เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าฝู่หลินและเสด็จอาเก้าพูดคุยเกี่ยวกับอะไร และเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าจะมีผลอะไรหรือไม่ นางไม่สนใจ และนางก็ขี้เกียจเกินกว่าจะเอ่ยถาม เพราะเสด็จอาเก้าจะไม่เสียเปรียบอย่างแน่นอน
นอกจากนี้ ฝู่หลินได้เลือกที่ดินผืนดีสำหรับพ่อแม่ของเธอตามสัญญา และยังมาพร้อมกับโฉนด ฝู่หลินนำเนินเขาแห่งหนึ่งมาให้นางได้ และยังมีภูเขาส่งมอบมาพร้อมกันให้นางอีกด้วย เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกว่านางมีความสุขมากเกี่ยวกับความพยายามอย่างท่วมท้นของฝู่หลิน แต่ว่าตามเหตุผลนางก็ยอมรับสิ่งเหล่านี้แล้ว นี่คือค่าคนกลางของนางเอง
อย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินยังคงแสดงความดูถูกอย่างรุนแรงต่อพฤติกรรมตบขอฝู่หลิน ที่เป็นเช่นนี้
ดินแดนที่ฝู่หลินเลือกให้พ่อแม่ของนางอยู่นอกเมือง หากขี่ม้าจะใช้เวลาครึ่งวัน นี่นับว่าไม่ไกลเกินไป ซูเหวินชิงกล่าวว่าฝู่หลินได้ครอบครองที่ดินผืนนี้ไม่ง่าย เพราะที่ดินผืนนี้เป็นของราชา และราชาไม่เคยที่จะมอบผืนดินที่คุ้มค่านี้ให้ใคร
เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฝู่หลินเป็นอัจฉริยะ และมันก็ไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะหลอกราชาด้วยที่ดินผืนหนึ่ง
เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจโหราศาสตร์ นางไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านธรณีวิทยา และเครื่องมือในชุดเครื่องมือแพทย์อันชาญฉลาดก็วิเคราะห์องค์ประกอบของดินไม่ได้ แต่ซูเหวินชิงผู้มากความสามารถด้านสถาปัตยกรรมกล่าวว่า ที่แห่งนี้คือสถานที่ที่ดีมาก
ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะพูด ซูเหวินชิงได้ริเริ่มที่จะเข้าควบคุมงานทั้งหมด เพื่อให้เฟิ่งชิงเฉินสามารถมั่นใจได้ว่าสุสานจะถูกสร้างขึ้นภายในสามวัน เพื่อให้แน่ใจว่าธุระของเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ล่าช้า
ล้อเล่น นี่คือพ่อตาและแม่ยายของเสด็จอาเก้า พ่อแม่นะ จะเอาแนวตั้งหรือแนวนอนเขาเพียงแค่เอ่ยปากก็พอแล้ว เสด็จอาเก้าเป็นคนใช้สมองสั่งการเสมอ
เสด็จอาเก้าได้รับการจัดเตรียมช่างฝีมือไว้นานแล้ว ช่างฝีมือนับพันคนแบ่งออกเป็นสิบกลุ่ม และพวกเขาดำเนินการทั้งกลางวันและกลางคืน นี่ไม่ใช่สุสานของจักรพรรดิ ใช่สามวันก็เพียงพอแล้ว
ฝังศพหลังจากนั้นสามวัน นั่นก็เป็นสิ่งที่โหราจารย์อย่างฝู่หลินกล่าวไว้ ฝู่หลินไม่มีความสามารถอื่น แต่การดูวันที่ยังคงแม่นยำมาก เฟิ่งชิงเฉินใช้เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านฮวงจุ้ยโดยตรง อะแฮ่ม ๆ แม้ว่าจะเกินความสามารถเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถต้านทานความตั้งใจของฝู่หลินได้
เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่า แม้แต่เป็นสามสิบวันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างสุสานแห่งหนึ่งให้สำเร็จ นับประสาอะไรกับสามวัน และนางไม่อยากทำผิดต่อพ่อแม่ของนาง ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงยอมรับความเมตตาของซูเหวินชิง และในเวลาเดียวกันก็เอ่ยคำสัญญา “ซูเหวินชิง ข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้า”
ต้องรู้ว่า เมื่อซูเหวินชิงสร้างจวนเฟิ่ง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดประโยคนี้ด้วยซ้ำ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินให้ความสำคัญกับสุสานนี้มากเพียงใด
“เจ้าพูดจริงหรือ?” ดวงตาของซูเหวินชิงเป็นประกาย ธรรมชาติของนักธุรกิจทำให้เขาคำนวณได้อย่างรวดเร็วว่า ความโปรดปรานของเฟิ่งชิงเฉินนั้นมีค่าเพียงใด ถ้าเขารอจนถึงวันนั้น ความโปรดปรานของเฟิ่งชิงเฉินจะเป็นเรื่องทางดาราศาสตร์
ฮ่าฮ่าฮ่า… ซูเหวินชิงอยากจะหัวเราะมาก แต่นี่คือสถานที่ที่พ่อและแม่ของตระกูลเฟิ่งต้องหลับพักผ่อนไปตลอดกาล และเขาไม่สามารถหัวเราะได้แม้ว่าเขาจะมีความสุขก็ตาม
เขาต้องอดกลั้นไว้ เขาไม่สามารถหัวเราะได้ และผลก็คือ เขาต้องทนกับอาการสั่นไปทั้งตัว
เป็นโรคลมบ้าหมูหรือ?
“เหวินชิง ใจเย็น ๆ ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ที่นี่ทั้งคน” เฟิ่งชิงเฉินรีบก้าวไปข้างหน้า และเอามืออุดปากของซูเหวินชิง เพราะกลัวว่าเขาจะกัดตัวเอง
“อ้า…” ซูเหวินชิงเลือดออกจากมุมปาก ตะโกนด้วยความเจ็บปวด “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังพยายามลอบสังหารเพื่อปล้นข้าหรือไง”
“เจ้าไม่ได้เป็นอะไรเหรอ?” เฟิ่งชิงเฉินเห็นว่าซูเหวินชิงยังปกติดี และรีบปล่อยซูเหวินชิงอย่างรวดเร็ว “ข้าตกใจหมด เจ้าเป็นโรคลมบ้าหมูเหรอ ทำไมข้าไม่เคยรู้มาก่อน”
“โรคลมบ้าหมู? เจ้าพูดเรื่องอะไร? เจ้าบอกว่าข้าเป็นโรคลมบ้าหมู เจ้าน่ะสิที่เป็น” ซูเหวินชิงกระโดดขึ้นด้วยความโกรธ
มีคนที่ว่าผู้อื่นเช่นนี้ด้วยหรือ เขาเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในตงหลิง หล่อเหลาและร่ำรวย อ่อนโยนและเป็นมิตร แต่เฟิ่งชิงเฉินกล่าวหาว่าเขาเป็นลมบ้าหมู หากคำพูดนี้เผยแพร่ออกไป เขาคงไม่มีหน้าที่จะอยู่ที่นี่แล้ว
“ไม่ใช่เหรอ? เจ้าเพิ่งดูเหมือนจะเป็นโรคลมบ้าหมูอะไรทำนองนั้น เจ้าอย่าปิดบังข้าเลย ไม่ต้องกลัว ข้าจะเก็บเป็นความลับให้เจ้าเอง ข้าจะไม่ทำให้เรื่องนี้ของเจ้ารั่วไหลออกไป โรคลมบ้าหมูต้องได้รับการรักษา ไม่เช่นนั้นมันจะยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ นี่เป็นเรื่องร้ายแรง และอาจถึงแก่ชีวิตได้” นิสัยที่เป็นมืออาชีพ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าซูเหวินชิงกำลังปกปิดอาการป่วยของเขา นางจึงรีบปลอบเขาทันที
นางสามารถมั่นใจได้ว่านางดูไม่ผิด ซูเหวินชิงเป็นโรคลมบ้าหมูจริง ๆ
เป็นโรคลมบ้าหมูบ้านเธอสิ!
