ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ – บทที่ 739 ลูกของเจ้าเป็นของใคร

ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 739

เมื่อได้ยินหยุนอี่ว์โหรวก็ใจสั่นสะท้าน เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาชัดเจน แต่นางก็กลับมาสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว

ความดุร้ายฉายแวววาบในดวงตา นางร้องเสียงดังอย่างโศกเศร้าและอัดอั้นตันใจ “เพคะ ข้าโกหกจริงๆ เพคะ!”

“ที่จริงคืนนั้น ฮองเฮาเหนียงเหนียงเข้าไปในห้องของพระองค์ แต่หลังจากนั้นฮองเฮาเหนียงเหนียงจากไปก็เป็นเรื่องจริง อี่ว์โหรวเข้าห้องของพระองค์ พระองค์ก็มีความสัมพันธ์สามีภรรยากับอี่ว์โหรว หรือที่อี่ว์โหรวพูดมันผิดหรือเพคะ”

กู้โม่หานโกรธจัดทันที ดวงตาดำสนิทดุจหมึก ปกคลุมด้วยเมฆครึ้มขมุกขมัว “หยุนอี่ว์โหรว!”

ที่แท้เป็นเช่นนี้ เขาไม่ได้จำผิด ต่อให้ความทรงจำจะสับสน แต่เขาก็จำได้แม่น ว่าคืนนั้นเขามีความสัมพันธ์กับหนานหว่านเยียน!

แต่หยุนอี่ว์โหรวอาศัยความอดทนอันน้อยนิดสุดท้ายที่เขามีต่อนาง หลอกลวงเขามานานเช่นนี้!

หยุนอี่ว์โหรวกลับกุมหัวใจอย่างขมขื่น สีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย “ฝ่าบาทเพคะ! อี่ว์โหรวรักพระองค์ รักพระองค์มากยิ่ง จึงได้คิดจะครอบครองความรักและความโปรดปรานของพระองค์แต่เพียงผู้เดียว ในฐานะสตรี และภรรยาผู้หนึ่ง ความรู้สึกเช่นนี้ไม่มีอะไรผิด!”

“หรือพระองค์ลืมไปแล้วว่า ตอนอี่ว์โหรวช่วยชีวิตพระองค์ พระองค์ตอบตกลงกับอี่ว์โหรวเช่นไร หรืออี่ว์โหรวไม่ควรได้รับความรักจากพระองค์ มากกว่าผู้อื่นหรือเพคะ…”

“พอแล้ว!” กู้โม่หานปวดหัวแทบแตก วาจาโต้เถียงและความคับข้องใจของหยุนอี่ว์โหรวนี้ ทำให้เขาโกรธยิ่งขึ้น “หยุนอี่ว์โหรว เจ้าโกหกแล้วยังจะสมเหตุสมผลอยู่อีกหรือ”

สายตาเย็นชาของเขาทิ่มแทงหยุนอี่ว์โหรว ร่างกายเย็นชาราวกับกำลังเทน้ำแข็งใส่หัวใจของหยุนอี่ว์โหรว “ในเมื่อเจ้ายอมรับแล้ว คืนนั้นเจ้าก็โกหก งั้นตอนนั้นข้าอาศัยอะไรที่ยังต้องเชื่อเจ้าอีก เจ้ากับข้ามีความสัมพันธ์สามีภรรยากันรึ”

“หยุนอี่ว์โหรว ลูกในท้องของเจ้า เดิมทีก็มิใช่ลูกข้า!”

วาจาเฉียบคมของกู้โม่หานราวกับสะกิดโดนอะไรบางอย่างในใจของหยุนอี่ว์โหรว

ดวงตานางสั่นไหวอย่างรุนแรง สองขาเริ่มอ่อนแรง กุมท้อง ด้วยสีหน้าเจ็บปวดเสียใจ

“ฝ่าบาท พระองค์ตรัสเช่นนี้ได้อย่างไร หรืออี่ว์โหรวในใจของพระองค์ขี้โกหกขนาดนั้นเลยหรือเพคะ”

กู้โม่หานไม่แสดงความเห็นใจเลยสักนิด “ข้าไม่เห็นเจ้าเป็นสตรีแสนดีอ่อนโยนเช่นเมื่อก่อนตั้งนานแล้ว”

“เจ้าในตอนนี้ ปั้นเรื่องโกหก เพื่อผลประโยชน์ กระทั่งข้ายังกล้าเล่นลูกไม้! บอกข้ามาชัดๆ เด็กในท้องเจ้า มีมาได้อย่างไรกันแน่!”

