Chapter 90: ความตายของหลี่จื๊อ
หานเฟยยิ้ม คุณต้องการที่จะให้พลังวิญญาณของฉันหมดหรอ? คุณล้อเล่นฉันรึเปล่า?
“ระเบิด! “
ดวงตาของหลี่จือเย็นชาและเมื่อหานเฟยโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณเขาก็ทำเช่นเดียวกันในเวลาเดียวกัน
หานเฟยถูกส่งไปในอากาศอีกครั้ง แต่เขาบินกลับมาและต่อสู้กับลี่จืออีกครั้ง
ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีหานเฟยถูกทำให้กระเด็นไปเจ็ดหรือแปดครั้ง แต่เขาก็ยังคงตะโกนอยู่
“หลี่จื๊อหัวหน้าแห่งพยัคฆ์นี่คือทั้งหมดที่คุณทำได้หรอ คุณไม่ใช่ปรมาจารย์ตกปลาที่มีระดับสูงสุดหรอ คุณเป็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ไม่ใช่หรือ มาเลย! ตีฉัน! ฆ่าฉันสิ! “
หลี่จื๊อแทบจะอาเจียนเป็นเลือดด้วยความโกรธ หานเฟยมันพัฒนามาแบบนี้ได้อย่างไร จู่ๆ เขาก็แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง? พลังวิญญาณของเขาไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ หรอ ถ้าเขาไม่ฆ่าเขาในวันนี้เขาจะเอาชนะเขาได้อย่างไรในอนาคต
“ตายซะ! “
ทันใดนั้นหลี่จือก็ชกหานเฟยออกไปและถือโอกาสใส่ยาเติมวิญญาณเข้าไปในปากของเขาเอง เมื่อหานเฟยตะครุบเขาอีกครั้งเขาก็ขมวดคิ้ว จะต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง!
ในทันใดที่ปลายเท้าของหานเฟยแตะพื้นเขาก็พุ่งกลับมาทันที ในเวลาเดียวกันหลี่จื๊อแยกเบ็ดของเขาออกเป็นสองท่อนเผยให้เห็นมีดบาง ๆ สองเล่มและเขาก็แทงไปที่หานเฟย
หานเฟยรีบเปลี่ยนท่าทางและปัดมีดทั้งสองลงอย่างหวุดหวิด
ใบหน้าของหานเฟยเปลี่ยนไปเล็กน้อย นั่นคือมีดไม่ใช่เบ็ด ไม่ว่าร่างกายของฉันจะแข็งแรงแค่ไหนแต่คุณแทงด้วยมีดก็โกงไปนะ!
“โห! หลี่จือคุณทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ! นั่นคือทั้งหมดที่คุณมีหรอ”
หลี่จื๊อยืนนิ่งและจ้องมองไปที่หานเฟยอย่างเย็นชา “ฉันต้องบอกว่าแกอาจเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดในหมู่บ้านน้ำสวรรค์ในศตวรรษที่ผ่านมายกเว้นถังเกอ แต่แล้วยังไงล่ะ? ฉันเข่นฆ่าคนบนทางของฉันและมาถึงจุดที่ฉันอยู่ในวันนี้และแกก็จะตายให้ฉันอีกคน”
“หัวเสือ ผสาน!”
ตาของหานเฟยหรี่ลง เขารอช่วงเวลานี้ แม้ว่าพวกเขาดูเหมือนจะเอาจริง แต่หลี่จื๊อก็ไม่ได้ออกแรงเต็มที่ แม้ว่าเขาจะใช้เบ็ดปีศาจคลั่งแต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ผู้สร้างท่านี้คงจะต้องสังหารปรมาจารย์ตกปลาสองคนที่เป็นขั้นแรกเท่านั้น
“เจ้าดำกัดเขา”
“ฮะ”
หลี่จื๊อเหลือบมองไปรอบๆ แต่ไม่พบอะไรเลย แต่ในช่วงเวลาต่อมาเขาก็รู้สึกปวดต้นขา เมื่อเขามองลงไปก็เห็นเหมือนเนื้อส่วนขาของเขาถูกกัดออก
การแสดงออกของหลี่จื๊อเปลี่ยนไปอย่างมาก มันคืออะไรกัน?
ก่อนที่ลี่จือจะมีเวลาตอบสนองสถานที่เดียวกันบนต้นขาของเขาก็ถูกกัดอีกครั้ง
“โอ้ย…”
หลี่จื๊อเติมพลังวิญญาณให้ร่างกายของเขาในทันที
“นี่คืออะไร แกใช้กลอะไร”
หานเฟยหัวเราะเบา ๆ “ฉันจะบอกคุณเมื่อคุณตายนะ”
หานเฟยยังเติมพลังวิญญาณและโจมตีเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขารู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง การโจมตีของหลี่จื๊อนั้นรวดเร็วและรุนแรงมากจนเขาใช้มีดระเบิดพลังวิญญาณ เมื่อหานเฟยประมาทเล็กน้อยเขาก็ถูกเฉือนที่หน้าอก แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ต้องเติมพลังวิญญาณให้กับร่างกายอีกครั้ง
“น่าสนใจ ความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้นในระดับหนึ่งหลังจากผสานกับปลาหัวเสือของคุณ แต่แล้วยังไงล่ะ? คุณยังคงเป็นปรมาจารย์ตกปลาที่มีระดับสูงสุด คุณยังไม่ใช่คู่ของฉันอยู่ดี!”
