นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 1036 ตายเสียดีกว่า เรามีศัตรูร่วมกัน
ในระหว่างวัน ซานตงมีชีวิตชีวามากเพราะมีเรือค้าขายทั้งห้าลำ ผู้คนในซานตงเห็นว่าพวกเขาสามารถซื้อของได้มากขึ้นโดยใช้ทองแดงน้อยกว่าปกติและพวกเขาก็มีความสุขราวกับว่าพวกเขากำลังฉลองปีใหม่
เมื่อพวกเขารู้ว่าร้านตระกูลซูจะเปิดในซานตงในอนาคตและราคาของสินค้าที่ขายจะเท่ากับตอนนี้ ผู้คนในซานตงก็ลืมเกี่ยวกับตระกูลหลูไปแล้ว ตระกูลหลูขูดเลือดขูดเนื้อมนุษย์ เงินจำนวนมากจากพวกเขา
“นี่คือข้อเสียของการผูกขาดธุรกิจทั้งหมดในซานตงอยู่ในมือของตระกูลหลูเพื่อที่จะสะสมความมั่งคั่ง ตระกูลหลูจะต้องบีบบังคับผู้คนในซานตง” เฟิ่งชิงเฉินได้ยินซูเหวินชิงพูดอย่างตื่นเต้นว่าคนในท้องถิ่น ต้อนรับเขาหัวเราะ
ไม่ว่าผู้คนจะอยู่ที่ไหน พวกเขายินดีต้อนรับสินค้าราคาถูกเข้ามาในเมือง และพวกเขาต่างก็ต้องการใช้เงินน้อยที่สุดเพื่อซื้อของต่างๆ ให้ได้มากที่สุด ตระกูลหลูในซานตงได้ขึ้นราคาที่นี่สูงมาก เมื่อซูเหวินชิงมา เขาก็ไม่จำเป็นต้องเททิ้งด้วยซ้ำการขายในราคาปกติจะทำให้ชาวซานตงยอมรับเขาได้อย่างรวดเร็ว
มันเป็นแผนเดิมของเฟิ่งชิงเฉินที่จะโจมตีตระกูลหลูในเชิงเศรษฐกิจ แต่นางไม่มีอำนาจ ผู้ว่าการมณฑลซานตงปกป้องตระกูลหลูมากเกินไป และพ่อค้าต่างชาติไม่สามารถตั้งหลักได้เลย และนางไม่รวยพอที่จะทำโดยไม่คำนึงถึงต้นทุนของการทุ่มตลาด
อย่างไรก็ตาม นางทำไม่ได้ เสด็จอาเก้าและซูเหวินชิงทำได้ เสด็จอาเก้ามีอำนาจ ส่วนซูเหวินชิงมีเงิน และการรวมตัวกันของทั้งสองสามารถควบคุมเศรษฐกิจของซานตงในมือของเสด็จอาเก้า ทำให้เส้นชีวิตทางเศรษฐกิจของตระกูลหลูชะงัก
ตระกูลหลูแห่งซานตงจะอยู่ได้นานแค่ไหนโดยไม่มีทางหารายได้ ตระกูลหลูแห่งซานตงจะยังไร้พ่ายต่อไปได้หรือไม่?
เดิมทีเฟิ่งชิงเฉินวางแผนด้วยวิธีนี้ แม้ว่ามันจะช้ากว่า แต่ก็ปลอดภัยที่สุด อย่างน้อยจักรพรรดิก็จะไม่สามารถจับผิดเสด็จอาเก้าได้
เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วเสด็จอาเก้านั้นโหดเหี้ยมกว่าเฟิ่งชิงเฉินมาก เมื่อเสด็จอาเก้าเคลื่อนไหว เขาตั้งใจจะทุบตระกูลหลูให้ตายด้วยไม้และจะไม่มีวันให้โอกาสตระกูลหลูลุกขึ้นยืน
เสด็จอาเก้านำทหารส่วนตัวห้าร้อยคนและทหารที่แข็งแกร่งสามพันคนและตรงไปที่นอกบ้านของหลู
ตระกูลหลูครอบครองพื้นที่กว่าหนึ่งพันไร่และถนนด้านซ้ายและขวาล้วนเป็นบ้านของตระกูลหลู ในวันธรรมดา คนธรรมดาจะไม่กล้าเข้าไป ดังนั้น แม้แต่เสด็จอาเก้าจะทำการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ มันไม่รบกวนผู้คนในเมือง
สำหรับยามในเมือง?
