นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 744-1 ผลลัพธ์ เบาะแสของแผนที่
ศึกใหญ่!
การต่อสู้ที่เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงส่งคนไปโจมตีเสวียนเซียวกง และผลประโยชน์ของชนะชัยชนะจากการต่อสู้สามารถเปลี่ยนของปลอมให้กลายเป็นของจริงได้ และดึงดูดผู้คนจากซีหลิงเทียนเหล่ย หนานหลิงจิ่นฝานและตงหลิง ศึกนี้เป็นศึกใหญ่ที่บุคคลฝ่ายที่สามได้รับผลประโยชน์
จักรพรรดิเคยชินกับการเก็บลูกพีช และครั้งนี้เขาต้องการเลือกลูกพีชของเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง ทั้งสองคนวางแผนที่จะโจมตีอีกฝ่าย โจมตีพวกเขาโดยไม่ให้ทันได้ตั้งตัว
อ้อ อีกอย่าง… ข่าวที่ว่าเสด็จอาเก้า หวังจิ่นหลิง และเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในเสวียนเซียวกงถูกเก็บเป็นความลับไว้ ยกเว้นคนในเสวียนเซียวกงเท่านั้นที่รู้ และคนนอกไม่มีใครรู้ว่าสามคนนี้อยู่เสวียนเซียวกง
พูดแล้วต้องชื่นชมท่านเจ้าสำนัก เพราะเขาปิดวัง ข่าวเสวียนเซียวกงจะไม่รั่วไหลอย่างง่ายดาย หากอยากรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเสวียนเซียวกง เป็นเรื่องยาก บวกกับความคิดริเริ่มในช่วงนี้ของเสวียนเส้าฉี นั่นทำให้เสวียนเซียวกงเป็นเหมือนดั่งเหล็กกล้า ที่ไม่สามารถถูกทำลายได้ง่าย
ปู้จิงหยุนออกมาด้วยตัวเอง และข้อมูลที่เขาได้รับนั้นเกี่ยวกับเรื่องภายนอกเท่านั้น จนถึงตอนนี้ เขายังไม่พบเบาะแสของแผนที่ เขาคิดที่จะเริ่มต้นจากเหล่าข้าราชบริพาลของเซวียนเฟยทางด้านนั้น แต่เซวียนเฟยไม่รู้อะไรเลย และคนอื่น ๆ … ช่างเถอะ ตอนนี้คนในเสวียนเซียวกงไม่ได้โง่เขลาอีกต่อไป
เกี่ยวกับข่าวที่ไม่พบแผนที่จนถึงขณะนี้ ไม่เพียงแต่พวกเขากำลังเร่งรีบ แต่ยังรวมถึงเสด็จอาเก้า พวกเขาอยู่ในเสวียนเซียวกงมาครึ่งเดือนแล้ว และพวกเขาก็ไม่มีเหตุผลและไม่มีเวลาที่จะอยู่ต่อไปได้อีก ถ้าพวกเขาหาแผนที่ไม่พบก่อนออกจากเสวียนเซียวกง ครั้งนี้ของพวกเขาเกรงว่าจะเสียเวลามาก
ใช่แล้ว หากไม่สามารถหาแผนที่ได้พบ สำหรับเสด็จอาเก้า การต่อสู้ครั้งใหญ่ของเสวียนเซียวกงจะเป็นการเสียเวลา และผลประโยชน์อื่น ๆ ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเขา
เป้าหมายหลักของเสด็จอาเก้าเมื่อมาถึงเสวียนเซียวกงคือแผนที่ของจิ่วโจว สิ่งอื่น ๆ ไม่สำคัญ ผู้ที่ต้องการทำลายตงหลิง ซีหลิงและหนานหลิง ล้วนมีโอกาสบ้าง แต่โอกาสที่จะหาแผนที่นั้นมีไม่มาก
หลายปีมานี้ เขารู้จักเพียงสองแผนที่นี้เท่านั้น พูดอะไรก็ไม่มีผิด
แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะกังวล แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ บนพื้นผิว อย่างน้อยหวังจิ่นหลิงก็ไม่สามารถมองเห็นความตื่นตระหนกของเขาได้ หลังจากที่ทั้งสองเดินไปรอบ ๆ เสวียนเซียวกง พวกเขาก็กำลังจะกลับ ก่อนที่พวกเขาจะเดินได้สองก้าว พวกเขาได้ยินเสียงเฟิ่งชิงเฉิน และเสวียนเส้าฉี
“ข้าฝังสิ่งที่อันตรายมากไว้ใต้ผืนทรายที่เจ้าบอกพิกัดไว้ ตราบใดที่มีคนเหยียบมัน ระเบิดขนาดใหญ่จะปะทุขึ้นแน่นอน ระยะการโจมตีประมาณสิบถึงห้าสิบเมตร ส่วนเรื่องจำนวนเฉพาะยังไม่แน่ชัด เพราะยังไม่มีการคำนวณที่แม่นยำ สิ่งนี้จำเป็นต้องทดสอบผลลัพธ์
