ่ง
นางประคองหน้าของเซียงอวี้ขึ้นอย่างอ่อนโยน แล้วเช็ดน้ำตาตรงหางตาให้นางอย่างเอาใจใส่
“เซียงอวี้ เจ้าจงรักภักดีกับกู้โม่หาน และเต็มที่กับข้า ข้าซาบซึ้งใจจริงๆ”
“แต่ เจ้าเพียงทำเรื่องของเจ้าเองให้ดีก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องแทรกแซงเรื่องระหว่างข้ากับกู้โม่หานดอก”
เซียงอวี้ดึงมือหนานหว่านเยียนกลับมา สูดจมูกไปมา “ไม่เอาเหนียงเหนียงท่านอย่าให้บ่าวปลีกตัวออกห่างเลย”
“บ่าวไม่อยากเห็นท่านกับฝ่าบาททรมานกันและกันเช่นนี้เหนียงเหนียงท่านบอกความจริงกับบ่าวได้หรือไม่ ว่าท่านไม่ชอบฝ่าบาทแล้วจริงๆ หรือ?”