หากไม่มียันต์เจ้าเมืองก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
ทหารและม้าของเสด็จอาเก้าล้อมบ้านของหลู แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากคนข้างใน นายพลทั้งแปดก้าวไปข้างหน้าและท้าทายเสด็จอาเก้า “นายท่าน โปรดให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าตรวจสอบสถานการณ์ก่อน”
พวกเขายังไม่รู้ว่ามีทหารส่วนตัวกี่นายในลู่หยวนและพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะออกไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บได้หรือไม่เมื่อพวกเขาเข้าไปถึงสามพันคน
“ไม่จำเป็น ข้าจะส่งบัตรเชิญของข้า” มันจะดีที่สุดถ้าเขาสามารถชนะได้โดยไม่ต้องต่อสู้ ดังนั้นเสด็จอาเก้าจึงตัดสินใจเดิมพัน
ถ้าคนในตระกูลหลูเป็นคนๆ นั้นจริงๆ คนๆ นั้นจะต้องเจอเขาแน่นอน
“นายท่าน?” นายพลทั้งแปดไม่เห็นด้วย มันเสี่ยงเกินไป
“ตามที่องค์จักรพรรดิพูด” ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเสด็จอาเก้าได้
แปดตระกูลผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปฏิบัติตามคำสั่ง พวกเขายิงเสาที่เขียนโดยเสด็จอาเก้าด้วยลูกธนูใส่ตระกูลหลู และตะโกนเสียงดัง “อาจารย์ของข้ามาเยี่ยม ขอพบท่านอาจารย์ลู่หยวน”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ แปดตระกูลใหญ่จะไม่มีความสุข เขารู้สึกว่าเสด็จอาเก้าเป็นคนสุภาพเกินไป และไม่มีใครในโลกนี้ที่สมควรได้รับเสด็จอาเก้าที่สุภาพเช่นนี้
“รอสักครู่” เสียงทุ้มลึกดังมาจากภายในสวนหลู จากนั้นคำเชิญของเสด็จอาเก้าก็ถูกนำออกไป และเสด็จอาเก้าก็รออยู่ข้างนอกอย่างอดทน
หากบุคคลในสวนหลูเป็นบุคคลนั้นจริงๆ คนๆ นั้นจะพบเขาอย่างแน่นอน เสด็จอาเก้ามั่นใจได้
ในเมืองฮวาหยวนหลังจากที่ซูเหวินชิงพูดเกี่ยวกับเรื่องของวันเสร็จแล้ว เห็นท่าทางขี้เกียจและผ่อนคลายของเฟิ่งชิงเฉินเขาก็ถามว่า “เจ้าไม่กังวลหรือ”
“เจ้ากังวลเรื่องอะไร” เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้ว
“แน่นอน ข้าเป็นห่วงเสด็จอาเก้า วันนี้เขายืนยันจะนำทัพไปที่ลู่หยวนเป็นการส่วนตัว ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกลัวว่าเขาจะตกอยู่ในอันตราย เรายังไม่รู้ว่ามีทหารส่วนตัวกี่คนในลู่หยวน” แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ แต่พวกเขาคาดว่ามีทหารส่วนตัวอย่างน้อยหลายหมื่นคนในสถานที่นั้น แม้ว่าจะมีทหารม้าทมิฬ การเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้าค่อนข้างเสี่ยง
“เนื่องจากเสด็จอาเก้าตัดสินใจเข้าไปในถ้ำเสือลึก แสดงว่าเขาแน่ใจ เจ้ารู้ไหม เขาไม่เคยทำอะไรที่ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน” เสด็จอาเก้าเริ่มเตรียมการตั้งแต่เนิ่นๆ
