Chapter 67: ไปขุดดิน
หานเฟยใช้ความคิดเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะมีความคิดเกี่ยวกับวิธีถ่ายโอนพลังวิญญาณไปยังร่างกายของคนอื่น
เนื่องจากนักตกปลาสามารถส่งพลังวิญญาณไปยังเบ็ดตกปลาทำให้มันขยายตัวและหดตัวและตั้งเบ็ดให้เคลื่อนไหวได้ตามใจ เขาจึงเรียนรู้จากวิธีนี้ เขาฝึกตะขอจูบมานานมากและรู้วิธีการทำอย่างแน่นอน
หานเฟยจึงลุกขึ้นและมองไปที่ชายชรา ขณะที่เขาชี้นิ้วไปที่เขาแสงไฟก็เข้าสู่ร่างของชายชรา
เอ๊ะ! มีใครบางคนอยู่ข้างๆ เขา!
หานเฟยไม่ได้สังเกตว่าบุคคลนี้เป็นใคร แต่ในไม่ช้าความคิดก็เกิดขึ้นกับเขา จะเป็นอย่างไรหากฉันถ่ายทอดพลังวิญญาณให้กับคนมากกว่าหนึ่งคนในเวลาเดียวกัน
ดังนั้นหานเฟยจึงจับมือซ้ายของเขาขึ้นและในพริบตา ที่ปลายนิ้วของเขามีแสงแฟลชส่องเข้ามาในร่างกายของเจียงซิน
โพล๊ะ…
โถเหล้าในมือของชายชราตกลงที่พื้น เจียงซินเบิกตากว้างและแววตาสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่จริงจังของเธอ
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ทันใดนั้นพลังวิญญาณก็หายไปอย่างกะทันหันและหานเฟยหัวเราะอย่างดุเดือด เขาชี้ไปที่ชายชราและพูดว่า “คุณปู่คุณเห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็นอัจฉริยะ ฉันทำมันได้ ฉันทำได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า…”
หานเฟยรอให้ชายชราสรรเสริญเขา อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานชายชราก็ยังคงเงียบ จากนั้นเขาสังเกตเห็นว่ามีคนยืนอยู่ข้างๆ ชายชรา
“เอ่อสวัสดี! พี่ซินน”
เจียงซินพยักหน้าเล็กน้อย “หานเฟยคุณทำอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ”
หานเฟยรู้สึกสับสน “ห้ะ อะไรหรอ”
เจียงซินต้องการเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “ขั้นตอนสุดท้าย..ที่คุณถ่ายทอดพลังวิญญาณให้กับเรา”
หานเฟยตอบว่า “ฉันก็ทำเหมือนตกปลา! แค่อย่าโยนสายเบ็ดออกไปโง่ๆ”
ชายชรา: “…”
เจียงซิน: “…”
หลังจากนั้นไม่นานเจียงซินก็พึมพำ “เขาเป็นอัจฉริยะอย่างไม่ต้องสงสัย”
ชายชรากลืนน้ำลาย “อย่าอวดดีน่า ฉันเรียนรู้ทั้งหมดนี้ในวันที่ฉันยังเด็ก เจ้าใช้เวลานานแค่ไหน หกวัน! เจ้ามีหน้ามาอวดได้อย่างไร”
หานเฟยเกาหัวของเขาและเจียงซินก็กลอกตาของเธอขณะที่เธอคิดว่าดีฉันจะไว้หน้าคุณหน่อย โม้ต่อไปแล้วกัน
หานเฟยถามว่า “น้องพี่สาวซินทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
เจียงซินยิ้ม “เพราะบ้านของฉันอยู่ที่นี่”
“ห้ะ”
หานเฟยสะดุ้งจับหน้าอกของเขาและชี้ไปที่ชายชราพูดว่า “คุณคุณ…คุณปู่เป็น..แฟนคุณซินหรอ”
“ป้าป…”
กุ้งถูกโยนไปที่ใบหน้าของหานเฟยและชายชราก็ดุว่า “เจ้าพูดบ้าอะไร! เธอเป็นหลานสาวของฉัน”
เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงซิน มืดลงหานเฟยก็รีบวิ่งไปที่ทุ่งนา “อ้อเข้าใจแล้ว! ขอโทษ…ฉันไปหาที่นอนก่อนนะ”
ชายชราขยี้ใบหน้าของเขา “นอน..เจ้าเคยเห็นคนที่กำลังฝึกอยู่ที่ไหนนอนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็…ฉันจะไปฝึกคนเดียว”
ชายชราดุว่า “อะไรของเจ้า เหตุใดเจ้าซึ่งเป็นชาวประมงทั่วไปจึงจำเป็นต้องไปฝึกอย่างสันโดษคนเดียวล่ะ”
หลังจากหานเฟยจากไปเจียงซีนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านปู่ดูเหมือนท่านจะเข้ากันได้ดีกับผู้ชายคนนี้นะ!”