หยุนอี่ว์โหรวกลับน้ำตาไหลออกมานองหน้า ท่าทางอัดอั้นตันใจเป็นที่สุด “อี่ว์โหรว ไม่ได้หลอกลวงพระองค์ ลูกในท้องอี่ว์โหรว ก็เป็นของพระองค์ ไม่มีทางผิดพลาด!”

“ตอนนั้นแม้ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะจากไปแล้ว แต่พระองค์ยังอยู่ในห้อง อี่ว์โหรวคิดจะไปดูแลพระองค์ แต่ไม่คิดว่าจะถูกพระองค์ลากขึ้นเตียง”

“ตอนนั้น พระองค์เห็นอี่ว์โหรวเป็นฮองเฮาเหนียงเหนียง ถึงได้รักใคร่อี่ว์โหรวเช่นนั้น แม้อี่ว์โหรวจะตื่นเต้นระคนดีใจ แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดยิ่ง!”

“เห็นชัดว่าข้าคือคนที่รักพระองค์มากที่สุด แต่สุดท้ายแล้ว ในใจของพระองค์ ยังไม่สู้ตัวแทนของฮองเฮาเหนียงเหนียง! เรื่องอัปยศเช่นนี้ พระองค์จะให้อี่ว์โหรวพูดออกมาได้อย่างไร! ถึงได้โกหกอีกครั้ง มันเป็นเพียงความหึงหวงของอี่ว์โหรว แต่บุตรเป็นทายาทของฝ่าบาทอย่างแท้จริง ไม่มีคำโกหกแม้แต่ครึ่งคำ!”

หน้าตาของหยุนอี่ว์โหรวบิดเบี้ยวเล็กน้อย เพราะเศร้าเกินไป ริมฝีปากที่กัดเอาไว้แน่นจึงสั่นเครือ

คำพูดที่นางพูดพวกนี้ จริงครึ่งเท็จครึ่ง ส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่ออกมาจากปากของปี้หยุน เดินมาถึงจุดนี้แล้ว นางไม่มีทางให้กู้โม่หานเกิดสงสัยนางขึ้นมาเด็ดขาด ไม่มีทาง!

กู้โม่หานแค่นยิ้มเย็นชา ดวงตาน่ากลัวราวกับมองทะลุผู้คนได้

“มีความสัมพันธ์กับข้าจะสูญเสียความทรงจำไป หากคืนนั้นเจ้ามีสัมพันธ์กับข้าจริง แล้วจำทุกอย่างได้แม่นยำขนาดนี้ได้อย่างไร!”

หว่านเยียนบอกว่า ตอนแรกที่นางไม่ยอมบอกเขา เพียงเพราะลืมสิ่งที่เกิดขึ้น กระทั่งก่อนเขาจะก่อกบฏ ถึงจำเรื่องทั้งหมดขึ้นมาได้

แต่หยุนอี่ว์โหรวสาบานสิ่งที่พูดตั้งแต่แรก ไม่เหมือนจะสูญเสียความทรงจำเลยแม้แต่น้อย!

เห็นชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ! ส่วนเรื่องในคืนนั้น ความทรงจำของเขาสับสนเกินไป ไม่กล้าสรุปง่ายๆ

หยุนอี่ว์โหรวตกใจอยู่ครู่หนึ่ง มองกู้โม่หานด้วยความไม่อยากจะเชื่อ รู้สึกเหนื่อยล้าในทันที

นางไม่เคยคิดเลยว่า ยานั้นจะทำให้สูญเสียความทรงจำด้วย…