“ดาบไม่มีตา และไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในสนามรบ” ซูเหวินชิงค่อนข้างไม่เห็นด้วยที่เสด็จอาเก้าจะออกรบด้วยตัวเอง
พูดตามตรงชีวิตของเสด็จอาเก้านั้นมีเกียรติมากกว่าทุกคน ทุกคนสามารถตายได้ แต่เสด็จอาเก้าตายไม่ได้ ถ้าเสด็จอาเก้ากำลังจะตาย พวกเขาทั้งหมดจะไม่สามารถอยู่รอดได้
“เจ้ากลัวอะไร ข้าไม่ใช่หมอ ตราบใดที่เสด็จอาเก้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าแน่ใจว่าจะช่วยเขา” เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจถึงอันตรายในสนามรบดีกว่าใคร แต่แล้วยังไงนางทำไม่ได้ เพียงเพราะนางรู้ว่าหากมีอันตรายในสนามรบเสด็จอาเก้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าสู่สนามรบ นอกจากนี้ยังเป็นปัญหาว่าการต่อสู้ในคืนนี้จะสู้ได้หรือไม่
มันเงียบสงบในสวนหลูและใช้เวลาหนึ่งในสี่ของชั่วโมงในการส่งจดหมายอวยพรของเสด็จอาเก้า แต่ไม่มีการตอบสนองเลย เขาทำได้เพียงยืนเคียงข้างเสด็จอาเก้าด้วยความระมัดระวังอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องเสด็จอาเก้า
เวลาผ่านไปทีละนิด ผู้คนเกือบสี่พันคนคนล้อมรอบสวนหลู ไม่มีอะไรนอกจากเสียงหายใจและประกายไฟ และทุกคนรอคำสั่งจากเสด็จอาเก้าอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครกล้าแสดงความใจร้อน
หลังจากผ่านไปอีกสี่ชั่วโมง ในที่สุดคำตอบก็มาจากสวนหลู “อาจารย์ของข้าบอกว่ามีเพียงเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่ได้รับเชิญให้เข้าไปในสวน”
“ไม่” เสด็จอาเก้ายังไม่ได้พูด และนายพลทั้งแปดก็ปฏิเสธ
ข้าไม่รู้ว่ามีนายและทหารชั้นยอดกี่คนในสวนหลูปล่อยให้เสด็จอาเก้าเข้าไปในสวนคนเดียว
“ที่……”
“ตกลง” ผู้คนในสวนหลูเพิ่งพูดได้คำหนึ่งเมื่อพวกเขาถูกขัดจังหวะโดยเสด็จอาเก้า
“เสด็จอาเก้ากล้าหาญมาก อาจารย์ของข้าบอกว่าเจ้าจะเข้ามาตามที่คาดไว้อย่างแน่นอน” ผู้คนในสวนยกย่องเสียงดัง
เสด็จอาเก้าไม่ขยับเขยื้อนลงจากหลังม้าในเวลาเดียวกัน แม่ทัพของแปดตระกูลใหญ่ก็ลงจากหลังม้าและคุกเข่าลงแทบเท้าเสด็จอาเก้า “นายท่าน มันอันตราย”
“นายท่าน คิดให้ดี เราโจมตีด้วยกำลังได้ แล้วทำไมต้องเสี่ยง ถ้าทำไม่ได้ เรารอกองทัพของจักรพรรดิมาถึงได้” แม่ทัพทั้งแปดรู้ว่าอาของจักรพรรดิเก้าได้รวบรวมหลักฐานแล้ว ของลู่หยวนและส่งไปยังคอกม้า ฮ่องเต้ควรส่งทหารไปซานตงเพื่อปราบกบฏ
“ข้านี้มีมาตรการของตัวเอง” เสด็จอาเก้าไม่สนใจความปรารถนาของนายพลทั้งแปดและยืนกรานที่จะเข้าไปในสวน
เพราะเขารู้ว่าต้องมีคนๆ นั้นอยู่ในสวน และตัวตนของคนๆ นั้นไม่สามารถมองเห็นได้ และจะไม่มีวันได้เห็น!
