นางสนมแพทย์อัจฉริยะ – บทที่ 532 ความร่วมมือ ทำไมคนที่ตายไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 532 ความร่วมมือ ทำไมคนที่ตายไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน

หู๊ว… องค์ชายถอนหายใจ ทำจิตใจให้สงบ แล้วมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินอย่างรวดเร็ว “ชิงเฉิน เจ้าไปดูได้หรือไม่?”

สำนักหมอหลวงอยู่ห่างจากโรงเลี้ยงสัตว์มากเกินไป ดังนั้นพึ่งพาเฟิ่งชิงเฉินจึงเป็นการดีกว่าที่จะพึ่งพาหมอหลวง แต่องค์รัชทายาทก็รู้ช่องว่างระหว่างเฟิ่งชิงเฉิน เย่เย่และซูฆว่าน ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินยากที่จะช่วย

นอกจากนี้ จะไม่เป็นไร ถ้าไม่ยุงกับงู เมื่อถูกพิษแล้วรักษาไม่หาย เฟิ่งชิงเฉินจะถูกเมืองเย่เฉิงเกลียดชัง องค์รัชทายาทไม่แน่ใจนักว่าเฟิ่งชิงเฉินจะช่วยได้หรือไม่ แต่เขาไม่ขอให้เฟิ่งชิงเฉินสัญญา “ข้าทราบ ข้าบอกได้เพียงว่าจะพยายามอย่างเต็มที่ ท้ายที่สุดพิษงูจะมากหรือน้อยต้องดูอีกที ให้คนไปเอากล่องยามา”

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่างูนั้นมีพิษแน่นอน และหากถูกงูพิษกัด อาการของเย่เย่อาจจะแย่

“ตกลง งั้นไปกัน” องค์รัชทายาทเห็นด้วย “ไปกันก่อน นายน้อยเย่เป็นททายาทของเจ้าเมืองเย่ ดังนั้นจะไม่มีข้อผิดพลาด” องค์รัชทายาทกลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่เต็มใจทำอย่างดีที่สุด ดังนั้นเขาจึงพูดเพื่อเป็นการบอกใบ้อย่างรวดเร็ว

“ข้าไปด้วย” ตงหลิงจื่อลั่ว ซีหลิงเทียนอวี่กล่าวพร้อมกัน ขณะที่หยวนซีส่ายหัว “ข้าไม่ไป”

“ตกลง” องค์รัชทายาทเห็นด้วย เฟิ่งชิงเฉินทำหน้าบึ้งและไม่พูดอะไร เดินตามไปยังที่เกิดเหตุอย่างเงียบๆ

ซีหลิงเทียนเหล่ยจงใจก้าวถอยหลังไปยังเฟิ่งชิงเฉิน และพูดข้างๆหูเฟิ่งชิงเฉิน “ชิงเฉิน เจ้าต้องแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไปช่วยผู้ที่ต้องการทำร้ายเจ้า”

รู้สึกไม่สบายใจ แน่นอนว่านางหวังว่าปัญหาของซูหว่าน และเย่เย่จะหายไป

แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับซีหลิงเทียนเหล่ย

เฟิ่งชิงเฉินหยุด เงยศีรษะขึ้น สบตากัน แววตาเกิดประกายไฟลุกโชน…

ซีหลิงเทียนเหล่ยจะรู้อะไรไหม เฟิ่งชิงเฉินลืมตาขึ้นแล้วพูดอย่างเฉยเมย “องค์รัชทายาทเหล่ยคิดมากเกินไปแล้ว นายน้อยเย่และข้าไม่มีความเกลียดชังต่อกัน องค์รัชทายาทและนายน้อยเย่มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด และองค์รัชทายาทควรจะกังวลอย่างมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของนายน้อยเย่สิเพคะ”

“ข้าและนายน้อยเย่แค่ผู้ที่ร่วมมือด้วยกัน หากเทียบกับนายน้อยเย่แล้ว ข้าอยากจจะร่วมมือกับเจ้ามากกว่า ซีหลิงเทียนเหล่ยดูเหมือนจะไม่ได้ยินการเสียดสีในคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน เขาเดินไปข้างหลัง