ซูเหวินชิงกำลังจะร้องไห้ เขาอยากจะบอกว่าเขาเกลียดแพทย์จริง ๆ และเกลียดแพทย์ที่ชื่อเฟิ่งชิงเฉินมากกว่า
“ข้าไม่ได้ป่วยจริง ๆ ข้าแค่คิดอะไรบางอย่างได้ และมันก็ทำให้ข้าตื่นเต้นเท่านั้นเอง” เขาจะเป็นโรคลมบ้าหมูได้อย่างไร
เขายอมรับว่าเขาสูญเสียภาพลักษณ์ต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉิน แต่ก็ไม่สามารถตำหนิเขาได้จริง ๆ เขาและเฟิ่งชิงเฉินคุ้นเคยกันมาก ควบคู่ไปกับความสัมพันธ์ระหว่างเฟิ่งชิงเฉินและหลานจิ่วซิง เฟิ่งชิงเฉินทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าเธอเป็นผู้หญิงเขาแตะต้องไม่ได้ และเขายังต้องรักษาภาพลักษณ์แบบไหนอีก?
“เจ้าไม่ได้ป่วยจริง ๆ หรือ? หรือจะให้ข้าตรวจให้เจ้าหลังจากที่เจ้ากลับไป ช่วงนี้เจ้าดูเหมือนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” เฟิ่งชิงเฉินยังคงสงสัยอยู่มาก ถ้าซูเหวินชิงไม่ได้เป็นโรคลมบ้าหมู อย่างนั้นเมื่อกี้นี้เขาจะตื่นเต้นทำไม
แม้ว่าโรคลมบ้าหมูจะน่าเกลียดเมื่ออาการของโรคกำเริบ แต่โรคลมบ้าหมูเป็นเพียงโรคภัยไข้เจ็บเท่านั้น และแม้ว่าจะเป็นโรคอะไรก็ตาม ก็ต้องรักษาให้หาย
เมื่อพูดถึงการตรวจร่างกาย เฟิ่งชิงเฉินจำได้ว่าหยุนเซียวยังไม่ได้มาตรวจ นางยุ่งกับการรักษา และไม่ได้สนใจร้านขายยาของหยุนเซียวเลย นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยุนเซียว ที่ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ได้ให้คำตอบกับนางเฟิ่งชิงเฉินตัดสินใจว่าเมื่อกลับไปต้องถามนางสักหน่อย
“ข้าไม่ได้ป่วยจริง ๆ นะ ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าสามารถตรวจได้หลังจากเจ้ากลับไป ข้ารับรองว่าข้าสบายดี และได้เป็นโรคลมบ้าหมูอะไรนั่น” ซูเหวินชิงไม่กล้าโต้เถียงกับเฟิ่งชิงเฉิน และเสริมว่าเขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเขาในช่วงเวลานี้ ดังนั้นจะเป็นการดีที่จะตรวจร่างกายสักหน่อย
อนาคตยังมีหนทางอีกยาวไกล ไม่อยากมีอุปสรรคเพราะความเจ็บป่วย เขาทำงานหนักมาทั้งชีวิต แต่เมื่อแก่ชราแล้ว ร่างกายที่ไม่แข็งแรงจะทำให้ไม่มีความสุข นั่นมันเป็นการสูญเสียจริง ๆ
แต่เมื่อผลการตรวจของเฟิ่งชิงเฉินออกมา เขาต้องการบีบคอเฟิ่งชิงเฉินมาก ไม่สิ เขาควรบีบคอตัวเองก่อน
ปากของเขาหาเรื่องเอง ทำไมเขาถึงยอมให้เฟิ่งชิงเฉินมาตรวจร่างกายของตัวเองด้วย
เฟิ่งชิงเฉินกังวลมากว่าซูเหวินชิงจะป่วย ดังนั้นนางจึงจะให้ซูเหวินชิงอยู่กับนางก่อนเมื่อกลับไป และบังคับให้เขาตรวจร่างกาย
หลังจากผลการตรวจออกมา เฟิ่งชิงเฉินถือกระดาษเปล่าหนึ่งใบ และมองไปที่ซูเหวินชิงอย่างสงสัย ราวกับว่าเธอไม่อยากเชื่อเลยว่า ซูเหวินชิงเป็นโรคนี้จริง ๆ
ซูเหวินชิงผงะ และถามด้วยใบหน้าซีดเซียว “ชิงเฉิน ข้าไม่ได้ป่วยอะไรจริง ๆ ใช่หรือไม่?”
