ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 30
หลังจากจื่ออานฟังเสียงชีพจรแล้ว ก็เริ่มทำการตรวจอื่น ๆ เนื่องจากองค์จักรพรรดิเหลียงยังอยู่ในอาการโคม่า เธอจึงไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าองค์จักรพรรดิเหลียงได้รับบาดเจ็บจากอาการชักครั้งใหญ่ที่ใด เธอสามารถตรวจได้ด้วยเข็มเท่านั้น เมื่อเส้นเมอริเดียนถูกปิดกั้น หมายความว่ามีการบาดเจ็บ หรือปัญหาในบริเวณใกล้เคียง
วิธีการทดสอบนี้น่าเชื่อถือมาก ศาสตราจารย์หลินได้ทำการวิจัย และผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน
เมื่อพบสิ่งกีดขวาง เธอจะกดนิ้วลงเบา ๆ ตรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกคนที่มาทางนี้กำลังดูอยู่ องค์รัชทายาทมองผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิอย่างประชดประชัน คิดในใจ ถ้าหากเจตจำนงของการแต่งงานยังดำเนินต่อไป กลัวว่ามู่หรงเจี๋ยจะฆ่าหญิงสารเลวนี้ ใครเล่าจะทนให้ภรรยาไปแตะร่างของชายคนอื่นได้?
ด้วยวิธีนี้การตรวจสอบนี้ จนเจอปัญญาที่จะตรวจ ดังนั้นจึงต้องใช้เวลานาน จื่ออานก็อดทนต่อความเจ็บปวด และอ่อนเพลียมาก แม่นมก็ให้ชาแก่เธอในเวลาที่เหมาะสม เธอดื่มมันในจิบเดียว หลังจากดื่ม ทำให้เธอรู้สึกหิว
หมอหลวงหลิวค่อย ๆ คลายความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในใจ ไม่ว่าองค์จักรพรรดิเหลียงจะดีขึ้นหรือไม่ เขาก็ถูกลิขิตไว้ให้มาชดใช้ความผิด ดังนั้น เขาจึงเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของจื่ออาน มองหาสิ่งที่จะตัดสินสภาพร่างกายขององค์จักรพรรดิเหลียง เพื่อที่เขาจะสามารถชดเชยความเจ็บป่วยของเขาได้
เขาเชื่อเสมอว่าทักษะทางการแพทย์ของเซี่ยจื่ออานนั้นด้อยกว่าเขา ตราบใดที่เซี่ยจื่ออานวินิจฉัยอาการเจ็บป่วยได้ เขาก็จะสามารถสั่งยาที่ถูกต้องได้
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จื่ออานจะถอนเข็ม เกือบครึ่งหนึ่งของร่างกายของเธอรู้สึกมึนงง แต่กลับไม่สามารถปล่อยให้เธอได้พักหายใจ เพราะทุกคนอยู่ที่นั่นรอเธออยู่
ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นโค้งคำนับฮองเฮาและมู่หรงเจี๋ย และกล่าวว่า “ฮองเฮา ท่านอ๋อง ฝ่าบาทองค์จักรพรรดิเหลียงทรงได้รับบาดเจ็บที่คอและขา หลังจากการอาการกำเริบ…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ หมอหลวงหลิวพูดอย่างเย็นชา “บาดเจ็บที่คอและขาเหรอ? พูดไร้สาระ มันบาดเจ็บที่คอได้ยังไง? ส่วนขาซ้ายของฝ่าบาทองค์จักรพรรดิเหลียงนั้นแต่เดิมนั้นไม่ดีอยู่แล้ว”
ฮองเฮาเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเธอค่อนข้างเฉียบคม ดังนั้นหมอหลวงหลิวจึงกลัวและหยุดปากของเขาทันที
ฮองเฮามองไปที่จื่ออาน และพูดว่า “พูดต่อไป”
ริมฝีปากของจื่ออานแห้งเล็กน้อย คอของนางก็ร้อน เสียงของนางแห้งผาด เหมือนจะเป็นใบ้ “คอและขาน่าจะเกิดจากอาการกำเริบครั้งใหญ่ แต่ก็ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการหายใจของพระองค์นั้นไม่ราบรื่น น่าจะเป็นเพราะอาการชักกำเริบครั้งใหญ่ในขณะนั้น มีสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในหลอดลม สถานการณ์นี้วิกฤตยิ่งกว่า นอกจากนี้ พระองค์น่าจะมีอาการรุนแรงถึงสองครั้งในระยะเวลาอันสั้น ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเส้นประสาทในสมองถูกรบกวนบ่อยเกินไป ส่งผลเสียต่อร่างกายพอสมควร””
ฮองเฮาได้ยินสิ่งที่เธอพูดมากมาย แต่ไม่ค่อยเข้าใจ นางจึงแค่ถามว่า “แล้วจะรักษาได้อย่างไร? ช่วยเหลือได้หรือไม่?”
จื่ออานกล่าวว่า “สถานการณ์ตอนนี้สามารถพูดได้ว่ารุนแรงมากขึ้น สำหรับวิธีการรักษานั้น คณะหมอหลวงแนะนำว่าควรกระตุ้นจุดฝังเข็มของหลอดลมหลัก เพื่อขับสิ่งแปลกปลอมออกก่อน จากนั้นจึงค่อยรักษาอาการบาดเจ็บที่คอ จำเป็นต้องดามไว้ชั่วคราว เพราะว่าองค์จักรพรรดิเหลียงหลังอาการกำเริบจะเข้าสู่สภาวะเซื่องซึม ผ่านไปหนึ่งหรือสองชั่วยามก็จะตื่นเข้าสู่ช่วงกระสับกระส่าย บางครั้งจะสติแตกและวิ่งอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งจะสร้างความเสียหายแก่ร่างกายถึงสองครั้งในช่วงแรก ๆ ส่วนเรื่องหลอดลมตอนนี้ ยังไม่ได้ตัดสินว่าเป็นโรคปอดอักเสบจากการติดเชื้อหรือไม่ แต่การหายใจดังเสียงฮืด ๆ และสีหน้าตอนหายใจเข้าก็อาจเป็นไปได้…”
จื่ออานนั่งลง หากเป็นโรคปอดอักเสบ การรักษาในยุคนี้ทางการแพทย์ที่ล้าหลังคงเป็นเรื่องยาก และมันจะเป็นการทดสอบสำหรับเธอด้วย
“โรคปอดอักเสบจากการติดเชื้อคืออะไร?” มู่หรงเจี๋ยถาม เขาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เซี่ยจื่ออานพูดไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่เคยได้ยินคำนามทั้งหมดเหล่านี้ คำพูดเหล่านี้ถูกโยนมันออกมา ในขณะที่เขามองไปที่หมอหลวง สายตาของพวกเขาดูงุนงงเช่นเดียวกัน
จื่ออานจับเก้าอี้ ขาของเธอสั่นเล็กน้อย มู่หรงเจี๋ยโบกมือให้เธอนั่งลง “เจ้านั่งลงแล้่วค่อยพูด เจ้าถูกวางยาพิษ และยังได้รับบาดเจ็บอีก องค์จักรพรรดิเหลียงยังคงขอให้เจ้าทำการวินิจฉัยและรักษาต่อไป”
จื่ออานคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดว่าเธอถูกวางยาพิษต่อหน้าฮองเฮา มันหมายความว่าอย่างไร? จื่ออานกำลังคิดในใจ และเดาถึงความเป็นไปได้