“ขอบพระทัย องค์รัชทายาทสำหรับความหวังดี ชิงเฉินทำตามจริยธรรมและความสามารถของหมอ” เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าคนเหล่านี้ไม่ได้เห็นแก่นาง แต่เห็นแก่เสด็จอาเก้า หวังจิ่นหลิง และอวี่เหวินหยวนฮั่ว

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินงงงวยคือ ซีหลิงเทียนเหล่ยจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องเอาชนะนาง เว้นแต่หวังจิ่นหลิงและอีกสองคนมีอิทธิพลในตงหลิง และอวี่เหวินหยวนฮั่วก็ไม่ได้รับผลกระทบ

“ชิงเฉิน ข้าจริงจังนะ เจ้ามีความสามารถไหม? เจ้าควรพิจารณาอย่างรอบคอบ หากเจ้าตกลง ข้าจะมอบฐานะใหม่ให้แก่เจ้า ซีหลิงเทียนเหล่ยบอกเป็นนัยกับเฟิ่งชิงเฉินว่าสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เครือข่ายของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เป็นตัวของนางเอง

“ขอบพระทัย องค์รัชทายาทสำหรับความรักที่มีต่อข้า ชิงเฉินจะพิจารณามันอย่างจริงจัง” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น

ซีหลิงเทียนเหล่ยกล้าหาญมากจนกล้าที่จะเอาชนะนางต่อหน้าองค์ชายตงหลิงจื่อลั่ว

“ชิงเฉิน เจ้าคุยอะไรกับเทียนเหล่ย?” แน่นอนว่าองค์ชายสนใจการกระทำของเฟิ่งชิงเฉิน และเมื่อเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินก้าวไปข้างหน้า เขาก็แสร้งทำเป็นถามอย่างไม่ใส่ใจ

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “องค์รัชทายาทเหล่ยเชิญชิงเฉินไปเยี่ยมซีหลิง และกำลังแนะนำธรรมเนียมของซีหลิงให้ชิงเฉินทราบ”

เสียงไม่ดัง แต่ก็เพียงพอแล้วที่ทั้งสี่คนจะได้ยิน และซีหลิงเทียนเหล่ยตอบอย่างสุภาพมาก “องค์ชาย ท่านรู้ไหมว่าข้ากำลังเลือกนางสนมจากสี่อาณาจักร”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ไม่ลืมที่จะมองเฟิงชิงเฉินอย่างเสน่หา ทำให้เฟิงชิงเฉินรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

น่าขยะแขยงพอๆ กับตงหลิงจื่อลั่ว

“ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เต็มใจ องค์รัชทายาทเหล่ยไม่ควรบังคับ” ตงหลิงจื่อหลัวเตือน

ซีหลิงเทียนเหล่ยทนไม่ไหว และโต้กลับทันที “ลั่วอ๋อง ข้าไม่เคยผลักคนอื่นให้ทุกข์ยากและข้าเชื่อเมื่อเงินทองถึงพร้อม ต่อไปอีกฝ่ายจะยอมรับ ไม่เหมือนคนบางคน อีกสองเดือนเหยาหวาจะแต่งงาน ข้าจะขอให้ลั่วอ๊องดูแล”

ซีหลิงเทียนเหล่ยรู้ว่าจุดอ่อนลั่วอ๋องอยู่ที่ไหน พวกเขาไม่สามารถเป็นพันธมิตรได้

เมื่อพูดถึงองค์หญิงเหยาหวาแล้ว ตงหลิงจื่อลั่วลังเลที่จะพูด ไม่ว่าอย่างไร เหยาหวาเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาชอบและก็เป็นความเสียใจในใจของเขาตลอดไป