มันไม่ซวยขนาดนั้นหรอกใช่ไหม??
ซูเหวินชิงพบว่ามือและเท้าของเขามีเหงื่อออก และรู้สึกอยากจะเป็นลม
“อะแฮ่ม ๆ อย่ากังวลกับปัญหาเล็กน้อยเลย” เฟิ่งชิงเฉินรีบปรับใบหน้าของนาง หากการแสดงออกของแพทย์ผิดแปลกไป ซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยตกใจ
“ฮู่… อย่างนั้นก็ดี ข้าคิดว่าข้าจะช่วยไม่ได้ซะแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่ามีปัญหาเล็กน้อย แล้วทุกอย่างก็เรียบร้อยดี และซูเหวินชิงก็ฟื้นกลับมีสติขึ้นมาในทันที
หมอมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวมาก มันสร้างชีวิตได้ และพรากชีวิตได้ และยิ่งกว่านั้นอาจจะทำให้ชีวิตเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่ซูเหวินชิง นางยอมรับว่านางไม่ได้ใจดี นางต้องการเห็นปฏิกิริยาของซูเหวินชิงเมื่อพบรู้ถึงอาการป่วยของตนเอง ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงยืนกราน และพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ซูเหวินชิง ผลการตรวจแสดงว่าเจ้ามีอาการไตพร่อง”
“อะไรนะ? ไตพร่องงั้นหรือ? เฟิ่งชิงเฉินเจ้าตรวจผิดหรือเปล่า?” ซูเหวินชิงระเบิดทันที
เฟิ่งชิงเฉินเจ้านี่ เจ้ากล้าดียังไงที่บอกว่าข้ามีอาการไตพร่อง ทำไมเจ้าไม่บอกกับข้าตรง ๆ ว่าเจ้าตรวจไม่เป็น นี่มันน่าเกลียดเกินไป เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ ข้าต้องการฟ้องเรื่องนี้ เมื่อข้ากลับไปพบกับเสด็จอาเก้า ให้เขาอยู่ห่างจากผู้หญิงที่น่าสยดสยองคนนี้ให้ไกล
“ชู่ว์ เงียบเสียงลงหน่อย” นี่ไม่ใช่ความเจ็บป่วยที่น่าเชิดชู เฟิ่งชิงเฉินต้องการปิดปากของซูเหวินชิง แต่ก็สายเกินไป ซูเหวินชิงได้ตะโกนออกไปด้วยเสียงอันดังสนั่นแล้ว…
เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจว่า คนข้างนอกต้องได้ยินมันบ้างเล็กน้อย
อะแฮ่ม คนใช้ของจวนเฟิ่งตกใจกับเสียงคำราม เมื่อได้ยินว่ามันคืออะไร พวกเขาก้มหน้าลงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และยังคงทำสิ่งที่ควรทำต่อไป ขณะที่พวกเขาก้มศีรษะ พวกเขาก็อมยิ้มอย่างลึกลับ ที่แท้ปรากฏว่านายน้อยซูเป็นโรคไตพร่องนี่เอง
พวกนางพยายามเงี่ยหูฟัง การเป็นสายลับนั้นไม่ดีนัก หากรู้มากเกินไป และถ้าไม่ระวัง จะถูกเจ้านายปิดปากได้!