ร่องลึกเหล่านั้นของพวกเจ้าก่อนหน้านี้ ข้าส่งคนไปขุดให้ลึกและซับซ้อนขึ้นแล้ว เมื่อกลับไปจะมีคนให้แบบแปลนแก่เจ้า มีเขาวงกตอยู่ใต้ร่องลึกนี้ หากตกลงไปจะต้องถูกความมืดมิดกัดกินจนตาย และออกมาได้ยาก และอากาศข้างในบางเบามาก และคนทั่วไปหากตกลงไปแล้วจะตายภายในหนึ่งวัน…”
เฟิ่งชิงเฉินพูดสั้น ๆ เกี่ยวกับผลงานที่ค่อนข้างยุ่งของเธอในช่วงเวลานี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเฟิ่งชิงเฉิน ทว่าเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงก็สามารถจินตนาการได้ว่ารังสีของแสงที่เบ่งบานในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินในเวลานี้ จะมีความพร่างพรายแค่ไหน
เฮ้อ… ไม่คาดคิดเลยว่า เฟิ่งชิงเฉินมาที่เสวียนเซียวกง ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง แต่ไปช่วยเสวียนเส้าฉีวางกับดักเหล่านั้นแทน
“เอาล่ะ ในเมื่อเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงกำลังจะสร้างสงครามครั้งใหญ่ เพื่อหลอกลวงศัตรูในความมืด งั้นเราลองทดสอบกับดักเหล่านี้ในวันพรุ่งนี้ ดูสิว่าหลังจากที่พวกมันมาอยู่ในมือของเจ้า จะมีผลลัพธ์เป็นอย่างไร?” เสวียนเส้าฉีฟังเฟิ่งชิงเฉินพูดจบ เขาก็เสนอความคิดเห็นของเขา
เขายังต้องการเห็นว่า อาวุธและกับดักที่ซ่อนอยู่นั้น ทรงพลังเพียงใดภายใต้การเปลี่ยนแปลงของเฟิ่งชิงเฉิน เขาต้องรู้ว่าการให้เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในการดูฐานลับของเสวียนเซียวกง นั่นเป็นความกดดันที่เขาจับตาดูอยู่…
เป็นการดีที่เขาเป็นเจ้าวัง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำทุกอย่างที่เขาต้องการได้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่สมาชิกของเสวียนเซียวกงด้วยซ้ำ แม้ว่าจะให้คนในเสวียนเซียวกงจัดการ คนที่รู้จักอาวุธที่ซ่อนอยู่เหล่านั้นก็หาได้ยากมาก
ลู่อี่หรานแต่งงานกับผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงมาหลายปีแล้ว และนางก็เป็นที่โปรดปรานของเจ้าวังในวังเก่า นางเคยออดอ้อนเจ้าวังเก่าหลายครั้ง และต้องการเห็นโครงสร้างของอาวุธและกับดักที่ซ่อนอยู่ในเสวียนเซียวกง แต่เจ้าวังเก่าได้ปิดกั้นพวกมันจากนาง
เสวียนเซียวกงจะไม่เล่นอะไรที่เกี่ยวข้องกับความเป็นและความตายของเสวียนเซียวกง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเจ้าของวังก็ตาม บทเรียนของเฟิงฮั่วซีจูโหวนั้นโหดร้ายเกินไป เสวียนเซียวกงจะไม่ยอมให้เจ้าวังของพวกเขา วางชีวิตผู้คนนับหมื่นในที่ยากจะดูแลได้ เพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว
แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้เรื่องนี้ และเสวียนเส้าฉีไม่ได้วางแผนที่จะบอกเฟิ่งชิงเฉินด้วย เฟิ่งชิงเฉินอยากทำในสิ่งที่นางต้องการจะทำแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว และปล่อยให้ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของเขา เขาจะขจัดอุปสรรคทั้งหมดสำหรับเฟิ่งชิงเฉินเอง สำหรับความแตกต่างทางบุคลิกภาพระหว่างเฟิ่งชิงเฉินและก่อนหน้านี้ แน่นอนว่าเสวียนเส้าฉีรู้เกี่ยวกับการสืบสวนของนาง เพียงแต่…