สิ่งที่ไม่ได้รับมักจะดีที่สุด

เฟิ่งชิงเฉิน และองค์รัชทายาทมองกันและกันด้วยความเข้าใจโดยปริยาย และยิ้มและเร่งฝีเท้า ทิ้งซีหลิงเทียนเหล่ยและลั่วอ๋องไว้ข้างหลัง ปล่อยให้ทั้งคู่ปะทะกัน

จากระยะไกล เฟิ่งชิงเฉินได้กลิ่นเหม็นที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ดูเหมือนว่างูหลามจะตายแล้ว

“ฝ่าบาท สถานการณ์ดูไม่ค่อยจะดีนัก ได้โปรดให้ชิงเฉินก้าวเข้าไปดู” ตอนนี้นางได้สัญญากับองค์รัชทายาทว่าจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยเย่เย่ถอนพิษ เฟิ่งชิงเฉินจะพยายามอย่างเต็มที่

“ตกลง” องค์รัชทายาทรู้ถึงความสามารถ ดังนั้นจึงไม่ได้เร่งรีบ เขาไม่ได้ขอให้เฟิ่งชิงเฉินรอ และส่งทหารแปดคนไปกับเฟิ่งชิงเฉินก่อน

ความเร็วของเฟิ่งชิงเฉินนั้นเร็วมาก เร็วพอๆกับทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างๆ องค์รัชทายาทมองแผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉิน อย่างอิจฉา “ลูกสาวของนายพลเฟิ่งไม่บอบบางจริงๆ ผู้หญิงคนนี้มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะยืนเคียงข้างสามี”

สีหน้าตงหลิงจื่อลั่วมืดมร คำพูดของรัชทายาทเหมือเติมเกลือลงในบาดแผลของเขา ครั้งแรกเหยาหวา ต่อมาเฟิ่งชิงเฉิน เขาโดนทิ่มแทงหัวใจถึงสองครั้ง

…

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินมาถึง การต่อสู้ได้สิ้นสุดลงแล้ว งูหลามถูกหั่นเป็นชิ้นๆ และเลือดก็ไหลไปทั่ว เฟิ่งชิงเฉินเหลือบมองชิ้นงูที่กระจัดกระจายแล้วเหลือบมองผู้พิทักษ์ที่บาดเจ็บและถอนหายใจ ความพินาศของงูนั้นยอดเยี่ยมมาก โชคดีที่ไม่ต้องพึ่งพามือของนาง ไม่เช่นนั้นนางจะต้องทนทุกข์ทรมานมากในวันนี้

เฟิ่งชิงเฉินมีเป้าหมายที่ชัดเจนและเดินตรงไปยังเย่เย่ ก่อนที่นางจะเข้าใกล้ นางถูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดและผมกระเซิงผลักออกไป “เฟิ่งชิงเฉิน ทั้งหมดคือความผิดของเจ้าคุณ เจ้าเจองูหลามก่อน ทำไมเจ้าไม่ตาย…”

หน้าตาซูหว่านเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตา ดวงตาของนางยังคงตื่นตระหนกและหวาดกลัว เมื่อมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ซูหว่านไม่เข้าใจว่าความผิดพลาดอยู่ไหน และทำไมงูไม่ไล่ตามเฟิ่งชิงเฉิน แต่ไล่ตามนาง

คนที่จะพบกับงูหลามในวันนี้คือเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ใช่ซูหว่าน นางได้รับความเดือดร้อนแทนเฟิ่งชิงเฉิน

ซูหว่านอดใจสั่นไม่ได้เมื่อนึกถึงภาพงูหลามอ้าปากใส่นาง ถ้าลูกพี่ลูกน้องของนางไม่มาเร็วกว่านี้ นางคงถูกงูตัวนี้กลืนกิน

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินอยู่ข้างหน้านาง ซูหว่านก็เป็นบ้าและรีบวิ่งไปที่เฟิ่งชิงเฉิน “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าฆ่าลูกพี่ลูกน้องของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ลูกพี่ลูกน้องของฉันจะถูกงูกัดได้อย่างไร? เฟิ่งชิงเฉิน ทำไมคนที่ถูกงูกัดไม่ใช่เจ้า…”