หานเฟยหลบหลีกมีดคู่ของหลี่จื๊อแล้วกระโดดขึ้นไปในอากาศตะโกนว่า “ผสาน”
ช่วงเวลาต่อมารูปแบบหยินหยางปกคลุมร่างกายของเขาทันทีและดวงตาข้างหนึ่งของหานเฟยกลายเป็นสีดำและสีขาวข้างหนึ่งในขณะที่พลังวิญญาณของเขาพุ่งสูงขึ้น
หลี่จื๊อตกใจมาก “มันเป็นไปไม่ได้! ปลากลืนวิญญาณจะนำผลของการผสานที่แข็งแกร่งเช่นนี้มาใช้ได้อย่างไร”
“โฮโฮ…”
ในสายตาของหานเฟยเขามองเห็นเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของหลี่จือและพลังวิญญาณกำลังหมุนวนอยู่ในเส้นลมปราณของเขาซึ่งเรียบง่ายราวกับเวลากลางวันสำหรับเขา
โครม…
เมื่อหมัดของพวกเขาปะทะกันมุมปากของหลี่จื๊อก็กระตุก เมื่อครู่เขาเห็นแสงวาบเย็นจากนั้นการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณของเขาก็ถูกสลายไป!
เขาหันกลับไปและเห็นว่ามีดสองเล่มปรากฏในมือของหานเฟยและเบ็ดไผ่สีม่วงของเขาก็หายไป
“แกใช้มีดด้วยเหรอ”
ความกระหายเลือดอย่างกะทันหันทำให้หานเฟย เมื่อมีความรู้สึกเช่นนี้อีกครั้งเขาก็ยังคงหวาดกลัวและในช่วงเวลาแห่งการหลอมรวมเขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเขาควรจะเหนือกว่าปรมาจารย์ตกปลาขั้นแรก การเคลื่อนไหวของหลี่จื๊อก็ไม่รวดเร็วหรือทรงพลังเหมือนก่อน
“ตายซะ! “
ทั้งคู่ใช้มีดสองเล่มและต่อสู้กันอย่างดุเดือด เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้นหลี่จื๊อมีบาดแผลมากกว่าหนึ่งโหลบนร่างกายของเขาและการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณของเขาได้ถูกลบล้างไปสามครั้ง
หลี่จื๊อรู้สึกสับสน “มันเป็นไปได้ยังไงกัน?! แกจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง? สัตว์วิญญาณของแกไม่ใช่แค่ปลากลืนวิญญาณหรอ!”
ใบหน้าของหานเฟยดูเคร่งขรึมและเสียงของเขาก็แหบแห้ง “…สัตว์วิญญาณของฉันคือ…ปลาแฝด…หยิน – หยาง…กลืนวิญญาณ”
หลี่จื๊อรู้สึกประหลาดใจ ปรากฏว่าสัตว์วิญญาณของเขาไม่ใช่ปลากลืนวิญญาณธรรมดา แต่เป็นปลาแปลกใหม่ที่ทรงพลังมาก ไม่น่าแปลกใจที่ความแข็งแกร่งของเขากลายเป็นที่น่ากลัวมากหลังจากการผสาน ทุกครั้งที่เขาเกือบจะเฉือนหานเฟยเขาจะหลบมันได้อย่างหวุดหวิด แม้ว่าเขาจะพยายามเข้ามาใกล้หานเฟยเพื่อฆ่าเขา แต่สุดท้ายเขาก็ล้มเหลว
หลี่จื๊อไม่ยอมแพ้ “ไม่ฉันจะไม่แพ้! ปลาดาบผสานกับฉัน”
วินาทีต่อมาปลาดาบพุ่งเข้าใส่ร่างของหลี่จื๊อ
มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าหลี่จือใช้มีดและแม้แต่น้อยคนที่รู้ว่าหลี่จื๊อมีสัตว์วิญญาณนี้ ทุกคนรู้ว่าหลี่จือมีปลาหัวเสือเป็นปลาวิญญาณของและคิดว่าเขาไม่มีสัตว์วิญญาณอื่น แต่ใครจะรู้ว่าสัตว์จิตวิญญาณของหลี่จื๊อนั้นคือปลาดาบ!
