เสด็จอาเก้ากล่าวจบก็กลับเข้าสู่ความสงบ จักรพรรดิมองดูเสด็จอาเก้าอย่างครุ่นคิด แสงเย็นวาบวาบในดวงตาราวกับนักล่าที่มองเห็นจุดอ่อนของเหยื่อ
แต่ใครคือผู้ล่าและใครเป็นเหยื่อนั้นไม่มีใครรู้
เสด็จอาเก้าหรี่ตาเพื่อไม่ให้จักรพรรดิเห็นความคิดเขาผ่านแววตา
เมื่อผู้ใหญ่ต่างคนต่างครุ่นคิดและไม่กล้าเอ่ยปาก องค์รัชทายาทคิดอยู่ครู่หนึ่งและทำลายความเงียบด้วยการก้าวไปข้างหน้า
“ทูลเสด็จพ่อ ข้าคิดว่าสิ่งที่เสด็จอาเก้าพูดนั้นเป็นความจริง เฟิ่งซิ่วถูกคนอื่นใส่ร้าย อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หญิงใดถูกดูหมิ่นต่อหน้าสาธารณะเช่นนั้นก็ไม่อาจโกรธได้ ลูกคิดว่าเฟิ่งซิ่วมีใจเด็ดเดี่ยวสมกับเป็นบุตรสาวตระกูลแม่ทัพ”
“คำพูดขององค์รัชทายาทและเสด็จอาเก้านั้นยังมิสมเหตุ เฟิ่งซิ่วอายุสิบหกแล้ว นางไม่ใช่เด็ก และยังเป็นข้าราชบริพาล นางมิควรฆ่าคนตามใจตน”
“ต้องเข้าใจก่อนว่าเฟิ่งซิ่วนั้นเป็นคนของเสด็จพ่อ ตอนนี้นางสร้างเรื่องอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เป็นเพราะท่านพ่ออนุญาตนางถึงกล้าทำเช่นนี้ เมื่อถึงเวลานั้นคนที่จะต้องเสียหน้าคือเสด็จพ่อ” ตงหลิงจื่อลั่วกล่าวอย่างไม่รีบแต่ร้อนใจ ขณะพูดมองตาของเฟิ่งชิงเฉินด้วยสายตาอาฆาต
เฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ที่นั่นด้วยก็พยายามหายใจช้าๆเพื่อให้เลือดลมไหลเวียนดี
ดูท่าทางของจักรพรรดิแล้วไม่น่าจะปล่อยนางไปในเวลาอันใกล้
หากจักรพรรดิได้ตัดสินใจแล้ว ฝ่าบาทไม่เมตตาเป็นแน่
เมื่อมีคนเริ่ม ก็จะมีคนตาม “ฝ่าบาท องค์ชายของหนานหลิง ซีหลิง และเป่ยหลิงต่างอยู่ที่เมืองตงหลิง และยังมีเชื้อพระวงศ์หัวเมืองอื่นๆอยู่ที่นี่ด้วย”
“ข้อเท็จจริงของการฆาตกรรมของเฟิ่งชิงเฉินถูกปกปิดด้วยความเย่อหยิ่งเพียงประโยคเดียว องค์ชาย เชื้อพระวงศ์ต่างๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ขอฝ่าบาทลงโทษเฟิ่งชิงเฉินให้ถึงที่สุดเพื่อมิให้เป็นตัวอย่าง” คนที่กล่าวเช่นนี้ทำเหมือนตนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ มิหนำซ้ำยังเป็นองค์รัชทายาท
ให้ลั่วอ๋องเป็นองค์รัชทายาทนั้นก็เพราะจักรพรรดิไม่อยากให้รัชทายาทครองบัลลังก์ แต่ก็มิอาจลดความโลภในใจของรัชทายาทได้