ประตูบ้านตระกูลลูเปิดออกพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าด และภายในประตูก็มืดสนิท ไม่มีแสงใดๆ เหมือนสัตว์ร้ายที่อ้าปากกว้าง มืดและน่ากลัว ดูเหมือนว่าทันทีที่เสด็จอาเก้าเข้ามา เขาจะถูกกิน
ภายใต้บรรยากาศเช่นนี้ แปดตระกูลใหญ่ยิ่งกังวลมากขึ้น แต่เสด็จอาเก้าเดินทีละก้าวราวกับว่าเขาไม่เห็น และเมื่อเขาไปถึงธรณีประตู เสด็จอาเก้าก็โบกมือ “ถอยหลัง”
“นายท่าน?” ตระกูลที่แปดกำลังจะร้องไห้ บรรยากาศในสวนหลูนั้นแปลกมาก มันอันตรายเกินไปสำหรับอาของเสด็จอาเก้าที่จะเข้ามาเช่นนี้
“อะไรนะ? เจ้าจะฝ่าฝืนคำสั่งของราชาองค์นี้หรือ?” คำพูดของเสด็จอาเก้าเผยให้เห็นความไม่พอใจ และสมาชิกทั้งแปดของตระกูลคุกเข่าลงด้วยเสียงตุ๊บ “ข้าน้อยคนนี้ไม่กล้า”
เสด็จอาเก้าไม่สนใจคนทั้งแปดและเดินเข้าไป ทันทีที่เสด็จอาเก้าก้าวเข้ามา ประตูก็ปิด ปิดกั้นนายพลทั้งแปดจากด้านนอก
สวนยังคงมืดเกินกว่าจะมองเห็นแสงสว่างและเงียบมากจนไม่มีเสียงใด ๆ โชคดีที่เสด็จอาเก้าสามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ในความมืดและแม้ว่าจะไม่มีใครนำทางเขาก็เดินไปที่ดอกไม้อย่างมั่นคง
ในความมืด ชุดเกราะสีเงินของเสด็จอาเก้านั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ เหมือนกับคราดที่ส่องแสง แต่ไม่มีใครกล้าขยับ
ห้องโถงดอกไม้ก็ไร้แสงไฟเช่นกัน แต่เสด็จอาเก้ารู้สึกว่ามีคนอย่างน้อยสิบคนอยู่ในห้อง ลมหายใจแผ่วเบาและมั่นคง พวกเขาทั้งหมดคือเหลียนเจียซี ยืนอยู่ในตำแหน่งที่แตกต่างกัน และเขาปิดกั้นเส้นทางหลบหนีทั้งหมดของเขาในฐานะ ทันทีที่เขาเข้ามา ถ้าเขาตายเขาจะไม่มีทางถอยด้วยกระสุนนัดเดียว
เสด็จอาเก้าแสร้งทำเป็นไม่รู้ ยืนอยู่กลางโถงดอกไม้และพูดกับที่นั่งหลัก “พี่สามจักรพรรดิ นี่คือวิธีที่ท่านปฏิบัติต่อแขก?”