นี่คือสิ่งที่เขาเห็น เฟิ่งชิงเฉินที่มีบุคลิกโดดเด่น เฟิ่งชิงเฉินที่เป็นเช่นนี้เหมือนกับลูกสาวของน้าโม่ บนตัวของเฟิ่งชิงเฉิน เขายังคงเห็นรูปลักษณ์ของน้าโม่อยู่ และนี่ก็เพียงพอแล้ว ต่อให้เห็นลึกมากกว่านี้เขาก็ไม่ต้องการจะรับรู้แล้ว
“ได้ พรุ่งนี้มาดูกันว่ามีอะไรต้องแก้ไข ข้าจะปรับปรุงมันเองเมื่อถึงตอนนั้น และเมื่อผู้คนจากตงหลิงและซีหลิงขึ้นมา เราจะทุบตีพวกนั้นและทำให้พวกมันไม่กล้าเหยียบเสวียนเซียวกงอีกต่อไป”
เฟิ่งชิงเฉินปกป้องเรื่องสั้น ๆ เสวียนเส้าฉีเปรียบได้กับการดำรงอยู่ของพี่ชายของนางในหัวใจของนาง นางยังสามารถเห็นได้ว่าเสวียนเส้าฉีไม่ได้มีความรักระหว่างชายและหญิง แต่เป็นความห่วงใยของพี่ชาย ดังนั้นนางจึงเต็มใจที่จะพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อปกป้องเสวียนเส้าฉี แม้ว่าพลังของเธอจะเล็ก
“ข้าเชื่อว่า หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ จะไม่มีใครมีความคิดที่จะกล้าโจมตีเสวียนเซียวกงแล้วล่ะ” แสงเย็นวาบในดวงตาของเสวียนเส้าฉีแสดงขึ้น
ครั้งนี้ ความพยายามร่วมกันของเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงทำให้เขามองเห็นวิกฤต และมองเห็นจุดเปลี่ยน เสวียนเซียวกงตกต่ำลงเรื่อย ๆ เมื่ออยู่ในมือพ่อของเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา การต่อสู้ครั้งนี้ จะทำให้ผู้คนในเสวียนเซียวกงเข้าใจ ว่าเสวียนเซียวกงสูญเสียสถานภาพที่ตกต่ำแห่งปีนั้นไปนานแล้ว และหากพวกเขาไม่ทำงานหนัก พวกเขาจะถูกคนอื่นกลืนกิน
“แน่นอน ด้วยพลังของกับดักและอาวุธที่ซ่อนอยู่ เราสามารถทำลายกองกำลังของอีกฝ่ายได้มากกว่าครึ่ง” เฟิ่งชิงเฉินเป็นแฟนตัวยงของสงครามบ้าคลั่งในเวลานี้ นางพบว่ามีเฉพาะในสนามรบเท่านั้น ที่ทำให้นางรู้สึกอิ่มเอิบกระปรี้กระเปร่า
“ถ้าเป็นอย่างที่เจ้าพูดจริง ๆ คราวนี้เราสามารถจัดการตงหลิง ซีหลิง และหนานหลิงได้” เสวียนเส้าฉีมีอารมณ์ดีและหัวเราะเช่นนี้เป็นสิ่งที่หาได้อยาก
ทั้งสองคุยกัน ระหว่างเดินไปทีละน้อย…
“แม้ว่าเราจะจัดการได้เล็กน้อย แต่ตงหลิง ซีหลิง และหนานหลิงกลับโชคร้ายยิ่งกว่าในครั้งนี้ หากเปรียบเทียบ ยังถือว่าเราโชคดี” เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงยังคงเดินหน้าต่อไป แต่สายตาของหวังจิ่นหลิงยังคงจับจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉินเสมอ
“ท่ามกลางข่าวร้ายมากมาย ข่าวดีเพียงอย่างเดียว แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย” เสด็จอาเก้าเหลือบมองเขาอย่างลับ ๆ มองดูเฟิ่งชิงเฉินซึ่งจากไปพร้อมกับเสวียนเส้าฉี ก็ขมวดคิ้วจนปวดเมื่อย
พรุ่งนี้…
เวลากำลังเร่งรีบมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาต้องได้แผนที่จิ่วโจวภายในช่วงสองวันนี้ เขาไม่ต้องการใช้เวลาที่เสวียนเซียวกงมากกว่านี้แล้ว นอกจากแผนที่จิ่วโจว ก็ไม่มีอะไรทำให้สนใจได้อีก โดยเฉพาะคน เขาเกลียดมันอย่างที่สุด