“ฝ่าบาท ข้ารู้สึกว่าคำพูดของลั่วอ๋องและใต้เท้ากั๋วนั้นไม่ถูกต้อง เมืองตงหลิงของเราบางครั้งต้องมองไปยังสามอาณาจักรเก้าเมืองในปกครอง องค์รัชทายาทและเสด็จอาเก้ากล่าวอย่างมีเหตุผล หญิงสาวตระกูลแม่ทัพนั้นมีเกียรติและศักดิ์ศรี หากเฟิ่งซิ่วได้ยินเช่นนั้นและบันดาลโทสะก็เป็นเรื่องปกติ เฟิ่งซิ่วก็มีอารมณ์ได้เป็นธรรมดา
ในความเห็นของข้า ข้าขอให้ฝ่าบาทตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดอีกครั้ง มีขอทานปิดล้อมรถม้าของคุณหนูเฟิ่งที่ถนนจริงๆ ดังนั้นต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง ขอทานเหล่านั้นทำไมกล้าทำเช่นนี้ ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิ ราชฏรตงหลิงอยู่อย่างผาสุขมาโดยตลอด ขอทานพวกนี้มาจากไหน ข้าเห็นว่าเป็นเรื่องแปลกจริงๆ
เฟิ่งซิ่วเป็นผู้ที่จงรักภักดี มีความซื่อสัตย์และชอบธรรม ตามที่ฝ่าบาทประกาศออกไป ขอทานเหล่านั้นไม่ยอมรับ เท่ากับว่าพวกเขาทรยศต่อราชสำนักข้าจึงขอให้ฝ่าบาทตรวจสอบเรื่องนี้อย่างเคร่งครัด เพื่อให้เป็นแบบอย่างแก่ราษฎร”
ทันทีที่คำพูดของเสนาบดีฝ่ายซ้ายพูดจบ เสนาบดีฝ่ายขวาก็เริ่มพูดหักล้าง โดยอ้างบัญญัติ และพวกเขาแทบไม่ได้พูดว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงที่มีพิษหรือเป็นผู้หญิงที่ต่ำช้า
ทันทีที่พูดจบ แม่ทัพต่างกล่าวหาเฟิ่งชิงเฉิน หากเป็นเช่นนี้พวกเขาจะให้คนใต้บัญชามีส่วนร่วมได้เยี่ยงไร พวกเขาเดินออกไปและทิ้งความประทับใจไม่ดีให้แก่จักรพรรดิ
ไม่ผิดหรอกที่แม่ทัพจะพูดจาไม่ดี เรื่องเสียงดังนั้นพวกเขาเก่งอยู่แล้ว
แท้จริงแล้วการที่เสนาบดีมีปากเสียงกันในห้องโถงก็เป็นเรื่องธรรมดา แม้ว่าจักรพรรดิจะปวดหัวแต่ก็ไม่อาจหยุดได้ ซึ่งมันไม่ได้เป็นครั้งแรก จักรพรรดิชินเสียแล้ว
เสด็จอาเก้ามองด้วยตาอย่างเฉยเมยราวกับว่าเขาไม่ใช่คนที่ยั่วยุในครั้งนี้
คนที่นิ่งสงบอีกคนคือเฟิ่งชิงเฉินที่คุกเข่าอยู่หน้าห้องโถง นางดูเหมือนคนนอก อันที่จริงการทะเลาะวิวาทกันในหมู่เสนาบดีนั้นเบี่ยงประเด็นไปทางเฟิ่งชิงเฉิน
หากแม่ทัพเหล่านั้นจะไม่ฝึกลูกหลานของพวกเขา แต่เลี้ยงดูพวกเขาให้เป็นคนเรียบง่ายและได้รับการพัฒนาที่ดี นั่นเป็นเพียงวิธีการเลี้ยงดูแต่ไม่ตรงตามหลักคำสอนของขงจื่อ
ก่อนจะออกไปจักรพรรดิพูดอย่างเมินเฉยว่า “ข้าราชบริพาลเหล่านี้รู้วิธีเลี้ยงลูก สอนลูกสาวให้ไร้มารยาท ล่วงประเวณีก่อนแต่งงาน ฉวยโอกาสมีความสัมพันธ์กับลูกพี่ลูกน้อง”
