ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 28
องค์รัชทายาทเสด็จมาอย่างไม่เต็มใจ ทรงยืนอยู่ข้างเตียง ฮองเฮายื่นพระหัตถ์และตรัสว่า “เจ้านั่งลง”
องค์รัชทายาทนั่งลงที่ข้างเตียง เหลือบมององค์จักรพรรดิเหลียงด้วยเจตจำนงที่ไม่ดีนัก และกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านพี่ยังอยู่ในอาการโคม่า พูดอะไรไป เขาก็คงจะไม่ได้ยิน”
ฮองเฮามองย้อนกลับไปที่คำพูดของหยวนพ่าน “เขาฟื้นคืนสู่สภาพเดิมแล้ว ไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หยวนพ่านกล่าวด้วยสีหน้าหนักใจว่า “ฮองเฮา ฝ่าพระบาททรงฟื้นคืนสู่สภาพเดิมแล้ว แต่สถานการณ์ยังไม่เป็นไปในเชิงบวก”
เสียงของฮองเฮาสั่นเล็กน้อย “เจ้าหมายความว่า เขายังไม่ฟื้นจากความตายเหรอ?”
หยวนพ่านเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ข้าน้อยมิบังอาจ”
ไหล่ของฮองเฮาร่วงหล่น ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเธอก็ดูเหมือนหลายอายุสิบปีในทันที มือที่สั่นเทาของเธอลูบใบหน้าขององค์จักรพรรดิเหลียง น้ำตาในดวงตาของเธอเปียกจนแห้ง แต่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งเงยหน้าขึ้น ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเมื่อเห็น
ภายใต้การรักษาของหมอหลวงขององค์จักรพรรดินั้น ทำให้จื่ออานได้ตื่นขึ้น แต่เธอก็ยังอ่อนแอและเวียนหัวอยู่มาก
หลังจากลืมตาก็เห็นดวงตาคมคู่หนึ่งเหมือนเหยี่ยว เธอสะดุ้งตื่น อยากลุกขึ้นนั่ง แต่ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์กล่าวเบา ๆ ว่า “นอนลงเถิด”
สองคำง่าย ๆ แต่มีความสง่างามอย่างไม่ต้องสงสัย
“ขอบพระทัยท่านอ๋อง!” เสียงของจื่ออานเหนื่อยและแหบแห้ง แข็งทื่อราวกับถูกบีบออกมาจากสำลี
ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงเจี๋ยมองไปที่หมอหลวง และถามว่า “นางเป็นอย่างไรบ้าง?”
ทันทีที่หมอหลวงของจักรพรรดิสั่งใบสั่งยา เขาก็ได้ยินคำถามของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ เขาก็รีบวางปากกา และตอบว่า “ทูลท่านอ๋อง คุณหนูใหญ่ถูกวางยาพิษ และซ้ำยังถูกทรมานอีก นอกจากนี้ ร่างกายของนางก็หนาวเย็นโดยเนื้อแท้ สามารถดำรงอยู่ได้ในปัจจุบันนี้ก็เป็นปาฏิหาริย์มากแล้ว”
มู่หรงเจี๋ยจำได้ว่าตอนที่อยู่ในวัง เธอถูกบำรุงเลือดด้วยต้นดอกคำฝอย กลัวว่าเธอจะไม่มีช่วงเวลาที่ดีเมื่ออยู่ที่วัง แต่เขาเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าบอกว่านางถูกวางยาพิษอย่างนั้นหรือ?”
“ใช่แล้ว ท่านอ๋อง มันคือยาพิษที่ร้ายแรงที่สุด ยาพิษถึงแม้จะไม่รุนแรงมาก แต่ก็สามารถทำลายอวัยวะภายในของมนุษย์ได้ โชคดีที่นางผู้นี้รู้เทคนิคการฝังเข็มและการรมยา มันจึงผนึกพิษได้ และชะลอการลุกลาม มิฉะนั้น หากเป็นเช่นนี้ นางก็อาจจะตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง”
มู่หรงเจี๋ยจ้องที่จื่ออานอย่างรวดเร็ว “ทำไมคนต้องวางยาพิษเจ้า?”
จื่ออานเงียบไปครู่หนึ่ง ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิฉลาดมาก จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าใครที่วางยาพิษเธอ? แต่เขากลับถามแบบนี้ แสดงว่าเขาเต็มใจช่วยเธอ แน่นอนว่า เป็นหน้าที่ของเธอที่จะช่วยองค์จักรพรรดิเหลียง
จื่ออานต้องการที่จะพูดมาก แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรีบร้อนเกินไปได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอไม่สามารถปล่อยให้ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิรู้สึกว่าเธอมีข้อตกลง เพื่อช่วยองค์จักรพรรดิเหลียง
แม้ว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดถึงมันได้
ยิ่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงเท่าไร ก็ยิ่งชอบที่จะจัดการกับคนที่วางแผนร้ายน้อยลงเท่านั้น
ดังนั้น หลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง จื่ออานก็กระซิบว่า “ทูลท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่รู้ว่า หม่อมฉันถูกวางยาพิษได้อย่างไร”
มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้ว “ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?”
“เพคะ หม่อมฉันไม่รู้”
มู่หรงเจี๋ยจ้องนางอยู่นาน แล้วหันไปถามหมอหลวง “อีกนานแค่ไหนที่สภาพร่างกายนางจะฟื้นขึ้นได้?”
หมอหลวงของจักรพรรดิยังไม่ทันได้พูด จื่ออานที่อยู่บนเตียง ลุกขึ้นยืนอย่างเซไปเซมา “หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้ว หม่อมฉันจะไปดูองค์จักรพรรดิเหลียงก่อน”