“ข้า ข้า ข้า…” ในตอนนั้นเอง ซูเหวินชิงรู้ว่าเขาพูดอะไร ใบหน้าของเขาแดงก่ำ และเขาจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉิน
ทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้า และเจ้าต้องล้างมลทินให้ข้า
เฟิ่งชิงเฉินโบกมือเล็กน้อย แสดงว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด และแสดงออกถึงความไร้อำนาจในเวลาเดียวกัน นางไม่ได้ทำลายความบริสุทธิ์ของซูเหวินชิงเลย
นางเพิ่งรู้สึกว่าซูเหวินชิงมีอาการผิดปกติเล็กน้อยเมื่อเร็ว ๆ นี้ และการกระทำของเขาที่สงสัยว่าเป็นโรคลมบ้าหมู ทำให้นางไม่กล้าที่จะละเลยเขา ดังนั้นนางจึงมาตรวจร่างกายเขาทันทีที่นางกลับมา
แม้ว่านางจะเห็นผลการทดสอบแล้ว นางเดาว่าซูเหวินชิงกำลังจะระเบิดออกได้ แต่นางไม่รู้ว่าเขาจะตอบสนองได้แย่มากเมื่อเขารู้ถึงสภาพของเขา และคนด้านนอกก็ได้ยินในที่ตะโกนโดยตรง
ซูเหวินชิงรู้ด้วยว่าเขาไม่สามารถตำหนิเฟิ่งชิงเฉินในเรื่องนี้ได้ แต่ผู้ชายคนใดจะมีความสุขบ้างเมื่อได้รับแจ้งว่าไตของตนเองพร่องไปใช่ไหม
“ข้าควรทำอย่างไรตอนนี้?” ซูเหวินชิงพยายามหาทางแก้ไขอย่างหนัก แต่พบว่าวิธีการทั้งหมดที่เขาคิดได้นั้นไร้ประโยชน์
“แน่นอนว่าต้องรักษา” หากป่วยต้องรักษา มิฉะนั้นจะทำอะไรได้อีก
“ข้ารู้ว่าจะต้องรักษา แต่… พวกเขา” ซูเหวินชิงชี้ไปที่ประตู ซึ่งหมายความว่า จะทำอย่างไรกับผู้ที่ได้ยินเกี่ยวกับอาการป่วยของเขาเมื่อครู่นี้
“เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าพวกเขาจะไม่พูดมัน” คนรับใช้ของจวนเฟิ่งทั้งหมดมีจำนวนมากมาย แต่ไม่มีใครคอยติดตามนาง นอกจากนี้ ความเจ็บป่วยของซูเหวินชิงไม่ใช่ข้อมูลสำคัญ
แค่ไตพร่องไม่ใช่หรือ
“อืม อย่าลืมเตือนพวกเขาเมื่อเจ้าออกไปล่ะ” ซูเหวินชิงดูเขินอาย เขาไม่ต้องการที่จะถูกตกเป็นเป้าสายตาเมื่อเขาออกไป
หากบอกว่าชายคนหนึ่งไตพร่อง นั่นเท่ากับว่าความเป็นชายชาตรีก็ไม่ดีเท่าที่ควร
“อืม” เฟิ่งชิงเฉินตอบเต็มปาก เมื่อเห็นความไม่อดทนของซูเหวินชิง นางทำได้เพียงพูดเพื่อปลอบโยน “เหวินชิง อย่าคิดมาก ภาวะไตพร่องไม่ได้หมายความว่าเจ้าไม่ดีในด้านนั้น อาการของไตพร่องคือ ขาดสมาธิ ขาดพลังงาน ประสิทธิภาพในการทำงานลดลง ความจำลดลง อารมณ์มักจะควบคุมได้ยาก เวียนหัว หงุดหงิด อยู่ไม่สุข วิตกกังวล ซึมเศร้า และอื่น ๆ”
แล้วการเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ความอ่อนแอ หัวล้านตอนต้น ฯลฯ เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าพูดอะไรเหล่านี้เลย
นี่เป็นพื้นที่ต้องห้ามสำหรับผู้ชาย ในฐานะแพทย์ คุณต้องมีจรรยาบรรณวิชาชีพ และดูแลอารมณ์ของผู้ป่วย โดยเฉพาะผู้ป่วยที่อยู่ตรงหน้าคุณที่กำลังจะร้องไห้
“ทำไมตั้งนานเจ้าไม่พูด” ใบหน้าของซูเหวินชิงดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ดีขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเขามีอาการทั้งหมดที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าวถึงและ… เมื่อเร็ว ๆ นี้อาการของเขาไม่ค่อยดีนัก บางครั้งตอนเช้าก็ลุกไม่ขึ้น และรู้สึกว่าช่วงนี้เหนื่อยเกินไป ปรากฏว่า…
เขาเป็นโรคไตพร่องจริง ๆ!
ฮือ ๆ ๆ … เขาต้องการจดจำอาการเหล่านี้ และกลับไปถามเสด็จอาเก้าว่าสิ่งเหล่านี้สอดคล้องกันหรือไม่ เขาต้องการหาคนที่เป็นไตพร่องเหมือนตัวเองสักหนึ่งคน …