ชายชราพูดอย่างไม่พอใจ “เข้ากันได้ดีกับเขาเรอะ เขาอายุน้อยกว่าฉันมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเหล้าและบาร์บีคิวแสนอร่อยที่เขาเอามาให้ฉันฉันคงจะโยนเขาทิ้งไปแล้ว”
เจียงซินยิ้ม “ถ้าคุณไม่ต้องการเขาทำไมไม่ให้เขากับฉันล่ะ ฉันคิดว่าเขาอาจมีความสามารถในการเป็นนักรบวิญญาณด้วยนะ”
“ไม่มีทาง ฉันจะปล่อยให้เก็บเกี่ยววิญญาณโดยกำเนิดมากลายเป็นนักรบวิญญาณได้อย่างไร เจ้าคิดว่าฉันเป็นคนงี่เง่าหรอ อย่าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนี้”
เจียงซินหัวเราะเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องระวัง หัวหน้าหมู่บ้านกำลังจัดนักเรียนบางส่วนไปเรียนในเมืองแล้ว หานเฟยทำให้พยัคฆ์ขุ่นเคือง แม้ว่าถังเกอจะปล่อยพยัคฆ์ให้หานเฟยจัดการ แต่หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่รู้ เขายังคงเชื่อว่าหานเฟยพึ่งถังเกอดังนั้นคุณต้องระวัง มิฉะนั้นหัวหน้าหมู่บ้านจะพาเขาเข้าเมืองตามถังเกอไป”
ชายชราโบกมือ “อืมๆ ฉันเข้าใจ…”
…
วันรุ่งขึ้นเมื่อชายชราลุกขึ้นเขาก็พบว่าหานเฟยนั่งยองๆ อยู่ข้างเตียงของเขา
“…เจ้าสารเลวเจ้ามาทำอะไรที่นี่ เจ้าทำให้ฉันกลัวนะ จะมานั่งยองๆ ข้างๆ ฉันในขณะที่ฉันนอนหลับทำไม”
“คุณไม่ได้บอกเองหรอว่าผู้ฝึกไม่จำเป็นต้องนอนหลับ”
“เจ้า…!”
ใช้เวลาไม่นานชายชราก็ออกมาจากบ้านและโยนหนังสือหยกให้หานเฟย “เอาสิ…ฉันจะให้เวลาเจ้าครึ่งเดือนเพื่อเรียนรู้เนื้อหาในหนังสือหยกนี้ให้ขึ้นใจ”
หานเฟยไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในหนังสือหยก เมื่อเขาหยิบมันออกมาและอ่านจบใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วง อะไรเนี่ย ในนี้ได้บันทึกพืชหลายร้อยหลายพันชนิด ฉันต้องใช้เวลาครึ่งชีวิตในการเรียนรู้เลยมั้งเนี่ย!