ไม่จำเป็นต้องพูดทุกคนรู้ว่าหญิงสาวที่กล่าวถึงนั้นคือหรงชิงชิวและเจียงอวี้ซิ่ว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หน้าตาผู้ที่ได้ยินก็อมทุกข์ และเขาทำได้เพียงชี้ไปที่จมูกของแม่ทัพและดุพวกเขาด้วคำสบถและหยาบคาย
แม่ทัพไม่สนใจ สีหน้าบูดบึ้งของเขา
เมื่อคนทั้งสองกลุ่มโต้เถียงกันในเรื่องเดียวกัน เฟิ่งชิงเฉินก็อ่านสารจนจบ นางได้เรียนรู้การอ่านเร็วและอ่านสิ่งต่างๆได้เร็วมาก แต่…
นางเหนื่อยมากกับการอ่านข้อความที่ไม่มีเครื่องหมายวรรคตอน ดังนั้นนางจึงอ่านได้ช้า นอกจากผู้ใหญ่เหล่านี้ ยังเขียนสารได้อย่างสวยงาม แต่เน้นเพียงหนึ่งหรือสองประโยค และเฟิ่งชิงเฉินก็เหนื่อยที่จะอ่าน
“ฝ่าบาท” เฟิ่งชิงเฉินวางสารลง โดยยกมือทั้งสองข้างเหนือศีรษะของนาง
มันหนักมากและไม่นานนักที่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเจ็บมือ โชคดีที่นางมีความพากเพียรที่แข็งแกร่งและสามารถอดทนได้
“เจ้าอ่านจบแล้วหรือ” น้ำเสียงของจักรพรรดิสงบลงกว่าเมื่อก่อนมาก และจะเห็นได้ว่าการทะเลาะวิวาทในหมู่ขุนนางก็มีประโยชน์เช่นกัน อย่างน้อย ความโกรธของจักรพรรดิที่มีต่อเฟิ่งชิงเฉินก็ลดลง
“ทูลฝ่าบาท ข้าอ่านจบแล้ว” มือที่ถือสารเริ่มสั่น และจักรพรรดิก็ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเด็กหญิงตัวน้อย จึงขอให้ขันทีนำสารไป เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก และคุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง
จักรพรรดิไม่ได้บอกให้นางลุกขึ้น นางลุกขึ้นไม่ได้ นางไม่ได้มาที่วังเพื่อบ่นเรื่องความคับข้องใจ แต่นางก็ไม่สามารถดูหมิ่นอำนาจจักรพรรดิ และจักรพรรดิก็จะให้ความโปรดปรานแก่นาง
“เจ้ารู้ความผิดหรือไม่?” จักรพรรดิพอใจกับทัศนคติของเฟิ่งชิงเฉินมาก ในฐานะขุนนางต้องมีทัศนคติเช่นนี้ ไม่ว่าจักรพรรดิจะยิ่งใหญ่เพียงใดก็ไม่สามารถทนต่อบุคคลเช่นนี้ได้
ไม่ใช่ทุกคนที่มีท่าทีแบบนี้ และไม่ใช่ทุกคนที่สามารถทนต่อข้าราชบริพารที่มักจะวิพากษ์วิจารณ์ได้
“ฝ่าบาท แม้ข้ามีไหวพริบ แต่ข้าก็หารู้ไม่ว่าข้าผิดตรงไหน ใต้ท้าวหลายคนเห็นข้าฆ่าคนบนท้องถนน และกล่าวหาว่าข้านั้นไม่ถูก ข้าไม่รู้ว่าใต้ท้าวทั้งหลายหาสาเหตุหรือไม่ว่าทำไมข้าถึงทำเช่นนั้น?