ปิ๊ง… ทันทีที่ลุงจิ่วฮวงพูดจบ ห้องก็สว่างขึ้น และปรมาจารย์หลายสิบคนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ล่าถอยทันที และมีชายชราเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่บนที่นั่งหลักในห้อง
ขอรับท่านผู้เฒ่า…
ผมของเขาเป็นสีเทา แต่เมื่อมองดูให้ดี เขาพบว่าชายคนนั้นอายุไม่มาก อย่างน้อยเมื่อมองหน้าเขา เขาก็ดูไม่เหมือนคนอายุเจ็ดสิบหรือแปดสิบ
“องค์ชายสาม เจ้า…” ทันทีที่เสด็จอาเก้าเห็นใบหน้านั้น เขาก็รู้ว่าเขาเล่นการพนัน แต่การได้เห็นพี่ชายคนที่สามของเขากลายเป็นแบบนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสด็จอาเก้ารู้สึกเศร้าเล็กน้อย
น้องชายคนที่สามของเขาซึ่งอายุน้อยกว่าห้าสิบปี มีผมเต็มหัว หลายปีมานี้เขาต้องลำบากแน่
“องค์ชายสาม? แน่ใจหรือ เบ็นข้าที่เป็นพี่ชายขององค์ชายสาม” องค์ชายสามของเสด็จอาเก้า องค์ชายสามพูดอย่างเย้ยหยัน
“ตอนแรกข้าไม่แน่ใจ แต่หลังจากที่ข้าเข้ามา ข้าแน่ใจได้” ความตกใจเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เสด็จอาเก้าก็สงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว และนั่งลงทางด้านซ้าย
คนที่อยู่ต่อหน้าเขาคือองค์ชายสามของเขา และเขาควรเคารพทั้งทางอารมณ์และเหตุผล
“เพราะข้านี้ไม่ได้ฆ่าเจ้าหรือ?” องค์ชายสามพูดอย่างเย็นชา แต่ส่วนลึกของดวงตาของเขากลับมีความซาบซึ้งใจ
ในฐานะน้องชายคนที่เก้า เขามีความกล้าหาญและมีไหวพริบ และอนาคตของเขาก็ไร้ขีดจำกัด
เสด็จอาเก้าพยักหน้า “ถ้าไม่ใช่เพราะองค์ชายสาม ข้านี้คงตายไปแล้วในตอนนี้”
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้ายังกล้าเข้ามาอีกหรือ?” องค์ชายสามมองดูเสด็จอาเก้าราวกับกำลังมองดูคนบ้า
ลู่หยวนผู้นี้ตกอยู่ในอันตรายทุกย่างก้าว ถ้าเขาต้องการฆ่าเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าจะตายทันทีที่เขาเข้ามา
“องค์ชายสาม ท่านได้รับเชิญ กล้าดีอย่างไรที่พี่เก้าไม่มา” เขากล้าที่จะเสี่ยง แน่นอนว่าเขาเตรียมพร้อม แม้ว่าองค์ชายสามต้องการฆ่าเขา แต่ก็ไม่ง่ายนัก
“คำเชิญ? ข้านี้เชิญเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าทำตัวให้เกินหน้าเกินตาไป” องค์ชายสามมองไปทางอื่นอย่างเย่อหยิ่ง แสดงความภาคภูมิใจของตระกูลเทียน
“องค์ชายสามออกมาวันนี้ เขาไม่ได้บอกน้องชายของเขาหรือว่านายของลู่หยวนมีนายคนอื่น ในเมื่อเขามีนายอีกคนกับนายของลู่หยวน ข้านี้จะไม่มาเยี่ยมได้อย่างไร” เสด็จอาเก้าไม่สนใจมากเกินไปใครบ้างที่ไม่มีความภาคภูมิใจในตระกูลเทียน เขาเคยเห็นจักรพรรดิมากเกินไปและคุ้นเคยกับมัน
พี่ชายของจักรพรรดิล้วนเย่อหยิ่งและหยิ่งยโส คิดว่าโลกอยู่ในการคำนวณของพวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครโง่กว่าคนอื่น …