เมื่อเห็นการแสดงออกของหานเฟยชายชราก็หัวเราะอย่างพอใจ “ฮ่าฮ่าเจ้ารู้ไหมว่าฉันใช้เวลานานแค่ไหนในการจดจำเนื้อหาเหล่านี้ สิบวันเท่านั้น! เวลาที่ฉันให้เวลากับเจ้ามันมากเกินพอแล้ว”
ทันใดนั้นเจียงซินก็เดินผ่านไปเพื่อไปทำงาน เมื่อเธอได้ยินคำพูดของชายชราเธอกลอกตาและเดินจากไป เธอยังจำได้ตอนที่ชายชรามอบหนังสือเล่มนี้ให้เธอเขาบอกว่าเขาต้องการให้เธอเรียนรู้เนื้อหาในสามปีและย้ำว่าเขาใช้เวลาเพียงหนึ่งปีในการท่องจำ ตอนนี้มันถูกเปลี่ยนเป็นสิบวัน เธอไม่อยากยอมรับเลยว่าชายชราไร้เดียงสาคนนี้คือปู่ของเธอ
หานเฟยรู้สึกเหมือนกำลังจะบ้า เขาสงสัยว่ามันสายเกินไปที่เขาจะหนีไป เขามาที่นี่เพียงเพราะเขาเดามานานแล้วว่าชายชราคนนี้อาจจะเป็นพวกสันโดษเขาจึงมาที่นี่ แต่ดูสิว่าเขาต้องทำอะไร! ทำไมฉันต้องเรียนหนังสือซ้ำอีกในโลกนี้..
เมื่อดูหานเฟยเดินจากไปอย่างหมดหวังพร้อมกับหนังสือหยกชายชราก็ร่าเริง ฮ่าๆ เจ้าเป็นอัจฉริยะไม่ใช่เหรอ แค่อ่านหนังสือไปสิ!
…
ที่มุมหนึ่งหานเฟยเปิดใบหยกอย่างไม่เต็มใจจากนั้นเขาก็ตะลึง
(ไม่สมบูรณ์)
: “คอลเลกชันพืชวิญญาณในมหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุด”
: คอลเลกชันของพืชวิญญาณที่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยโบราณ เนื่องจากเวลาผ่านไปตอนนี้จึงไม่สมบูรณ์และต้องใช้ 1,000 พลังวิญญาณเพื่อรับเวอร์ชันที่สมบูรณ์
หานเฟยเบิกตากว้าง คุณล้อเล่นฉันหรอ หนังสือเล่มนี้สามารถอัพเกรดได้ด้วยหรอ
ฮ่าฮ่ามันต้องการพลังวิญญาณเพียง 1,000 จุดเท่านั้น! โอ้ใช่แล้วมันไม่ใช่เทคนิคการฝึกฝนอะไรดังนั้นจึงไม่ต้องใช้พลังวิญญาณมากเท่าไหร่ อืม…เนื่องจากชายชราจำหนังสือเล่มนี้ได้ภายในสิบวันบางทีฉันควรจะทำมันในครึ่งวัน?
หานเฟยส่ายหัว ไม่ไม่มันโหดร้ายเกินไปสำหรับชายชรา แล้ววันเดียวล่ะ ใช่วันเดียวก็นานพอแล้วไม่งั้นฉันต้องหาวิธีฆ่าเวลา โอเคฉันจะจำมันในวันเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้นรุ่งอรุณเพิ่งพ้นผ่าน
เจียงซินออกไปทำงานตามปกติ
ชายชราก็นอนหลับตามปกติ
หานเฟยนั่งยองข้างเตียงของชายชราตามปกติ
เมื่อชายชราตื่นขึ้นเขาก็ดุว่า “เจ้าไอ้สารเลว..ฉันบอกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้อีก! เจ้าหูนวกหรือไง”
“คุณปู่ฉันจำเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ได้แล้ว!”
