ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 733
ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หาน ขณะนี้แผ่รังสีเย็นเยือกอึมครึมน่าสะพรึงกลัวภายใต้แสงสาดส่อง
“ในใต้หล้านี้ มิมีบุรุษผู้ใดทนต่อลูกชู้ที่ไม่รู้ความเป็นไปได้หรอก!”
ลูกชู้?
หนานหว่านเยียนทั้งรู้สึกโกรธและผิดหวัง เอื้อมมือออกไปตบใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานทันที
แต่ฝ่ามือยังไม่ทันแตะโดนแก้มของกู้โม่หาน ก็ถูกชายหนุ่มคว้าจับเอาไว้ทันควัน
กู้โม่หานจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาร้อนแรง ความโกรธที่อำพรางไว้ช่างน่าขวัญผวา
“ข้าพูดอะไรผิดรึ”
ข้อมือของหนานหว่านเยียนถูกบีบจนแดง ดวงตาของนางค่อยๆ เปียกชื้น ไม่อาจระงับความโกรธของตนเองได้
นางมองเขาที่มีท่าทางเดือดดาลจัด ทันใดนั้นก็เกิดความเกลียดชัง และความไม่เต็มใจอย่างแรงกล้าเอ่อล้นขึ้นมา
“เจ้าเอ่ยไม่ถูกสักคำ! กู้โม่หาน ข้าเกลียดเจ้าเสียจริง เหตุใดผลโลกนี้ถึงได้มีคนสารเลวเช่นเจ้ากัน ทำไมเจ้าข่มเหงรังแกข้าเพียงผู้เดียว ข้าติดค้างอะไรเจ้า ไหนเจ้าบอกข้าที เรื่องที่ข้าตั้งครรภ์ ใครเป็นคนบอกเจ้ากันแน่”
ตอนกู้โม่หานมาวันนี้ เห็นได้ชัดว่านำดอกไม้มาด้วย ซึ่งหมายความว่าไม่ได้ตั้งใจซักถามนาง
แต่เขาไม่แยกแยะถูกผิดมาหาด้วยความโมโหทันที ทั้งยังชี้เป้าว่าลูกของนางเป็นลูกชู้โดยตรง กู้โม่หานต้องพบกับใครบาง ระหว่างทาง จงใจก่อชนวนทำให้เกิดการปะทะกันครั้งนี้ขึ้นมา
อย่าให้นางจับได้แล้วกัน ไม่อย่างนั้นจะฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆ!
คิ้วของกู้โม่หานเลิกขึ้นอย่างแรง ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังแยกออกมา มือที่จับนางไว้เพิ่มแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ชั่วขณะหนึ่ง เขาคิดจะตัดข้อมือของนาง
“ข้าต้องการให้เจ้าเอาเด็กออก เป็นการรังแกเจ้างั้นรึ จะให้ข้าดูเจ้าคลอดลูกของคนอื่นรึ ถึงจะเป็นการรักเจ้า หนานหว่านเยียน เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ”
เขาก้มหน้า จ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาดุร้าย ฝ่ามือร้อนแผดเผา แทบจะลวกผิวหนังของหนานหว่านเยียนหมดแล้ว
ขณะนั้นเองแผลเป็นบนแขนขวาก็เจ็บปวดเลือนราง แต่มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดหนึ่งในสิบในใจเขา ความพยาบาทเย็นยะเยือกฉายในแววตา “เจ้าบอกข้ามา เด็กกี่เดือนแล้ว พ่อของเด็กเป็นใคร เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองเดือนนี้ เป็นของหยุนเหิง หรือของโม่หวิ่นหมิง”
“หรือ…เป็นไอ้สารเลว ที่ชื่อโม่หลีอะไรนั้น เขารู้ว่าเจ้าตั้งครรภ์แล้วหรือไม่ พวกเจ้า…เคยกันกี่ครั้งแล้ว”
เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจคิดลึก แค่คิดก็เจ็บปวดสาหัส ความหึงหวงพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที
แต่ที่น่าขันคือ ก่อนหน้านี้เขาเคยอยากจะเชื่อในพระพุทธเจ้า และแน่นอนว่าของที่ต้องการ มีเพียงแต่การพึ่งพามือของตนเองต่อสู้มาเท่านั้น
ในเมื่อนางควบคุมตัวเองไม่ได้ งั้นเขาก็จะควบคุมนางเอง เด็กเขาไม่ต้องการ พ่อของเด็ก เขายิ่งต้องกำจัดด้วยมือของเขาเอง!
แต่เมื่อคำพูดเหล่านี้เข้าหูของหนานหว่านเยียน กลับยิ่งดูหมิ่นเหยียดหยาม ดวงตานางแดงก่ำด้วยความโกรธทันที ยกมือขึ้นจะตบเขา
เสียงตบดังกึกก้อง กู้โม่หานไม่ได้หลบ ปล่อยให้นางลงมือ เขามองใบหน้าที่โกรธจนถึงขีดสุดของนาง ความอิจฉาริษยาครอบงำสติทันที
“เจ้าพาลโกรธเช่นนี้ ดูท่าชายชู้จะเป็นหนึ่งในสามคนนี้สินะ”
“เจ้าน่าจะตายไปซะจริงๆ…อื้อ”
คำพูดยังไม่ทันจบ ริมฝีปากก็ถูกเขาปิดไว้ทันที
เขายกมือเชยคางนาง บังคับให้นางเงยหน้ารับจูบ
ราวกับความโกรธระเบิดออกมา ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาเช่นกัน เขาโน้มมาใกล้จูบนางอย่างหยาบโลน กลบความรู้สึกช่วงชิงลมหายใจของนาง เหมือนต้องการจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง
พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาไม่ได้อยู่ห่างไกลจากนางมากนัก ต่อให้ไม่ได้ใจของนาง ไม่อาจทำให้นางตั้งท้องลูกให้เขาด้วยความเต็มใจได้ เขาก็สามารถจูบ และต้องการนางได้ตลอดเวลา
ขอเพียงเขาคิด
นางก็ต้องเป็นของเขา
หนานหว่านเยียนพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ยิ่งดิ้นรนเขาก็ยิ่งบ้าคลั่ง ทำจนนางเจ็บไปหมด
จนกระทั่งนางกำลังหายใจไม่ออก เขาถึงปล่อยคางของนางราวกับใจเย็นลงมาหน่อย ลูบไล้แก้มนางอย่างแผ่วเบา ห่วงอารมณ์ในดวงตาที่จ้องมองนางกลับทำให้รู้สึกจิตใจในส่วนลึกสั่นสะท้าน
“หว่านเยียน บอกข้ามา ใครเป็นพ่อของเด็ก หากเจ้าไม่พูดอะไรออกมา ข้าก็ได้แต่ฆ่าให้ตายให้หมด”
หนานหว่านเยียนรู้สึกเพียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ของที่สูบฉีดในเส้นเลือดไม่ใช่เลือดอีกต่อไป แต่เป็นน้ำแข็งที่ละลายเป็นเศษเสี้ยว
นางสะบัดมือของกู้โม่หานออกอย่างแรง และใช้แรงทั้งหมดที่มีทิ้งรอยตบเด่นชัดไว้บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ดวงตาแดงระเรื่อคลอน้ำตา สุดท้ายก็อดตะคอกกู้โม่หานด้วยเสียงแหบแห้งไม่ได้
“กู้โม่หานเจ้ามันไร้เหตุผล! ผู้ชายแย่ๆ! สารเลว! โฉดเขลาเบาปัญญา!”
“เขาคือลูกของเจ้า เลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า..”
