ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 698
ได้ยินดังนั้น ดวงตาของเสิ่นอี่ว์ก็สว่างไสวขึ้น ราวกับว่ามีความเคียดแค้นศัตรูเดียวกัน
แต่ในไม่ช้าแสงในดวงตาของเขาก็หรี่ลง เปลี่ยนเป็นความลังเล
ไป๋จื่อรู้ความลับมากมายระหว่างเขากับฮองเฮาเหนียงเหนียง พิสูจน์ได้ว่าคนผู้นี้เกี่ยวข้องกับฮองเฮาเหนียงเหนียงจริงๆ!
หากเป็นในอดีต เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะเปิดโปงหยุนอี่ว์โหรว แต่ตอนนี้หยุนอี่ว์โหรวกำลังตั้งครรภ์กับทายาทของฮ่องเต้ หากความจริงถูกเปิดเผยในเวลานี้ องค์รัชทายาทจะทำอย่างไร?
ยิ่งกว่านั้น การจากไปของฮองเฮาเหนียงเหนียงยังสร้างความสะเทือนใจอย่างมากมายให้กับฮ่องเต้ เขากลัวว่าหากเกิดความผิดพลาด แล้วฮ่องเต้รู้ความจริงจะกระทบกระเทือนอีกครั้ง จะยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ฮ่องเต้ยังคงหลงเสน่ห์ไป๋จื่อ ไม่สามารถฟังความคิดเห็นของทุกคนได้ การให้ไป๋จื่อที่อยู่ในจุดศูนย์กลางของความขัดแย้งไปแก้ไขคำพูดของหยุนอี่ว์โหรว เกรงว่าจะไม่สมหวังราบรื่นเช่นนั้น
เสิ่นอี่ว์กัดฟัน “ข้าน้อยรู้ว่า ตัวเองติดหนี้บุญท่านฮองเฮาเหนียงเหนียง ที่ช่วยชีวิตไว้หลายครั้งแล้ว ไม่ต้องการให้ฮ่องเต้ถูกผู้หญิงที่คิดร้ายคอยปิดตาตลอด แต่ข้าผิดต่อแม่นางไป๋จื่อ คำขอของท่าน ข้าไม่สามารถรับปากได้ในตอนนี้”
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะให้หยุนอี่ว์โหรวเปิดเผยร่างที่แท้จริงของนาง
หนานหว่านเยียนตกตะลึง เห็นได้ชัดว่านึกไม่ถึงว่าเสิ่นอี่ว์จะปฏิเสธนางง่ายๆ แบบนี้
นางขมวดคิ้วพลางมองไปที่ท่าทางรู้สึกผิดของเสิ่นอี่ว์ แต่ก็ไม่ได้ตำหนิเขา คิดว่าเสิ่นอี่ว์อาจยังไม่ไว้วางใจนางอย่างเต็มที่
ดังนั้นหนานหว่านเยียนจึงพยักหน้าแล้วกระซิบ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ช่างมันเถอะ”
“วันนี้ข้ามาหาองครักษ์เสิ่น ยังหวังว่าองครักษ์เสิ่นจะช่วยข้าเก็บความลับได้”
เรื่องนี้สามารถทำได้โดยไม่ต้องเกี่ยวข้องกับเสิ่นอี่ว์ แม้ว่าการพึ่งพาตนเองทำให้หยุนอี่ว์โหรวเผยหางจิ้งจอกจะใช้เวลานานขึ้น ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียทีเดียว
เพียงแต่ว่า มันไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่นเท่านั้น
เสิ่นอี่ว์ตอบด้วยสีหน้ายืนยัน “ไม่ต้องกังวลแม่นาง ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กับใคร”
หนานหว่านเยียนพยักหน้า แล้วหันไปส่งสัญญาณให้เฟิงยางออกไปด้วยกัน
เสิ่นอี่ว์มองไปที่เงาร่างที่อยู่ห่างไกลของไป๋จื่อ รู้สึกเจ็บแปลบในใจ เช่นเดียวกับความรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้งที่มีต่อ “หนานหว่านเยียน”
แม้ว่าจะยังไม่สามารถเปิดโปงหยุนอี่ว์โหรวได้ในตอนนี้ แต่ขอเพียงรอให้หยุนอี่ว์โหรวให้กำเนิดทายาทฮ่องเต้เสียก่อน เขาจะไม่ปล่อยนางไปอย่างแน่นอน!
ฮองเฮาเหนียงเหนียง ข้าน้อยจะทำตามความปรารถนาของท่าน จะไม่มีวันทำให้ท่านผิดหวัง!
…
บุคคลที่หนานหว่านเยียนเอ่ยถึง ในเวลานี้ยังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
หนานหว่านเยียนอวดบารมีจากไป ปี้หยุนข่มความเจ็บรีบประคองหยุนอี่ว์โหรวขึ้นมา ปากก็ด่าไม่หยุด
แค่คนสารเลวคนเดียว เหนียงเหนียงท่านอย่าโกรธจนทำร้ายร่างกายตัวเอง การดูแลลูกในท้องเป็นสิ่งสำคัญ”
หยุนอี่ว์โหรวไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่เมื่อนางมองใบหน้าเย่อหยิ่งของไป๋จื่อก็รู้สึกโมโหขึ้นมา
นางกัดฟันและสลัดมือของปี้หยุนออก “ไป๋จื่อ เป็นแค่ตัวแทนเท่านั้น กล้าดียังไงถึงได้หยิ่งผยองขนาดนี้ รนหาที่ตายจริงๆ!”
แต่เมื่อคิดดูอีกครั้ง นางมักจะรู้สึกว่าไป๋จื่อมีความหมายอีกอย่างอยู่ในคำพูดเมื่อครู่ ไม่รู้ว่าจับพิรุธของนางได้จริงหรือไม่
หยุนอี่ว์โหรวเม้มริมฝีปาก กำมือแน่น ปฏิเสธความคิดนี้อย่างรวดเร็ว
เป็นไปไม่ได้ ไป๋จื่อเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญในหมู่ผู้คน นางไม่รู้จักใครเลย จะไม่รู้อะไรได้อย่างไร? ต้องพูดแบบนั้นโดยเจตนา พยายามลากนางลงไปให้พัวพันด้วย
หยุนอี่ว์โหรวข่มอารมณ์ไว้ จ้องมองปี้หยุนด้วยความเกลียดชัง “เอาน้ำแกงบำรุงมาให้ข้า นางมือไม้ซุ่มซ่าม เมื่อครู่ก็เกือบทำหก”
“เพคะ” ปี้หยุนมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวด้วยความคับข้องใจ แต่ก็ส่งน้ำแกงบำรุงให้ย่างระมัดระวัง
เช่นนี้สองนายบ่าวจึงเดินตามกันเข้าไปในตำหนักหย่างซิน
หน่วยลาดตระเวนเดินผ่านไป หนึ่งในนั้นชะลอความเร็วลงโดยไม่รู้ตัวและหลุดออกจากแถวเมื่อเห็นหยุนอี่ว์โหรว
เขามองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างลุ่มหลง ดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยความหลงใหลและชื่นชม จากนั้นขณะที่สายตาเลื่อนไปที่ท้องของหยุนอี่ว์โหรว ก็เปลี่ยนเป็นความรักอีกครั้ง…