“อะไรนะ.. เจ้าหมายถึงอะไร…ทำ…เจ้าหมายถึง..จำเนื้อหาในสารานุกรมพืชวิญญาณได้หมดแล้วหรอ”
เจียงซินถอยเท้าของเธอที่เพิ่งก้าวออกจากประตูและถอยมองอย่างตกตะลึง จริงจังใช่มั้ย เขาเป็นสัตว์ประหลาดหรอ
ชายชราตะโกนว่า “อย่ามาโกหก ผ่านไปแค่วันเดียวเอง”
“ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันมีพรสวรรค์ในด้านความจำที่ไม่ธรรมดา”
ชายชราแค่อยากจะตบเขา ไอ้เจ้าเด็กบ้า! ความจำไม่ธรรมดาอะไรกัน ฉันบอกว่าสิบวัน ทำไมถึงทำในวันเดียวล่ะ ฉันจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าคุณทำได้สำเร็จภายในเก้าวัน!
แต่ชายชราเพียงแค่พูดอย่างใจเย็น “ดี ให้ฉันทดสอบเจ้าหน่อย!”
“ดอกไม้ราตรีดอกม่วงสามใบ..”
หานเฟยตอบอย่างคล่องแคล่ว “ดอกไม้ราตรีสีม่วงสามใบพืชวิญญาณที่ดักจับเหยื่อได้ดีและเติบโตที่ก้นทะเล โดยปกติจะอยู่ร่วมกับปลากลางคืนสีม่วงสามหัว แต่เมื่อใดที่ปลาใดก็ตามต้องการกินปลากลางคืนสีม่วงสามหัวก็จะกลืนมันลงไปในคำเดียวดอกไม้ราตรีดอกม่วงสามใบสามารถดูดกลืนแก่นแท้จากหัวของปลากลางคืนสีม่วงสามหัวได้ดังนั้นหากใช้มันเพื่อปรุงยายาก็จะสามารถดูดพลังวิญญาณจากโลกภายนอก และเพิ่มอัตราความสำเร็จได้ 30% เมื่อปรมาจารย์ตกปลาใช้เพื่อพัฒนาเป็นปรมาจารย์ตกปลาที่ยิ่งใหญ่”
เจียงซินตกตะลึงและชายชรายังคงดิ้นรนอยู่ “ถ้าอย่างนั้นบอกฉันเกี่ยวกับผลเฉียนเซียวสิ”
หานเฟยท่องว่า “ผลเฉียนเซียวมักเกิดในพุ่มดอกไม้ทะเลในแหล่งประมงที่สูงกว่าระดับสอง เมื่อดอกไม้ทะเลกินมากเกินไปสารที่ไม่สามารถย่อยได้ที่ผลิตโดยพวกมันจะถูกขับออกมาในที่เดียวและเมื่อเวลาผ่านไปผลเฉียนเซียวจะถูกผลิตขึ้นที่นั่น แต่พืชชนิดนี้มีสารพิษสูงคนทั่วไปอาจอาเจียนเป็นเลือดและเสียชีวิตได้หากสัมผัสมัน อย่างไรก็ตามหากนำมาใช้ร่วมกับผลปะการัง ความเป็นพิษของมันจะถูกดูดซึมเข้าไป สามารถใช้เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันต่อพิษของร่างกายได้”
ชายชราถามคำถามเจ็ดหรือแปดคำถามติดต่อกันและหานเฟยตอบอย่างคล่องแคล่วซึ่งแทบจะทำให้ชายชราคลั่ง ทั้งเขาและเจียงซินกำลังคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ควรถูกพาไปที่เมืองหรอ เหตุใดฟางเจ๋อที่โง่เขลาจึงไม่สามารถหาพรสวรรค์ของเด็กคนนี้ได้
เจียงซินจากไปด้วยดวงตาที่ส่องประกาย
ชายชราไม่ได้ทำการทดสอบต่อ เขารู้สึกว่าถ้าเขาทำต่อไปเขาอาจจะช็อคตายและเขาก็ไม่อยากตายแบบนั้น
ชายชราจึงพูดกับหานเฟยเพียงว่า “ไปขุดดิน..”