เห็นได้ชัดว่าปลาดาบเป็นเรื่องธรรมดาเกินไปและสามารถพบเห็นได้ทั่วไปในหมู่บ้านน้ำสวรรค์แต่ด้วยสัตว์จิตวิญญาณเช่นนี้หลี่จื๊อก็ยังคงกลายเป็นผู้นำของพยัคฆ์ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสามารถของเขา
ด้วยตาข้างเดียวสีดำและตาสีขาวหานเฟยดูสงบมาก ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
อันที่จริงหานเฟยกำลังคิดหาวิธีฆ่าลี่จื๊อในตอนนี้ และอีกครั้ง เขาพุ่งไปที่หลี่จื๊ออีกครั้ง มีดสองเล่มในมือของเขาเต้นราวกับผีเสื้อบินและดูงดงาม แต่ครั้งนี้เขาล้มเหลวในการป้องกันการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณของหลี่จื๊อ ในบางครั้งหานเฟยก็เห็นมีดใสพุ่งออกมาจากร่างของหลี่จือ แม้ว่ามันจะแทบมองไม่เห็น แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของเขาได้
“ฉึก…”
หานเฟยมองลงไปที่บาดแผลบนไหล่ขวาของเขาที่ถูกทิ้งไว้ด้วยมีด ตอนนี้เขาเห็นมีดมา แต่ไม่สามารถหลบได้
หลี่จื๊อเยาะเย้ย “แกเก่งขึ้น แต่แล้วยังไง ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของแกเท่ากับของปรมาจารย์ตกปลาขั้นแรก แล้วแกจะสามารถรักษาสถานะการต่อสู้พิเศษนี้ไว้ได้นานแค่ไหน?”
หานเฟยกำมีดแน่นและพูดเบา ๆ ว่า “พิโรธ”
ทันใดนั้นหานเฟยก็เข้ามาใกล้เขาอย่างรวดเร็ว เขากวัดแกว่งมีดอย่างรวดเร็วจนมองเห็นเพียงเงา ลี่จื๊อเพิ่งปิดกั้นการโจมตีสิบครั้งแรก แต่ล้มเหลวในการสกัดกั้นการโจมตีของเขาอีกครั้งต่อมา ในพริบตามีบาดแผลหลายสิบแห่งปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขาและเขาก็เปียกโชกไปด้วยเลือด การต่อสู้อันโหดร้ายนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
“เป็นไปไม่ได้”
หลี่จื๊อส่งเสียงคำรามอย่างสิ้นหวัง ทำไมจู่ๆ ผู้ชายคนนี้ถึงแข็งแกร่งขึ้น เขายิงมีดเจ็ดหรือแปดเล่มพร้อมกัน แต่หานเฟยบิดตัวด้วยท่าทางแปลกๆ และหลบพวกมันทั้งหมด ไม่มีคนธรรมดาคนไหนที่จะบิดร่างกายได้แบบนั้น!
ฉั๊วะ…ฉั๊วะ…
ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีหลี่จือก็อาบไปด้วยเลือดและมือของเขาก็เผยให้เห็นถึงกระดูก!
หลี่จือมองไปที่มือของเขาที่กลายเป็นกระดูกอย่างไม่น่าเชื่อจากนั้นก็มองไปที่มีดสองเล่มที่ปักอยู่ที่หน้าอกซ้ายและขวาของเขา
หานเฟยดูสงบและแววตาสีดำและสีขาวของเขาดูเหมือนกำลังจะดับลง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น
หานเฟยยิ้มอย่างน่ากลัวและใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด เขายกหลี่จื๊อขึ้นมาเขาอ้าปากและกัดไปที่คอของหลี่จื๊อ
“อ๊าก!”..
หลังจากผ่านไปหลายสิบนาทีหานเฟยก็ยุติการผสานด้วยความยากลำบาก
“เห้อ! ฉันเป็นมนุษย์อีกครั้งแล้ว! ฉันไม่อยากทำเลย! เจ้าดำทำไมแกไม่บอกฉันว่าเนื้อมนุษย์มันแย่มาก!”
“แหวะ…”
แน่นอนหานเฟยไม่ได้กินเนื้อมนุษย์จริงๆ เขาเพิ่งฆ่าหลี่จื๊อด้วยการกัดเนื้อคอของเขา บางทีเขาอาจต่อต้านการกินเนื้อมนุษย์โดยไม่รู้ตัวเขาจึงคายเนื้อออกมา แต่ถึงอย่างนั้นกลิ่นเลือดที่รุนแรงก็แทบจะทำให้เขาเป็นลม
หานเฟยกินยาเติมวิญญาณและนอนบนเรือประมงอย่างหมดแรง
เจ้าขาวว่ายไปและจูบแก้มของหานเฟยจากนั้นว่ายไปที่ปากของหานเฟยทำให้หานเฟยได้รับพลังวิญญาณอันบริสุทธิ์
“เห้อ…”
หานเฟยอยากจะเป็นลมอีกครั้ง ฉันไม่เพียง แต่กินเนื้อมนุษย์ แต่ยังกินพลังงานทางวิญญาณที่พ่นออกมาจากปลาด้วย แม้ว่าพลังทางวิญญาณนี้จะบริสุทธิ์มาก แต่ก็ยังมาจากปากของปลา!