“ทูลฝ่าบาท ข้าถูกขอทานปิดล้อมอยู่บนถนน ขันทีจึงนำเงินไปให้พวกเขาเพื่อขอเปิดทาง แต่ขอทานเหล่านั้นมิได้ต้องการเงิน ไม่เพียงแค่นั้น ถึงแม้จะรู้ว่าข้าคือใคร พวกเขาก็ยังคงปิดล้อม”
ขอทานพวกนั้นรู้ศิลปะการต่อสู้ และมีขอทานคนใดบ้างในโลกนี้ที่ไม่ต้องการเงิน? ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้องครักษ์จัดการ และสั่งไม่ให้ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ แต่กลุ่มขอทานไม่สำนึกผิด แถมยืนกรานที่จะสังหารข้า
ถ้าไม่ใช่เพราะองครักษ์ที่ต่อสู้จนตาย และทหารมาถึงทันเวลา ข้าอาจจะจะต้องตายบนถนน ไม่สำคัญว่าข้าจะตายไหม แต่ข้ากังวลว่าคนเหล่านั้นแอบเข้าไปในเมืองตงหลิงเพื่อลอบสังหารข้า
ข้าไม่เสียดายชีวิตของข้าแต่จักรพรรดิเป็นบุคคลที่น่าเทิดทูน บิดามารดาข้าสอนข้ามาตั้งแต่ยังเด็กว่า จักรพรรดิมีชื่อเสียง ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิทำให้หลายเมืองยอมจำนน
แม้ว่าผู้คนตายลง จักรพรรดิก็ไม่สามารถได้รับความเสียหายแม้เพียงเล็กน้อย -ข้าจึงกล้าที่จะขอให้จักรพรรดิตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน เพื่อขจัดความหายนะ ”
คนที่กลัวความตายที่สุดคือจักรพรรดิ คนที่โลภมากที่สุดคือจักรพรรดิ และคนที่ชอบฟังคำพูดที่ดีที่สุดก็คือจักรพรรดิเช่นกัน
คำพูดของนางตรงไปตรงมาและชัดเจน ซึ่งสอดคล้องกับสิ่งที่เสด็จอาเก้าพูด และสอดคล้องกับสิ่งที่อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและแม่ทัพพูดถึง
จักรพรรดิที่ไม่ต้องการต่อสู้ไม่ใช่จักรพรรดิที่ดี เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิมีความทะเยอทะยาน คำพูดที่ประจบสอพลอของเฟิ่งชิงเฉินจะทำให้จักรพรรดิรู้สึกสบายใจ แต่คำพูดหลังจะทำให้จักรพรรดิตื่นตัวมากขึ้น
โอรสในจักรพรรดิโตกันหมดแล้ว หากไม่มีเหตุบังเอิญต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบหรือยี่สิบปีในการรอให้จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ สิบหรือยี่สิบปีนั้นมากเกินไป จักรพรรดิไม่เชื่อว่าโอรสเหล่านั้นจะรอจริงๆ แล้วโอรสของพระองค์ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น
คำพูดของ เฟิ่งชิงเฉินกระทบกับความกังวลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจักรพรรดิ และจักรพรรดิไม่สามารถทนใครที่จ้องมองตำแหน่งของพระองค์ได้
จักรพรรดิไม่ได้แสดงให้เห็นบนใบหน้า แต่ในใจเขาก็ระวัง คำเตือนของเฟิ่งชิงเฉินนั้นสมเหตุสมผล เมื่อพระองค์สามารถฆ่าพี่ชายของพระองค์ได้ แน่นอนว่าลูกก็ฆ่าพ่อได้ บัลลังก์ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้
ความโกรธของจักรพรรดิถูกย้ายจาก เฟิ่งชิงเฉินไปยังองค์ชายและตงหลิงจื่อลั่ว สายตาที่ดุร้ายและอาฆาตมองไปทางตงหลิงจื่อลั่ว
มีองค์ชายเพียงสองคนที่ยังไม่ได้กลับสู่ศักดินาหลังจากโตเต็มที่ และยังคงอยู่ในราชสำนัก
ตงหลิงจื่อลั่ว เงยศีรษะขึ้น และเผชิญหน้ากับจักรพรรดิอย่างสงบ แม้ว่าเสื้อผ้าของพวกเขาจะเปียกโชกไปแล้ว แต่พวกเขาก็กล้าที่จะแสดงสีหน้าให้เห็นและตำหนิเฟิ่งชิงเฉินในใจอย่างลับๆ
ผู้หญิงคนนี้มีอำนาจมาก ความสงสัยของจักรพรรดิมักหนักหนาสาหัส จักรพรรดิกังวลว่าองค์ชายที่โตเต็มวัยจะจ้องมองที่บัลลังก์ คำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้ความสงสัยงอกเงยอย่างไม่ต้องสงสัย…
อนาคตขององค์ชายตงหลิงอาจไม่ใช่เรื่องง่าย และในหมู่พวกเขา ตงหลิงจื่อลั่วเป็นผู้ทรงอิทธิพล และผู้ทรงเกียรติที่สุดคือ…
